Dinner For Schmucks

Komediefilms zijn erg leuk om naar te kijken, ze worden vaak ondersteunt door een echte soundtrack en met 1 Suite van een componist. Het kan ook anders, zo maakte Alan Silvestri een leuke score bij The Parent Trap en Zimmer deed dat bij The Holiday. Ook Williams kon het met The Terminal. Shapiro is een componist die mij is opgevallen, met leuke melodieën op de piano met de score Marley and Me had hij zeker mijn aandacht. Ook bij The Devil Wears Prada was zijn muzikale Suite heerlijk om naar te luisteren. Deze jongste score van Shapiro is echter niet leuk om naar te luisteren, het wordt zelfs irritant!

Het is raar dat mooie scores zoals UP en The Karate Kid niet uitkomen op CD en dat zo’n score als deze wel verkrijgbaar is. De hoes zag er al komisch uit, de muziek is dat ook wel op vele punten. Er zit een klein thema in die steeds maar weer opnieuw gespeeld wordt op de gitaar. Het is jammer dat het thema niet meer te horen is, het lijkt niet zijn eigen weg te vinden in deze score. We horen op zich wel aardige nummers, het nummer ‘Mein Finger’ is dan ook erg leuk bedacht door Shapiro. Het heeft een aardige orkestratie met verschillende instrumenten maar ik kan maar een handje vol leuke nummers noteren. De rest is niet veel waard en is vooral echt underscore! Het zijn vooral de instrument die mij niets doen, vooral in de track Where Are They Now? Is te horen dat Shapiro de verkeerde weg is opgeslagen met deze score. Het past wel bij de film maar het is niet aangenaam om naar te luisteren. Zo zullen niet veel mensen denken bij zichzelf, we zetten deze score eens op omdat hij zo apart en heerlijk is om naar te luisteren. De nummers zijn inderdaad wel leuk bedacht maar ze zijn niet origineel. Het enige nummer wat me doet denken aan The Devil Wears Prade is Switched Phones, dat is een leuk nummer en typisch Shapiro! Ik zou nooit deze score zomaar opzetten laat staan dat ik het nog eens apart zal luisteren. Het is erg jammer dat dit soort scores op de markt verschijnen en anders geniale scores nooit op de markt komen, eigenlijk is het een schande.

2010 is een jaar met onwijs veel films, ook de komediefilms doen het goed. Zo hadden we nog het heerlijke Night and Day en nu krijgen we deze komedie weer, opnieuw met Carell. Bij een komediefilm hoeft eigenlijk geen mooie score maar het kan wel…Shapiro is er naar mijn mening niet in geslaagd om een perfecte score af te leveren en ik moet ook toegeven dat het heel erg moeilijk is om voor een komediefilm een geweldige score te maken. Mocht ik componist zijn en ik zou moeten kiezen tussen komedie of actie zou ik het wel weten. Bij actie kan je veel meer doen, je hebt meer momenten die je kunt benutten meer heerlijke muziek. Bij een komedie gaat alles erg vlug en snel en dat merk je dan ook weer aan de tracks. De tracklist is erg lang en de nummers zijn erg klein, iets wat ik heel erg haat. Ik zit net lekker te luisteren en opeens is het nummer alweer afgelopen en dat is gewoon jammer. Ik heb niet genoten van deze score en helaas moet ik hiervoor ook een 5 geven. Ik geef niet lager omdat ik weet hoe moeilijk het is om een komediefilm te voorzien van filmmuziek. Ik geef ook niet lager vanwege het feit dat er best wel wat leuks tussen zit. De leuke tracks zitten er wel tussen het is alleen niet mijn stijl, bovendien is de orkestratie wel aardig gedaan bij sommige nummers. Mijn cijfer voor deze score is dan ook een matige 5.