The Emperor's Club
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Main Title | 2:12 | |
| 2. | Teaching Montage | 2:37 | |
| 3. | Hundert Remembers | 2:41 | |
| 4. | Quiz Montage | 2:19 | |
| 5. | The Big Test | 1:21 | |
| 6. | Hundert Quits | 2:54 | |
| 7. | 25 Years Later | 2:26 | |
| 8. | Elizabeth | 1:34 | |
| 9. | Sedgewick's Father | 1:22 | |
| 10. | Confronting Sedgewick | 2:04 | |
| 11. | Hundert Comes Clean | 2:37 | |
| 12. | The Toast | 2:34 | |
| 13. | Young Martin Blythe | 2:13 | |
| 28:54 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
James Newton Howard is vooral bekend voor zijn actie en suspense scores, maar dat hij ook vaak romantische of meer dramatisch werk afleverd is iets minder bekend, veelal omdat de grote filmbedrijven opteren voor albums vol popsongs en enkel meer een suite van de score pressen op de uiteindelijke soundtrack. Zo ontbreken er op "My Best Friend's Wedding" en "French Kiss" heerlijke melodieën. Fans willen meer en mocht het niet aan het label "Varèse Sarabande" zijn, zouden vele pareltjes gewoon niet worden gereleased. Eén hiervan is "The Emperor's Club" waar Howard een traditionele score in de trand van "Dead Poet's Society" naar voren schuift.
De muziek doet verrassend denken aan Thomas Newman met zapige pianothema's en rustige houtblazers die opgefleurd worden met een streepje viool en gitaar. Het is verrassend om te horen hoe de componist zo dicht bij de muziek van een andere kan aanleunen en toch zijn credebiliteit en eigenheid kan bewaren. Howard blijft immers weg van de complexe orchestraties van Newman en componeert aangename, luisterbare muziek die ideaal dient als achtergrond muziek op een zonnige zondagochtend waar je oprecht vrolijk van wordt. De opgewekte sfeer treedt je al te gemoet bij de "Main Titles" waar Howard een aangenaam maar niet al te bijblijvend thema poneert. Het blije sfeertje wordt maar zelden achterwege gelaten. Pas bij "Hundert Quits" en "25 Years Later" wordt er eerder melancholie aangewend met fragile en tedere piano en droevige strijkers. Elders primeren de springere noten voor piano en gitaar. In "Quiz Montage" wordt het zachte, zweverige even terzijde gelaten voor schitterende, uptempo en opzwepende ritmes die veel lijken op "Finding Nemo" die subtiel opbouwen. In "The Big Test" verwijst de componist even naar zijn dreigende spanningsboog die hij kan creëeren. Pas naar het einde toe van het album zal Howard nogmaals opbouwen tot een pathisch en heerlijk einde in "Young Martin Blythe" waar het orkest schitterd in al zijn glorie.
"The Emperor's Club" is rustige en heerlijk romantische score met een hoog blij gevoel-status. James Newton Howard weet te overtuigen en ook al is dit geen indrukwekkende score als "Atlantis the Lost Empire", "Postman" of "Lady in the Water", noch een complexe beleveing als "Snow Falling on Cedars" of "The Village", toch raakt hij de juiste snaar in al zijn eenvoud en emotie. Een heerlijke score voor blije mensen, niet verrassend, wel aangenaam.
De muziek doet verrassend denken aan Thomas Newman met zapige pianothema's en rustige houtblazers die opgefleurd worden met een streepje viool en gitaar. Het is verrassend om te horen hoe de componist zo dicht bij de muziek van een andere kan aanleunen en toch zijn credebiliteit en eigenheid kan bewaren. Howard blijft immers weg van de complexe orchestraties van Newman en componeert aangename, luisterbare muziek die ideaal dient als achtergrond muziek op een zonnige zondagochtend waar je oprecht vrolijk van wordt. De opgewekte sfeer treedt je al te gemoet bij de "Main Titles" waar Howard een aangenaam maar niet al te bijblijvend thema poneert. Het blije sfeertje wordt maar zelden achterwege gelaten. Pas bij "Hundert Quits" en "25 Years Later" wordt er eerder melancholie aangewend met fragile en tedere piano en droevige strijkers. Elders primeren de springere noten voor piano en gitaar. In "Quiz Montage" wordt het zachte, zweverige even terzijde gelaten voor schitterende, uptempo en opzwepende ritmes die veel lijken op "Finding Nemo" die subtiel opbouwen. In "The Big Test" verwijst de componist even naar zijn dreigende spanningsboog die hij kan creëeren. Pas naar het einde toe van het album zal Howard nogmaals opbouwen tot een pathisch en heerlijk einde in "Young Martin Blythe" waar het orkest schitterd in al zijn glorie.
"The Emperor's Club" is rustige en heerlijk romantische score met een hoog blij gevoel-status. James Newton Howard weet te overtuigen en ook al is dit geen indrukwekkende score als "Atlantis the Lost Empire", "Postman" of "Lady in the Water", noch een complexe beleveing als "Snow Falling on Cedars" of "The Village", toch raakt hij de juiste snaar in al zijn eenvoud en emotie. Een heerlijke score voor blije mensen, niet verrassend, wel aangenaam.
Arthur Hundert (Kevin Kline) heeft zijn leven gewijd aan het lesgeven op een prestigieuze school. Wanneer de nieuwe student Sedgewick Bell (Emile Hirsch), de zoon van een senator met zijn eigen visie die ingaat tegen Arthur's principes, verandert zijn leven flink. Ze raken in een strijd verwikkeld om de harten en zielen van de andere studenten in de klas. 20 jaar later brengt Sedgewick, nu een invloedrijke businessman, de ondertussen gepensioneerde professor Arthur terug in zijn leven: op een reünie wordt Arthur geconfronteerd met het feit dat hij faalde in zijn overtuigingen en principes welke steeds de uitdaging in zijn leven vormden. The Emperor's Club is wat je een "levensles" film kan noemen die in de lijn ligt van Dead Poet's Society.
James Newton Howard componeerde een rustige, intieme en melodische score. Meteen valt op hoe sterk deze score verwijst naar de stijl van Thomas Newman (American Beauty, Shawshank Redemption, …). De muziek is goed, maar James Newton Howard differentieert zich niet zoals we dat wel kennen bij zijn actie soundtracks (Signs, Dinosaur, Atlantis, …). Bij deze filmscore laat hij zich gemakkelijk ontvallen aan een typische low-key drama score met elementen die je al eens ergens anders gehoord heb. Dat laat niet weg dat The Emperor's club wel een mooie en voortreffelijk georkestreerde score is. Bijblijven doet die niet, omdat een sterk memorabel thema ontbreekt.
James Newton Howard componeerde een rustige, intieme en melodische score. Meteen valt op hoe sterk deze score verwijst naar de stijl van Thomas Newman (American Beauty, Shawshank Redemption, …). De muziek is goed, maar James Newton Howard differentieert zich niet zoals we dat wel kennen bij zijn actie soundtracks (Signs, Dinosaur, Atlantis, …). Bij deze filmscore laat hij zich gemakkelijk ontvallen aan een typische low-key drama score met elementen die je al eens ergens anders gehoord heb. Dat laat niet weg dat The Emperor's club wel een mooie en voortreffelijk georkestreerde score is. Bijblijven doet die niet, omdat een sterk memorabel thema ontbreekt.
Ik ben al tijden een erg grote fan van James Newton Howard. Wat allemaal begon met het ''zomaar'' kopen en uit proberen van King Kong is nu uitgelopen tot een grote gekte en sinds dien ben ik helemaal fan van James.
Mijn favoriet is ook nog steeds King Kong maar the Emperor's Club komt ook aardig in de buurt van een zeer goeie score. Het is vooral een erg rustige score met weinig actie. Wel wat snellere nummers maar niet overdreven druk.
Het album begint met een nogal vaag nummer vind ik. Niet herkenbaar Howard en ook niet echt een geweldig Main Title vind ik. De verdere nummers zijn wel allemaal erg goed en mooi.
Het piano stuk in Hundert Comes Clean vind ik helemaal geweldig ! Een lekker rustig piano stuk en dan weer wat sneller iets en dan bouwt het weer af !
De mooiste nummers vind ik 25 Years Later en Young Martin Blythe.
Dit album krijgt van mij een 7.
Mijn favoriet is ook nog steeds King Kong maar the Emperor's Club komt ook aardig in de buurt van een zeer goeie score. Het is vooral een erg rustige score met weinig actie. Wel wat snellere nummers maar niet overdreven druk.
Het album begint met een nogal vaag nummer vind ik. Niet herkenbaar Howard en ook niet echt een geweldig Main Title vind ik. De verdere nummers zijn wel allemaal erg goed en mooi.
Het piano stuk in Hundert Comes Clean vind ik helemaal geweldig ! Een lekker rustig piano stuk en dan weer wat sneller iets en dan bouwt het weer af !
De mooiste nummers vind ik 25 Years Later en Young Martin Blythe.
Dit album krijgt van mij een 7.
Een soundtrack behoeft niet altijd spetterend te zijn. Dit is zo'n goed beluisterbare soundtrack die je op een heerlijke zondagmorgen bij het krieken van de dag kunt opzetten en je dag begint al goed. Het Main Title is dan ook een deuntje dat blijft hangen. De verdere nummers doen me eerder denken aan een Thomas Newman of Rachel Portman (The Cider House Rules) dan aan een soundtrack van James-Newton Howard.
De muziek klinkt steeds optimistisch, rustig en als een warm bad. Piano en gitaar geven de nummers net dat ietsje meer. De speelduur is kort en daardoor blijft het album toch boeien. Het slotnummer is een welkome afsluiter van een dromerig halfuurtje.
Och wat is het leven toch mooi als je je niet druk hoeft te maken.
De muziek klinkt steeds optimistisch, rustig en als een warm bad. Piano en gitaar geven de nummers net dat ietsje meer. De speelduur is kort en daardoor blijft het album toch boeien. Het slotnummer is een welkome afsluiter van een dromerig halfuurtje.
Och wat is het leven toch mooi als je je niet druk hoeft te maken.