House of Cards

De Amerikaanse film House of Cards is een dramafilm die geregisseerd is door Michael Lessac, die zich vooral bezig heeft gehouden met theater- en tv-producties en ook meewerkte aan tv-films en tv-series. Deze film was z'n debuut voor een grote bioscoopproductie, waarvoor hij ook mede het scenario schreef. De film was al gereed in 1991, maar kwam pas in 1993 naar de bioscopen. De critici waren nogal gemengd in hun reacties, maar de film was een groot succes in de bioscopen en bracht meer dan het dertigvoudige op van de kosten.
Het verhaal draait om Sally (Asha Menina) en Ruth Matthews (Kathleen Turner), die samen met vader en echtgenoot Michael (Shiloh Strong) als archeologen in Mexico zijn. Daar krijgt Michael echter een ongeluk en sterft hij. Dochter Sally krijgt daar van een medium te horen dat haar vader nu op de maan woont en dat ze hem kan horen als ze heel stil is. Sally en Ruth keren dan terug naar de VS, waar het moeder Ruth opvalt hoe stil Sally is. Ze is bang dat ze een autisme ontwikkeld heeft en zoekt specialist Jake Beerlander (Tommy Lee Jones) op, die dat bevestigt. Dan begint Sally een hoge toren van speelkaarten te bouwen...

De muziek bij deze psychologische dramafilm is van James Horner, die er een heel aardige score voor componeerde, die in de film uitstekend lijkt te werken. Alle elementen van Horners handtekening staan in de muziek geschreven en hebben we al in tientallen van zijn scores gehoord. Het is de eigenheid van Horners muziek die zeker een toegevoegde waarde hieraan geeft. Zijn specifieke melodielijntjes en instrumentaties blijven intrigeren en werken in het geheel van de score uitstekend. Zelfs de donkere pianoriedels blijven acceptabel als onderdeel binnen het geheel, wat Horner ook in A Beautiful Mind toepaste, eveneens een psychologisch verhaal.

Horner werkte voor deze score met veel hogere klanken, wat de muziek enerzijds licht en luchtig maakt, maar toch ook speels. Met veel hoge strijkers, harpen en hoge houtblazers weet hij zo een soort magisch, spiritueel landschap te creëren, terwijl hij tegelijk ook het kinderlijke van Sally probeerde te verklanken. Dat lukt hem heel goed. Het zijn echter de melodieën die het een beetje laten afweten. De melodie komt meer van meanderende motieven dan van echte melodieën. Dat hoeft nog niet te leiden tot een matige score en dat doet het hier ook zeker niet, want Horner werkt die melodieuze motieven prima uit. Toch blijft er het gevoel dat het allemaal te weinig tot bloei komt.

De spanning ontbreekt evenmin in de score, maar Horner heeft daar geen donkere klanken voor gebruikt. Het blijft allemaal tamelijk licht van kleur, hoewel er soms stevige percussie is toegevoegd. Ook stoten van de panfluit dragen bij aan de spanning. Toch komt de spanning vooral uit de toonsetting, want de dreigende kleuring wordt nog steeds gebracht met dezelfde instrumenten die ook de kinderlijke en magische klanken neerzetten. Die kleuring van dreiging en spanning komt niet al te vaak voor het voetlicht, waardoor de score gemiddeld toch vrij lieflijk blijft.

Het album sluit af met de fraaiste track, waarin het orkest duidelijk voller klinkt. De muziek doet denken aan Horners score voor Once Upon a Forrest uit 1993, wat eigenlijk twee jaar later is dan House of Cards, die immers in 1991 al klaar lag. De muziek is hier fraai uitgewerkt en laat allerlei elementen uit de score nog een keer de revue passeren. Een fraaie afsluiter.

Kortom, met zijn muziek voor de dramafilm House of Cards heeft James Horner een heel ingetogen score gecomponeerd. Dat past natuurlijk uitstekend bij het verhaal van de film, maar zorgt tegelijk voor een heel lichte orkestratie van vooral hoge klanken. Dit geeft af en toe een wat magische kleuring en op andere momenten appelleert het aan het kinderlijke van het hoofdpersonage. De melodieën laten echter toch wel te wensen over, waardoor het allemaal wat mat overkomt, hoewel de muziek op zich best fraai en luchtig is uitgewerkt. De waardering komt op een heel aardige 71 uit 100 punten.