A Little Romance

De Amerikaanse film A Little Romance is een romantische komedie, die geregisseerd is door George Roy Hill (Butch Cassidy and the Sundance Kid, The Sting). Het verhaal is gebaseerd op een roman van de Franse auteur Patrick Cauvin en won twee Oscars, waaronder die voor het beste scenario en kreeg diverse andere prijzen en nominaties. De film is door de critici wat gemengd ontvangen en werd vaak als veel te zoetig omschreven. De film was geen groot succes in de bioscopen en kwam dan ook niet uit de kosten.
Het verhaal draait om de 13-jarige Amerikaanse Lauren King (Diane Lane), die met haar moeder en stiefvader in Parijs woont, en de 13-jarige Parijse jongen Daniel Michon. Als ze elkaar ontmoeten worden ze verliefd, maar Lauren's moeder is daar behoorlijk op tegen, wat de nodige strijd oplevert. Dan ontmoeten Lauren en Daniel de oudere Julius Santorini (Laurence Olivier), die hen vertelt dat als twee geliefden elkaar in Venetië in een gondel onder de Brug der Zuchten bij zonsondergang kussen, dat hun liefde nooit over zal gaan. Als dan Lauren's moeder terug wil naar Amerika, smeden Lauren en Daniel het plan om naar Venetië af te reizen...

De muziek bij deze film is van niemand minder dan Georges Delerue, die een Oscar won voor z'n score. Muziek componeren voor een romantische film, die ook nog (deels) in Frankrijk speelt is voor deze Franse componist natuurlijk een kolfje naar zijn hand.
Delerue's muziek is, net als de film, licht en luchtig, met hier en daar een paar jazzy tracks, en natuurlijk komt ook de onvermijdelijke Franse accordeonmuziek terug in diverse tracks. De barokke stijl van veel van de klassiek getinte tracks draagt overigens stevig bij aan die luchtigheid van de muziek.

Het album opent met de prettig vlotte 'Main Title', waarin een dwarsfluit en later een hobo een prettige melodie spelen op strijkers, waaronder een lichte percussie gezet is. Het album opent daardoor op een erg aangename manier. Deze vlotte luchtigheid komt een paar keer terug op het album in de even fraaie track 'Off to Italy' en 'The Gondola'.
In de tweede track volgt een tokkelende gitaar op bijna niet hoorbare underscore, waardoor dit een tamelijk minimalistische track is geworden.

'Paris Montage' is een typische jazztrack, met piano, bas en drums, waarbij de leidende melodie vooral op een dulcimer wordt gespeeld, waarbij met een soort lepels op metalen snaren wordt geslagen. Die jazzy stijl komt ook terug in de op solo piano gespeelde en heel aardige track 'Birthday Party'.
De track 'Julius Edmond Santorini' is tamelijk typerend voor de score. Hier hoor je een kamerensemble een heel aardige melodie spelen, hoewel het een klein beetje deunerig overkomt, wat mede komt door de ritmische manier waarop de piano wordt bespeeld. Veel tracks op dit album laten een muziek horen die door een beperkt ensemble wordt gespeeld. Veelal zijn de strijkers daarbij in de leidende rol, maar ook de dulcimer en de getokkelde gitaar komen vaker terug, in meestal heel prettige melodieën.

De Franse sfeer komt voorbij in 'Outdoor Cafe', waarin een viool en een accordeon de hoofdrollen spelen. Het is een beetje een deuntjestrack, die daardoor wat volks overkomt. Vast perfect passend bij de scenes in de film, maar wat minder om los daarvan te beluisteren. In de korte track 'Moving On' komt die Franse sfeer nog sterker naar voren, want hier hoor je vooral de accordeon spelen.
De titeltrack is vergelijkbaar met de tweede track, opnieuw met een getokkelde gitaar op hele lichte underscore. De prettige melodie maakt er toch een aangename track van.
Weer een heel andere stijl is in 'The Bicycle Race' te horen. De eerste helft van de track is een typische fanfare track, waarbij je het gevoel krijgt alsof de lokale dorpsfanfare de muziek ten gehore brengt. Voor de film perfect, maar los daarvan komt het wat amateuristisch over. De tweede helft van de track neemt het kamerorkest het weer over in een aangename klassieke kleuring, waarbij ook weer de dulcimer wordt ingezet.

Een sterk afwijkende track is 'Hiding in the Movies'. Dit is een track die juist heel spannend is gecomponeerd, met veel dreiging en onheilspellendheid, door verglijdende stijkers, of juist kort aangeslagen violen, met dreigende percussie en koperblazers die af en toe voor wat extra spanning zorgen. De melodie delft het onderspit, waardoor dit geen prettig beluisterbare track is.

De laatste paar tracks vallen weer geheel in de lichte en prettige kleuring van de meeste tracks van de score, waarbij de 'End Title' ook nog de vlotte stijl van de openingstrack heeft, waarbij de houtblazers vervangen zijn door getokkelde klanken. De muziek, ook van een flink aantal van de overige tracks, klinken een beetje als De Vier Jaargetijden van de klassieke componist Vivaldi. Die tracks hebben een beetje diezelfde sfeer en muzikale kleuring.

Kortom, met zijn muziek voor A Little Romance heeft Georges Delerue weer een van zijn aangename scores neergepend, wat hem zelfs een Oscar opleverde. De meeste tracks zijn erg aangenaam om naar te luisteren, vooral ook omdat die tracks gecomponeerd zijn in een klassieke barokke kleuring. Een aantal tracks wijken hier duidelijk van af en laten meer een jazzy of typisch Franse kleuring horen en zelfs een echte spanningstrack ontbreekt niet. Toch vallen deze afwijkende tracks duidelijk minder in de smaak, maar er blijft voldoende over voor een aangenaam genietbare luistersessie. De waardering komt zo op 77 uit 100 punten.