Midnight Cowboy

De Amerikaanse film Midnight Cowboy is geregisseerd door de in die jaren bekende Brit John Schlesinger (Sunday Bloody Sunday, The Day of the Locust, Marathon Man), die in 2003 overleed. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Leo Herlihy. De film won drie Oscars, waaronder die voor Beste Film en Beste Regie en kreeg diverse andere prijzen en nominaties. De film is door de critici goed ontvangen en was in de bioscopen een groot succes, maar ook in de video-verhuur liep de film erg goed.
Het verhaal draait om twee mannen aan de rand van de stadse samenleving. Joe (Jon Voight) komt vanuit Texas naar New York, waar hij als mannelijke prostitue probeert om vrouwen diensten te bewijzen, maar dat lukt aanvankelijk niet zo. Dan ontmoet hij Ratso (Dustin Hoffman), een ritselaar die hem tegen betaling bij een pooier wil onderbrengen, maar ook dat gaat mis en Joe komt zonder geld te zitten. Als hij dan Ratso weer terugziet biedt deze hem aan om bij hem in te komen wonen in een kraakpand, waar ze afspreken om samen te werken. Maar dan gaat de gezondheid van Ratso achteruit...

De muziek bij de film bestaat, behalve de score van John Barry uit een aantal songs uit die eind zestiger jaren tijd. De bekendste is 'Everybody's Talkin'', een song die geschreven is door Fred Neil in 1966 en die hij ook zelf uitgebracht heeft, maar zonder succes. In 1968 probeerde Harry Nilsson het opnieuw, maar eveneens zonder succes. Toch koos regisseur Schlesinger de song om als rode draad te dienen voor de film, nadat diverse andere songs afgevallen waren. Deze song komt dan ook op diverse momenten in de film terug. Nadat de film uitkwam is ook deze song opnieuw uitgebracht door zowel Neil als Nilsson, maar het was vooral Nilsson die er nadien succes mee had.

Van de muziek is dit soundtrackalbum uitgekomen, met daarop een aantal songs, waaronder twee versie's van Nilsson's 'Everybody's Talkin'', en waarop ook een aantal tracks opgenomen zijn van de score die John Barry voor de film componeerde. Zijn themamelodie, die op het album in de titeltrack te horen is, is wereldberoemd geworden. Een van de kenmerkende elementen in die thematrack is de intrigerende mondharmonica-partij. Voor de muziek in de film zelf is dat ingespeeld door de bekende Toots Thielemans, maar op het album wordt dat gespeeld door Tommy Reilly. Van deze thema-melodie is ook een songversie uitgebracht, die naderhand door diverse artiesten is gecovered.
Behalve deze thematrack staan van Barry nog vier andere tracks op dit album. De eerste is de prettige en ingetogen track 'Joe Buck Rides Again', waarin een mondharmonica speelt op de bekende rustige strijkerklanken van Barry. Halverwege neemt het tempo flink toe en komen de koperblazers erbij, die er een soort westernmuziek van maken. Dit is een fraaie scoretrack.
'Fun City' is van een heel ander kaliber en heeft een nogal jazzy kleuring, met strijkers en koperblazers op de achtergrond. 'Florida Fantasy' is een zomers deuntje, met een caraïbische tint, terwijl 'Science Fiction' juist een nogal dreigende kleuring heeft, van vrij trage klanken van vooral koperblazers, chimes en percussie.

De song 'A Famous Myth' is een aangename close harmony song van The Groop, een Amerikaanse band, die slechts een kort leven beschoren was. Van dezelfde band is 'Tears and Joys', die wat meer up-tempo is en ook qua melodie nogal achterblijft. Leslie Miller is een dame die de R&B-song 'He Quit Me' zingt. De song 'Jungle Gym at the Zoo' is een typische zestiger jaren 'rocksong van de band Elephant's Memory. Deze band fungeerde een paar jaar als achtergrondband voor John Lennon en Yoko Ono. 'Jungle Gym' is een nogal schreeuwerige rocksong. Niet fraai. De tweede song van de band is 'Old Man Willow', een zeven minuten durende tamelijk verhalende song, waarbij bandlid Michal Shapiro zingt, en met wat psychedelisch klinkende intermezzo's en een opvallende orgelklank gedurende een groot deel van de song.

Kortom, dit originele soundtrackalbum van de film Midnight Cowboy is een album met vijf tracks van de instrumentale score van John Barry en zeven rock-popsongs van eind zestiger jaren. De song 'Everybody's Talkin'' van Harry Nilsson is de themasong van de film en door de film een hit en evergreen geworden. Het is van alle songs gelijk ook de meest aangename. De andere songs zijn wel aardig tot niet echt fraai. De score van Barry ligt overwegend wel aardig in het gehoor en vooral de eerste scoretrack is fraai. De themamelodie van de score in de titeltrack is heel bekend geworden, vooral vanwege de intrigerende mondharmonica solo, die aanvankelijk door Toots Thielemans gespeeld is (maar niet op dit album). De waardering voor de songs komt niet hoger dan 57 uit 100 punten, die voor de vijf scoretracks komt op 68, waarmee het album blijft hangen op 61 uit 100 punten, ondanks dat het klassiekers opgeleverd heeft.