Frida

Frida werd een verrassende winnaar op de Academy Awards voor componist Goldenthal, die eerder al furore maakte met pareltjes als "Titus" - die hij net als "Frida" schreef voor een prent waar de regie in handen lag van zijn echtgenote- "Final Fantasy The Spirits Within", "Alien" en "Interview with a Vampire". Voor de soundtrack van Frida kiest Goldenthal voor een geheel andere aanpak dan hij voordien ooit heeft geopteerd. Zoals hij in het voorwoord beschrijft "In Frida, the approach ... of melodic intimacy, scoring with melodies of tunes as opposed to motivic fragments." Waar in het verleden de componist werkte met grootse en bombastische orkesten, aangevuld met koor waar de kopers en strijkers een belangrijke invloed hadden, concentreert Goldenthal zich nu op enkele opmerkelijke en vooral Latino-instrumenten die de muziek voor "Frida" een haast intieme en trieste melancholie meegeven. Naast enkele prominente Spaanstalige artiesten horen we op de cd ook accordeon, glass harmonica en etnische fluiten en percussie, wat een typische Zuid-Amerikaanse sfeer met zich meebrengt. Weg met de grootse en dreigende avantgardistische strijkbewegingen of krijsende kopers, "Frida" heeft niets van dit alles. Intimiteit en rust stralen uit dit album.

De liedjes op dit album zijn traditioneel of zijn door de componist zelf gecomponeerd. Het zijn typische Latino-liederen met een hoog authenticiteitsgehalte die de liefhebber van Zuid-Amerikaanse muziek zeker zal bekoren. Vooral de liederen gezongen door Lila Downs en Chavela Vargas zijn de moeite waard. Ook het prachtige maar droevige "Paloma Negra" (Zwarte Duif") is op momenten heerlijk rauw maar baad in een hartverscheurende subtiliteit. Heerlijk gewoon, hoewel niet van de indruk kan worden ontdaan dat je naar een score van een Almodovarfilm luistert van Alberto Iglesias, maar dit geheel terzijde!

Goldenthal construeerde de muziek rond enkele vaste thema's die worden begeleid door gitaar en zachte strijkers die het geheel tot een haast atmosferische beleving maken. De gitaar zorgt voor een erg triest geluid dat zelden wordt doorbroken. De hele muziek lijkt te zweven en kabbelt rustig door met variaties op het zelfde thema dat wordt opgevuld met licht toetsten voor viool en cello. En toch klinkt alles erg in balans. "Self-Portrait with Hair Down" en "Solo Tu" zijn de meest overheersende tracks en hoewel erg kort weten ze toch de juiste snaar te raken met hun ingetogen melodie en traag, haast voortslepende ritme. "The Journey" belicht daarnaast de iets vrolijker versie van het thema met een innemende toevoeging van accordeon die het geheel heel wat voller en eenvoudiger maakt om naar te luisteren. Het tweede deel is dan meer de romantische versie van het thema waar de gitaren minimaal aan het woord worden gelaten en de strijkers de overhand nemen in een wel erg ouderwets arrangement die zo lijkt weg gelopen uit een romantisch drama uit de jaren '30. Schitterend gewoon.

"La Calavera" is een opzwepend ritme dat met minieme begeleiding wordt gebracht en een dialoog construeert tussen cello en gitaar enerzijds en piano en viool anderzijds. Een hectische maar interessante track en een totale omslag in ritme en sfeer. Hoe opgefokt "La Calavera" wel is, hoe fragiel en hartverscheurend "Still Life" is. Het solo-piano stuk wordt traag en nobel gespeeld met een dikke laag sentimentaliteit op typisch Goldenthaliaanse manier waarbij de muziek nooit decadent of stroperig wordt! De laatste score sequentie is een erg mooie en ingetogen thematische uitdieping in "The Departure en "Coyoacan and Variations" waar Goldenthal een laatste keer zijn kunde mag bewijzen in een erg sterke finale.

De CD sluit af met "Burn It Blue", een lied gecomponeerd door Goldenthal en voorzien van zijn tekst door regisseuse en ega Julie Taymor. Hoewel de tekst en de melodie perfect de sfeer van de ilm bevatten is het lied niet zo sterk als Goldenthal's vorige schrijfselen wat best jammer is. Gelukkig valt het nummer best te pruimen.

Frida is een sfeervolle soundtrack met een latino-hart op de juiste plaats. Goldenthal verrast met zijn ingetogen en minimalistische aanpak. Liefhebbers van zijn orkestraal werk zullen echter minder ingetogen zijn met deze soundtrack en laten hem dan ook maar beter in de schappen staan. Frida is voor mij een heel geslaagd project waarbij film en muziek perfect bij elkaar passen en op cd een haast wonderlijke en relaxerende luisterervaring biedt!