A Single Man


Relativity Media (854727002034)
Film | Releasedatum: 05/01/2010 | Film release: 2009 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Stillness of the Mind3:54
2.Drowning1:48
3.Snow1:15
4.Becoming George3:51
5.George's Waltz (I) Shigeru Umebayashi1:39
6.Daydreams2:16
7.Mescaline3:10
8.Going Somewhere1:59
9.Variation on Scotty Tails MadeleineShigeru Umebayashi Bernard Herrmann1:52
10.CarlosShigeru Umebayashi Bernard Herrmann1:01
11.La Wally, Act 1: Ebben? Ne Andro LontanaMiriam Gauci3:28
12.Stormy WeatherEtta James3:10
13.Green OnionsBooker T. & The MG's2:54
14.Blue MoonJo Stafford4:39
15.Swimming1:39
16.And Just Like That4:53
17.George's Waltz (II) Shigeru Umebayashi3:18
 
Bonus Track
18.Sunset2:59
19.Clock Tick2:07
 51:52
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

A Single Man - 09/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Tom Ford kan alles. De man begon zijn carriere als een uiterst succesvolle modeontwerper. Het was Ford die ervoor zorgde dat de glamour wat meer terugkeerde in het begin van de jaren 90. Door zijn succesvolle werk bij Gucci stegen de winsten bij dat bedrijf met 90%. Maar Tom Ford is meer. Hij heeft ondertussen een eigen, zeer succesvol modelabel lopen, is een gerespecteerd fotograaf en opende in 2005 zijn eigen filmstudio, FADE TO BLACK. De eerste echte grote productie van deze studio kwam vier jaar later uit. Ford verfilmde eigenhandig het boek A Single Man van Christopher Isherwood.
In A Single Man volgen we de homosexuele George in het Florida van de jaren 60. George is een nett, attent en ietwat stijf persoon. Zijn vriend is acht maanden eerder omgekomen in een auto ongeluk.
George kan er niet meer mee om gaan. Zijn leven heeft geen betekenis meer, en is slechts een aaneenschakeling van rituelen en routines geworden. We volgen hem op de dag dat hij er zelf een einde aan wil maken. En juist op die dag gebeuren er uitzonderlijke dingen in zijn leven.

A Single Man is een uitzonderlijk mooie film om verschillende redenen. Ten eerste gebruikt Ford zijn eravring en connecties om alles er prachtig gestyleerd eruit te laten zien, en natuurlijk loopt iedereen er bijzonder mooi bij. De tweede troef is de sterke cast. Julianne Moore, Matthew Goode en Nicholas Hoult doen hun werk allemaal uitstekend, maar het is Colin Firth die de sterren van de hemel speelt als George. Op intense wijze speelt de acteur het trieste figuur dat geen greintje zelfmedelijden heeft, en daarom zo moeilijk over zijn grote liefde heenkomt. De derde en vooral voor de lezers van deze recensie belangerijkste troef is de muziek. Dat Abel Korzeniowski een upcoming componist is, werd al duidelijk toen hij de score voor Metropolis compleet herstelde. Maar wat de nieuweling met A Single Man flikt is buiten alle proporties. Dat vonden ook de leden van de WSA en de Golden Globes en talloze andere instellingen, want de nominaties en prijzen kwamen met bakken uit de lucht vallen voor deze man. Er staat een andere componist hem bij: Shigeru Umebayashi. Van hem weten we wat meer. Maar Hoe goed Umebayashi ook is, de hoofdrol is toch echt weggelegd voor de 38-jarige, Poolse Korzeniowski.

In de eerste track, Stilness of the Mind krijgen we het thema voor de dood te horen (een zwaar begin dus). Een lage cello bouwt op, dansende dwarsfluiten en dan komt het thema, gespeeld door één viool. Het tragische wordt meteen naar de luisteraar gebracht. Het thema is traag en soepel gespeeld, en de uitvoering is op zijn minst emotioneel te noemen. Als even later er zich meer violen melden is het stuk compleet. Ook al is de rest rechtstreeks gekopieerd uit Goldenthal's Batman Forever: €15,00- om de eerste track op CD in het bezit te hebben is het al waard. Gelukkig krijgen we nog meer waar voor ons geld.
Drowning en Snow zijn al even tragisch. We horen eigenlijk dezelfde opbouw in deze tracks en ook de instrumentatie zit hetzelfde in elkaar. Tergend trage, emotionele strijkers en hier en daar een dwarsfluit om van koers te veranderen. Becoming George is het enige stuk waar de aandacht wat kan verslappen. Het pianowerk is wat mat, en half niet zo emotioneel als de vorige en aankomende tracks. George's Waltz refereert zoals de titel al zegt, aan George. Geheel in de stijl met wat we hoorden is het niet een erg opwekkend stuk muziek. Mooi is het wel. Toch licht er een bepaalde sympathie in de klanken die we horen, een melancholie. En hierin ligt meteen de kracht van de score, en daarmee de impact ervan op de beelden. Als een haast perfecte vorm van melodrama worden de emoties door Korzeniowki en Umebayashi onderstreept, opgelicht of juist verdoezeld. Dit is goed te horen in Daydreams, een erg goed geschreven track. De opbouwende strijkers zijn niet moeilijk te schrijven, eerder voor de hand liggend zelfs. Maar door de beelden en de feilloze uitvoering ervan weet iedere noot te boeien.

Mescaline (naar de drug) en Going Somewhere zijn betere pianotracks dan Becoming George. We horen niet op zichzelf staande muziek, maar vlagen van het eerste thema en George's Waltz. De begeleiding van de strijkers is mild, en hierdoor erg gepast naar de achtergrond gedreven.
A Variation on Scotty Tails Madeline horen we Shigeru Umebayashi een ode brengen aan Bernard Herrmann's score voor Hitchcock's Vertigo. Stijlvol en elegant houdt de man rekening met het geliefde origineel, maar past hij hier en daar de nodige dingen aan. In Carlos komt een vierde thema aan bod, het tweede van Umebayashi. Opnieuw kiest de man voor de simpele, maar in dit geval effectievere methode: ritmische strijkers hameren erop los in verschillende toonhoogtes. Het was ook al te horen in de trailer, en benadrukt opnieuw de laatste, enigzins onstuimige dag in het leven van George.

Ook het prachtige Opera-stuk Catalani: La Wally...Ebben? Le Andro Lantana (uitermate sterk uitgevoerd door Miriam Gauci en het Belgisch VRT Philharmonisch Orkest) draagt op indrukwekkende wijze bij aan het album als geheel. Colin Firth (George) ergert zich aan de manier waarop hij op het kussen ligt terwijl hij zelfmoord probeert te plegen. Nou is er altijd het risico dat als men rock/pop muziek in het midden van de score zet, dat de skip-knop wordt aangezet. Daar was ook ik bang voor, vooral omdat de werken van Korzeniowksi en Umebayashi zo uitstekend zijn. Vrees hier echter niet voor. Voor de verandering hebben de music-supervisors er echt werk van gemaakt. Zo hebben we Etta James' zwoele Stormy Weather, en de enige echte Steve Cropper. Cropper, een van 's wereld beste gitaristen laat van zich horen met het instrumentale Green Onions. Afsluiter van de reeks is Grammy-winnares Jo Stafford met Blue Moon.

Na deze enigzins vrolijke tussennoot zetten de twee componisten echter de versnelling erop. Swimming is een prachtige track, en de meest vrolijke van de score. Geinspireerd en ritmisch strijkwerk en de door de piano gespeelde vlagen van de eerder gehoorde thema vormen een prachtige, levende track die George's herwonnen levenslust op sterke wijze laat doorklinken. Al deze sympathie verdwijnt echter meteen in de volgende track. Just like that is niet alleen het emotionele hoogtepunt op deze score, het is eveneens een van de beste track die men in een lange tijd zal horen. Zoveel gevoel is er gelegd in de strijkers, zoveel betekenis ligt er in iedere noot dat het moeilijk is te beschrijven hoe verdomde goed deze muziek is geschreven. Het thema van de dood wordt keer op keer herhaald, dan weer ingetogen gespeeld door één enkele viool, dan weer door de gehele strijkerssectie. De omwentelingen in tempo en de afwisseling van de hoeveelheid instrumenten, alles is uitgekiend tot op de laatste seconde. Als Abel Korzeniowski hierdoor niet in een klap wereldberoemd wordt is het voor mij een raadsel waarom.

