The Losers
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Dead Men | 3:31 | |
| 2. | Not Soldiers Anymore | 1:45 | |
| 3. | Miami Heist | 3:14 | |
| 4. | Max Factor | 1:49 | |
| 5. | Interlude | 1:32 | |
| 6. | Port Break-In | 2:07 | |
| 7. | Mumbai Max | 3:37 | |
| 8. | Shoot Out | 4:07 | |
| 9. | Bad Business | 1:39 | |
| 10. | Broken Trust | 2:20 | |
| 11. | Double Crossed | 3:03 | |
| 12. | Good Catch | 2:46 | |
| 13. | Angle of the Dangle | 2:12 | |
| 14. | Fake Out/Cool Reception | 2:17 | |
| 15. | Psychic Bullets/Aisha's Beef | 1:51 | |
| 16. | The Losers | 3:15 | |
| 41:04 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Dit is de 14e recensie uit de John Ottman serie.
Vorige: House of Wax
Volgende: Snow White: A Tale of Terror
De Amerikaanse actiefilm The Losers is geregisseerd door de Fransman Sylvain White (I'll always Know what You did last Summer, Walled in, Slender Man), die zich vooral bezig houdt met horrorfilms. Aanvankelijk zou Tim Story de film regisseren, maar de productie besloot om White te laten regisseren. Het verhaal is gebaseerd op een strip uit de Vertigo Comics serie, maar is geen superheldenverhaal, terwijl de makers van de strip White bijstonden om de film te realiseren. De film is door de critici nogal gemengd ontvangen, waarbij vooral de wat nodeloze gewelddadigheid voor minpunten zorgde. De film deed het redelijk aan de kassa's van de bioscopen, maar moest de winst uit de DVD-verkoop halen.
Het verhaal draait om een geheime overheidsorganisatie genaamd The Losers. Ze worden naar Bolivia gestuurd om daar een drugsbaas en z'n handlangers uit te schakelen. Ze willen dat doen middels een luchtaanval, maar zien dat er kinderen als slaven worden gehouden. De leider van de Losers wil echter dat de aanval doorgaat. Ze gaan dan voor een grondaanval en leggen de drugsbaas om. Als er een heli komt om hen te op te pikken, brengen ze eerst een aantal kinderen in de heli, maar de leider laat er een raket op afschieten, waarna ze beseffen dat die raket voor hen bedoeld was. Ze zweren wraak op hun leider...
De muziek bij deze film is van John Ottman die voor de film een typische thrillerscore componeerde. De score heeft een vrij hoog tv-serie-actiegehalte, met veel tamelijk lichte percussie en de nodige elektrische gitaarklanken. Dat geeft de muziek wel een wat hippe stijl, wat door allerlei elektronische effecten nog versterkt wordt. Verwacht met deze score dan ook geen fraaie orkestrale en meeslepende muziek. Er worden weliswaar een handvol orkestrale instrumenten ingezet, maar die dienen vooral om de spanning en de dreigende sfeer te versterken.
Ottman heeft een themamelodie gecomponeerd, die we vooral in de titeltrack te horen krijgen, maar dan loopt het al naar het einde van het album. Aan het begin van het album krijgen we alvast een voorproefje in de fraaie track 'Not Soldiers Anymore', die een mooie, melodieuze gitaargespeelde melodie laat horen, in een vrij ingetogen, bijna dramatisch getinte stijl. Die stijl komt ook terug in de titeltrack, maar dan hebben we al een ruime minuut poprockmuziek te horen gekregen. Pas daarna komen de ingetogen gitaarriffs terug, met de mooie melodie en aansprekende sfeer. Aan het eind komt de poprockstijl nog even terug. Overigens is ook die muziek heel behoorlijk beluisterbaar. De fraaie themamelodie komt in enkele andere tracks eveneens terug, al is het soms wat kort of verscholen tussen de andere klanken.
Een andere typisch gitaartrack is 'The Shootout', die meer een hardrock-achtige stijl heeft, met raggende gitaren en overdadige percussie. Andere tracks zijn juist veel minder pompeus en neigen soms zelfs naar een wat minimalistisch karakter. Soms zet Ottman de klanken in zijn muziek zelfs wat dissonant bij elkaar, wat de beluisterbaarheid niet echt ten goede komt.
De score bevat ook een paar aparte tracks, met een wat meer exotisch karakter. Zo is in 'Mumbay Max' een Indische kleuring duidelijk hoorbaar door het gebruik van de sitar. Die kleuring komt in iets mindere mate terug in de track 'Max Factor', al wordt daarin de sitar niet hoorbaar ingezet.
Kortom, met zijn muziek voor de actiethriller The Losers heeft John Ottman een nogal middelmatige thrillerscore gecomponeerd. De muziek doet vaak aan als een wat oudere tv-serie, met veel percussie in allerlei soorten en maten, koperblazers voor een soms zelfs wat jazzy tintje, de nodige elektrische gitaarklanken, en allerlei elektronische geluiden. De themamelodie wordt op elektrische gitaren gespeeld en mag er zeker zijn. Maar buiten deze themamelodie is er niet veel om echt van te genieten. Sommige tracks klinken nergens naar, ander kabbelen een beetje saai voort en weer andere hebben een hoog hardrockgehalte. De waardering voor deze score van Ottman komt dan ook niet hoger dan 58 uit 100 punten.
Vorige: House of Wax
Volgende: Snow White: A Tale of Terror
De Amerikaanse actiefilm The Losers is geregisseerd door de Fransman Sylvain White (I'll always Know what You did last Summer, Walled in, Slender Man), die zich vooral bezig houdt met horrorfilms. Aanvankelijk zou Tim Story de film regisseren, maar de productie besloot om White te laten regisseren. Het verhaal is gebaseerd op een strip uit de Vertigo Comics serie, maar is geen superheldenverhaal, terwijl de makers van de strip White bijstonden om de film te realiseren. De film is door de critici nogal gemengd ontvangen, waarbij vooral de wat nodeloze gewelddadigheid voor minpunten zorgde. De film deed het redelijk aan de kassa's van de bioscopen, maar moest de winst uit de DVD-verkoop halen.
Het verhaal draait om een geheime overheidsorganisatie genaamd The Losers. Ze worden naar Bolivia gestuurd om daar een drugsbaas en z'n handlangers uit te schakelen. Ze willen dat doen middels een luchtaanval, maar zien dat er kinderen als slaven worden gehouden. De leider van de Losers wil echter dat de aanval doorgaat. Ze gaan dan voor een grondaanval en leggen de drugsbaas om. Als er een heli komt om hen te op te pikken, brengen ze eerst een aantal kinderen in de heli, maar de leider laat er een raket op afschieten, waarna ze beseffen dat die raket voor hen bedoeld was. Ze zweren wraak op hun leider...
De muziek bij deze film is van John Ottman die voor de film een typische thrillerscore componeerde. De score heeft een vrij hoog tv-serie-actiegehalte, met veel tamelijk lichte percussie en de nodige elektrische gitaarklanken. Dat geeft de muziek wel een wat hippe stijl, wat door allerlei elektronische effecten nog versterkt wordt. Verwacht met deze score dan ook geen fraaie orkestrale en meeslepende muziek. Er worden weliswaar een handvol orkestrale instrumenten ingezet, maar die dienen vooral om de spanning en de dreigende sfeer te versterken.
Ottman heeft een themamelodie gecomponeerd, die we vooral in de titeltrack te horen krijgen, maar dan loopt het al naar het einde van het album. Aan het begin van het album krijgen we alvast een voorproefje in de fraaie track 'Not Soldiers Anymore', die een mooie, melodieuze gitaargespeelde melodie laat horen, in een vrij ingetogen, bijna dramatisch getinte stijl. Die stijl komt ook terug in de titeltrack, maar dan hebben we al een ruime minuut poprockmuziek te horen gekregen. Pas daarna komen de ingetogen gitaarriffs terug, met de mooie melodie en aansprekende sfeer. Aan het eind komt de poprockstijl nog even terug. Overigens is ook die muziek heel behoorlijk beluisterbaar. De fraaie themamelodie komt in enkele andere tracks eveneens terug, al is het soms wat kort of verscholen tussen de andere klanken.
Een andere typisch gitaartrack is 'The Shootout', die meer een hardrock-achtige stijl heeft, met raggende gitaren en overdadige percussie. Andere tracks zijn juist veel minder pompeus en neigen soms zelfs naar een wat minimalistisch karakter. Soms zet Ottman de klanken in zijn muziek zelfs wat dissonant bij elkaar, wat de beluisterbaarheid niet echt ten goede komt.
De score bevat ook een paar aparte tracks, met een wat meer exotisch karakter. Zo is in 'Mumbay Max' een Indische kleuring duidelijk hoorbaar door het gebruik van de sitar. Die kleuring komt in iets mindere mate terug in de track 'Max Factor', al wordt daarin de sitar niet hoorbaar ingezet.
Kortom, met zijn muziek voor de actiethriller The Losers heeft John Ottman een nogal middelmatige thrillerscore gecomponeerd. De muziek doet vaak aan als een wat oudere tv-serie, met veel percussie in allerlei soorten en maten, koperblazers voor een soms zelfs wat jazzy tintje, de nodige elektrische gitaarklanken, en allerlei elektronische geluiden. De themamelodie wordt op elektrische gitaren gespeeld en mag er zeker zijn. Maar buiten deze themamelodie is er niet veel om echt van te genieten. Sommige tracks klinken nergens naar, ander kabbelen een beetje saai voort en weer andere hebben een hoog hardrockgehalte. De waardering voor deze score van Ottman komt dan ook niet hoger dan 58 uit 100 punten.
Na zijn muziek voor The Cable Guy en het veel geprezezen The Usual Suspects ging het bergopwaarts met John Ottman. De homosexuele componist maakte de ene score na de andere. Enkele grote films zoals X2, Superman Returns, Valkyrie, Astro Boy en Fantastic Four en diens vervolg werden allemaal op effectieve wijze ondersteund door zijn muziek. Toch heeft hij tussen de grotere producties door ook nog tijd voor de wat kleinere films, zoals The Losers. Een film die, gelukkig, niet door heel veel mensen is gezien.
Met The Losers weet John Ottman geen score op te leveren die de luisteraar voor eeuwig bij zal blijven. Er zijn geen momenten waarbij men kippenvel krijgt en van enige emotie in het hart van de muziek is ook geen spraken. Dit kan de man echter helemaal niet verweten worden aangezien regisseur Sylvain White hem daar ook helemaal geen aanleiding of ruimte voor geeft. Nee, Ottman is ingehuurd om sfeermuziek te maken. En dat doet Ottman prima.
Die sfeermuziek is modern en gaat met de trend mee. De composities zijn simpel. Hevig leunend op synths weet Ottman underscore af te wisselen met zowel akoestisch als elektrisch gitaarspel. Deze worden meestal bijgestaan door sterk maar haast onopvallend blaasspel. Het minimalisme is op deze score de dominante richting. We horen atonale composities die de luisteraar passeren zonder blijvende indruk te maken. Dat hoeft echter nog niet te zeggen dat het geen goede muziek is. Want hoewel het vanuit boxen nogal saai kan klinken werkt het als enige goede factor in de film.
Een geoefend oor zal echter wel raad weten met The Losers. Want de score zit knap elkaar, zowel ritmisch (Fake Out/Cool Reception), als technisch (de extreem vreemde geluidseffecten zijn werkelijk overal te horen).
Ottman vraagt met the Losers om iets waar we er vandaag de dag te weinig van hebben: Tijd.
The Losers is namelijk een prima geschreven score die veel tijd vergt om te beluisteren, laat staan waarderen. Toch is het de moeite waard om, als u de tijd er wél voor heeft, deze score eens goed te beluisteren.
Met The Losers weet John Ottman geen score op te leveren die de luisteraar voor eeuwig bij zal blijven. Er zijn geen momenten waarbij men kippenvel krijgt en van enige emotie in het hart van de muziek is ook geen spraken. Dit kan de man echter helemaal niet verweten worden aangezien regisseur Sylvain White hem daar ook helemaal geen aanleiding of ruimte voor geeft. Nee, Ottman is ingehuurd om sfeermuziek te maken. En dat doet Ottman prima.
Die sfeermuziek is modern en gaat met de trend mee. De composities zijn simpel. Hevig leunend op synths weet Ottman underscore af te wisselen met zowel akoestisch als elektrisch gitaarspel. Deze worden meestal bijgestaan door sterk maar haast onopvallend blaasspel. Het minimalisme is op deze score de dominante richting. We horen atonale composities die de luisteraar passeren zonder blijvende indruk te maken. Dat hoeft echter nog niet te zeggen dat het geen goede muziek is. Want hoewel het vanuit boxen nogal saai kan klinken werkt het als enige goede factor in de film.
Een geoefend oor zal echter wel raad weten met The Losers. Want de score zit knap elkaar, zowel ritmisch (Fake Out/Cool Reception), als technisch (de extreem vreemde geluidseffecten zijn werkelijk overal te horen).
Ottman vraagt met the Losers om iets waar we er vandaag de dag te weinig van hebben: Tijd.
The Losers is namelijk een prima geschreven score die veel tijd vergt om te beluisteren, laat staan waarderen. Toch is het de moeite waard om, als u de tijd er wél voor heeft, deze score eens goed te beluisteren.