Ashes and Snow

In 2002 werd de expositie Ashes and Snow opgezet door de Canadese kunstenaar en fotograaf Gregory Colbert in een meereizend, speciaal voor de expositie gebouwd onderkomen. Colbert laat hierin het samenleven van mensen en dieren zien op onverwachte plekken op de wereld, waar inheemse mensen leven in gemeenschap met wilde dieren. Op deze expositie worden ook drie films vertoond, twee korte en een lange van een uur, waarin Colbert laat zien hoe dat proces van samenleven in z'n werk gaat. Het zijn geen echte documentaires, maar meer een soort filmische gedichten, die steeds een ander aspect naar voren halen. Bij deze langere film is er een verteller die toelicht en aanvult wat Colbert met zijn beelden probeert te zeggen. Elk land waar de expositie staat heeft een verteller in de taal van dat land. Deze expositie is een van de beroemdste en best bezochte ter wereld.

De muziek bij de film is van verschillende componisten of arrangeurs, die allemaal eigen bijdragen geleverd hebben.
Een aantal bijdragen zijn van Lisa Gerrard en Patrick Cassidy, die al eerder een keer met elkaar samenwerkten, toen ze gevraagd zijn voor The Passion of the Christ, maar hun score is toen afgekeurd, waarna John Debney de score voor de film componeerde. Hier op dit album staan vier van hun tracks uit de film van Colbert.

De muziek op dit album kun je het beste omschrijven met 'ambient'. Het is veelal wat dromerige en langzame muziek, waarin het vooral gaat om een bepaalde sfeer neer te zetten. De openingstrack 'Devota' van Gerrard en Cassidy laat daarbij op zich fraaie orkestrale klanken horen, die steeds lang aangehouden worden, waardoor de muziek erg traag is, maar omdat de harmonieën best mooi zijn, is dit toch een fraaie track, hoewel het laatste stukje nogal vreemd afwijkt.
In 'Vespers' gebruikt Gerrard haar mooie en donkere stem, op een begeleiding van pianoklanken en altviool. Het is een wat melancholieke melodie en toonsetting, als een soort kaddish.
In de daarop volgende track 'Womb' zingt Gerrard opnieuw met woordloze klanken, die nu een wat holle kleuring hebben, met een soort elektronische vervormende underscore, die vooral een nogal galmende indruk wekt, alsof de muziek in een grote fabriekshal gespeeld wordt. De lage doorlopende didgeridoo-achtige tonen geven de muziek een licht Australische kleuring.
De laatste track van Gerrard en Cassidy is 'Wisdom'. Gerrard zingt hier een vrij vlotte melodie, die met strijkers en houtblazers wordt begeleid, waarbij ook weer een erg lage ondertoon ingezet wordt. De melodie is best heel aardig.

Van Michael Brook staan drie tracks op het album. Zijn muziek heeft veel meer een soundscape-achtig karakter en hangt meer van klanken en geluiden aan elkaar. Melodie is bij hem veel minder relevant. Met name 'Pasadena' is traag en melodieloos. In de eveneens vrij trage track 'Slow River' speelt de duduk een behoorlijke rol. Die wordt bespeeld door Djivan Gasparyan, die zelf ook met een eigen track aan het album meewerkte. De track heeft daarmee een wat Arabische kleuring. Omdat melodie ook hier nauwelijks een rol speelt, blijft de muziek werken als een soort soundscape.
De derde track van Brook is 'Elephant Pond', die eveneens die Arabische kleuring heeft, ook weer vanwege de duduk van Gasparyan, maar nu ook door de zang van Nusrat Fateh Ali Khan. Hij zingt hier zonder woorden in die typisch Arabische stijl. De duduk speelt hier overigens een veel melodieuzer rol dan daarvoor, maar de Arabische zang moet je wel wat liggen.

Gasparyan componeerde zelf de track 'Mater Mea', wat eigenlijk een song is die hijzelf zingt, en daarom allicht in het Armeens zal zijn. Onder zijn zang staat een voortdurende zelfde soort orgeltoon, wat op een gegeven moment op de zenuwen gaat werken.
'Slow Dawn' is van David Darling, met opnieuw Gasparyan op de duduk, en begeleiding van een paar strijkers en getokkelde gitaar. Dit is nog een van de meest melodieuze tracks en hoort daarom zeker bij de fraaiste.
'The Absence of Time' heeft ook een sterk etnische kleuring, waarin de zang van de hoge mannenstem van Samuel Vigoda een belangrijke rol speelt. Ook hier is de muziek nog behoorlijk melodieus, waardoor ook dit een heel aardige track is. De track 'Tears of Light' is eveneens behoorlijk etnisch gekleurd en bestaat voornamelijk uit percussie. Melodie is hier geheel afwezig.
Robert Een componeerde 'Badnamgar' wat ook vooral een soundscapetrack is, met een nogal eentonige kleuring.
Het album sluit af met de 'Salomon Rossi Suite', een track van Lukas Foss uit 1974 met een tamelijk klassieke stijl, die hij speciaal componeerde voor het Symfonieorkest van Jeruzalem. Hier wordt het wat trage Lento-deel daarvan gespeeld door de strijkers van Aether Strings. De harmonieën zijn overigens wel erg mooi, maar dat is net wat te weinig.

Kortom, het album Ashes and Snow is een album met een gevarieerd palet aan ambient muziek vanuit allerlei windstreken van deze wereld. De muziek is overwegend wat dromerig en heeft regelmatig een wat oosters karakter, vooral ook omdat de duduk in een aantal tracks een belangrijke rol heeft. Op ongeveer de helft van de tracks wordt ook gezongen, hoewel een aantal keren zonder woorden. Daarin doet Gerrards stem het overigens erg goed, wat zij in drie van haar vier tracks toepast, die ze samen met Patrick Cassidy componeerde. Een aantal tracks hebben vrijwel geen melodie, wat het nogal saai maakt en niet erg aansprekend. Het geheel is daarom nogal wisselend, en krijgt zo een waardering van 61 uit 100 punten.