De game-industrie draait op volle toeren en er wordt veel voor een spel betaald, dus een spel mag ook wat kosten. Nu zijn de ontwikkelkosten enorm hoog en de kosten voor de muziek vallen daarbij vergeleken reuze mee, terwijl de grote jongens in de filmmuziekwereld ook niet gratis werken. En dat terwijl de muziek toch een belangrijke bijdrage levert aan de beleving en emotie van de game. Vandaar dat gamemakers allang dat belang inzien en goede componisten vragen voor hun scores. Ook weten gamemakers dat de muziek voor bijvoorbeeld een shootergame vooral heftig, heroisch en dramatisch geladen moet zijn. Dat maakt dat scores voor shootergames (zoals Call Of Duty) van nogal bombastisch geladen muziek voorzien zijn.
Dat geldt ook voor Call of Duty: Modern Warfare 2, waarvoor Hans Zimmer en Lorne Balfe tekenden. De score opent met een geweldige track, die een prachtig thema neerzet in een combinatie van bombastische heroïek en dramatiek. De muziek is gedragen en toch krachtig, met een prachtige melodie als hoofdthema. Die thema's in de score, daar was vooral Hans Zimmer verantwoordelijk voor, terwijl de uitwerking daarvan in de verdere tracks voor rekening van Lorne Balfe kwam. En daar gaat het toch een beetje mis.
Vanaf de tweede track wordt de muziek veel minder melodieus en dat is gelijk de tekortkoming van de score. Bij vlagen komen de prachtige thema's wel voorbij, maar het is veel te weinig. De tracks zijn stuk voor stuk zeker wel bombastisch, maar dat is meer een kwestie van goed synthesizerwerk combineren met heftige (elektronische) percussie. In dit soort muziek en in dit soort tracks is melodie belangrijk, omdat vooral de melodie de emotie en dramatiek van scenes bepaald. Tijdens gevechten is er met de bombastische tracks niets mis, ook met weinig melodie, al zijn ze los van de game dan minder prettig beluisterbaar. Dat is hier bij de meeste tracks het geval. De soms eentonige synthesizer heftigheid maakt het nogal vermoeiend allemaal.
Sommige tracks hebben af en toe erg fraaie stukjes, waar Balfe een van de thema's even terug laat komen, maar het is te weinig. Ook klinken soms Arabische getinte muziekjes door het bombasme heen, maar ook dat is te melodieloos om aan te spreken. De laatste track heeft een dramatische klankkleur, maar ook hier weer gebrek aan fraaie thematiek. De klanken lopen teveel door elkaar heen en zoeken geen climax, maar lopen doelloos naar het einde van de track en van de score. Een tegenvaller.
Nu ben ik ook in het bezit van de zogenaamde Complete Score van deze game. En de ervaring daarvan is dezelfde als voor de 'Original Score', alleen duurt de complete versie ruim 3 uren. Daarin vind je alleen extra tracks met thrillereffecten of soms jankende gitaren of dissonanten en dergelijke effecten die voor extra spanning moeten zorgen. Maar ook daar nergens een fraaie melodieuze track of zelfs maar delen van tracks. Dan is de 'Original Score' nog beter.
Voor die 'Original Score' kom ik qua waardering op een krappe zes, voor de 'Complete Score' kom ik niet verder dan een vier. Geen aanraders dus, en Lorne Balfe maakt hiermee de enorme misser, vooral door niet voort te borduren op de fraaie thema's van Zimmer.