Gelukkig is de score nog niet afgelopen. We horen een variatie op George's Waltz. Ditmaal klinkt het wat scherper, vooral omdat het door solo's wordt gespeeld. Ook is het hier en daar in het tempo aangepast. Het klinkt minder opgewekt en eenzamer dan de eerste versie die we hoorden, wederom geheel volgens de stijl van de score. Sunset is een vreemde eend in de vijver, maar wel een welkome. In de verte is er iets te horen van het “Single Man” thema wat we eerder hoorden in 'Carlos'. Pompeuze cello's met op de vroogrond een viool. Het is een track die nou niet echt bijzonder goed is, maar meer een voortzetting van de finale. In Clock Tick worden we nog eens getrakteerd op alles wat we eigenlijk al eerder hoorden. Geluidseffecten van een hartslag, en een auto-ongeluk. Een zucht van Firth, en dan zet Korzeniowski voor het laatst het 'Single Man' thema in, op de maat van een klok. Het laatste wat we horen is erg toepasselijk het stoppen van het tikken van de klok.

A Single Man is een unieke en originele score. Het beschrijft de emoties van de hoofdpersoon op een oprechte en harde manier, maar gaat nooit 'over the top'. De met strijkers doorspekte score is er een die iedere akte en ieder subtiel detail van het personages geplande laatste dag op uiterst effectieve en emotionele wijze laat horen. De muziek is dan ook verhalend geschreven, en red zich ook zonder de beelden erbij. Maar het zou zonde zijn om de film niet te kijken. En niet alleen omdat het een prachtige film is, maar omdat de muziek er gewoonweg naadloos bij past. De score voor A Single Man is een van die parels die af en toe voorbij komt, en dat is ook te danken aan voormalig Gucci-ontwerper Tom Ford. Hij durfde het aan om deze film te maken, en is zich blijkbaar goed bewust van het effect dat muziek op film kan hebben, en schept dan ook uitzonderlijke kansen voor Abel Korzeniowski om hier gebruik van te maken. Deze veelbelovende componist maakt hier dan ook optimaal gebruik van, en overtreft zichzelf met iedere keer dat hij te horen is. A Single Man is een van de mooiste en meest emotionele werken die u in tijden hebt gehoord.
A Single Man - 10/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Uw nederige recensent heeft voor het eerst muziek van Abel Korzeniowski gehoord tijdens de World Soundtrack Awards. Stilness Of The Mind van A Single Man werd gespeeld en ik werd meteen verliefd op de prachtige muziek van deze Poolse componist. Gelukkig waren er nog mensen die verliefd werden op deze score, want Korzeniowski begint meer en meer erkenning te krijgen. Zijn stijl is met niemand te vergelijken. Zijn melodieën zijn zo catchy doch zijn het niet altijd de meest makkelijke melodieën om te luisteren. Korzeniowski slaagt er steeds in om zijn muziek goed naar voor te brengen. Uw nederige recensent heeft zich verdiept in het nu nog sporadische werk van Abel Korzeniowski en de resterende dagen van juni zal ik deze opvullen met het plaatsten van een recensie van elke score van Korzeniowski die ik in mijn bezit heb.

Het was een koude oktoberavond. De zon was al verdwenen en de duizenden fonkelende sterren stonden al aan de hemel. Ingeduffeld in een zware winterjas was ik benieuwd voor mijn eerste World Soundtrack Awards. Mijn favoriete componist ging namelijk komen! Toch was die componist niet de verrassing van de avond. Neen, die kwam vroeger. Namelijk tijdens het concert van Discovery Of The Year. Abel Korzeniowski betoverde mij met zijn Single Man. Ik had noch van de film noch van de muziek gehoord dus verbazing was hetgeen dat over mij kwam. Gepaard met kippenvel en een enorme appreciatie voor de componist in kwestie. Het was Stillness Of The Mind. Het gehele kuipke te Gent was zodanig verbouwereerd dat er eerst nog een paar seconde stilte viel alvorens een terechte staande ovatie plaats vond. Twee dagen verder had ik de score ter hand die ik nu zal bespreken.

