Black Swan


Fox Music
Sony Classical (0886978135629)
Film | Releasedatum: 30/11/2010 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Nina's Dream2:48
2.Mother Me1:06
3.The New Season2:39
4.A Room of Her Own1:56
5.A New Swan Queen3:28
6.Lose Yourself2:08
7.Cruel Mistress3:29
8.Power, Seduction, Cries1:42
9.The Double2:20
10.Opposites Attract3:45
11.Night of Terror8:01
12.Stumbled Beginnings...3:51
13.It's My Time1:30
14.A Swan Is Born1:38
15.Perfection5:44
16.A Swan Song (for Nina)6:23
 52:28
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Black Swan - 07/10 - Recensie van Dimitri Asselman, ingevoerd op (Nederlands)
Er was eens, in een land hier ver vandaan, een Prins genaamd Siegfried. Zijn ouders, de Koning en Koningin, presenteerden hem op zijn verjaardagsfeestje een paar meisjes, kandidates om mee te huwen. De Prins, danig van zijn melk omdat hij zelf geen liefde voelde voor een van de aangeboden vrouwen, laat staan het idée koesterde om een gearrangeerd huwelijk aan te gaan, verliet zijn eigen feest om even van alle emotie te bekomen. Met pijl en boog trok hij het bos in om te gaan jagen. Aan een meer in het bos ziet hij een paar zwanen. Net voordat hij er eentje wil omleggen, verandert de witte zwaan in een beeldschone jonkvrouw, gewaad in een kleedje van zwanenveren. Zij is Prinses Odette, ontvoerd en betoverd door een tovenaar: overdag is ze een zwaan,‘ s nachts krijgt ze haar normale, vrouwelijke gedaante terug. De Prins en Prinses praten en dansen de hele nacht. Ze zijn verliefd en willen hun geluk vereeuwigd zien in een huwelijk. Dit laatste is ook dé manier om te zwanenbetovering te verbreken.
Siegfried, zo smoor, keert terug naar zijn party. Daar is ook in tussentijd de wicked wizard aangekomen, in gezelschap van zijn dochter Odile, the Black Swan. Op haar zwarte verenkleed na, is zij qua uiterlijk het evenbeeld van Odette,. Prins Siegfried, redelijk getroebleerd, denk Odette te zien, danst met haar en stelt haar voor aan de ouders en heel hun entourage. Hij kondigt het huwelijk aan. En op dat moment, doet (de echte) Odette haar intreden. Wat een vergissing en ontrouw! Odette’s betovering wordt niet verbroken en samen plegen ze zelfmoord. Het Zwanenmeer.

Natalie Portman won een Oscar voor haar vertolking in de film The Black Swan. Nina (Portman), maakt deel uit van een vooraanstaand New Yorks balletgezelschap. Voor het nieuwe balletseizoen zoekt de choreograaf de perfecte ballerina voor zijn versie van Het Zwanenmeer. De Witte én Zwarte Zwaan, symbool voor de tweestrijd die in de vrouw leeft, moet uitgebeeld worden door één enkele danser. Nina heeft de techniek en perfectie om beide rollen op zich te nemen, maar vooral voor het donkere evenbeeld van the White Swan ontbreekt het haar aan temperament. Daar moet aan gewerkt worden en dat probeert ze ook. Ze leeft zich danig in haar Black Role in, dat ze waanbeelden krijgt, achtervolgd en verleid wordt door een duistere kant, haar eigen Black Swan. Is er echt iets aan de hand of zit het probleem tussen haar oren?

De film behoort thuis in de categorie “psychologische thriller”. Per definitie wordt het dus spannend en speelt een wacko personage de hoofdrol. Correct bij de zoveelste Hollywood buster. Als je weet dat de film gecreëerd werd door Aronofsky (Requiem for a Dream, Pi), dan moet er een belletje gaan rinkelen. Er zit meer achter. Verlangens die onderdrukt worden met schizofrene gedragstrekjes als gevolg. Dat was een makkie! Zodanig opgaan in je acteer- en dansrol, dat je het personage wordt? Buiten de rol! Ok, tot daar nog aan toe. “Je moet ook weten dat een van de geboden in het thriller/horrorgenre inhoudt dat het jonge meisje een maagd is die haar demonen de baas kan of de hoer speelt die sterft.”

There are certain RULES that one must abide by in order to successfully survive a horror movie. For instance, number one: you can never have sex.
BIG NO NO! BIG NO NO! Sex equals death, okay?

Number two: you can never drink or do drugs.
The sin factor! It's a sin. It's an extension of number one.

And number three: never, ever, ever under any circumstances say, 'I'll be right back.' Because you won't be back.

Dat was geleden van Scream dat ik dit nog eens hoorde! Mijn euro is gevallen!

Black Swan is een donkere prent. Zat er na afloop wat verdwaasd bij. Ik denk dat ik alles wat laat zakken en later nog eens opnieuw bekijk, om de prent te gronde te analyseren.
Er was ook veel te doen over Portman’s dansprestatie? Eerlijk gezegd, cinematografisch hangt het mooi aan elkaar. Spectaculair is het allemaal niet.

Als het op muziek aankomt, is Clint Mansell Aronofsky’s partner in crime. Voor deze gelegenheid ging Mansell putten uit, hoe kan het ook anders?, Tchaikovksy’s Zwanenmeer.

De hoofdthema’s werden er uitgeplukt en daar waar nodig bewerkt. Het idee op zich is redelijk merkwaardig maar origineel. Mansell, die toch wel een minimalist kan genoemd worden, werpt zich op het bombastische, orchestrale werk van Tchaikovsky. Donkere geluiden, synths en de typische Clint sound plukken het Zwanenmeer kaal, op het finalestuk na uiteraard. Er wordt een perfecte zwarte sfeer gecreëerd, maar soms valt een knip en plakwerk op dat niet echt naadloos aaneensluit. Clint heeft zijn eigen thema’s verwoven of Tchaikovsky’s thema’s omgebouwd tot iets miniem, uniek, dat wel. Zowel de film als de muziek dringen zich in een klein kader, maar het Zwanenmeer is gewoon te groots om in dat kleine opzet gewrongen te moeten worden, het voelt gekneld op een zeker moment. Misschien had de finale ook een gestripte versie moeten worden? Twijfel. De pianoversie (en tussenkomsten doorheen de soundtrack) is qua arrangement mooi en eenvoudig, alleen, de typische sound van de Mansell piano gaat nu echt wel vervelen. Niet zo erg als dat het geval was bij de Moon soundtrack, maar toch. De pianoliefhebber, die wil het klare en sprankelende geluid van dat instrument horen, er hangt een doek voor. Vrijwillig? Bah, weg ermee!, not my cup of tea.

Black Swan is freaky origineel. Verwacht geen dans/ballet muziek/film, noch een Zwanenmeer ervaring. Eentje om het hoofd erbij te houden en dus nogmaals te bekijken/beluisteren  ;)
Black Swan - 10/10 - Recensie van Steve Ewing, ingevoerd op (Engels)
It’s refreshing to hear a soundtrack written for, and recorded by, the full breadth and capabilities of the traditional symphony orchestra without much (if any) digital adulteration. It is even more impressive when such a soundtrack is devised and written in such an ingenious way. The amount of interpretation and inspiration one can find in the music is, whether deliberate on Clint Mansell’s part or not, ingenious. Instruments often forgotten in today’s soundtracks shine beautifully in the Black Swan soundtrack and serve to convey the emotions of the film flawlessly.

The movie, which follows two competing ballerinas and the rivalry between them, brings together these two stories of art and personal rivalry in an intriguing way. No different is the music, which is by and large foreboding, dark, and deliberative. At the same time, Mansell has managed to write it in such a way that much of it sounds like music that belongs in a ballet. His ability to enmesh the sounds of ballet and the rivalry is perhaps the soundtrack’s greatest and most compelling accomplishment.

The first half of the soundtrack is mostly performed by piano and string section, with brass and anything more than light percussion on full display mainly in the second half of the soundtrack. A constant and overriding theme throughout is the use of droning notes and three- or four-note motifs (always in the lower register) that reinforce the inherent tension in the music. Sometimes played by string basses, other times by low woodwind instruments, and still other times by percussion and timpani, the motifs add to the music something that the listener won’t appreciate until moments when they’re gone.

Ingeniously crafted into the music are isolated bits where Mansell seems to have taken actual music from famous ballets. After all, the movie is about the two ballerinas’ desire to perform in Tchaikovsky’s “Swan Lake.” The track “Night of Terror,” for instance, breaks away from Mansell’s theme of deliberative (dare I say plodding, even) dark music and comes to life with bold and aggressive brass that, if not taken directly from “Swan Lake” or possibly even the Mouse King’s first scene in “The Nutcracker,” is at the very least written as a deliberate and direct homage to the great Russian composer on whose ballet this movie is based. Likewise, the track “Stumbled Beginnings...” features the lyrical oboe solo from “Swan Lake,” although synthesized sounds frantically interrupting the solo, while undoubtedly geared to make sense when viewing the film, unfortunately detract from the listening experience. Following the oboe solo is more of the powerful brass who, like in the original ballet, also play the same melody as the oboe.

“It’s My Time,” while beginning with an annoying juxtaposition over the music of sound effects that sound more like your speakers are giving out, approaches the strong and dynamic climax of the brass melody in the original ballet’s final scene but stops just short. Mansell teases the listener once more in the subsequent track by doing the same thing, building to a monumental brass climax before halting abruptly and taking the music along another course. The track “Perfection” takes the listener to the brink of the same brass climax once more, but, much to the listener’s relief, lets unfold the beautiful and moving melody from the “Swan Lake” finale that had in the aforementioned tracks been denied so wickedly and egregiously. While credit for the stirring melody must go to Tchaikovsky, the manner in which Mansell builds up the suspense over the course of these several tracks is sheer genius and remarkable musical theater.

Besides the sensibility in borrowing the music from the very ballet the movie addresses, Mansell uses the “Swan Lake” finale for his own ending to the film in a way I doubt anyone could do better. The first half of the soundtrack, which barely makes any reference to the “Swan Lake” music, is emotional and original, employing instruments that are, sadly, rarely featured anymore in today’s soundtracks. Even without seeing the movie and having little more than a general understanding of the movie’s premise, one can appreciate Mansell’s ability to transfer the tension and drama from the screen into the score. By the second half, and particularly in five of the last six tracks, Mansell’s use of Tchaikovsky’s music from “Swan Lake” is stunning in its power, beauty, and novelty, and truly leaves the listener hard-pressed to find words to describe it. (Such difficulties have not been lost on me while trying to write this review.)

If you’re one who enjoys the emotional and pure, even minimalist sound of many smaller budget films’ soundtracks, you most definitely ought to get your hands on the Black Swan soundtrack. At the same time, if you’re someone who prefers the monumental and rich dimensions of more mainstream soundtracks like Hans Zimmer’s Gladiator or Pearl Harbor, you, too, ought look no further. The first half is not without moments of musical grandeur and power, and I think I’ve made it abundantly clear that the second half is anything but timid. (Tchaikovsky always was one to write monumental music.) That the whole thing was performed by a real, live orchestra is like the icing on what has proved to be a very, very wonderful cake.
Black Swan - 10/10 - Recensie van Steve Ewing, ingevoerd op (Spaans)

Es realmente refrescante escuchar una banda sonora escrita y grabada por una orquesta sinfónica tradicional sin mucha (tal vez poca) influencia de los sonidos electrónicos. Es más impresionante aun cuando la partitura fue escrita de manera tan ingeniosa. El calibre de la ejecución e inspiración encontradas en la música, sean o no una decisión intencionada por parte de Clint Mansell, establecen algo fenomenal. Instrumentos que a menudo son olvidados en los soundtracks de la era moderna destacan maravillosamente en la banda sonora de El Cisne Negro y sirven para transmitir las emociones de la película sin problemas.

La película, que detalla la rivalidad de dos bailarinas, reúne las historias del arte y la confrontación personal de una manera intrigante. La música tiene una función parecida ya que es grande y amenazante, también obscura. Al mismo tiempo, Mansell ha logrado escribir la partitura de tal manera que suena como la música que uno encontraría en un ballet. Su habilidad para integrar los sonidos representantes de la danza y la rivalidad entre las bailarinas es quizá el mayor logro de este álbum.

La primera mitad de la banda sonora es en su mayoría ejecutada por el piano y las cuerdas; los metales y percusiones predominan la segunda mitad de ésta. Una técnica utilizada constantemente es el uso de motivos musicales de tres o cuatro notas (siempre en el registro bajo) que refuerzan la tensión innata de las composiciones. A veces interpretados por los bajos, otras veces por los instrumentos de viento, y otras veces por la percusión, los motivos añaden algo que de momento parece impalpable para al oyente.

De manera estupenda la música parece contener fragmentos de los ballets famosos en cuyos el filme se basa. Después de todo, la película es sobre el deseo de dos bailarinas de poder interpretar el Lago de los Cisnes. Por ejemplo la pista 'Night of Terror' rompe con el tema de Mansell de abarcar (me atrevería a decir perseverante, incluso) las tonalidades sombrías y cobra vida con un sonido agresivo que, si no es tomado directamente de el 'Lago de los Cisnes' o incluso la primera escena del rey de los ratones en 'El Cascanueces' de Tchaikovsky, por lo menos es escrito como un homenaje al gran compositor ruso. Del mismo modo, la pista 'Stumbled Beginnings ...' cuenta con el solo para oboe parte del 'Lago de los Cisnes', la cual desgraciadamente se ve interrumpida por una secuencia de sonidos sintetizados. Tras el solo de oboe, y en forma similar al ballet, los metales continúan la interpretación de la misma melodía.

'It's My Time', que a partir de una yuxtaposición molesta de la música con los efectos de sonido que suenan más como si las bocinas fuesen a explotar, alcanza un clímax fuerte y dinámico de la melodía, pero parece detenerse antes de una resolución total. Mansell hace lo mismo en la pista siguiente — casi como burlándose del oyente — y detiene la música de manera brusca. Esto finalmente se resuelve en la pista 'Perfection'. Aunque claro el crédito de la melodía pertenece a Tchaikovsky, la manera en que Mansell desarrolla el suspenso a lo largo de varias pistas es pura genialidad al estilo del teatro musical.

Además de la sensibilidad demostrada por Mansell al utilizar el 'Lago de los Cisnes' como referencia en esta banda sonora, el propio Mansell emplea el final de esta obra de manera prodigiosa en las últimas pistas. La primera mitad de la banda sonora, que apenas hace referencia al 'Lago de los Cisnes', es emotiva y original, empleando los instrumentos que, como se mencionó anteriormente, rara vez aparecen en los soundtracks actuales. Aun sin haber visto la película, se puede apreciar la capacidad de Mansell para relatar la tensión y el drama presenciados en la pantalla. En la segunda mitad, particularmente en las últimas seis pistas, el uso por parte de Mansell de la música de Tchaikovsky del 'Lago de los Cisnes' es de un calibre impresionante; la belleza de ésta hace que la tarea como crítico de bandas sonoras sea aun más difícil.

Si usted es uno que disfruta de lo emocional y lo puro, incluso del sonido minimalista que uno encuentra en bandas sonoras de películas de presupuesto pequeño, definitivamente debe ordenar una copia del soundtrack del Cisne Negro. Al mismo tiempo, si usted es alguien que prefiere las sonoridades más monumentales de las bandas sonoras convencionales como Gladiador y Pearl Harbor, también debe prestar atención a este álbum. La primera mitad no está exenta de momentos de grandeza musical, y creo que he dejado muy claro que la segunda mitad no se limita en sus interpretaciones. (Tchaikovsky frecuentemente escribía piezas colosales). Aunado a esto, que la partitura fuera grabada por una orquesta real fue la guinda del pastel.
Black Swan - 07/10 - Recensie van Mattis B., ingevoerd op (Frans)
Pour le cinquième long-métrage de Darren Aronofsky, il était impossible de ne pas voir la partition entre les mains de Clint Mansell. Après Pi, Requiem for a Dream, The Fountain, et The Wrestler arrive Black Swan, et là, la musique va jouer un rôle particulièrement important puisqu’elle va accompagner la chorégraphie des danseuses du film. Les compositions vont interpréter parfaitement le titre : un côté blanc, un côté noir. Le côté blanc va être représenté par la musique classique dans la grande majorité des morceaux, et le côté noir par le synthétiseur.

Les quatre premières pistes seront construites uniquement avec de la musique classique. Le violon et le piano seront les deux instruments majeurs avec quelques fois des cuivres qui feront leurs apparitions ('Nina’s Dream'). On relèvera tout de même quelques légères éruptions de synthé, ('Nina’s Dream' ou 'The New Saison') mais il restera minimal.

'A New Swan Queen' marque un tournant dans l’album. Si le début du morceau reste sur la même longueur d’onde que les précédents, la deuxième moitié sera un peu plus inquiétante. En effet, la musique devient plus régulière, plus grave et l’on dénombre d’étranges bruitages. Le Clint Mansell que l'on connait bien est de retour !

Suite à cette piste, on sent que le film sombre dans l’horreur. Dans 'Lose Yourself' on commence à entendre des motifs répétitifs rappelant le film 'The Fountain'. 'Cruel Mistress' et 'Power, Séduction, Cries' arrivent à reproduire une ambiance assez inquiétante, sans l’aide des synthétiseurs. En revanche, cet instrument sera beaucoup utilisé pour 'The Double' accompagné par un motif au piano répété interminablement et des violons crispants que Clint Mansell aime tant.

Bon point pour 'Opposites Attract' qui avec sa montée vers l’angoisse nous crispe peu à peu les doigts.

Finalement, l’album atteint son sommet de terreur à la piste 11 grâce à 'Night of Terror' qui durant plus de huit minutes nous pétrifie soit avec son ambiance lugubre et son piano mystérieux, soit avec ses cuivres déchaînés et assourdissants qui nous ébranlent. Bonne frayeur aussi avec 'It’s my Time'.

C’est dans 'Stumbled Beginnings...' que l’on entend pour la première fois la musique du 'Lac des Cygnes de Tchaikovsky' remix by Clint Mansell, c’est à dire avec ses synthés qui nous font sursauter de temps à autre. Nous entendrons aussi ce thème dans 'A Swann is born' ainsi que dans le superbe 'Perfection', étant sans doute la pièce majeur de la B.O.

L’album se conclut avec le somptueux 'A Swan Song (for Nina)' qui est lui aussi une reprise au piano du 'Lac des Cygnes' avec en arrière plan un son inquiétant qui laisse voir que malgré la finesse musical apporté par le piano, tout n’est pas blanc. Puis, le piano s’estompe jusqu’à disparaitre. Clint Mansell a alors eu la drôle d'idée de ralentir tout un orchestre jouant le 'Lac des Cygnes' ce qui donne un ensemble assez… originale, mais tout de même plaisant. Quel imagination !

Avec ce Black Swan, Clint Mansell va innover adroitement un nouveau genre de musique sans pour autant supprimer ses petites habitudes qui rendent ses partitions uniques. On se retrouve au final avec une B.O. très différente d'une piste à l'autre, et même parfois très différente sur une même piste, ce qui peut contrarier certaines personnes.
Black Swan - 09/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Clint Mansell heeft een bevlogen carrière. De Britse componist houdt zich niet alleen bezig met soundtracks, ook schrijft hij mee aan diverse popsongs en andere projecten. Black Swan is tijdens de afgelopen uitreiking van de Oscars in de prijzen gevallen, hierdoor vestigt de film alle aandacht op zich. Darren Aronofsky, regisseur van Black Swan, vroeg op zijn beurt z´n goede vriend en ´huiscomponist´ weer terug.

Mansell kennen we voornamelijk van Requiem For A Dream, waarmee hij in 2000 door brak. Daarna produceerde de componist voornamelijk soundtracks die met rockmuziek en synthesizers doordrenkt waren. Voor Black Swan laat Clint Mansell een kant horen die we niet eerder hebben gehoord: een magnifieke klassiekere kant. Waar Hans Zimmer met Rango slechts bekendere stukken van Wagner en Strauss verwerkte, gaat Mansell een flinke stap verder. Diverse oud-klassieke stukken, van de meest uiteenlopende grootmeesters, verwerkt hij in zijn filmmuziek op een manier die je nooit meer zal vergeten.

Mansell laat in de eerste vijf tracks van Black Swan het geheel redelijk rustig voort kabbelen. Knap is de manier waarop hij Lebedinoje Ozero (Het Zwanenmeer) van Tchaikovsky verweeft met zijn aparte stijl. Dit doet hij onder mee in de zevende track, waarin hij een van de laatste gedeeltes op piano prachtig mixt met zijn eigen muziek. 'Cruel Mistress' is met vlag en wimpel een van de meest opvallende nummers. Onheilspellende violen en prachtig pianospel werken langzaam naar het gruwelijke gedeelte, waar het orkest op 1:38 opeens vol gas geeft. Continu geeft Mansell knipogen naar Tchaikovsky, maar doet dit op een waardige manier zonder teveel te kopiëren. De track daarna combineert een onheilspellende cellosuite, met een angstaanjagend thema van de violen. De ruim acht minuten durende track 'Night of Terror' is bijzonder. Een militair achtig thema laat de continu voortdurende piano eens flink schrikken. Wat daarna volgt zijn korte, ietwat omgebogen, passages van het Zwanenmeer met de weergaloze stijl van Mansell. Hier durft hij zelfs elektronische geluidseffecten erin te mixen, wat simpelweg briljant aandoet.

Black Swan is een zeer klassieke soundtrack, wat je misschien niet verwacht van Clint Mansell. Door het vrij zware karakter van de muziek van Tchaikovsky, wat Mansell in een flink aantal tracks subtiel terug laat komen, is dit geen score voor watjes. Verwacht zwaardere klassiekere suites, intens pianospel, diverse orkestrale uitspattingen en bijzondere geluidseffecten die het orkest produceert.

Waanzinnige afsluiting van het album is 'Perfection', waarin dat alom bekende thema van het Zwanenmeer er eens flink van langs krijgt. Vanaf 2:14 zelfs ongeschonden te horen, prachtig! En zo ben je bijna vergeten dat je naar maestro Mansell zit te luisteren, want deze soundtrack is voor zijn begrippen zeer klassiek. Desalniettemin is Black Swan een aangename verrassing, met name door de prachtige instrumentatie. De visie van Mansell op het Zwanenmeer smaakt naar meer en geeft hem na flink wat mindere soundtracks flink wat krediet erbij. Black Swan, een soundtrack waarvoor je wel in de mood moet zijn. Ben je dat? Dan is het genieten pur sang!
Black Swan - 08/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik de film Black Swan niet heb gezien en dat ik het klassieke 'Het Zwanenmeer' van Tsjaikovski niet direct ken.
Wel probeer ik voor elke score die ik beluister een beeld te krijgen van waar de film over gaat, door hierover op internet wat te lezen. En dan blijkt Black Swan een intrigerend verhaal te hebben over een danseres, Nina, die de rol van de witte zwaan prachtig kan dansen, maar bij de rol van de zwarte zwaan haar meerdere moet erkennen in Lily, terwijl de choreograaf voor beide rollen dezefde danseres wenst... En dan ontwikkelt zich het drama van de film.

Regisseur Aronofsky heeft (opnieuw) Clint Mansell gevraagd om de score voor deze film te maken. En dat heeft hij zeer knap gedaan.
Mansell heeft begrepen dat voor een film die gaat over het klassieke ballet van Tsjaikovski ook in de score deze muziek als uitgangpunt moet dienen. Zoals gezegd ken ik de muziek niet rechtstreeks, maar in de score komen erg veel passages voor die ik wel herken en waarvan ik nu aanneem dat ze uit 'Het Zwanenmeer' zullen komen.

De score opent rustig met een aantal tracks met een klassieke inslag: veel violen en piano. Mooie melodieën en mooi gearrangeerd met een wat melancholieke ondertoon.
Vanaf de track 'Loose Yourself' voegt Mansell de nodige drama aan de score toe. Ook bij het prachtige 'Cruel Mistress' doet Mansell dit tussen de mooie pianomelodie door, via de lichte underscore. En bij 'Power, Seduction, Cries' door de underscore steeds iets luider te laten worden, terwijl hij in 'The Double' bepaalde effecten toepast, vooral in de underscore. Het drama en de spanning lopen op bij 'Opposites Attract' en vooral bij 'Night Of Terror', welke track niet zou misstaan in een horrorfilm en ik verwacht dat in de film deze muziek zich rondom het hoogtepunt van de film afspeelt. In deze track wordt intense spanning steeds afgewisseld met een onheilspellende rust.
Vanaf 'Stumbled Beginnings' begint het meest klassieke deel van de score, wellicht omdat deze muziek zich afspeelt tijdens de finale uitvoering van het ballet in de film. Hierin herken ik ook de meeste melodieën, die wellicht hun oorsprong hebben in het originele ballet. Toch verweeft Mansell ze regelmatig met elektronische effecten, zonder dat dit echt afbreuk doet aan het klassieke gehalte.
Vooral 'A Swan Is Born' en 'Perfection' zijn tracks met een hoog klassiek gehalte en prachtige (bekend klinkende) melodieën, geweldig gearrangeerd en met vol orkest gespeeld. Voor mij is 'Perfection' ook de prachtige apotheose van de score.
De laatste track 'A Swan Song' doet hieraan echt afbreuk, maar zal allicht in de film het dramatisch effect nog versterken. Deze track begint bijna geluidloos, met vervolgens een piano als leading instrument en eindigt met donkere strijkerklanken op laag volume, allicht bij het drama dat zich in de film voltrokken heeft.

Een mooie score van Clint Mansell, die vooral bekend is van scores met een heel andere muzikale invulling. De score is vooral melancholiek van kleur en de sfeer van de score maakt dat je de film eigenlijk wilt gaan zien. De score vertelt een verhaal en dat merk je niet zo vaak. Knap werk van Mansell.
Black Swan - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
De Oscars 2011 hadden al zeker één terechte winnaar: Nathalie Portman voor Black Swan. Dat dit terecht is, staat buiten kijf. Ze levert zo'n intense performance als Nina, dat dit haar eerder werk doet vergeten. Vergeet Queen Amidala en vergeet Evey, met Nina heeft Nathalie Portman zich op de kaart gezet.

Meteen is deze enige trofee voor Black Swan onterecht de enigste. Beste film, Beste regie, beste montage, beste scenario, ... het hadden er gerust wat meer mogen zijn, maar zoals zo vaak worden de oscars bepaald door de hype van het moment (kijk maar naar de beste ost: Social Network?) en worden de echte pareltjes schandelijk over het hoofd gezien. Nu, ongetwijfeld dat The King's Speech een zeer goede film is, maar Black Swan is dat ook. Meer nog, Black Swan is één van de heftigste psychologische drama's ooit gemaakt. Wie Requiem for a dream zag, weet dat Darren Aronofsky het toen al in de vingers had om een scherpe, pittige film te maken, in Black Swan trekt hij ALLE registers open.

Wie Aronofsky altijd vergezelt bij de muzikale begeleiding, is Clint Mansell. Met Requiem for a dream maakte hij een muzikaal equivalent van het psychologische drama, met The Fountain leerden we de klassiekere kant kennen. Nu, met Black Swan doet Mansell net wat Aronofsky doet: hij trekt alle registers open.
Hierbij maakt hij gretig gebruik van Pjotr Ilitsj Tsjaikovsky's wereldberoemde thema. Maar in plaats van gladde strijkers past hij het thema zo aan, dat het tegelijk een zeer psychedelisch iets wordt, een monsterlijke vertoning bijna. Tsjaikovsky's Zwanenmeer - muziek leent zich hier ook uitstekend toe. Het is vrij duistere, bombastische muziek met pit.
Dit vult hij aan met eigen thema's die niet moeten onderdoen voor het origineel. Het geheel van de score verkrijgt hetzelfde resultaat als Requiem for a dream. Zelfs in de muziek is Black Swan een heftig drama. Luister naar A Swan is Born, of naar Perfection, A night of terror, ... Dit is niet zomaar bombasme, dit is muziek die de psychologische worsteling van Nina perfect weerspiegelt, en zelfs nerveus maakt.

Black Swan is dus op alle gebieden geen film voor watjes. Aronofsky heeft hier ZIJN meesterwerk ten berde gegeven. Of dit Mansell's meesterwerk is, laten we in het midden, maar qua effect moet deze score zeker niet onderdoen voor Requiem for a Dream.
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Genomineerd)






Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer