Never Let Me Go


Colosseum (4005939704322)
Varèse Sarabande (0030206704327)
Film | Releasedatum: 14/09/2010 | Film release: 2010 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.The Pier2:01
2.Main Titles2:58
3.Bumper Crop2:02
4.To The Cottages1:35
5.The Boat1:49
6.Madame Is Coming2:23
7.Ruth’s Betrayal2:47
8.Making Tea1:11
9.Evening Visit1:47
10.Kathy And Tommy2:02
11.Kathy Watches Behind Screen1:35
12.Life As A Carer1:13
13.Kingsfield Recovery Centre1:38
14.Unseen Tides1:44
15.The Worst Thing I Ever Did1:44
16.Souls At All2:48
17.We All Complete5:02
18.Hailsham School Song0:46
19.Never Let Me Go2:43
 39:48
Schrijf zelf je recensie

 

Never Let Me Go - 08/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De gevoelige en indrukwekkende film Never Let Me Go is van regisseur Mark Romanek en hij houdt de stijl aan van het boek van Kazuo Ishiguro, waarop de film is gebaseerd. De film is erg goed ontvangen, maar minder goed bezocht. Het verhaal speelt zich af in een denkbeeldig parallel verleden van de tweede helft van de vorige eeuw, evenals bv V for Vendetta. Nu worden donoren gekweekt voor organen. Die donoren leren we in de film kennen als mensen zoals jij en ik, maar de samenleving wil dat niet weten en laat hen in afzondering opgroeien. De levensechte personages worden na hun twintigste ingetogen gespeeld door Carey Mulligan, Andrew Garfield en Keira Knightley.
Het verhaal begint met de tekstvermelding dat in 1967 de medische wetenschap zover gevorderd was, dat de levensverwachting van mensen boven de 100 jaar is gekomen. Kathy is verzorger van donoren en kijkt naar een jongeman die op de operatietafel ligt om van bruikbare organen te worden ontdaan. Vervolgens begint de lange flashback naar haar jeugd, waarin ze op een kostschool zat. Maar op die kostschool is er iets aan de hand, iets vreemds, want de tieners weten niet waarom ze daar zitten of waarom ze niet buiten de omheining mogen komen. Ze hebben geen ouders en weten niet beter. Pas later komen ze erachter dat ze opgroeien om donoren te zijn voor mensen in de samenleving, een samenleving waar zij geen deel van uitmaken. En ze leren om trots te zijn op hun donorschap en accepteren dat hun leven niet voorbij de 30 jaar komt. Tommy en Ruth zijn al vrienden van Kathy als ze nog tieners zijn op de kostschool en Kathy en Tommy worden verliefd op elkaar (de titel van de film komt van een liedje dat Kathy van Tommy heeft gekregen), maar Ruth kan dat niet accepteren en is veel extraverter dan Kathy. Ze palmt Tommy in, tot verdriet van beiden, maar de introverte Tommy kan dit alleen maar ondergaan. Jaren later komen er geruchten dat liefdesstellen uitstel kunnen krijgen van doneren, als ze kunnen bewijzen dat het echte liefde is...

De muziek is net zo ingetogen gecomponeerd als de film het leven van de personages presenteert. Rachel Portman ondersteunt het verhaal met fraaie, wat melancholieke klanken. Haar muziek is zelfs regelmatig wat aan de minimalistische kant, maar af en toe wordt toch een wat groter orkest ingezet.
De score opent met 'The Pier', voorafgaand aan de 'Main Titles', want in die openingstrack wordt het fraaie melancholieke thema geïntroduceerd. De solo op cello maakt het tot een track met een emotionele lading.
Na deze opening volgt de 'Main Titles', die in de eerste helft een duidelijk andere melodie heeft, maar daarna wordt dit overgenomen door een variant op het hoofdthema, weer met de cello in de hoofdrol. Beide helften van deze track zijn gevoelig gecomponeerd en erg fraai.
'Bumper Crop' is een heel ander type track. Nu hoor je in de eerste helft van de track snelle violen, die een bijna komische kleuring hebben, maar in de tweede helft zet Portman de stijl van de beide voorgaande tracks weer in.

Een aantal tracks op deze score heeft duidelijk een veel dramatischer toonsetting dan je na de eerste paar tracks zou verwachten. De melodieën liggen weliswaar allemaal in elkaars verlengde, maar de arrangementen maken de ene track tot een mooi emotioneel pareltje en de andere tot een wat saaie en licht neerslachtige ervaring. Ook zijn sommige tracks gearrangeerd met meer spanning in de muziek. Dat maakt de beluisterbaarheid toch wat minder, maar past desondanks goed in het geheel van de score.
De hoofdmelodie heeft een bepaalde tragiek in zich, die Portman de ene keer uitwerkt tot een wat trage, neerslachtige track en de andere keer tot een veel meer hoopvolle track, die daardoor veel meer aanspreekt.
Wat meespeelt is de instrumentatie. Een flink aantal tracks is duidelijk erg ingehouden gespeeld, door slechts een paar spelers, waardoor de muziek regelmatig erg minimalistisch is. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar als het arrangement dan in mineur staat, wordt het wel wat triest allemaal.

De mooiste track is 'We all Complete', die de eigenlijke score afsluit. In de film gezien is dit meest ontroerende scene, waar de muziek zeker een bijdrage aan levert.
Na die fraaie track volgen nog twee songs. De eerste is een soort hymne, die de kinderen op de kostschool zingen als 'schoollied'. De laatste track van het album is de song waar de titel van de film vandaan komt. De song is geschreven door Luther Dixon en wordt gezongen door Jane Monheit en komt van haar album Never Never Land uit 2000. Het is een beetje een zwijmelsong, ondanks Jane's wat harde stem.

Kortom, met Never Let Me Go heeft Rachel Portman een fraaie score afgeleverd, volgens haar bekende patroon. Het fraaie thema komt een aantal keren terug in verschillende, vaak wat minimalistische arrangementen, die de ene keer duidelijk fraaier zijn dan de andere keer. Het is een rustige, ingetogen score geworden, die geregeld nogal neerslachtig overkomt. Toch staan er een aantal erg fraaie tracks op dit album, waardoor de waardering toch op een mooie 78 uit 100 punten komt.
Never Let Me Go - 08/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Engeland, de jaren ’60. Speciale scholen worden opgetrokken om gekloonde kinderen op te vangen in afwachting van hun langverwachte rol als organendonor. Ruth, Kathy en Tommy ontwikkelen een vreemde relatie terwijl ze lijdzaam hun lot afwachten, niet wetende wanneer ze onder het mes hun lotsbestemming zullen vervullen. De driehoeksrelatie groeit uit tot een vreemd sciencefiction drama waar emoties hoog oplopen de kijker wordt geconfronteerd met ethische kwesties rond klonen en orgaandonoren. Het onrealistische verhaal – waarom zou een volledige samenleving haar klonen in Engelse kostscholen droppen – wordt interessant door de pakkende acteerprestaties van ondermeer Keira Knightley en Carey Mulligan en Andrew Garfield. Hun magische samenspel slorpt je mee in de personages’ dilemma’s en verdriet. Om het drama te versterken werd gekozen voor Rachel Portman om de score te verzorgen. Geheel volgens het boekje werkt de componiste met piano en strijkers, aangevoerd door solospel van viool en cello. Zo verlaat ze haar comfort zone niet en wordt de luisteraar opnieuw getrakteerd op vintage Portman.
En dat is best jammer, want Portman houdt zich erg slaafs aan het filmmuziekboekje. Echt onvergetelijk drama of originaliteit zoals men kon horen in bijvoorbeeld “The Ciderhouse Rules” of meer recentelijk het wondermooie “Snow Flower and the Secret Fan” is er in “Never Let Me Go” niet echt bij. Is de soundtrack dan slecht te noemen? In geen geval! Het hoofdthema dat te horen is in “The Pier” is erg herkenbaar en de componiste weefde de melodie moeiteloos doorheen de score. Tragische cellospel en glijdende strijkers geven een weidse en innemend gevoel. Sommigen zullen het thema eerder afschrijven als depressief, maar Portman integreert gelukkig ook wat blijere tracks op in haar schrijven. Jammer genoeg concentreert het Varèse Sarabande album weer de meest boeiende nummers aan het begin van het album, wat een nogal druilerig middeldeel met zich meebrengt. In de “Main Titles” horen we het hoofdthema terug, deze keer met een stuwende piano die het geheel wat meer hoopvol laat klinken. In “Bumper Crop” horen we voor het eerst een eerder komische, pastorale melodie die doet denken aan de prettiger momenten in “Chocolate”.

Het middenstuk bestaat uit herhalingen van het hoofdthema. Het resultaat is een coherent geheel, met af te toe erg aangename passages zoals “The Boat” of “Unseen Tides.” waar de solo-instrumenten worden uitgespeeld tegenover het orkest zoals de piano en de harp in “Madame is Coming” of de piano in het innemende “The Worst Thing I Ever Did”. Daarnaast zijn er dreigende en monotone tracks als “Evening Visit” of “Kingsfield Recovery Centre”, heel atmosferische gehelen met harp en lage houtblazers. Het zijn goedopgebouwde tracks, maar ze missen de originaliteit of de thematiek om echt memorabel te zijn. Gelukkig vormen de laatste twee instrumentale tracks wel een mooi sluitstuk aan de soundtrack. In “Souls at All” weet Portman moeiteloos te spelen met dreiging en tragiek. Dat ze deze discipline daadwerkelijk onder de knie heeft, bewees de componiste al in “The Duchess”, maar in “Never Let Me Go” weet ze het allemaal nog een stapje hoger te brengen. En dat hoor je in de schitterende en emotioneel pakkende track “We All Complete” waar Portman alle registers opentrekt en een mooie en tragische apotheose neerpende voor de film: de snijdende cello, de hoogopdravende strijkers en de dramatische climax in de eerste minuut makende dit tot de mooiste track van het album. Het samenspel van piano en cello en het opvullende orkest maakt dit echt tot een bescheiden toppertje. De soundtrack sluit of met een school hymne en een jaren ’60 nummer. Het zijn wat onpersoonlijke nummers en passen niet echt bij de emotionele achtergrondmuziek.

De opname is kristalhelder en de orkestraties van Portman zelf, bijgestaan door Jeff Atmajian zijn zoals steeds van hoogstaand niveau. Met David Snell aan het dirigeerstokje kan er dan ook weinig foutlopen natuurlijk. Het album zou best wat korter mogen zijn. Maar alle prominente cues staan op één schijfje gebrand. “Never Let Me Go” toont Portman zoals we deze al jaren kennen. Qua instrumentatie of melodie biedt deze soundtrack niet echt iets vernieuwend aan. Maar wie wegzwijmeld bij hopeloos dramatische muziek met als hoogtepunt de zeventiende track, zal deze soundtrack toch wel weten de appreciëren. Een mooie doch weinig innoverende score.
Trailer:





Andere soundtrack releases van Never Let Me Go (2010):

わたしを離さないで (2011)
Never Let Me Go (2010)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer