The Giver

The Giver

Een film zoals The Giver die geniet van een topregisseur en dito cast moet ook wel een topcomponist krijgen, zou je denken. Nu, dit laatste is voor interpretatie vatbaar en laat ik in het midden. Er werd nl. gekozen voor Marco Beltrami.

Tot nu toe heeft de man mij nog niet echt kunnen overtuigen van zijn kunnen. Je hoort me niet zeggen dat hij geen goeie muziek kan schrijven, maar laat ons zeggen dat hij me nog niet heeft kunnen omver blazen, zoals menig anderen dit wel al hebben gekund. Het kippenvel liet nog altijd op zich wachten. Ik heb dan ook nog niet alles van deze man gehoord en dat ik mijn mening moet herzien, zou wel degelijk blijken na het beluisteren van deze score. Misschien heeft Beltrami wel nog andere memorabele scores op zijn cv staan, maar dit is voor mij de eerste keer dat ik geconfronteerd word met de meer melodieuze kant van de componist en dit kan ik alleen maar toejuichen.

Vanaf de ‘Main Titles’ is de toon al gezet. Een zacht koor introduceert een mooie melodie als opening van deze score. Een hele knappe opbouw naar het hoofdthema, maar het mocht voor mijn part gerust wat langer duren. Net als het mooi wordt, houdt het plots op.

In de volgende track laat Beltrami ons kennis maken met het Jonasthema. Deze is terug van korte duur, maar niet getreurd: deze melodie komt nog terug.

Ook in ‘Color’ blijven we mooie gevoelige muziek voorgeschoteld krijgen. De piano brengt ons, samen met een zacht vrouwenkoor een mooie opening die gevolgd wordt door een ostinato-cue van strijkers met de klarinet in de hoofdrol.

‘Arriving at the Giver’s’ geeft ons wat mysterie en spanning als afwisseling.

Vervolgens komt het Jonasthema even terug in ‘First Memory’ om dan tijdelijk plaats te maken voor een andere melodie die mooi opwelt door de strijkers en vervolgens nog kort terug te keren naar het einde toe.

In ‘Tray Ride’ is het de beurt aan het hoofdthema om eens terug te keren en dit in volle ornaat in een plechtige variant met vol orkest met de trompet in de hoofdrol. Zeer geslaagd.

Tot nu toe klonk deze score alleen maar optimistisch, maar hier komt verandering in met ‘Happiness & Pain’.
Het dramatische gehalte komt even naar boven, met donkere passages waarin tremolo effecten, percussie en koor efficiënt gebruikt worden. Hier laat Beltrami zich iets ‘vertrouwder’ klinken.

De boel wordt wel weer wat opgevrolijkt door het liefdesthema in ‘What is Love?’. Piano en strijkers brengen de rust terug met opnieuw een mooie melodie.

In de volgende tracks krijgen we hier en daar wat meer spannende underscore en actie gedreven muziek, waarvoor Beltrami wel bekend staat. Toch is het niet één en al hetzelfde. Er wordt heel regelmatig afgewisseld met genoeg melodieuze muziek om niet te beginnen vervelen.
De actie barst vooral los in ‘Escape from the Nursery’. Dit is pure Beltrami zoals we hem het best kennen. De kopers treden op de voorgrond en klinken zelfs bij momenten synthetisch (?).

Bij ‘Mountain and Despair’ geeft de componist ons een mooi motiefje met interessante klanken, die moeilijk thuis te brengen zijn (ofwel elektronisch ofwel gemanipuleerde instrumenten?). Dit hoor je nog wel vaker in deze score. Stiekem hoop ik op gemanipuleerde “gewone” instrument want dit geniet wel duidelijk mijn voorkeur. Niet dat ik volledig tegen elektronische muziek ben, verre van, maar het heeft me altijd geïntrigeerd wat je allemaal uit een akoestisch instrument kunt toveren als je het eens niet op traditionele wijze bespeelt. Nu, dit is een ander verhaal.

Eén van de mooiste tracks van deze album is zonder twijfel ‘Rosebud’. Het begint allemaal tamelijk rustig met hoge strijkers en dito stemmen die dan contrasteren met de cello en de harp die wat later worden ingezet. We horen een lichtjes droevige melodie. Dan komt de elektronische bass naar voren die ons inleidt naar een bombastische versie van het hoofdthema. Subliem. Het zorgt bijna voor kippenvel, maar daarvoor is het jammer genoeg net niet groots en lang genoeg. Beltrami mocht er van mijn part nog een schepje bovenop doen. Dan ging het weinige haar die ik heb wel degelijk overeind staan.

Als afsluiter krijgen we een nieuwe variatie op het hoofdthema. Beltrami geeft het thema een nieuw jasje door het koor met hoge strijkers te laten beginnen. De rest van het orkest volgt dan en herneemt het geheel nog eens, waarna het koor even solo op de voorgrond treedt en het orkest een laatste keer opwelt om weer stilletjes weg te ebben en ons aan het einde brengt van deze prachtige ‘End Credits’ en tevens het einde van deze mooi Beltrami-album.

Ik kan maar weinig negatieve kritiek uiten voor deze score. Als ik echt wil muggenziften, kan ik misschien zeggen dat sommige tracks wat aan de korte kant zijn en dat er hier en daar nog wel een schepje bij kon qua emotie, maar misschien ging het dan wel “over the top” geweest zijn. Dit deed Beltrami misschien bewust niet om niet te verzinken in het melodramatische. Dit gezegd zijnde: deze score is wat mij betreft het beste wat Beltrami mij tot nog toe laten horen heeft en ik hoop nog meer zulks te horen in de toekomst.

Hiermee verdient deze score een mooie 9/10.