Clash of the Titans

Lange tijd was Ramin Djawadi, net als collega Marc Streitenfeld, een muzikaal aangelegen persoon die in de schaduw zijn kans afwachtte. Hij schreef zogenoemde “ additional music” voor enkele beroemde scores zoals Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl, Batman Begins en The Island, en componeerde vlak daarna muziek voor de uiterst succesvolle TV-serie Prison Break. Zijn echte doorbraak als zelfstandige componist kwam in 2008, waarin we het middelmatige Iron Man en het elektronische maar toch enigszins charmerende Deception hoorden. Dat de componist graag speelt met effecten en elektronica is dan ook geen geheim.

Craig Armstrong is een van mijn favoriete componisten. Zijn prachtige muziek voor net zulke mooie films als Elizabeth: The Golden Age, Romeo + Juliet en zijn “additional Music” voor Moulin Rouge zijn slechts enkele voorbeelden uit zijn CV. Toen ik hoorde dat hij de muziek voor Clash of the Titans zou gaan componeren was ik enthousiast. Ik voelde er echter niets voor toen ik hoorde dat niet Armstrong maar de 36 jarige Ramin Djawadi de muziek voor de remake van COTT zou componeren. Dus ik wachtte in spanning af. En toen ik de score dan eindelijk in mijn bezit kreeg, en de eerste noten uit mijn CD-speler knalde moest ik erkennen dat Djawadi achteraf misschien toch niet zo’n domme keuze was.
De soundtrack is in drie stukken te verdelen. Het eerste stuk is een magnifieke opener. In There is a God in You wordt meteen duidelijk dat dit niet het zoveelste elektrische gedrocht van Djawadi is. Dit klinkt goed. Heel goed zelfs. Op Epische wijze horen we COTT thema, eerst door zware blazers gebracht, daarna door het gehele orkest. Hoewel de spanningsopbouw qua instrumentatie nogal cliche is, geeft dat helemaal niet. Want vanaf deze track weet je dat Djawadi geen red-bull hardrockscore gaat laten horen. Dit is de nieuwe Djawadi.

We krijgen zelfs emotie te horen. In het traag op gang komende Perseus horen we prachtig strijkspel, waaraan geen enkele synthesizer is toegevoegd. Een verademing. Er komt een mannenkoor bij, en er komt nu wat meer spanning in de track, maar zonder dat dit de emotie overheerst. De combinatie klinkt gelukkig niet schreeuwerig. Opnieuw ijzersterk. In You Can’t Hide from Hades horen we het tweede thema. Het donkere, heerlijke thema van bad-guy Hades (opperheerser van de onderwereld). Naast de heerlijke, zij het opnieuw ietwat cliché thema horen we daarna een knap staaltje sinistere underscore, iets wat haast atonaal klinkt op sommige momenten. De duisternis zet voort in het indrukwekkende Medusa. Zacht vrouwenkoor en haast verborgen percussie zijn een goede combinatie. Zonder al te veel instrumenten krijgen we een verschrikkelijk akelig gevoel bij deze track. Als er later ook nog een vioolsolo te horen is, is kippenvel er dan eindelijk.

Van de paar flitsende beelden uit de trailer herinneren we ons zeker nog de enorme schorpioenen. In Scorpiox krijgen we dan ook de beloofde actiemuziek. De man kan zich niet meer inhouden en laat ons knap gecomponeerde actiemuziek horen. En hoewel de Remote-Control sound er wel heel erg duidelijk in te herkennen is, en we zowel deja-vu’s krijgen naar zowel Zimmer als Powell is het toch echt Djawadi’s werk hier. Zwaar en pompeus blaaswerk wisselt het snelle strijkwerk en de strak geschreven percussie af. En hoewel er op zich iets van een beat in te herkennen is, en er wel degelijk soms een elektrische gitaar uit komt ronken, is het gelukkig nogmaals niet de elektronische herrie waar ik bang voor was. Het klinkt zelfs erg goed.

Nu komen we bij het middelste gedeelte van de score, en Djawadi laat hier even de rust bekeren. Zo horen we in Argos eigenlijk rustige underscore, en de titeltrack van I fall You die is eigenlijk te veelbelovend. Bij Pegasus (het mythische paard met vleugels) hadden we eigenlijk wel krachtige, felle muziek kunnen verwachten, maar ook hier wordt het niveau uit het eerste gedeelte niet gehaald.

Met Killed by a God gaan we het derde gedeelte nog rustig in. In DJinn horen we dan weer ritmische actiemuziek, ook al is het wat kort. In Eyes Down gooit Ramadi alles weer los. Knap gecomponeerde actiemuziek, waarvan we kunnen verwachten dat het binnen een half jaar op iedere talentenjacht of filmtrailer wordt gebruikt. Hierna volgt een opvallende stilte. Niet dat het ooit gemakkelijk wordt, nee Djawadi houdt met het Hades-motief de spanning erin. Hierna volgt prachtige actiemuziek. Hij weet het interessant te houden door hints naar het hoofdthema te geven, en constant van ritme te wisselen. Als de actie voorbij horen we in You were Saved for a Reason nogmaals het prachtige hoofdthema, nu gespeeld door strijkers. Pakkend en meeslepend.
In Redemption Trough Blood naderen we de onmiskenbare finale. Koor, snoeiharde percussie, strijkers zoals ze horen te zijn, alles klopt hierin. Episch met hoofdletter E. Dit is Djawadi van het niveau waar we alleen maar van konden dromen. We nemen echter nog een korte rustpauze voor we verdergaan met de actie. Wan I have Everything I Need is gewoon saaie underscore. In King Acrisius is echter een prachtig gecomponeerd stuk actiemuziek, dat groots wordt ingezet. Er zit tevens een prachtige versie van het hoofdthema in. In It’s Expensive Were You are going horen we nogmaals wat saaie underscore, en Be My Weapon is gewoon een stuk techno van tien minuten waarin Davidge zowel het tempo als de spanning eruit weg haalt.

In Release The Kraken gaan dan eindelijk alle remmen los. We openen met uiterst mooie actiemuziek. Alle ingrediënten zitten erin. Van de spanningsopbouw uit Scorpiox tot aan de koorpartijen in Eyes Down. Het hoofdthema en het thema van Hades wisselen elkaar op perfecte wijze af, en altijd, maar dan ook altijd als het COTT actiemotief te horen is, is er koor aanwezig. De finale van Clash of the Titans is een zinderend, enerverend en erg mooi. Amerikaanse eindes zorgen nog altijd voor prachtige eindmuziek. Vredig, kalm en soms zelfs vrolijk. Hoewel COTT totaal net vrolijk eindigt, is het met strijkers en vrouwenkoor beladende It’s Almost Human of You toch wel erg fijn. Als laatste horen we dan nog een keer dat lekkere hoofdthema.

Wie had gedacht dat de Duits/Iraanse componist een episch werk met zulke proporties zou kunnen schrijven? Ik heb tijdens de gehele speelduur niet eens aan Armstrong gedacht. Clash of The Titans heeft zo zijn clichés, en haalt hier en daar dankzij oersaaie underscore zijn eigen tempo neer, en de Remote Control-sound zit er wel erg duidelijk overheen, maar als men alleen daar op let zal men de robuuste schoonheid van deze score uit het oog verliezen. Want ondanks al die kleine fouten is het een grootste, epische score die slechts sporadisch meegaat met de techno-hype die ons sinds The Matrix Reloaded al niet meer met rustig laat. Met Clash of the Titans hebben we onverwacht een ijzersterke, zelfs goede score gekregen, die zelfs Alice in Wonderland aftroeft als beste score in het voorjaar. Helemaal top.