Dr.Seuss' The Cat in the Hat


Decca Records (0060249861183)
Film | Releasejaar: 2003 | Film release: 2003 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Main Title - The Kids8:07
2.Getting BetterSmash Mouth2:24
3.The Cat3:50
4.Two Things - Couch Jumping - Leaky Crate5:16
5.Military Academy Seduction3:02
6.Mrs. Kwan - Mom Leaves2:12
7.Surfer Cat - The Phunometer2:23
8.Fun, Fun, FunMike Myers2:38
9.The Contract1:53
10.Oven Explodes - Clean Up This Mess1:36
11.Things Wreck the House2:52
12.Larry the Slob3:10
13.Birthday Party2:11
14.S.L.O.W. Drive2:32
15.Rescuing Nevens4:27
16.Clean UpMike Myers0:22
 48:55
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Dr.Seuss' The Cat in the Hat - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
In 1957 schreef Dr Seuss het kinderboek The Cat in the Hat, waarvan in 1971 een tv-tekenfilm is gemaakt. In 2003 is er daarna een speelfilm gemaakt op basis van hetzelfde verhaal en met dezelfde titel. Nu geen tekenfilm, maar een zogenaamde live action animatie-komediefilm, waarin acteurs hun rollen spelen met digitale tegenspelers en in een (deels) computer-geanimeerde wereld. Omdat het hoofdverhaal van het kinderboek niet voldoende stof bood voor een film van anderhalf uur, zijn er diverse verhaallijntjes en personage aan toegevoegd. De film is slecht ontvangen, won zelfs prijzen als 'slechtste film', maar wist toch een behoorlijk publiek te trekken en was daardoor toch succesvol.
Het verhaal speelt zich af in een dorpje, waar de familie Walden woont, moeder Joan en haar twee kinderen Conrad en Sally. Conrad is nieuwsgierig en haalt veel kattenkwaad uit, terwijl Sally juist heel netjes en gedwee is. Als moeder Joan voor een feestje het huis tip-top in orde heeft, weet Conrad dit in korte tijd weer in een puinhoop te veranderen, tot wanhoop van Joan, die de boel weer op orde maakt. Niet veel later treffen de kinderen een grote mensachtige kat in huis aan, met een magische hoed. Hij wil hen wat meer plezier in het leven laten ervaren en toont hen hoe hij dat doet, waardoor het huis weer een puinhoop wordt. Dan blijkt hij een kistje te hebben, waaruit hij twee dingen haalt. Die 'dingen' geeft hij opdracht om het huis weer netjes te maken, maar het wordt alleen maar erger. Hij vertelt dat Conrad en Sally het kistje nooit van het slot mogen halen, want het is de doorgang naar zijn fantasiewereld...

De muziek voor deze live-action animatiekomedie is van David Newman. Hij won voor zijn muziek de enige positieve prijs voor deze film met de BMI-award voor de 'beste muziek'. En voor de film zal dat best zo zijn, maar om los van de film te beluisteren valt de score niet echt mee.

De film heeft een hoog slap-stick gehalte en de muziek speelt daar op in. Dat verklaart gelijk waarom de muziek zo'n hoog tempo heeft en in een stijl gecomponeerd is die doet denken aan tekenfilms uit de oude doos. De muziek is overwegend orkestraal gemaakt, waarbij regelmatig de nodige elektronische toevoegingen te horen zijn in allerhande effecten en geluidjes.
Dat orkestrale zorgt wel voor een aangename klank, maar de arrangementen helpen niet echt mee om er een luisterfeest van te maken. Daarvoor volgt de muziek te nauwgezet de gebeurtenissen in de film. Daardoor komt de muziek heel expressief en extravert over, regelmatig zelfs wat over-the-top. Dit nogal grillige karakter van de muziek geeft dan ook nauwelijks ruimte om melodieën uit te werken, want als Newman net aan een motief begonnen is, dan kantelt de muziek al weer naar een up-tempo, wat meer chaotische kleuring. Een thema is er wel, maar wordt eigenlijk nergens fraai uitgewerkt.
Die wat chaotische kleuring hoor je in veel tracks terug, als muzikale ondersteuning bij de fratsen die de kat in de film uithaalt. Er is dan ook nauwelijks sprake van rustmomenten in de score, die in een sneltreinvaart van de ene naar de andere track of cue doorloopt. Af en toe zit er binnen een track dan een rustiger moment, maar meestal duren die toch wel erg kort. En het is juist dat up-tempo slap-stick karakter dat het beluisteren van de muziek tot een wat vermoeiende ervaring maakt. Dit is geen score om een aantal malen achter elkaar te beluisteren.

De score opent overigens redelijk rustig en dit is eigenlijk de enige track waarin Newman een thema uitwerkt, die vooral in de eerste minuut fraai op piano gebracht wordt. In de daarop volgende minuten wordt die meer orkestraal uitgewerkt. Maar vanaf ongeveer de derde minuut verandert het karakter van de muziek en neemt het komediegehalte toe, al komt in de vierde minuut nog een keer het thema wat rustiger voorbij, om in de vijfde minuut in een kermisachtige kleuring te veranderen.
Die kermisachtige stijl komt in veel tracks terug en geeft aan de muziek dat komische slap-stick karakter.
Het thema komt weer even terug in de track 'The Cat'. Dit is een track met veel typische comedyklanken, die soms nogal mickey-mousig en cartoonig overkomen. En dat geldt ook voor verreweg de meeste andere tracks.
'Jumping/Leaky Crate' is een track die fraai symfonisch begint met een piano op violen, maar na driekwart minuut slaat dat ineens om naar cartoonmuziek. 'Surfer Cat' is ook weer zo'n aparte track, die grillig en chaotisch begint, daarna een lounge-karakter krijgt, om vervolgens in een afwisseling van mickey-mousing en cartoondeuntjes te belanden. En zo gaat het de hele score door. Soms hoor je dan fraaie stukjes orkestrale pracht, al (heel) snel weer afgewisseld met comedy-vrolijkheid. Het cartoonesque karakter overheerst duidelijk deze score.

Op het album staan ook een aantal songs. De eerste is 'Getting Better', uitgevoerd door de band Smashmouth. Het is een stevige popsong, met een zeventiger jaren poppy inslag. Dit is een prettige song en een van de fraaiere tracks op het album, maar past niet goed bij de score.
'Fun, fun, fun' is een typische musicalsong, die ook zo gezongen wordt door Mike Myers. Daardoor is dit wel een heel aardige song, die vrolijk en vlot overkomt. Ook de laatste track is zo'n musical-achtige song door Mike Myers. Alleen is deze song zo kort, dat hij al na 1 songregel is afgelopen. Deze drie songs zijn niet gecomponeerd door David Newman. De eerste is een wat oudere song van Paul McCartney en John Lennon, terwijl beide musicalsongs van Marc Shaiman zijn.

Kortom, met Dr. Seuss' The Cat in the Hat heeft David Newman een uitbundige score gecomponeerd. De muziek is fraai orkestraal met de nodige elektronische aanvulling en klinkt als een klok. Maar het comedy en slap-stick gehalte is erg hoog en voor een prettige beluisterbaarheid te hoog. Newman heeft de beelden in de film natuurlijk moeten volgen, maar daardoor is de muziek wel erg grillig geworden en slaat deze van het ene op het andere moment om van rustig naar hectisch naar cartoonesque naar lounge-achtig naar mickey-mousing-achtig en alles wat daar nog tussenin zit. De overgangen zijn vaak erg plotseling, waardoor melodieën nauwelijks uitgewerkt worden. Het thema komt vrijwel niet uit de verf en is alleen in het begin van de scoretracks te horen. Newman zal vast veel plezier aan het componeren hebben beleefd, maar als luisteraar, los van de film, is het allemaal wat te veel van het goede, of eigenlijk te weinig van het goede en te veel kermisachtig. De waardering is desondanks nog 68 uit 100 punten.
Dr.Seuss' The Cat in the Hat - 06/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
After 2002's godawful live action version of The Grinch Who Stole Christmas (presumably to differentiate him from all the Grinches that have never attempted such theft) we have another Dr Seuss adaptation, The Cat in the Hat. Instead of Jim Carrey under mountains green hair is Mike Myers looking like an extra from Cats. I can't say it interests me in the least, but as I commented in the Grinch score review, I think Dr Seuss is an American thing. James Horner's score for The Grinch had plenty of Christmas cheer and some nice tunes, even if it was a bit uneven and the album was littered with some dreadful pop songs. For once, David Newman's music fairs a lot better and makes up the bulk of the running time of the album even if, again, the music is a touch uneven, but for different reasons.

The lengthy opening cue is most definitely a highlight, introducing Newman's sprightly main theme, even if it's one of those tunes that never quite manages to stick in the mind. In Newman's canon, the clear precedent is Ice Age which sported a terrific score. Unfortunately, while The Cat in the Hat has many of Newman's comedy musical tics and superb orchestrations, the general flavour is actually that bit more cartoon like. There are sudden random changes of pace and style, which are fun for a bit, but become a little frustrating. The opening track is good due to its pleasing coherence, but from The Cat onwards, the musical schizophrenia is more apparent. Fortunately, like his cousin Randy, David Newman's skill as an orchestrator and tunesmith prevent things degenerating into a mess, it's simply that the results aren't quite a sum of their parts. The final few tracks pick up with some lively, light hearted action that brings the coherence back and makes for a satisfying conclusion.

Fun, Fun, Fun is an original song by Marc Shaiman and sounds like every lively, comedic musical song you've ever heard, but isn't bad for all that. There are some nicely skewed lyrics that threaten to turn naughty, but are always caught just in time, but the overall result is a touch below his successes on South Park. Lennon and McCartney's Getting Better sounds like it ought to be better than it is (kind of an ironic title in that regard), but Smash Mouth's performance and arrangement is fun, even if the song itself hardly blends with the overall style at all. There's too much exuberance and fun in Newman's score for it to be anything less than entertaining, even if he's done this kind of thing better before. Still, at least there's an obvious musical personality throughout, something of a rarity in this kind of Carl Stalling style comedy score.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer