Exit to Eden

De Amerikaanse film Exit to Eden is een komische thriller die geregisseerd is door Gary Marshall (Overboard, Pretty Woman, Runaway Bride), die zelf ook in veel van z'n films acteert. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Anne Rice. De film is door de critici bijzonder slecht ontvangen, mede vanwege het effect van de komische elementen in de film. Ook in de bioscopen deed de film het erg slecht.
Het verhaal draait om Elliot Slater (Paul Mercurio), een gefrustreerde fotograaf, die z'n seksuele fantasieën niet goed kwijt kan. Daarom boekt hij een reisje naar een tropische eiland, waar zich een accommodatie bevindt die bekend staat als 'Eden'. Vlak voor vertrek fotografeert hij echter een crimineel (Stuart Wilson), die daar niet van gediend is. Deze Omar wil de foto in bezit krijgen om z'n anonimiteit te waarborgen en reist Slater met z'n compagnon achterna. Maar de politie komt daar achter en begeeft zich ook naar dat resort...

De muziek bij deze enigszins erotisch getinte film is van niemand minder dan Patrick Doyle, die voor deze film een heel ander type score componeerde dan hij in die tijd gewoon was. Dat was mede ingegeven door de wens van regisseur Marshall om de muziek niet van al teveel violen te voorzien. Daarom heeft Doyle het over een andere boeg gegooid en de score meer laten focussen op de wat meer zwoele effecten en komische gebeurtenissen.
De muziek heeft daarom een behoorlijke dosis jazz en bigband-achtige muziek meegekregen, met af en toe een uitstapje naar wat minimalistische solo pianomuziek of zelfs muziek met een sterke dixieland-kleuring als afsluiter van het album.
Daarbij heeft Doyle de snelheid in een aantal tracks van de score flink opgeschroefd, ook regelmatig om de spanning op te voeren. Een deel van de muziek komt daardoor wat rommelig over en die tracks spreken dan ook duidelijk minder aan.

Maar Doyle zou Doyle niet zijn als er niet toch een paar bijzonder fraaie symfonische tracks tussen zouden zitten. En dat is ook hier het geval. De eerste daarvan is 'The Arrival', waarin de muziek direct vol orkestraal losbarst, om na een kort ingetogen intermezzo weer prachtig orkestraal verder te gaan. Zo wordt de melodie nog een paar keer op een fraaie manier herhaald en het blijft erg fraai. Dit mooie thema komt op dezelfde manier terug in 'Fair Day', die er iets meer een wat folksy karakter aan geeft, om na een halve minuut heel ingetogen verder te gaan.
De track 'The Bedroom' is een soort menuet, die door een kamerorkestje lijkt te zijn uitgevoerd. Wel fraai overigens. Ook 'Tommy & Sheila' is een erg fraaie en romantische gekleurde track, die begint met hoorns, waarna de strijkers en piano erbij komen, om daarna op een rustige manier door te vloeien.

Kortom, met zijn muziek voor Exit to Eden heeft Patrick Doyle een voor zijn doen wat vreemde score afgeleverd. Dit buitenbeentje heeft een nogal jazzy kleuring, met veel saxofoon- en andere koperklanken. Daarmee weet Doyle zijn muziek soms een wat zwoele kleuring mee te geven, maar vaak heeft het eerder een wat komisch tintje. Slechts een paar tracks zijn meer in de meeslepende orkestrale stijl, waar Doyle zo beroemd om is, en dat is toch te weinig om van deze score een aanrader te maken. De waardering komt niet hoger dan 62 uit 100 punten.