Un Homme et son chien

Un homme et son chien

Wanneer weet je of een soundtrack goed is? Ieder zal zo wel zijn eigen redenen of voorkeuren hebben. Voor mij is een soundtrack geslaagd als de muziek je lang bij blijft en je zelfs doet verlangen om de film te zien, als dit nog niet het geval zou zijn. De naam doet er niet altijd toe. Als het een bekende naam is, kun je ook ontgoocheld zijn en daarentegen kan een onbekende naam je kippenvel bezorgen die je nooit meer vergeet. Als er een thema aanwezig is die je doet weg dromen van de alledaagse gejaagdheid waarin we nu helaas allemaal zo veel vertoeven. Als blijkt dat het thema enkel een begin is van een schitterend geheel waarin de componist je mee neemt naar een andere wereld met nog andere even bijblijvende thema’s en talloze variaties, dan heb je iets dat je nooit meer zal loslaten. Om dit te bereiken moet je toch hoge klasse uitstralen. En dit heeft deze Franse componist met bakken.

Philippe Rombi is een zeer onder gewaardeerd componist, behalve in zijn geboorteland dan en dat is erg betreurenswaardig. Deze man verdient echt een internationale doorbraak, mocht hij dit zelf willen uiteraard. Iedereen is zo vol van zijn landgenoot, Desplat, waar ik zelf ook wel grote fan van ben, maar toch vind ik sommige van zijn werken dan weer platjes. Misschien is dit dan ook te wijten aan het feit dat hij zo’n talrijke palmares heeft. Het kan niet allemaal even goed en dit zien we dan ook terug bij andere grote componisten, maar dit is een ander verhaal.

Deze soundtrack is geschreven voor een film met een wat dramatisch verhaal van een oude man (Jean-Paul Belmondo) die zowaar alles verliest na een breuk met zijn geliefde die hem op straat zet met zijn hond. Al is deze film dramatisch getint, toch is de muziek niet zwaar en nooit overdreven melodramatisch. Het hoofdthema is er eentje om je vingers van af te likken. Het komt ook meer dan eens terug in vele variaties die er iedere keer opnieuw in slagen om je volledige aandacht op te eisen bij het beluisteren. Het breekbare piano-motiefje is een echt kippenvel moment in ieder vorm dan ook, soms alleen (laatste track), soms met volle orkest (Générique de fin), dan weer wat speelser (Mon chien) en zelfs op gitaar (Seul) bereikt het zijn doel.
Ook het thema van Charles (rol van Belmondo) schildert het personage mooi af als een rustige oude man, die heel gevoelig is al toont hij het niet graag. De fierheid is te horen maar zonder te overdrijven. In ‘Ouverture’ hoor je dit thema in zijn volle glorie, in ‘Thème de Charles’ wordt het iets donkerder en triester. Ook in ‘Rester digne’ komt ‘Charles’ terug. Een vreemde eend in de bijt is misschien ‘Le pianiste de l’hôtel’, die een wat jazzy track geworden is en, zoals de titel het verklapt, voor solo piano is en klinkt alsof je echt in de lobby van een hotel zit. Dan komt een volle versie van verschillende thema’s aan bod in ‘Final – Le train’, met o.a. een rappere variatie van het Charles-thema.
Dan heb je het Jeanne-thema die je voor het eerst hoort in 'Le piano de Jeanne' om dan in de volgende track (Charles et Jeanne) samen te smelten met dat van Charles. Eén woord: top.
De cd sluit dan af met een uitwerking van het hoofdthema op een weergaloze manier. Dit is een meer dan waardige finale afsluiter, maar als coda hoor je daarna een veel meer ingetogen versie van dat zelfde thema, dit maal enkel voor piano en viool. Beide versies strijden om de titel van mooiste track van de cd samen met de openingstrack.

‘Un homme et son chien’ is een, bij ons, relatief onbekende film met een top-cast weliswaar en met een dijk van een score door een ondergewaardeerde top-componist en muzikant, want ook in zijn andere scores komt Rombi met prachtige thematische muziek. Kortom, voor mij is de naam Philippe Rombi niet meer onbekend en ben er dan ook blij om. Een man die we sterk in de gaten moeten houden voor toekomstige projecten. Laat ons hopen dat hij mag en wil doorbreken op internationaal niveau, maar dan wel zonder teveel hooi op zijn vork te nemen zodanig dat hij ons altijd van even mooie, geïnspireerde filmmuziek kan laten genieten.

Een dikke 10/10 voor ‘Un homme et son chien’