Need for Speed: Undercover

In de game serie Need for Speed zijn inmiddels vele opvolgers uitgebracht vanaf 1994 toen de eerste game in de serie uitkwam. In 2008 kwam de twaalfde editie uit met de titel Need for Speed: Undercover. De spelserie is over het algemeen goed ontvangen en ook deze Undercover-editie viel redelijk in de smaak, mede vanwege een aantal nieuwe ontwikkelingen. Een daarvan is de toevoeging van life-filmbeelden, die speciaal voor de game opgenomen zijn. De spelers waren er echter minder enthousiast over. De game is speelbaar op zo ongeveer alle beschikbare spelconsoles.
De spelkaart van de game was de grootste van de serie tot dan toe en bestaat uit vier stadswijken van Tri City, met samen zo'n 175 km aan racetraject. De speler is een politieagent die moet infiltreren in de criminele smokkelwereld van Tri City. Hij gaat daar undercover om de misdaadbende op te rollen, die hun activiteiten vooral via auto's regelt. Die auto's worden bestuurd door illegale straatracers en autodieven. De speler moet daarbij via achtervolgingen de tegenstanders zien uit te schakelen...

De muziek bij de game is van Paul Haslinger en de score is dan ook geheel elektronisch. De keyboard is nog het meest akoestisch klinkende instrument. Verder staat de muziek behoorlijk ver weg van enige orkestrale invloed.
Het album opent met de track 'A Manner of Speed', wat een nogal rauwe en up-tempo track is, die duidelijk de heftige toon zet voor de rest van de game. Met veel opzwepende percussie zet Haslinger de muziek in de hoogste versnelling, terwijl melodie eigenlijk nauwelijks aanwezig is. Het album komt daarmee op de hoogste toeren uit de startblokken, want van de overige tracks zijn er maar een handvol die ditzelfde tempo hebben.
De daarop volgende tracks zijn meestal iets rustiger, hoewel 'rustig' op dit album natuurlijk een relatief begrip is. Toch bevat de score een aantal tracks die het duidelijk wat kalmer aan doen. Dat zijn dan ook vaak de tracks waarin de keyboard wat meer naar voren komt, zoals in 'Slow Burn' of 'The Streets of Gold'. Pas aan het eind van het album treffen we eindelijk wat melodieuzere muziek aan. De afsluitende track doet het wat dit betreft uiteindelijk toch nog goed en is, ondanks het wat minimalistische karakter, aantrekkelijk om naar te luisteren na al het voorgaande geweld. Met 'Black Sun Memories' kom je op adem met rustige melodieuze gitaarklanken op een zachte underscore.

Verreweg de meeste tracks zijn nauwelijks melodieus en vele tracks kennen zelfs geen melodieuze motieven. De muziek buldert dan melodieloos door, met veel elektronisch geweld en bomvol elektronische effecten. Ook de percussie wordt volop ingezet, waarbij die percussie de muziek een duidelijke drive geeft, vooral door het enorme tempo waarin die percussie gebracht wordt. De effecten in de tracks zorgen voor extra spanning in de muziek, maar ook geven die effecten soms een industrieel of 'technisch' gevoel aan de muziek, wat natuurlijk goed past bij de game, die beheerst wordt door snelle auto's.

Het is toch wel jammer dat Haslinger niet wat melodieuzer te werk is gegaan, want het vrijwel totale gebrek aan melodie doet de muziek toch wat de das om. De tracks rijgen zich daardoor met weinig variatie aaneen, omdat ze allemaal in die techno-stijl gecomponeerd zijn. Daardoor is het beluisteren van deze score toch wel een wat saaie aangelegenheid, ondanks dat veel muziek toch wel een bepaalde spanning in zich heeft.

Kortom, met Need for Speed: Undercover heeft Paul Haslinger een hoofdzakelijk adrenaline-gedreven score gecomponeerd. Met een hoog elektronisch gehalte is het vooral een soort techno-score geworden, waarin effecten en percussie de hoofdrol spelen. Melodie is nauwelijks aanwezig, hooguit een beetje in een paar wat rustiger tracks en de afsluitende gitaartrack. Dat maakt verreweg de meeste muziek nogal saai om naar te luisteren, ook omdat de variatie in stijl tamelijk beperkt is. De waardering komt dan ook op niet meer dan 47 uit 100 punten.