Zware strijkers gepaard met fluiten openen het hoofdthema van de score namelijk het bovengenoemde Stillness Of The Mind. De viool speelt het hoofdthema dat nog altijd door merg en been gaat. De melodie nestelt in uw gehele lijf en het geraakt er van zijn leven niet meer uit. Het thema is heel zwaar want het representeert het verlies van de vriend van het hoofdpersonage. Dat verlies is de koude kille viool die het hoofdthema speelt. Het is tragisch, wreed en koud, maar zo prachtig dat je het steeds opnieuw wilt beluisteren. Wat uw nederige recensent alle dagen doet. Korzeniowksi opent met één van de beste tracks van de score maar die eer is voor And Just Like That weggelegd. Eigenlijk is het een reprise van de eerste track. Maar het is mogelijks nog tragischer naar voren gebracht. Nu krijgen we in het begin enkel de klagerige viool te horen genesteld op zeer licht spelende strijkers. Maar dan nemen de strijkers het over en begint Korzeniowski aan een opbouw om u tegen te zeggen. Als dan het orkest losbarst, dan heb je te maken met een opwekker van kippenvel. Wat mij ook integreert aan de melodie is ook al is het heel tragisch, ik hoor er soms een vlaag van woede in. Woede dat het hoofdpersonage voelt voor het verlies van zijn vriend. Maar dat is slechts een interpretatie van uw nederige recensent. Wat iedereen wel hoort, is één van de beste thema’s van de afgelopen jaren. Een favoriet van uw nederige recensent. Een thema dat de moeite is om alle dagen naar toe te luisteren. Een liefhebber der filmmuziek was op de hoogte dat dit een favoriet was van mij en heeft een geweldige pianoversie ingespeeld opgedragen aan deze recensent. Zo zot ben ik van dit thema, en enkel en alleen voor dat is het de moeite om deze score aan te schaffen.
Maar dit album herbergt nog meer schoonheid. Er is namelijk nog een thema voor het hoofdpersonage zelf. Getiteld George’s Waltz geschreven door Shigeru Umebayashi die de credit voor Additional music kreeg. Dezelfde instrumentatie wordt gebruikt en de hoofdmelodie wordt nog steeds door de viool gespeeld. Toch is de tragische kant nu wel iets minder en klinkt het bijna blij en hoopvol. Van dit thema krijgen we twee versies die erg op elkaar gelijken. Toch is mijn favoriet het tweede omdat het toch net dat tikkeltje hoopvoller klinkt want dat is wel nodig in deze vrij zware score.
Een laatste thema is dat voor de dode vriend van George. Te horen in Carlos. Het is een zeer snel thema geworden. Voornamelijk gespeeld door de strijkers die de basis vormen voor het thema en de cello’s spelen er heel mooi naast zodat het een heel mooi geheel wordt. Het enige jammere is dat het nogal abrupt eindigt. We krijgen een ietwat vreemde reprise in Tick Tock. Autogeluiden, een klok en het thema. Maakt maar zelf uw conclusie wat deze track wil zeggen.

Naast de viool staat ook de piano centraal op deze score. We krijgen vele pianotracks te horen. Dat zorgt toch voor een mooie afwisseling. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Swimming. Een prachtige combinatie tussen piano en strijkers die je meenemen op een zeer speciale reis. Die van schoonheid en pracht en praal. Vergeet niet het moment als daar het hoofdthema terug tevoorschijn wordt gehaald. George denkt na over zijn overleden vriend terwijl hij zich amuseert in het koude water.
Nog een aspect van de score zijn de gezongen nummers. Het verhaal speelt zich af in het verleden en er zijn een paar nummers van dat tijdperk opgenomen op de score. Langs de ene kant is dit jammer, want dan krijgen we minder score te horen. Maar langs de andere kant zijn de nummers helemaal niet slecht. En het brengt heel wat sfeer aan het album. Vooral het operastuk genaamd Catalani: La Wally - Ebben? ... Ne Andro Lontana is prachtig om te aanhoren. Luister maar, wedden dat je mij moet gelijk geven?

Een laatste stuk dat ik wil bespreken over deze score, is zijn instrumentatie. Deze is heel kil. De strijkers zijn de basis, viool is de afwerking en de piano is de mooie afwisseling. Het verhaal vroeg een kille score, en een kille score is wat Korzeniowski gaf. Het bewijs dat een select aantal instrumenten een hele grote impact kan geven op de luisteraar. Filmmuziek moet niet altijd bombastisch zijn, iets wat mijn favoriete componist somtijds wel eens durft vergeten. Deze muziek is simplistisch gecomponeerd en dat maakt het nog zo efficiënt.

Conclusie
Had ik al gezegd dat deze score het debuut was voor Korzeniowski? Als een man zo’n debuut kan maken, dat niveau vast blijft houden voor zijn toekomstige scores, dan weten we dat we met een groots man te maken hebben. Een mogelijk toekomstig groots filmcomponist wiens eerste werk vriend en vijand verbaasde. Is deze score een Must-Buy? Eigenlijk wel. Behalve als je niet houdt van tragische muziek. Want ik wikkel er geen doekjes om, dit is heel zware muziek. Zwaarder zelfs dan een Schindler’s List. Want die score is enkel triestig. Dit is tragisch. Dus als je geen fan bent van zware tragische muziek, laat je deze score best links liggen. Ik kan niets negatief zeggen over deze score. Dus zal het de tweede score zijn van Abel Korzeniowski die van uw nederige recensent een 10 krijgt.
A Single Man - 07/10 - Recensie van Steve Ewing, ingevoerd op (Engels)
A Single Man is a film addressing a very serious issue, and the film’s soundtrack is no less serious. In spite of the nature of the film, the music is not laborious or burdensome, and when viewing the film, the music works well. As a stand-alone soundtrack, however, it lacks variety and any emotion (other than melancholy) necessary to keep the listener engaged.

I think there must have been a concern about the music becoming stale, because in addition to composer Abel Korzeniowski, Shigeru Umebayashi was brought in to help write some of the music. Jazz standards by the likes of Etta James and Booker T. & The MGs serve as a reminder of the times in which the film is set, and also help inject some diversity into the soundtrack.

All is not lost, though, as there are plenty of features that merit praise. The music largely consists of string instrumentation, with some tracks using just a handful of strings while others employing an entire chamber-sized section. In any event, the music performed by the strings is staid and mysterious, much like the life of the film’s protagonist. This is an excellent instance of translating the mood of the film onto the score. Another of the soundtrack’s assets is the solo violin, particularly on the track “And Just Like That.” It is stunningly pure and beautiful, and Korzeniowski does a good job of letting the soloist shine through by only writing in soft tremolos for the rest of the strings.

If you’ve ever seen The Illusionist or any film in which Philip Glass composed the music, of if you’ve ever heard Glass’s classical compositions, you’ll know that his work relies very heavily on repeating motifs of several notes, oftentimes played by the string section incessantly. The music is entirely reliant on its relativity to what’s going on in the movie and very rarely remains interesting when just listened to. Although I am reluctant to ever compliment score-writing that fills up so much time with a simple, repeating melody, I have to admit that the motifs used by Korzeniowski and Umebayashi do indeed represent the inner torment and tension of the film’s protagonist very well.

The final track, Clock Tick, is exactly what one would suspect: the track employs the string section once more, which plays more of the incessant, Glass-like motifs; underlying it is a steady ticking like the second hand of an analog clock. While I’m sure the track and the ticking are meant to represent the inevitability of the protagonist’s fate (to say anything further would spoil the movie), I couldn’t help but think as I listened to this last track that Korzeniowski was actually reassuring us that the mundane soundtrack was mercifully coming to a close.

Overall, I suppose I would say that while I enjoy and appreciate the composers’ ability to take the emotions of the film and put them into the music, I disagree with the manner in which they did so (motifs). The fact of the matter is, the music played by the varying sizes of string ensembles is rich and beautiful, and that a misplayed note can be heard from time to time says to me that the music has been recorded and preserved in a mostly natural and unedited state. Such a method of recording is far more enjoyable than a “canned” and overly-edited recording and does such a better job at allowing the music to really connect with the listener. And if this music achieves anything, then it is translating to the listener the torment and mood of the protagonist.
A Single Man - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
A Single Man, het debuut van Tom Ford is niet onopgemerkt voorbij gegaan. De film werd bijna overal genomineerd voor de acteerprestatie van Collin Firth, kreeg ook een Golden Globe nominatie voor de soundtrack. Abel Korzeniowski won op de voorbije WSA de Discovery of the Year en hier horen we waarom.

De strijkers nemen een zeer grote rol in in dit muzikaal verhaal. Vanaf Stillness of the Mind neemt Korzeniowski je mee op een emotionele tocht, en versierd dit met rijke melodieën. Een drama kan al snel de neiging vertonen te eentonig te worden, maar dit vermijdt Korzeniowski met glans. Hij slaagt erin om te variëren met verschillende thema's en met Stormy Weather en Green Onions (hoewel die laatste een totale stijlbreuk is met het album) maakt hij het zelfs iets of wat luchtig en slaagt dan op de luchtige toon verder. Het wordt vanaf Swimming een beetje melancholisch: vrolijk en triest tegelijk. And Just Like That komt die trieste, emotionele toon terug.

Als je dit hoort, weet je waarom Kozeniowski discovery of the year is geworden: een score met een rijke thematiek en melodieuze lijnen die je oren strelen.
World Soundtrack Awards: Discovery of the Year (Winnaar)
World Soundtrack Awards: Public Choice Award (Winnaar)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Genomineerd)
Trailer:





Andere soundtrack releases van A Single Man (2009):

Single Man, A (2016)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer