Ghosts of Mississippi


Columbia US (0074646791424)
Film | Releasejaar: 1996 | Film release: 1996 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.I Wish I Knew How It Would Feel To Be FreeDionne Farris4:41
2.Prologue6:14
3.Myrlie Plants The Seed1:33
4.Bobby Gets Hooked3:16
5.On The Delta0:58
6.Friday Phone Call2:09
7.I Will Live My Life For YouTony Bennett2:28
8.The Smoking Gun1:29
9.Klandestine Meeting3:36
10.Mannish BoyMuddy Waters2:58
11.Walking BluesRobert Johnson2:32
12.The Thrill Is GoneB.B. King4:37
13.Busted5:42
14.Building the Case1:33
15.Bomb Scare1:17
16.Finding Strength2:02
17.Witnesses For The Prosecution3:44
18.DeLay Speaks2:10
19.Waiting for the Verdict1:43
20.Myrlie Victorious2:41
21.I Wish I Knew How It Would Feel To Be FreeNina Simone4:16
 61:39
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Ghosts of Mississippi - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
Dit is de zesde recensie uit de Marc Shaiman serie.

Vorige: Misery
Volgende: Stuart Saves His Family

De Amerikaanse film Ghosts of Mississippi is een rechtbankdrama die geregisseerd is door Rob Reiner (The American President, Misery, When Harry met Sally...). De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over mensenrechten in het zuiden van de VS in de zestiger jaren. James Woods kreeg voor zijn bijrol een Oscarnominatie. Desondanks waren de critici niet al te lovend over de film en liep het evenmin storm aan de kassa's van de bioscopen, waardoor de film een flop werd.
Het verhaal begint in 1963. In dat jaar wordt burgerrechtenactivist Medgar Evers vermoord. De verdachte is Byron De la Beckwith (James Woods), een blanke racist, maar de jury komt tot twee keer toe niet tot een veroordeling, ondanks het bewijs. Weduwe Mylie Evers (Whoopi Goldberg) laat het er echter niet bij zitten en is vele jaren bezig om De la Beckwith nogmaals voor het gerecht te dagen. Advocaat Bobby DeLaughter (Alec Baldwin) is bereid om haar bij te staan, ondanks dat veel bewijsmateriaal verdwenen blijkt, maar dat zet tegelijk z'n huwelijk onder spanning. Toch weten ze meer dan dertig jaar na de moord De la Beckwith opnieuw voor de rechter te krijgen...

Waar Rob Reiner de regisseur is, daar is Marc Shaiman bijna altijd de componist. En ook bij deze film is dat zo.
Het album dat van de score is uitgebracht bevat, naast de scoremuziek van Shaiman ook een aantal songs. Het album opent met een van die songs. Deze song 'I Wish I Knew How It Would Feel to Be Free' wordt hier gezongen door Dionne Farris, die deze song opnam voor de tv-documentaire over het rassenprobleem The Promised Land in 1995. In de zestiger jaren was deze song het volkslied van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. De afsluitende song van dit album is dan ook dezelfde song, maar dan gezongen door Nina Simone, die hiermee een hit had in 1967. Waar Farris de song op een wat bluesy manier zingt, met de slide-drum in een belangrijke rol, zingt Simone de song op een wat jazzy-er manier en in een wat gedateerdere uitvoering.
Halverwege het album staan nog vier songs, waarvan 'Mannish Boy' van Muddy Waters de bekendste is. 'I Will Live my Life for You van Tony Bennett is een fraaie ballad. 'Walking Blues' is een wat schreeuwerige bluessong en B.B. King zingt en speelt een bluessong in zijn eigen typerende en zeker niet onplezierige stijl.

De score van Shaiman begint bij de tweede track, de 'Prologue', waar we gelijk een voorproefje van de dreigende sfeer van de muziek te horen krijgen. Shaiman presenteert hier een thema dat een nogal spannende kleuring heeft en tegelijk wel enigszins melodieus is, al blijft het beperkt en spreekt die melodie niet zo aan. Het is hier vooral de sfeer die door de muziek wordt neergezet. En dat is geen prettige sfeer, die in deze lange track van maar liefst zes minuten slechts af en toe onderbroken wordt door een wat lichtere kleuring met meer melodie.
In 'Myrlie Plants the Seed' is de sfeer iets luchtiger en de muziek wat melodieuzer, waarbij ook een vrouwenstem meezingt, wat met de piano tot een wat vollere klank leidt. Die vrouwenstem komt nog een enkele keer terug in een paar tracks.
Het redelijk melodieuze motief dat een soort dreigend hoofdthema vormt en in de 'Prologue' al volop naar voren kwam, komt in een flink aantal tracks terug als leidend motief voor de melodieuze kleuring van die tracks. En die melodieuze kleuring is vooral dreigend en spannend, wat de muziek wat minder prettig beluisterbaar maakt, ondanks dat chaotische of dissonante muziek eigenlijk nauwelijks aanwezig is. De dreiging komt vooral door een donkere en grimmige kleuring van de muziek, die vol orkestraal gearrangeerd is en waarbij in een flink aantal tracks ook grote delen van het orkest ingezet worden.

Dat Shaiman de piano als favoriete instrument heeft komt ook in deze score weer volop tot uiting. 'On the Delta' is een typische vlotte pianotrack, maar ook in de meeste andere scoretracks komt de piano volop aan bod, soms op de voorgrond, vaker wat meer op de achtergrond. Daarbij brengt Shaiman via die piano vaak een wat luchtiger sfeer, maar het album bevat genoeg momenten dat de piano juist de spanning opvoert, zoals in 'Klandestine Meeting', waar dit gecombineerd wordt met de klanken van een banjo, waarbij strijkers de donkere underscore verzorgen. Ook in 'Busted' speelt de piano een behoorlijk grote rol in de muziek, waaraan ook strijkers, hout- en koperblazers meedoen, op een melodie van dreiging en dramatiek. En in 'Building the Case' weet Shaiman met vlot pianospel een heel behoorlijk beluisterbare track neer te zetten. Ook in andere tracks is dat vlotte pianospel te horen.

Kortom, met zijn muziek voor Ghosts of Mississippi heeft Marc Shaiman een nogal donkere en grimmige score neergezet. De muziek is vooral dreigend en vaak zelfs spannend, maar ook de dramatiek en emotie ontbreken niet, als komen die tamelijk beperkt voor het voetlicht. Toch heeft Shaiman de muziek redelijk melodieus gehouden, wat de beluisterbaarheid zeker ten goede komt, al blijft de toon van de muziek nogal aan de dreigende kant. Kwalitatief is het zonder meer een goede score, maar niet iedereen zal die grimmige kleuring ervan aangenaam vinden. Het album bevat naast Shaiman's score nog een vijftal songs, die vooral een jazzy-bluesy kleuring hebben en die ik voor de waardering buiten beschouwing laat. Deze score van Shaiman krijgt zo een waardering van 68 uit 100 punten.
Ghosts of Mississippi - 08/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
As John Williams demonstrated with his only occasionally inspired score for Spielberg's Amistad, even the best composers can have difficulty making great scores out of courtroom dramas. The typical formula goes something along the lines of one exciting scene (the crime taking place), lots of dreary dialogue underscoring and a triumphant (depending on how things turn out) finale to round everything off. It is with some pleasure to note that Ghosts of Mississippi is a far superior effort in the genre. Even more impressive because it's penned by (and he'll probably never e-mail me again for inventing this wonderfully awful description) treacle tunes himself, Marc Shaiman. The film is based on a real life court case about the murder of a black activist, the case for which was originally thrown out, but resurfaces many years later. Perhaps not a resounding success critically, it did at least feature excellent performances from James Woods (the alleged fellon) and Whoopi Goldberg (the widow of said murdered activist).

My immediate reaction was to expect something like Williams' underrated Rosewood, simply because the setting and racial dramatics is similar, even if the stories themselves are very different. Shaiman doesn't emphasise the gospel or blue grass elements as strongly as Williams does, but still manages a comprable level of drama. The Prologue sets the tone of long lined melodies, highlighting piano and strings; subdued, but with a constantly engaging dramatic tone. Shaiman makes superb use Dionne Farris and Yvonne Williams' resonent female vocals which glide in and out of the orchestra, while never taking the melody fully. A brief and surprising interruption of marching band music early on seems to spoil the mood briefly, but is soon swamped by the formative musical style. A more bluegrassy tone is adopted in On the Delta which uses appropriate jazzy harmonies, along with banjo to give the score a little more flavour of the Deep South. Bluesy inflections crop up in the harmony throughout, but always emphasis the dramatic mood while setting the locations perfectly.

Although the songs aren't all clumped together and are actually quite good, the score is still best heard with the songs in the middle programmed out to prevent the usual cutting of the underscore atmosphere. While not a terrible memoral score melodically, it certainly has a sense of style and atmosphere that sticks after listening. I should imagine it serviced the film more than admirably and produces an album full of incident and drama. Shaiman seems to have the great ability to sequence albums so that one idea stays long enough for it to engulf you, but changes tack before it outstays its welcome. Just when the opening minute or two seems to be getting lost, another element (the vocals) are introduced and when that novelty becomes thin the more upbeat bluegrass music changes the beat once again and so forth. The music is excellent on its own, but arranged on album in the best way possible.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer