The King's Speech

Met een topcast waaronder Colin Firth (een acteur die steeds meer in het prijzencircuit terecht komt), Geoffrey Rush, Helena Bonham Carter, Micheal Gambon en Timithy Spall is het op zich al niet moeilijk meer om een film te laten mislukken, en regisseur Tom Hooper (The Damned United) weet met The King's Speech dan ook een film van kaliber af te leveren. Met prachtige rollen, een setting om van te smullen en goed schrijfwerk weet The King's Speech dan ook iedere minuut van zijn speelduur te boeien.

De muziek ervoor is geschreven door de nog steeds aan populariteit toenemende componist Alexandre Desplat, die in 2010 zijn grootste score tot nu schreef: Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1. The King's Speech is van een geheel ander soort deeg gekneed.
Het hoofdthema van de film is herkenbaar maar ook in de stijl met de film en het onderwerp. We horen een mooi en opgewekt stuk op piano, en later komen er dan toch triangels en andere idiofonen bij, om een typisch Desplat-gevoel op te wekken. Een tweede herhaalbaar stuk horen we na het hoofdthema in de derde track. De strijkers halen lang uit en zijn soms haast onhoorbaar, en de piano maakt minder aanslagen en speelt een melodramatische versie van het eerder ten gehore gebrachte thema. Hoewel het niet slecht klinkt blijft het ook zeker niet hangen, en daarmee is ook meteen de handicap van de score aangeboord.

Want Op The King's Speech is inhoudelijk weinig op aan te merken. Desplat is het stadium waarin hij nog eventueel in staat was slechte muziek te schrijven al lang voorbij. Nee, de man krijgt hier van iets heel anders last: langdradigheid. De score als geheel is te eentonig. Zo is er maar een echt thema, en wordt dit vrijwel alle keren op dezelfde manier gespeeld. Desplat verandert dat ene thema qua tempo nauwelijks, hoewel dat in Birth en Un héros très discret nou juist net zo goed werkte. Hij verandert niet van instrumentaties zoals we dat zo mooi in de nieuwste Harry Potter-score hoorden.
De instrumentaties laten sowieso wat te wensen over. De gemaakte keuzes zij begrijpelijk en werken, maar dragen bij aan de eentonigheid. We horen alsmaar de piano en een verzameling aan strijkers, en de noten van die laatste worden ellenlang gerekt, waardoor het tempo ook nog eens ergerlijk wordt.

The Kings Speech is dus niet Desplat's beste werk geworden. Het zit allemaal wel aardig in elkaar, maar meer ook niet. En ja, dan leg je het tijdens de Golden Globes af tegen nieuwkomer Atticus Ross en Trent Reznor. Jammerlijk dat de Hollywood Foreign Press Association niet luisterde naar de Desplat's Harry Potter score (die hoewel niet Potterig, technisch een parel was) of The Special Relationship of desnoods Tamara Drewe. Het lijkt alsof het niet werkelijk om de muziek gaat bij de Globes, maar om de film waarvoor het is gemaakt. The King's Speech is niet slecht, maar is alsnog een grote tegenvaller. Hier had meer ingezeten.