A Thousand Roads


Wide Blue Sky (5060087561356)
Film | Releasedatum: 23/08/2005 | Film release: 2005 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Good Morning Indian Country2:13
2.Rowing Warriors0:56
3.Canyons of Manhattan2:32
4.Coming to Barrow2:20
5.All You Relatives2:41
6.Dawn Across the Snow2:27
7.The Northern Lights1:00
8.Johnny in the Dark0:54
9.Walk in Beauty's Way3:37
10.A Healer's Life1:31
11.Who Are We to Say4:33
12.A Thousand Roads2:45
13.End Titles (ft. Primeauz & Mike)3:13
14.Who Are We to Say (Vocal)4:33
 
Inspirations
15.Shaman's CallR. Carlos Nakai2:52
16.NemiR. Carlos Nakai3:53
17.Mahk JehiUlali2:40
18.All my RelationUlali3:50
19.Song of the Trees / Warm Springs HonouringJohn Trudell2:32
20.Crazy HorseJohn Trudell6:01
 57:03
Schrijf zelf je recensie

 

A Thousand Roads - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De Amerikaanse film A Thousand Roads is een korte film van slechts veertig minuten, die vier vertellingen aan elkaar koppelt. De regisseur is Chris Eyre (Smoke Signals, Skins), die vaak films maakt over Indianen, vanwege z'n eigen afkomst. Ook deze film gaat daarover. De film is gemaakt voor het Smithsonian Museum of the Native American en is daar onderdeel van de beleving.
De film gaat over hoe Amerikaanse Indianen tegenwoordig omgaan met hun levens, die geworteld zijn in hun oude tradities en vertelt in vier delen over het leven van een aantal van hen. De verhalen gaan steeds iets dieper in op de Indianen, die al vasthoudender hun identiteit zoeken en daaruit proberen te leven. De film is geen documentaire, terwijl de rollen worden gespeeld door authentieke Indianen.

De muziek bij de film is van Jeff Rona en Lisa Gerrard, die wel weg weten met zo'n etnisch gekleurde film. Beide hebben al samengewerkt bij de spektakelfilm Gladiator, waar Rona aanvullende muziek voor maakte en Gerrard de zang verzorgde met haar typerende stem. Maar Gerrard is ook zelf componist en toen regisseur Eyre haar score voor de eveneens etnische film Whale Rider hoorde, heeft hij, naast Rona, ook haar voor zijn film gevraagd.
Behalve de stem van Gerrard zijn ook etnische Indianenstemmen en -klanken in de muziek gebruikt, die de lokale kleuring nog extra versterken. Toch maken die klanken en zang de muziek niet altijd gemakkelijker beluisterbaar, wat vaker geldt voor etnisch gekleurde muziek. Toch is de muziek voor deze film erg toegankelijk gebleven.

Rona en Gerrard hebben in veel tracks een soort laag van elektronische underscore gecreëerd, waarop vervolgens de nodige leidende instrumenten of stemmen zijn geplaatst, maar de muziek is niet al te melodieus en het kabbelt vaak een net een beetje teveel wat saai voort, ondanks de op zich best fraaie klanken. Die orkestrale muziek is regelmatig nog best fraai, maar de arrangementen laten het nogal eens wat afweten, met name wanneer de klanken van etnische fluiten of etnische zang eraan toegevoegd wordt.

Een flink deel van de muziek van de score heeft een wat etherisch karakter, met rustig voortkabbelende instrumentaties, maar er zijn voldoende tracks die wat meer kleuring hebben. Vooral wanneer de componisten percussie toevoegen, krijgt de muziek toch meer stevigheid en spreekt het veel meer aan. Ook Heitor Pereira's gitaarklanken pakken prettig uit en geven de muziek duidelijk meer kleur.

Het album opent met een van de fraaiste tracks 'Good Morning Indian Country', waarin de stem van Gerrard op haar bekende diepe manier zingt op een prettige harmonische underscore, die aangenaam, bijna als een soort hymne werkt. De muziek krijgt daardoor een wat gedragen karakter.
De daarop volgende tracks liggen dan toch wat lastiger in het gehoor, waarbij 'Rowing Warriors' een wat monotone track is met etnische percussie en chanting. De track Canyons of Manhattan heeft een veel modernere, meer urban kleuring, waarbij de stem van Gerrard wat grimmig en grillig klinkt, zonder haar typerende diepe klanken. Met veel percussie en een sterk elektronische kleuring en chant-achtige muziek in het laatste deel is dit geen fraaie track.

Rona's elektronische muziek bij doet het in een aantal tracks dan weer heel redelijk, met best wel aangename harmonische underscore, die veelal wat voortkabbelt. Daarop is dan de nodige percussie gezet, die de ene keer tamelijk etnisch klinkt, maar een andere keer veel meer urban of zelfs industrieel. Daarbij worden ook stemmen, waaronder die van Gerrard veelvuldige ingezet. Maar ook etnische houtblazers laten zich regelmatig horen, die soms een panfluit-achtige klank hebben, soms een blokfluitachtige klank, maar vaak wel met die typische trillers en andere klankeffecten die passen bij de etnische kleuring.
Niet alle muziek is elektronisch, want ook orkestrale muziek is aanwezig in de score en vaak pakt dat net wat fraaier uit dat de elektronische versie. Een track als 'Walk in a Beauty's Way' is zo'n orkestrale track, met heel aardige voortkabbelende underscore en rustig ritmische percussie. Daarop is dan het nodige chant-gezang geplaatst, die er een sterk etnische kleuring aan geeft.

Een van de fraaiere tracks is 'Who are We to Say', waarin de getokkelde gitaar van Heitor Pereira voor een erg aangename toevoeging zorgt, vooral in de melodie die de gitaar dan speelt. De underscore kabbelt daarbij rustig en fraai harmonisch voort, waarbij ook Gerrards stem en de fluit zijn toegevoegd. Deze track komt later nog een keer terug met daarop een gezongen Indiaanse tekst, die de zanger op een wat triestige manier zingt.
De titeltrack is ook een erg fraaie track die in lijn ligt met de openingstrack. Gerrard zingt haar onverstaanbare woorden op een mooie ingetogen underscore, waarbij de fluit met z'n effecten voor een prettige invulling zorgt. Als de orkestrale klanken wat voller worden doet de muziek soms wat denken aan 'Now We Are Free' uit Gladiator. De chants van een kinderkoor en de fluiteffecten zorgen voor een stevige etnische kleuring, die in deze fraaie track nauwelijks storen.
De 'End Titles' bestaan vooral uit rustige elektronische underscore, met daarbij de zang van Primeaux & Mark, die er hun Indiaanse zang aan toevoegen, later overgenomen door de stem van Gerrard.

Na de reprise van 'Who are We to Say' volgen een aantal meer etnisch ingevulde tracks, die als een soort bonus op het album zijn meegenomen. De film duurt zo'n 40 minuten en het album zelf bijna een uur. Er volgt dan ook nog zo'n 20 minuten aan Indiaans-etnische muziek. De eerste twee zijn solo fluit-tracks, de volgende twee zijn solo Indiaanse koorklanken van vrouwenkoor Ulalí, die alleen door percussie begeleid worden. Bij de tweede daarvan wordt een soort verklaring opgezegd, gewijd aan de mensen die te lijden hebben onder vervolging. De laatste twee tracks zijn vergelijkbaar, maar dan met mannelijke zangklanken en twee keer een tragisch, maar best wel indrukwekkend verhaal dat door een man verteld wordt.

Kortom, dit score-album laat de score van Lisa Gerrard en Jeff Rona voor de korte film A Thousand Roads horen. De muziek is typerend voor het werk van Gerrard en hoort zeker bij haar fraaiere werk. De etnische kleuring is daarbij vaak prettig aanvullend. De underscore van Rona is de ene keer elektronisch, de andere keer orkestraal, maar meestal erg ingetogen, vaak rustig voortkabbelend in harmonische klanken. Het album sluit af met een zestal bonustracks van Indiaanse oorsprong. De waardering voor dit album is 73 uit 100 punten.
A Thousand Roads - 09/10 - Recensie van Jeroen Bakker, ingevoerd op (Nederlands)
Lisa Gerrard, bekend van Dead can Dance, heeft weerderom mijn hard gestolen met haar muziek. De manier waarop zij de muziek verweeft met de prachtige en rijke Indiaanse traditie vind ik hard verwarment. Haar muziek is misschien niet zozeer verrassend, dit komt dan enkel en alleen omdat ze voldoet aan de verwachtingen van haar publiek nog voor het publiek zich realiseerd wat die verwachtingen zijn.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer