Signs


Hollywood Records (5050466028129)
Film | Releasejaar: 2002 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Main Titles1:45
2.First Crop Circles3:15
3.Roof Intruder2:19
4.Brazilian Video1:56
5.In the Cornfield5:42
6.Baby Monitor1:09
7.Recruiting Office2:11
8.Throwing a Stone5:47
9.Boarding Up the House3:00
10.Into the Basement5:23
11.Asthma Attack3:42
12.Hand of Fate, Pt. 15:32
13.Hand of Fate, Pt. 23:48
 45:28
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Signs - 09/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Morgan: They said there are one of two outcomes of an invasion. One: they fight, and are defeated, and have to return again with full forces hundreds or even thousands of years later.
Graham Hess: What's two?
Morgan: They win.

In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.

SIGNS

Buitenaardse wezens! Het is altijd al een geliefd onderwerp geweest in Hollywood. Zowel kwaadaardige als goedaardige buitenaardse wezens hebben onze bioscopen al geteisterd. Van War Of The Worlds tot E.T. Het publiek loopt er nog altijd wild van. Toch is deze Signs een speciale eend in de vijver. Waar de meeste Alien Invaders films nogal steunen op hun ruimtewezens, doet Shyamalan dit praktisch niet. De angst zit hem veel in het onbekende en die angst maakt de Indiaanse regisseur ons maar al te goed duidelijk. Af en toe een glimp van het wezen, af en toe eens een geluid dat we horen. Dat is suspense opwekken! Dat is opbouw, dat is pure klasse. De film zou maar half zo sterk zijn moesten we de buitenaardse wezens zien. Laat mij even mijn statement staven met een voorbeeld. Het is een donkere nacht, de sterren fonkelen aan de hemel en een kind ligt alleen in bed. De wind maakt de bomen zodanig wild dat de wind een angstaanjagend geluid maakt. Dat kind weet niet wat het is. Hij of zij wordt bang. Pas vanaf het moment dat hij weet dat het de wind is, is zijn angst weggewaaid. En dat wil M. Night Shyamalan hier in deze film bewijzen.
Wat de film ook ijzersterk maakt is de muziek van de alom geprezen componist James Newton Howard. In de voorgaande scores voor Shyamalan films was het al duidelijk dat de componist de regisseur begreep. Dat hoorde je aan de opbouw van de thema’s van zowel The Sixth Sense als Unbreakable. Maar met Signs laat de componist iets helemaal anders zien. Hij begrijpt niet alleen de regisseur, hij is al het ware een psychisch verlengde van de man. Dat bewijst hij met zijn Signs. Een score vol suspense, een score vol enge geluiden en een score met verrassend veel tederheid. Laten we eens kijken naar het derde deel van deze Shyamalan maand namelijk Signs.

Bernard Herrmann is de naam die mij meteen te binnen schiet als ik naar de Main Title luister. Howard gebruikt duidelijk hetzelfde trucje als Hermann voor Psycho. Maar er is één groot verschil. Howard gebruikt het beter. Hij overtreft de meester met zijn hoofdthema voor deze score. Een thema van drie steeds opbouwende noten gespeeld door de strijkers. Het effect is gewoonweg weergaloos. Niemand zal uw nederige recensent tegenspreken als die beweert dat dit mogelijks het engste is wat de componist heeft neergepend gedurende zijn carrière. Het thema is simpel, maar zeer effectief. Dat hoor je al aan de Main Title. Dit is mogelijks één van de grootste thrillertracks van de score en je ziet op het scherm eigenlijk enkel en alleen maar namen verschijnen. Alsnog ben je volledig in de film gezogen dankzij de muziek.
Het hoofdthema komt natuurlijk nog een paar keer terug in de score, eigenlijk in praktisch alle tracks. Maar steeds in een andere versie. In Brazilian Video krijg je de meest enge versie te horen. De houtblazers spelen het thema in de achtergrond en een andere melodie zit op de voorgrond, maar dan neemt het thema het boeltje volledig over na een eng percussiemoment. De piano begint de track op te bouwen en de strijkers nemen het boeltje over van de piano om te eindigen in een climax om u tegen te zeggen. Hoe verder de track het einde nadert, hoe verder ik van mijn stoel schuif. Pure klasse.
Het hoofdthema kan eng overkomen, maar ook zeer mysterieus. Howard zet dan de piano in. Luister maar naar First Crop Circles. De piano speelt het thema en alles wordt ineens zeer mysterieus, zeer duister en op zijn eigen manier zeer angstaanjagend.
Zoals eerder in deze recensie gezegd is er ook vrij rustige muziek aanwezig. Bijvoorbeeld Recruiting Office. Het is een vrij rustige track en toch gaat er niets van de spanning verloren. Howard houdt de suspense vast gedurende de gehele score, zo ook in de rustige tracks. Into The Basement is ook zo’n track. Dit is misschien één van de meest tedere tracks. Howard gebruikt zijn strijkerssectie als de beste. Een zeer ingetogen thema komt naar boven en het straalt rust en kalmte uit. Even lijkt de suspense even vergeten. Niets is minder waar. De rust is helemaal niet wedergekeerd want na een kleine twee minuten komt daar het hoofdthema terug. En bouwt hij terug op. Weg is de rust, omarm de spanning.
Asthma Attack begint zeer duister, maar dit is vreemd genoeg de meest tedere track op deze score. Het familiethema komt boven terwijl Graham zijn zoon helpt ademen bij een astma-aanval. Wat we hier te horen krijgen is niets minder dan een meesterwerk en zeker één der beste tracks van de score.

Maar hét huzarenstukje is natuurlijk de beide delen van The Hand Of Faith. En met goede reden. Want dit behoort zeer zeker in de top drie van de beste zaken ooit geschreven door James Newton Howard. Je ziet dat de componist doorheen de jaren gegroeid is. Het hoofdthema wordt opgebouwd en voor het eerst komt ook de blazerssectie bij de strijkers om allemaal wat meer power te geven om daar de schwung wat meer in te steken. Part 1 is een mooie afwisseling tussen de rustige muziek en de suspense muziek. Met natuurlijk dat geweldig hoofdthema waar de meester gebruik van blijft maken. Het klinkt als nooit te voren! Om op het puntje van uw stoel te gaan zitten, als je er al niet zat. Part 2 begint met de mysterieuze versie van het hoofdthema gespeeld op de piano, maar gedurende de track profileert het nummer zich toch als een rustige track die u langzaal laat bekomen van hetgeen u net hebt gehoord.
Want vergis u niet liefhebbers der filmmuziek. Dit is de engste score die James Newton Howard ooit heeft geschreven. Waar ik normaal niet houdt van thriller- en horrormuziek, geniet ik ten volle tuigen van Signs. U zult zich misschien afvragen waarom? Wel, het is een andere soort horrormuziek. In The Sixth Sense is het horrormuziek die de bedoeling heeft om de luisteraar bang te maken. Met gierende strijkers, brullende percussie en af en toe eens een blazer die de boel wakker schud. Signs is dat allemaal ook, maar hier zit melodie in. Dit is de eerste keer dat ik echt in de thrillermuziek zat. Het was de eerste keer dat Howard er weg mee kwam voor mij. Zeker The Hand Of Faith, dat echt wel een meesterwerk is. Zoals gezegd, top drie makkelijk.
Een laatste paragraafje is de orkestratie. Want Howard gebruikt zijn orkestratie heel miniem. Net zoals de voorgaande scores voor Shyamalan als u er even over nadenkt. The Sixth Sense was het vooral de piano die boven kwam. Unbreakable waren het de strijkers en ook hier gebruikt Howard voornamelijk zijn strijkers. Vooral voor het spelen van het hoofdthema dat wel degelijk het hart is van deze score. Want daarom houd ik van deze scores. Stuk voor stuk hebben de scores een hart. Zoek hen en vind hen!

Conclusie
Dit derde deel van Shyamalanmaand is een eerste hoogtepunt. De beste score van degene die al besproken zijn. James Newton Howard schreef een beklijvende score die je niet snel meer zult vergeten. Een score die ik regelmatig opzet vooral deze maand. En dat de score zeker werkt zal ik vertellen met een kleine anekdote. Vorig jaar tijdens een Halloween wandeling werden de wandelaars in een donker bos geleid. Eenmaal binnen was daar The Hand Of Faith. Uw nederige recensent en een paar vrienden waren verkleed en liepen in het bos rond. Alle bezoekers kwamen verstijfd van angst terug buiten het bos. En dat was niet dankzij ons, want wij moesten niet veel doen. Ons enkel af en toe laten zien. The Hand Of Faith deed al de rest!
Maar we wijken af. In theorie zou elke liefhebber van filmmuziek deze score hebben moeten staan. Want het is de moeite. Een fantastische, enge score die van mij een 9 krijgt. Waarom dan geen 10, hoor ik sommige mensen denken. Wel, het antwoord is simpel. Deze maand zijn er nog een paar scores die net dat tikkeltje beter zijn dan deze. Een score over een dorp in de achttiende eeuw bijvoorbeeld….
Signs - 09/10 - Recensie van Vivien Robin, ingevoerd op (Frans)
Probablement le film dont les effets sont les plus aboutis et les plus saisissants. Une tension perceptible à 20 kilomètres ! Le souffle court du début à la fin, on baigne dans l’angoisse la plus totale jusqu’aux derniers instants.

Dés le ‘Main Titles’, James Newton Howard de ménage pas l’auditeur en l’entraînant dans un vivace crescendo orchestrale – le synthétiseur ne fait que rarement son apparition dans le score, sauf dans les moment de tensions extrêmes ! L‘écriture très particulière du violon qui semblent tout droit sortis d’une autre planète, démontre d’emblée la qualité musicale de cette sublime partition. Le motif est alors exposé énergiquement à l’aide des cordes et de quelques vents. Après une légère pause, les cuivres s’ajoutent à l’ensemble lui conférant un aspect ultra massif et imposant, le répétant inlassablement son tintement pénétrant et intriguant. La musique est enfin coupée net au bout de 1 minute 40. Le coup de grâce !
Il faut rappeler que cette courte pièce a été composée bien avant que les premières minutes du film aient été enregistrées. Une sorte d’introduction dans l’introduction !

‘First Crop Circles installe progressivement la peur avec de superbes variations du motif principal couplé à des cuivres lointains. Vient ensuite le moment où la famille Hess découvre pour la première fois ces formes bizarres au beau milieu de leurs champs. L’atmosphère glauque et pesante est alors très palpable. Le piano jouant un motif lancinant comme une respiration étouffée et à l’agonie. Une section de cordes nous rappelle encore l’aspect artificiel de la musique se rapportant aux visiteurs extra-terrestres, déjà entendue en introduction dans le ‘Main Titles’. Newton Howard conclut la pièce avec des cordes dans un registre aigue qui signifie que cela est loin d’être la fin.

James Newton Howard n’oublie pas, comme dans toutes ses partitions d’ailleurs, d’ajouter de petites pointes d’humour dans sa musique. ‘Roof Intruder’ démarre sur un bref sursaut de cordes étirer par des violoncelles descendants. S’en suit alors un superbe jeu entre cordes, flûte et xylophone. Le morceau termine sur une note plus sombre et angoissante reprenant le motif principal dans un registre beaucoup plus grave auquel se joint le motif de cordes du ‘Main Titles’.

‘Brazilian Video’ est l’exemple type en matière d’angoisse et de sueurs froides à l’état pur ! Newton Howard nous baladant dans une atmosphère moite et déstabilisante jusqu’à ce que l’orchestre sursaute lorsque l’extra-terrestre se montre clairement pour la première fois à l’écran. Sûrement l’un des moments les plus flippant que je n’ai jamais vu au cinéma ! Les cris des enfants mêlés à la musique confèrent à la scène un aspect chaotique et très perturbant qui ne laisse pas indifférant.

La pièce suivante, ‘In The Cornfield’, est en vérité plus une suite qu’une pièce se rapportant à une scène en particulier. Néanmoins, passé 1 minute 18, cette partie se situe au moment où la famille assiste, spectateur, à travers la télévision, à l’enfer qui se déroule dans le monde entier. Newton Howard donne une couleur sombre à la scène en insérant des effets de basses en battements. Toujours cette idée de souffle coupé - on halète presque en même temps qu’eux - et le contexte de l’histoire se fait de plus en plus insupportable au fur et à mesure que l’on avance dans le récit.

Le magnifique ‘Baby Monitor’ introduit enfin la lumière à la musique en variant le motif principal afin de le rendre moins hostile. Cette variation d’une finesse extraordinaire ne serait rien sans l’apport indispensable de la flûte qui semble s’étendre à l’infinie, son écho étant interminable au milieu même du morceau ! Il s’agite sans doute du premier grand morceau du score bien qu’étant très court dans le temps.

‘Recruiting Office’ reprend le thème de ‘Roof Intruder’ pour un moment plus léger, histoire de détendre l’atmosphère. Il n’y a pas grands discours à faire sur cette pièce sinon qu’elle à vraiment le mérite d’éclairer et d’égayer légèrement le score.

Les cuivres sont mis à l’honneur dans la première partie de ‘Throwing a Stone’. La musique ici est particulièrement angoissante avec des jeux de passe-passe entre les différentes sections d’instruments. Les bois étant étouffés dans la masse et les basses d’une discrétion incomparables, comme pour prévenir d’une menace sur le point de se produire. L’orchestre est tiraillé de toutes parts. Il n’y a presque plus de construction bien ordonnée, mais la structure orchestrale est maintenue dans une rigidité la plus totale. Très surprenant. J’en resterais toujours très admiratif.

On arrive enfin avec ‘Boarding Up The House’ à ce qui est pour moi le premier sommet du score. Newton Howard faisant premièrement sortir son orchestre des profondeurs dans des sonorités sombres et étirés. Puis il coupe net ces effets et met en avant la flûte dans un motif lancinant et envoûtant. Ce léger crescendo donne naissance à la plus belle mise en lumière d’un orchestre que je n’ai jamais entendu. Le motif présenté alors se veut plein d’espoir et d’amour. C’est pour moi, avec le thème de Noah de The Village et celui de Story pour Lady In The Water, ce qu’il a écrit de plus beau dans sa carrière. Et je pèse mes mots. Le morceau se termine comme il a commencé, c’est-à-dire dans les ténèbres le « désordre » orchestrale. Preuve incontestable du meilleur compositeur de notre temps.

‘Into The Basement’ continu sur un aspect lumineux avec une écriture claire mais d’une rigidité très impressionnante. S’en suit une partie encore une fois très sombre. La musique est ici clairement le personnage supplémentaire que l’on n’aurait jamais voulu avoir à affronter ! L’hostilité qui en découle est d’une froideur que nul compositeur n’a encore jamais pensé à écrire. L’innovation est je pense, le maître mot de ce score. La musique nous surprenant tour à tour à chaque mouvements de l’orchestre. Idéale pour ce genre de film, car elle ne permet pas un point d’encrage précis.

Une fois de plus, un sursaut jaillit de la musique d’où naît l’un des morceaux les plus émouvants de la musique. ‘The Asthma Attack’ est la pièce la plus légère du score, avec un long motif répétitif extrêmement séduisant. Les cordes soulignent le caractère poignant de la scène alors que cet enfant va peut-être mourir sous nos yeux. L’ajout de bois dans la musique est un gage d’émotion également. Magnifique conclusion enfin avec ces cuivres lointains, assurance d’une menace qui n’a toujours pas disparue…

‘The Hand of Fate, Pt. 1’. Nous voici enfin au grand monument du score. L’affrontement final. Là où tout se joue. Après un puissant sursaut, l’orchestre s’ouvre sur un grandiose crescendo qui reprend inlassablement le motif principal. Puis coupure ! Pour illustrer le flash-back douloureux qu’est en train de vivre Graham, James Newton Howard compose entre des cordes et un piano au caractère très émouvant. Cette partie pleine d’espoir est vite balayée par le retour à la réalité. L’orchestre est alors menaçant et la musique très énergétique monte de plus en plus dans les tons graves. L’orchestre se déchaîne littéralement. La musique est puissante mais on maintient l’espoir en insérant de grandes notes de lumière. La perfection de la structure musicale est carrément impressionnant ici. On en reste pantois ! Le moment de la révélation approche et c’est en écrivant dans des registres aigus que Newton Howard nous présente ces moments de lumières décidément bluffant !

‘The Hand of Fate, Pt. 2’. La conclusion est parfaite. Symbole de la réussite incarnée, ce morceau est un monstre à lui tout seul. L’amour en est la principale ligne directrice. L’orchestre Conserve sa parfaite structure mais en change les principaux aspects. Le motif principal ne parait alors plus du tout menaçant et se veut réconfortant. La lumière imposée à ce genre de scène (en a-t-on déjà vu une semblable en fin de compte !!!!) est incroyable et on ne pense plus à toutes les péripéties de l’histoire. Les cordes jouent alors leur dernière carte en explosant complètement au sein de l’orchestre, la lumière étant enfin à son paroxysme. Le score se conclue avec paix et sérénité.

La preuve est faite avec ce score que James Newton Howard est bel et bien l’un des plus grands - voir le plus grand - compositeur de notre temps.
Signs - 08/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Bevat spoilers!

M. Night Shyamalan, een onderschatte kunstenaar?
M. Night shyamalan wordt vaak bekritiseerd door recensenten van de Nederlandse filmsites. Zijn Sixth Sense wordt goed ontvangen, in tegenstelling tot zijn latere films, en dat is jammer. Zo zijn de reacties over Signs erg verdeeld. Shyamalan schreef en regisseerde een interessant verhaal over een boerderij die wordt aangevallen door buitenaardse wezens. Althans, dat denken we. Eigenlijk schreef Shyamalan een verhaal over Graham Hess en zijn gezin dat een manier zoekt om, na het overlijden van vrouw/moeder, weer één te worden met het geloof, maar tegelijkertijd wordt belemmerd door onbekende wezens. Dat de film wordt aangeschreven als horror of thriller is dan ook jammer, want eigenlijk is Signs een dramafilm met een spannende sfeer. Shyamalan laat de aliens weinig in beeld komen waardoor hij geweldige spanning opbouwt. Tevens laat de man de kijker meeleven met de karakters, die overigens goed zijn neergezet door de acteurs, door geweldige dialogen en goed camerawerk. Shyamalan gebruikt weliswaar clichés, maar deze komen op een prachtige manier allemaal bij elkaar aan het einde van de film. Night pakt in al z'n films een standaard filmcliché (geesten, superhelden, aliens) en laat zien hoe normale 'echte' mensen zouden omgaan met zulke gebeurtenissen. Elke keer weet de regisseur mij weer te boeien, te raken. Shyamalan is een goede, VOORUITSTREVENDE regisseur die volgens critici vaak de verkeerde keuze maakt. Echter is juist dat wat zijn films zo interessant maakt. Je weet nooit wat je kunt verwachten en die ‘goede’ beslissing zou van een Shyamalan film maar een doorsnee film maken. Voor de fans van de regisseur is er gelukkig nog hoop. Vincent van Gogh werd vroeger ook niet gewaardeerd, en zijn kunst is nu miljoenen waard. De man verloor helaas wel zijn oor en dat zou bij een Shyamalan film toch een hoop verpesten. Filmmuziek speelt een zeer grote rol bij de films van Shyamalan en deze werkt altijd mee aan de goede sfeer die de regisseur weet te creëren.

Muziek, de sfeermaker van een Shyamalan film.
Sinds The Sixth Sense staat een samenwerking tussen Shyamalan en Howard vast, als een samenwerking tussen John Williams en Stieven Spielberg. De samenwerking tussen Howard en Night heeft enkel nog maar goede muziek opgeleverd. De muziek weet tijdens elke film weer het niveau omhoog te krijgen, een goede sfeer te maken en de gevoelens van de kijker naar boven te brengen. Zo gebruikt Night voor (bijna?) al zijn films eerst de ouderwetse begintitels van twee minuten alvorens de film begint. Hierbij staat de muziek extra hard en is er direct een goede sfeer, door de muziek. Howard schrijft voor Signs kloppende muziek die precies past bij het verhaal. Hij gebruikt één thema dat zich gedurende de score uitbreidt waardoor de laatste track het ongetwijfelde hoogtepunt van de score is. Toch is ook de eerste track ‘Main Titles’ al zeer vermakelijk. Het hoofdthema introduceert zich hier terwijl de ’namen’ in beeld komen. Uiteindelijk komt elke noot weer bij elkaar, zoals alles in de film terugkomt, in de laatste twee tracks. Howard levert een topsoundtrack af die het zowel tijdens de film als op de cd, elke keer weer, goed blijft doen.

The Hand Of Fate
De twee delen van The Hand of Fate beschrijven de finale van de film in muzieknoten. Het eerste deel bestaat vooral uit actie en spanning en in het tweede deel komt alles mooi bij elkaar. Echter bevat ook Part1 de nodige emotie, als we in de film een flashback te zien krijgen waarin Graham Hess de laatste woorden van zijn vrouw te horen krijgt, de woorden van boven. Niet veel later wordt de spanning weer opnieuw opgebouwd, zoals dat al tijdens de gehele soundtrack te horen was. Dit keer iets harder dan voorheen en met een zeer goede climax. Wanneer de redding tegen de Aliens er blijkt te zijn vervangt Howard de lage, zware strijkers voor hoge viooltjes die garant staan voor kippenvel. Niet veel later komt het koper op de voorgrond en keert de rust terug.

In het tweede deel van The Hand Of Fate komen de piano en zachte strijkers terug. Het hoofdthema wordt op een prachtige, rustige, Howardiaanse manier herhaald. Prachtig camerawerk laat de kijker een prachtig slot zien met het hoogtepunt van de soundtrack. Zorgt elke keer weer voor kippenvel!

Eindconclusie:
Al met al een heerlijke soundtrack met een geweldige climax. De rest van de soundtrack is ook zeker de moeite waard maar belandt toch een beetje in het niet in vergelijking met de fantastische laatste drie tracks, want ook ‘Asthma Attack’ mag er zeker zijn. Na The Village het hoogtepunt wat de samenwerking tussen James Newton Howard en M. Night Shyamalan betreft. Kan geen toeval zijn, toch?
Signs - 08/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
James Newton Howard's reputation has just been growing to the point where he is now one of the most in demand composers in town. His ability to skip between genres is impressive, moving from Disney to creepy, post modern horror and even managing a few more standard action outings in between. I always thought of Howard as a composer with no real style of his own, but I rather feel I was hasty in this assessment. While he doesn't have a radical musical personality of Danny Elfman, Elliot Goldenthal or Thomas Newman, he certainly does have one and it is becoming more evident as his body of work grows. One of his most successful partnerships of recent times has been with M Night Shyamalan where he helped immeasurably reinforcing the creepiness of The Sixth Sense and Unbreakable.

Signs is a sort of updated Close Encounters for a more paranoid and naval gazing age, although here the aliens are largely in the background and the film focuses mainly on Mel Gibson's character and his family. Still, Shyamalan is a director who enjoys instilling a sense of unease in his audience and between unseen potential dangers with potent silence, the use of music becomes even more critical. For what becomes a relatively quiet first half, the brief Main Titles are a thrilling Bernard Herrmann inspired flurry of strings and booming brass, that has an intensity that comes as a surprise. What only becomes clear after a few listens to the whole score is that almost all of it is based on a simple cyclical motif, but employed in various orchestrations and with varying density. In the hands of a less skilled composer, this could render the score tedious and repetitive, but Howard has enough tricks to prevent it becoming tired.

The first few tracks play the main motif as though it is being echoed, perhaps the only disappointing side effect is to render it stylistically similar to Mark Snow's X-Files main theme. Also, a few too many of the early tracks seem to start the same, although they invariably go off on their own tangent. One of the smartest moves by Howard is to not always maintain an entirely spooky atmosphere. In the Cornfield turns it alternately major and minor, suggesting a little more humanity. However, the intensity does build and the more explosive moments are utterly compelling. Howard's action music is usually good, but the level of invention on display here is remarkable, especially since most of it is, again, derived from the same central idea. The Hand of Fate Part I is a brutal assault on the senses, but is still totally musical - it would have been so easy for it to descend into a chaotic mess.

While the obviously brilliant parts show their brilliance from the outset, the album as a whole requires more careful listening. Yes, the first half is quite quiet, but Howard rarely allows the music to become directionless and while it has a similar feel, the mood and pace change frequently enough to avoid the album from flagging, which it so easily could. A couple of tracks probably should have been omitted - for example, Baby Monitor is largely redundant being both short and revealing no new ideas. The recording quality is notably superb, the brass is rich and vibrant during the exciting later cues and makes appreciating the attention to detail of the inner orchestral parts easy. For all that, it's one of those impressive efforts that combines plenty of atmosphere, with enough melodic material and such is highly recommended. Oh yes, the cover art is most appealing.
Signs - 08/10 - Recensie van Andreas Lindahl, ingevoerd op (Engels)
With the score for Signs, composer James Newton Howard and director M. Night Shyamalan continue their succesful collaboration. Similar to the scores for the the previous films by Shyamalan, The Sixth Sense and Unbreakable, Howard's music for Signs is a creepy, uneasy and restrained work, dominated by strings and woodwinds, with subtle piano and brass. The score is not especially thematic, but instead relies more on texture and mood - somewhat minimalistic in its construction, actually. There's a lot of cues that remind me of composer John Adams - little string and woodwind figures repeated over and over again. It may sound boring, but it certainly isn't. Signs is a very rythmic score that might not be that easy too digest on your first listen, but give it some time and your reward is a very emotional, memorable and complex score.

In keeping with the already mentioned John Adams technique, large portions of the score revolve around a simple musical figure, or motif, presented for the first time in the excellent "Main Titles" cue. It's basically a repeated ascending three note phrase performed by woodwinds, supported by scratchy violins (reminding me of Elfman's score for Sleepy Hollow) and muted brass. As the scores' main building block, this motif, or variations of it, show up in quite a number of tracks on the CD and the motif is really allowed to shine in the two last tracks - "The Hand of Fate - Part I" and "The Hand of Fate - Part II" - two excellent cues that create a very emotional and bombastic ending to the album. Especially the climax in "The Hand of Fate - Part I" is really excellent and memorable, and makes me think about The Sixth Sense - a score that is really restrained, until the final cue really sweeps the listener away with its orchestral grandeur and emotional impact. Signs works the same way.

I have only briefly mentioned the "Main Titles" cue. It deserves more than that. Together with the two closing tracks, the "Main Titles" is the highlight of the entire disc. And the way it is heard, and used, in the film is just extraordinary. It's short - not even two minutes long - but in this brief time Howard manages to set the tone of the entire film and score. Wonderful stuff.

Moments of dissonance can be found as well, like for instance in the very end of "Brazilian Video", but it luckily never gets out of hand. Signs is, above all, a subdued score that focuses on texture rather than trying to scare the listener out of his, or her, pants with the help of noise. And it succeeds. This is a perfect score for late night listenings. Not only because of the many scary elements, but also because of soft and relaxing, but still mysterious, cues such as "Recruiting Office" and "Throwing a Stone".

And with a total running time of around 40 minutes, the score never gets repetetive or uninteresting. If you like what Howard did for The Sixth Sense and Unbreakable, chances are that you will really enjoy Signs. If you like John Adams and Bernard Herrmann as well, you'll love it.
Signs - 07/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Ik heb James Newton Howard een keer ontmoet. Tijdens de World Soundtrack Awards van 2008. Ik heb zelfs een foto hier ergens met hem en mij samen erop. Ik heb dan ook erg veel waardering voor deze man, die maar weinig echt slechte scores op zijn naam heeft staan. Sinds zijn doorbraak in Waterworld (de film werd de grootste flop allertijden, maar die muziek was fantastisch) is hij niet meer weg te denken uit de wereld van filmmuziek. Hij oogstte veel succes met scores zoals Dinosaur, The Sixth Sense, en ook de main title van tv-serie E.R. is van zijn hand. recentelijk werkte hij samen met Hans Zimmer aan de twee Batman-films, maakte hij prachtige scores zoals Defiance en I am Legend.

Signs komt alweer uit 2002, en is niet het meest bekende werk van de componist. Het is wederom een samenwerking met de excentrieke regisseur m. Night Shyamalan. een combinatie die eerder zowel filmische als muzikale parels opleverde zoals The Lady in the Water, The Village en The Sixth Sense. De score van Signs is de minste van allen, maar dat betekent echter niet dat Signs slecht is. Want waar The Lady in the Water groots en meeslepend is, the Village subtiel en klassiek en the Sixth Sense duister en beklemmend, heeft Signs iets anders in huis. Subtiliteit. Het klinkt, op enkele stukken na dan, allemaal erg sereen, en toch intrigerend. In de leidende rol hebben we de piano, die redelijk vaak hetzelfde stuk speelt, gelukkig niet leidend tot ergernis. Ook de strijkerspartijen zijn in grote getalen aanwezig, maar deze vormen slechts een aanvulling op het geheel. Naast deze mysterieuzere kant is de score ook sterk vertegenwoordigt betreffende de wat meer subtielere horrorcomposities. Dit uit zich als in drukke percussie in bijvoorbeeld de Main Titles, maar in Roof Intruder en Brazillian Video komt het wat subtieler over. Maar de mooiste stukken muziek die Signs bevat zijn toch wel de wat emotionelere. Het eerder besproken pianomotief houdt hierin een belangrijke rol, maar de strijkers komen hierin meestal wat meer uit de verf. Prachtige, rustige muziek zoals alleen James Newton Howard dat kan maken is het gevolg.

En alleen al die paar tracks, waarvan The Hand of Fate Part 2 de sterkste is, zijn de moeite meer dan waard. Het is allemaal wat kalmer dan de andere Shyhamalan-Newton Howard uitstapjes, maar juist daardoor wel weer erg fijn om naar te luisteren. Voor liefhebbers van een rustige en toch onderhoudende en interessante score als afwisseling op de hedendaagse drukte een absolute aanrader.
Signs - 10/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
James Newton Howard weet te overdonderen en te overrompelen met vaak schitterende en emotioneel geladen filmmuziek. Vaak wist de muziek de film naar een hoger niveau te tillen. Dit gebeurde ook bij Signs. De film werd geen mega kassucces, mede dankzij de trucages die de regisseur M. Night Shyhamalan opeens moest uithalen om z'n film op te kalefateren, waaronder computer gegenereerde wezens. Desalniettemin werd Signs een cinematisch hoogstandje, vol schitterende en schokkende beelden die voor altijd op je netvlies gebrandt blijven staan.

De muziek speelt een zeer belangrijke rol in Signs. Zelfs zo belangrijk dat de film vaak de muziek opzoekt als steunpilaar. James Newton Howard wist dat ook en pakte zijn kans om zijn muziek 100% kloppend te maken. En dat is hem zeerzeker gelukt. Track voor track zal je te maken hebben met een flinke dosis kippenvel en koude rillingen. Met name de tracks 'Asthma Attack' en 'The Hand Of Fate Part 1 & 2' laten ons weer zien waarom Newton Howard zo'n geweldige componist is. Vooral 'Hand Of Fate' laat een schitterende wisselwerking horen van extreme suspense en melodramatische filmmuziek, die elkaar in rap tempo opvolgen en aanvullen. Het drienotige thema, wat bijna iedereen wel kent, is dermate pakkend dat het weken in je hoofd zal blijven steken. Dit thema komt in allerlei soorten en maten terug en Newton Howard gebruikt het ook in suspense-vorm, in dramatische vorm en thriller-vorm en verveelt geen moment.
Signs is een soundtrack die thuis hoort in de kast van iedere filmmuziekliefhebber, maar ook liefhebber van de films van M. Night Shyhamalan, want hij is zo uitgekiend dat de componist haast niet meer aan zichzelf kan tippen. Later zou James Newton Howard het Signs-thema veranderen en VIERNOTIG terug laten keren in "Lady In The Water".
Signs, een must-have voor in je cd-speler!
Signs - 09/10 - Recensie van Arvid Fossen, ingevoerd op (Nederlands)
Signs, de familie Hess uit Bucks County, Pennsylvania wordt op een dag geconfronteerd met een enorm groot patroon van cirkels en lijnen in hun graanveld. Graham Hess (Mel Gibson) staat voor een raadsel, zeker met de nevenverschijnselen zoals rare geluiden via de babyfoon en duistere bezoekers 's nachts rond zijn huis en in het graanveld. Zonder dat hij het beseft wordt dit een zoektocht waar hij de tekens moet zien. Signs is van regisseur M. Night Shyamalan, bekend van 'The Sixth Sense' en 'Unbreakable'. Met Signs is hij een van de nieuwe masters of suspense aan het worden. De film is werkelijk ontzettend spannend en de ontknoping overtreft alles!
James Newton Howard, een componist die zich de laatste tijd erg in de kijker heet gewerkt met een veelzijdigheid van filmgenres, pakt na the Sixth Sense en Unbreakable uit met misschien wel een van zijn beste suspense scores tot nu toe. De soundtrack van Signs vertolkt met een groot orkest start met rustige tracks, met als main title een Bernard Herrmann geïnspireerde mix van strijkers en impulsief koper. De hele score bouwt op een eenvoudig cyclisch motief, dat telkens in andere orkestraties wordt gegoten, zonder dat en effect van herhaling optreedt. Steeds blijft de muziek erg melodisch en straalt een mysterieuze sfeer uit. Langzaam stijgt de intensiteit en meer en meer explosieve elementen bouwen de spanning op, met enkele schitterende zwevende stukjes die even een verwondering oproepen en met enkele boeiende actie sequenties. De werking van deze score in de film is fenomenaal, samen met het al sterke verhaal een staaltje cinema van het hoogste niveau!
Signs - 07/10 - Recensie van René Brooymans, ingevoerd op (Nederlands)
Ik heb de film gezien en los van de soundtrack vond ik het geen slechte film maar de ontknoping vond ik zeer flauw op het water na. Op een gegeven moment is dit soort ontknoping uitgekauwd en is in de Sixth Sense gewoon het beste. Tja, de main titles vond ik ronduit slecht. Ik vond de sound gewoon niet goed. Daarna word het gelukkig een stuk beter. Maar helaas, teveel herhaling a la James Horner. Eigenlijk komen alle tracks samen in de laatste drie tracks maar die zijn ook dan bijzonder goed zoals Newton dat alleen kan. Zoals hij zelf al zegt in de making of Signs is deze score gebaseerd op slechts drie noten. Vandaar dat deze score iets weg heeft van de werkwijze van James Horner. Geen slechte score maar vanwege de werkwijze die Newton hier gebruikt heeft verwacht je eigenlijk meer van hem...
Signs - 08/10 - Recensie van Jeroen van Eden, ingevoerd op (Nederlands)
Zeer melodieuze score van Howard. Het main thema is erg goed uitgewerkt en keert om de zoveel tijd terug. Vooral "Brazilian Video" en "Hand of Fate" zijn daar goede voorbeelden van. Zeker een must have voor fans van Howard's werk.
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:

Scary Movie 3 (Trailer)
Signs (Trailer)
The Skeleton Key (Trailer)

De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Signs (2002), James Newton Howard (Film)


Soundtracks uit de collectie: M. Night Shyhamalan Movies

Last Airbender, The (2010)
Lady in the Water (2006)
Sixth Sense, The (2000)
Village, The (2004)
Signs (2002)
Happening, The (2008)
Sixth Sense, The (1999)
Unbreakable (2000)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer