How to Train Your Dragon
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte | |
|---|---|---|---|---|
| 1. | This Is Berk | 4:12 | ||
| 2. | Dragon Battle | 1:55 | ||
| 3. | The Downed Dragon | 4:16 | ||
| 4. | Dragon Training | 3:10 | ||
| 5. | Wounded | 1:25 | ||
| 6. | The Dragon Book | 2:22 | ||
| 7. | Focus, Hiccup! | 2:05 | ||
| 8. | Forbidden Friendship | 4:10 | ||
| 9. | New Tail | 2:47 | ||
| 10. | See You Tomorrow | 3:52 | ||
| 11. | Test Drive | 2:35 | ||
| 12. | Not So Fireproof | 1:11 | ||
| 13. | This Time For Sure | :47 | ||
| 14. | Astrid Goes For A Spin | :45 | ||
| 15. | Romantic Flight | 1:55 | ||
| 16. | Dragon’s Den | 2:28 | ||
| 17. | The Cove | 1:10 | ||
| 18. | The Kill Ring | 4:27 | ||
| 19. | Ready The Ships | 5:13 | ||
| 20. | Battling The Green Death | 6:18 | ||
| 21. | Counter Attack | 3:02 | ||
| 22. | Where’s Hiccup? | 2:43 | ||
| 23. | Coming Back Around | 2:49 | ||
| 24. | Sticks & Stones | Jónsi | 4:08 | |
| 25. | The Vikings Have Their Tea | 2:04 | ||
| 71:49 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
This is Berk. It's twelve days north of Hopeless and a few degrees south of Freezing to Death. It's located solidly on the Meridian of Misery. My village. In a word? Sturdy. It's been here for seven generations, but every single building is new. We have fishing, hunting, and a charming view of the sunsets. The only problems are the pests. You see, most places have mice or mosquitoes... We have… Dragons!
In afwachting van de recensie van How To Train Your Dragon 2 dacht ik zo stil in mijn hoofd om de mooie chronologische volgorde te respecteren en daarom eerst en vooral de score van de eerste film te recenseren. Het is tijd! Maandenlang heb ik getwijfeld om het te doen. Hoe kan je een score recenseren die samen te vatten is in één woord. Het woord Perfect. Dit zou mijn recensie kunnen zijn. How To Train Your Dragon van John Powell is perfect. Einde recensie. Maar uw nederige recensent weet dat dat de lezers niet zouden bekoren. Net zoals dat uw nederige recensent niet zou bekoren moest hij het zo doen. Al zal mijn recensie er iets anders uitzien dan gewoonlijk. Uiteraard bespreek ik de (geweldige, fantastische) thema’s maar ook sfeer, actie en emotie zal centraal staan. En ook een sneer naar de grootste fout in de wereld van de filmmuziekgeschiedenis.
How To Train Your Dragon is misschien wel de beste film van Dreamworks Animation. Het verhaal, de personages, de set-up, de kleuren, de fantasie dat in elke draak is gekropen. Kan het nog perfecter? Zelfs de 3-D is fabuleus. Persoonlijk vind u nederige recensent dat de 3-D beter is dan Avatar. Ja, How To Train Your Dragon is mijn Avatar qua 3-D! Wie ook zag hoe perfect deze film was, was componist John Powell. Hij nam de film in beide handen op, deed zijn ding en schreef de beste score uit zijn carrière. En die carrière gaat heel ver terug. Begonnen als assistent van Hans Zimmer en uitgegroeid als dé componist van animatie. Dat bewijst hij hier terug.
De genialiteit hoor je al vanaf de eerste seconden van This Is Berk. Een statige hoorn speelt het eerste deel van het hoofdthema terwijl Hiccup zijn dorp beschrijft. Het thema is gewoonweg prachtig, het heeft alles wat een hoofdthema moet hebben. Maar wat maakt het zo geniaal in deze track. Wel zijn opbouw. Eerst heel rustig met zijn hoorn, daarna komen de strijkers en de viool en zelfs een koor erbij geflankeerd met rustige percussie. Na een minuutje is die rust voorbij en krijg je het tweede deel te horen op de manier waarop we gewoon zijn van Powell. Strijkers, percussie kondigen het aan en dan uit het niets krijg je een upbeat thema te horen dat regelrecht mijn rug recht bij het aanhoren ervan. Als dan het koor erbij komt, dan is het potverdikke meer dan perfect. Je kan zelfs zeggen dat het perfect is in het kwadraat. En dan heb ik het nog niet over de variatie gehad die je krijgt in thema. In Test Drive krijg je het te horen op de doedelzak vooraleer het volledig orkest het thema opneemt, en je een variatie te horen krijgt dat zodanig mooi is dat je het altijd wilt terugspoelen. In Where’s Hiccup krijg je het zelfs op een mooie piano te horen. Iets wat niet vaak voorkomt in een Powell score. Toch blijft mijn favoriet Coming Back Around. Want daar doet Powell zijn geweldige truc. Van de ene op de andere moment een volledige explosie van orkest en koor. De doedelzakken, de zwierende strijkers, de percussie, allemaal geweldig! En als je dan denkt dat het gedaan komen er nog trommels erbij en maakt het helemaal af!
Dan heb je nog het vliegthema dat vooral in New Tail tot zijn recht komt. Alweer is het thema gewoonweg perfect en komen de instrumentatie terug tot zijn recht, maar daarover meer in mijn stukje over de sfeer.
Ook is er plaats voor romantiek. Luister maar naar de prachtige track genaamd Romantic Flight. Een prachtige vioolsolo is te horen vooraleer terug gans het orkest de boel overneemt en dan iets naar voor schuift dat je niet veel meer hoort, alweer dat woord: Perfectie. Trouwens het liefdesthema is het mooiste liefdesthema dat de oren van uw nederige recensent ooit heeft aanhoort! Het overtreft dat zelfs van Pirates 3 van de leermeester van Powell. Zelfs de leermeester moet toegeven dat zijn leerling hem overtroffen heeft. Dat zegt meer dan genoeg dan alle lovende woorden samen.
Een laatste thema is er één voor de Viking gemeenschap. In The Vikings Have Their Thee wordt het vooral naar voor geplaatst. Het wordt niet veel in deze score gebruikt, maar het rustige thema heeft een grotere betekenis in de sequel. Trouwens dit thema is één van mijn favoriete en daarom was uw nederige recensent uitermate blij dat het meer werd gebruikt in het vervolg.
Uw nederige recensent hoopt dat hij geen enkel thema heeft overgeslagen. Want dat zou wel eens kunnen, want de gehele score staat bol van de thema’s. Laten we het nu even kort over de sfeer hebben. Uiteraard is filmmuziek daar om de sfeer van de beelden over te brengen naar de kijkers in de zaal. Dat is de essentie van filmmuziek. Maar het is nog nooit zo gelukt als hier. Ik voel mij aanwezig in de wereld. Als ze vliegen op de draken, ben ik aanwezig daar op die draak en vlieg ik mee.
Ook heeft Powell bewust gekozen voor een Schots/Iers getint score. Dus heel veel etnische instrumenten worden gebruikt. Zoals de fiddle, doedelzakken en de trommels. De gehele score is in die sfeer opgebouwd, en dat doet het meer dan in andere scores. Waar in andere scores af en toe eens een instrument wordt gebruikt dat analoog is met de plaats waar het verhaal zich afspeelt, wordt in deze score de instrumenten altijd gebruikt. En dat maakt deze score net dat stapje beter dan de andere.
Nog een sfeervolle track is er eentje dat eigenlijk geen introductie nodig heeft. Forbidden Friendship is een meesterwerk! De percussie, de harp, de opbouw, het thema, de vermenging van dat thema met het hoofdthema. Dat koor dat erbij komt. De consensus van die sopraan zorgt ervoor dat alles wat de man voor deze score geschreven heeft, verbleekt.
Het volgende puntje is de actie. Powell is altijd een sterke actieschrijver geweest. Dat weten we al lang. Maar in deze score overtreft hij zichzelf met verve. Battling The Green Death gebruikt elk denkbaar thema in een actie instrumentatie en Powell levert meteen één van mijn favoriete tracks af in het actiegenre. Gaat er een dag voorbij dat ik dit niet beluister? Zelden als ik eerlijkheidshalve moge zeggen. De up-beat thema’s, dat koor, die instrumentatie, het is gewoonweg perfect. En niet enkel is deze track van dat niveau. Alle actiestukken zijn van dat zelfde ongekende hoge niveau. Pure klasse!
Zoals u wel kunt merken ben ik zeer lyrisch over deze score. En je zou voor minder. Ik denk dat iedere liefhebber van filmmuziek deze muziek geweldig vind. Zelfs leken in de wereld der filmmuziek merken deze muziek op. Op een dag niet zo lang geleden praatte ik met een vriendin over deze film en daar sprak ze ook meteen positief over deze muziek. En dan vooral over die sfeer dat naar buiten komt. Dat was meteen ook mijn inspiratie om dat stukje neer te pennen. De wereld van de filmmuziek werd volledig verliefd op deze muziek vier jaar geleden. Iedereen buiten de Academy of Motion Picture Arts and Sciences! Man wat kon ik die mensen vermoorden het moment dat ze aankondigen dat The Social Network had gewonnen. Hoe kan die muziek nu boven deze geniale muziek winnen. Originaliteit is belangrijk was hun antwoord. Wel als het origineel is om lawaai te maken dan kan ik ook een Oscar winnen. Dat ze dit melodieus meesterwerk enkel maar een nominatie hebben gegeven, gaat er bij mij niet in. Er was maar één terechte winnaar voor die Oscar. En die terechte winnaar heb ik net gerecenseerd. Een schande is het, niet meer, niet minder!
Conclusie
Wie een streling voor het oor wilt moet deze score kopen. Wie de beste score van 2010 in zijn bezit wilt hebben, moet deze score kopen. Durf ik nog meer zeggen? Ja, dat doe ik. Wie de beste score van de afgelopen jaren wilt kopen, moet deze score kopen. U zal het u niet beklagen. How To Train Your Dragon van John Powell is op alle gebied een meesterwerk. Het is op elk gebied dat stapje hogen. Op actie, emotie, sfeer, thematiek. Alles is nét dat ietsje meer. Dat sprankeltje meer, en dat sprankeltje zorgt voor magische momenten op deze score. Zelden was muziek zo mooi als hier! Een terechte 10. Hou ook deze site in de gaten voor How To Train Your Dragon 2 want die score heeft iets gedaan dat uw nederige recensent zich nooit voor mogelijk had gehouden!
In afwachting van de recensie van How To Train Your Dragon 2 dacht ik zo stil in mijn hoofd om de mooie chronologische volgorde te respecteren en daarom eerst en vooral de score van de eerste film te recenseren. Het is tijd! Maandenlang heb ik getwijfeld om het te doen. Hoe kan je een score recenseren die samen te vatten is in één woord. Het woord Perfect. Dit zou mijn recensie kunnen zijn. How To Train Your Dragon van John Powell is perfect. Einde recensie. Maar uw nederige recensent weet dat dat de lezers niet zouden bekoren. Net zoals dat uw nederige recensent niet zou bekoren moest hij het zo doen. Al zal mijn recensie er iets anders uitzien dan gewoonlijk. Uiteraard bespreek ik de (geweldige, fantastische) thema’s maar ook sfeer, actie en emotie zal centraal staan. En ook een sneer naar de grootste fout in de wereld van de filmmuziekgeschiedenis.
How To Train Your Dragon is misschien wel de beste film van Dreamworks Animation. Het verhaal, de personages, de set-up, de kleuren, de fantasie dat in elke draak is gekropen. Kan het nog perfecter? Zelfs de 3-D is fabuleus. Persoonlijk vind u nederige recensent dat de 3-D beter is dan Avatar. Ja, How To Train Your Dragon is mijn Avatar qua 3-D! Wie ook zag hoe perfect deze film was, was componist John Powell. Hij nam de film in beide handen op, deed zijn ding en schreef de beste score uit zijn carrière. En die carrière gaat heel ver terug. Begonnen als assistent van Hans Zimmer en uitgegroeid als dé componist van animatie. Dat bewijst hij hier terug.
De genialiteit hoor je al vanaf de eerste seconden van This Is Berk. Een statige hoorn speelt het eerste deel van het hoofdthema terwijl Hiccup zijn dorp beschrijft. Het thema is gewoonweg prachtig, het heeft alles wat een hoofdthema moet hebben. Maar wat maakt het zo geniaal in deze track. Wel zijn opbouw. Eerst heel rustig met zijn hoorn, daarna komen de strijkers en de viool en zelfs een koor erbij geflankeerd met rustige percussie. Na een minuutje is die rust voorbij en krijg je het tweede deel te horen op de manier waarop we gewoon zijn van Powell. Strijkers, percussie kondigen het aan en dan uit het niets krijg je een upbeat thema te horen dat regelrecht mijn rug recht bij het aanhoren ervan. Als dan het koor erbij komt, dan is het potverdikke meer dan perfect. Je kan zelfs zeggen dat het perfect is in het kwadraat. En dan heb ik het nog niet over de variatie gehad die je krijgt in thema. In Test Drive krijg je het te horen op de doedelzak vooraleer het volledig orkest het thema opneemt, en je een variatie te horen krijgt dat zodanig mooi is dat je het altijd wilt terugspoelen. In Where’s Hiccup krijg je het zelfs op een mooie piano te horen. Iets wat niet vaak voorkomt in een Powell score. Toch blijft mijn favoriet Coming Back Around. Want daar doet Powell zijn geweldige truc. Van de ene op de andere moment een volledige explosie van orkest en koor. De doedelzakken, de zwierende strijkers, de percussie, allemaal geweldig! En als je dan denkt dat het gedaan komen er nog trommels erbij en maakt het helemaal af!
Dan heb je nog het vliegthema dat vooral in New Tail tot zijn recht komt. Alweer is het thema gewoonweg perfect en komen de instrumentatie terug tot zijn recht, maar daarover meer in mijn stukje over de sfeer.
Ook is er plaats voor romantiek. Luister maar naar de prachtige track genaamd Romantic Flight. Een prachtige vioolsolo is te horen vooraleer terug gans het orkest de boel overneemt en dan iets naar voor schuift dat je niet veel meer hoort, alweer dat woord: Perfectie. Trouwens het liefdesthema is het mooiste liefdesthema dat de oren van uw nederige recensent ooit heeft aanhoort! Het overtreft dat zelfs van Pirates 3 van de leermeester van Powell. Zelfs de leermeester moet toegeven dat zijn leerling hem overtroffen heeft. Dat zegt meer dan genoeg dan alle lovende woorden samen.
Een laatste thema is er één voor de Viking gemeenschap. In The Vikings Have Their Thee wordt het vooral naar voor geplaatst. Het wordt niet veel in deze score gebruikt, maar het rustige thema heeft een grotere betekenis in de sequel. Trouwens dit thema is één van mijn favoriete en daarom was uw nederige recensent uitermate blij dat het meer werd gebruikt in het vervolg.
Uw nederige recensent hoopt dat hij geen enkel thema heeft overgeslagen. Want dat zou wel eens kunnen, want de gehele score staat bol van de thema’s. Laten we het nu even kort over de sfeer hebben. Uiteraard is filmmuziek daar om de sfeer van de beelden over te brengen naar de kijkers in de zaal. Dat is de essentie van filmmuziek. Maar het is nog nooit zo gelukt als hier. Ik voel mij aanwezig in de wereld. Als ze vliegen op de draken, ben ik aanwezig daar op die draak en vlieg ik mee.
Ook heeft Powell bewust gekozen voor een Schots/Iers getint score. Dus heel veel etnische instrumenten worden gebruikt. Zoals de fiddle, doedelzakken en de trommels. De gehele score is in die sfeer opgebouwd, en dat doet het meer dan in andere scores. Waar in andere scores af en toe eens een instrument wordt gebruikt dat analoog is met de plaats waar het verhaal zich afspeelt, wordt in deze score de instrumenten altijd gebruikt. En dat maakt deze score net dat stapje beter dan de andere.
Nog een sfeervolle track is er eentje dat eigenlijk geen introductie nodig heeft. Forbidden Friendship is een meesterwerk! De percussie, de harp, de opbouw, het thema, de vermenging van dat thema met het hoofdthema. Dat koor dat erbij komt. De consensus van die sopraan zorgt ervoor dat alles wat de man voor deze score geschreven heeft, verbleekt.
Het volgende puntje is de actie. Powell is altijd een sterke actieschrijver geweest. Dat weten we al lang. Maar in deze score overtreft hij zichzelf met verve. Battling The Green Death gebruikt elk denkbaar thema in een actie instrumentatie en Powell levert meteen één van mijn favoriete tracks af in het actiegenre. Gaat er een dag voorbij dat ik dit niet beluister? Zelden als ik eerlijkheidshalve moge zeggen. De up-beat thema’s, dat koor, die instrumentatie, het is gewoonweg perfect. En niet enkel is deze track van dat niveau. Alle actiestukken zijn van dat zelfde ongekende hoge niveau. Pure klasse!
Zoals u wel kunt merken ben ik zeer lyrisch over deze score. En je zou voor minder. Ik denk dat iedere liefhebber van filmmuziek deze muziek geweldig vind. Zelfs leken in de wereld der filmmuziek merken deze muziek op. Op een dag niet zo lang geleden praatte ik met een vriendin over deze film en daar sprak ze ook meteen positief over deze muziek. En dan vooral over die sfeer dat naar buiten komt. Dat was meteen ook mijn inspiratie om dat stukje neer te pennen. De wereld van de filmmuziek werd volledig verliefd op deze muziek vier jaar geleden. Iedereen buiten de Academy of Motion Picture Arts and Sciences! Man wat kon ik die mensen vermoorden het moment dat ze aankondigen dat The Social Network had gewonnen. Hoe kan die muziek nu boven deze geniale muziek winnen. Originaliteit is belangrijk was hun antwoord. Wel als het origineel is om lawaai te maken dan kan ik ook een Oscar winnen. Dat ze dit melodieus meesterwerk enkel maar een nominatie hebben gegeven, gaat er bij mij niet in. Er was maar één terechte winnaar voor die Oscar. En die terechte winnaar heb ik net gerecenseerd. Een schande is het, niet meer, niet minder!
Conclusie
Wie een streling voor het oor wilt moet deze score kopen. Wie de beste score van 2010 in zijn bezit wilt hebben, moet deze score kopen. Durf ik nog meer zeggen? Ja, dat doe ik. Wie de beste score van de afgelopen jaren wilt kopen, moet deze score kopen. U zal het u niet beklagen. How To Train Your Dragon van John Powell is op alle gebied een meesterwerk. Het is op elk gebied dat stapje hogen. Op actie, emotie, sfeer, thematiek. Alles is nét dat ietsje meer. Dat sprankeltje meer, en dat sprankeltje zorgt voor magische momenten op deze score. Zelden was muziek zo mooi als hier! Een terechte 10. Hou ook deze site in de gaten voor How To Train Your Dragon 2 want die score heeft iets gedaan dat uw nederige recensent zich nooit voor mogelijk had gehouden!
Terwijl we gretig wachten op de score van ‘How to Train Your Dragon 2’, leek het nu wel de juiste moment om ‘How to Train Your Dragon’ onder de loep te nemen. In 2010 verbaasde Dreamworks vriend en vijand met deze animatiefilm over Vikings en draken. Neen, deze keer geen flauwe animatiefilm volgepropt met voorspelbare grappen, maar een geslaagde film voor jong en oud. De fantastische score van John Powell heeft zonder twijfel ook bijgedragen tot het succes van deze animatieprent.
Met ‘How to Train Your Dragon’ was Powell zeker niet aan zijn proefstuk toe in de wereld van de animatiefilms. Eerst en vooral mogen we zijn samenwerking met Harry-Gregson Williams zeker niet vergeten. Samen componeerden ze pareltjes zoals :’Antz’, ‘Chicken Run’ & ‘Shrek’. Maar Powell bewees dat hij ook alleen zijn mannetje kan staan. Zijn muziek voor o.a. ‘Ice Age: The Meltdown’ & ‘Bolt’, waren op zijn minst gezegd aangename scores. Ten slotte hebben we nog de geweldige ‘Kung Fu Panda’-soundtracks, wat een originele samenwerking was tussen hem en maestro Zimmer. Genoeg ingeleid, op naar zijn chef d’oeuvre, nl. ‘How to Train Your Dragon’.
‘This is Berk!’ is direct een schot in de roos. Na een leuke inleiding, wordt bij 1:01 voor het eerst het hoofthema ingevoerd. En wat voor een hoofdthema… Een gigantisch orkest, ondersteund door een mannenkoor speelt de pannen van het dak. Dit is actiemuziek van het hoogste niveau. Deze track smaakt alvast naar meer…
De volgende track : ‘Dragon Battle’ is op zijn minst even bombastisch. De track begint met laag trompetgeschal en op de achtergrond klinkt de volle klank van hoorns. Dit nummer is een stuk zwaarder dan zijn voorganger en daarom iets moeilijker om te beluisteren.
‘The Downed Dragon’ is een relatief rustig nummer, zonder al te veel actiemuziek. Bij 0:35 horen we voor het eerst een fantastisch thema, gezongen door het alomtegenwoordige mannenkoor. Al bij al is het een verademing dat er ook rustige muziek op dit album staat.
De rust is slechts van korte duur, want met ‘Dragon Training’ gaan we weer de actietoer op. Na een ietwat aarzelende start worden we bij 1:28 getrakteerd op het luide geschal van (synthesizer)doedelzakken. Wat daarop volgt is een vrolijke mengeling van actiethema’s met 1:52 als uitschieter.
Track 5 en 6 behoren tot de weinige tracks die me niet echt kunnen bekoren. In ‘Wounded’ hoor je een koor dat enkele onheilspellende melodieën zingt, maar dit is jammer genoeg geen hoogvlieger. ‘The Dragon Book’ is van iets hoger niveau, maar is naar mijn bescheiden mening iets te traag van opbouw en weet op geen enkel moment een hoogtepunt te bereiken.
‘Focus, Hiccup!’ valt dan weer direct met de deur in huis. Het is een druk actienummer, maar wordt toch net niet chaotisch. 0:47 vind ik persoonlijk een hoogtepuntje.
Bij het beluisteren van de volgende track, ‘Forbidden Friendship’ was mijn reactie : “Wow!”. Dit rustige nummer is een beetje het vreemde eendje tussen al de andere actietracks. Maar het is wel meteen één van de beste nummers. Het nummer begint met zachte belletjes en een xylofoon, maar evolueert langzaamaan naar een magische melodie met hemelse vrouwenstemmen. Een kippenvelmoment is naar mijn mening 1:14.
In ‘New Tail’ voert Powell alweer een nieuw thema in, een soort van voorloper van het vliegthema in track 11. De track eindigt zeer vrolijk in een razend tempo.
In het volgende nummer tast Powell nieuwe grenzen af. ‘See You Tomorrow’ begint kinderlijk eenvoudig met een vrolijk melodietje, maar loopt over in een zeer virtuoos thema. 1:05 is naar mijn mening een hoogvlieger. Dit is muziek waar je zou kunnen blijven naar luisteren.
Wie vreesde dat Powell zijn hoogtepunt had bereikt, is eraan voor de moeite. ‘Test Drive’ is een pareltje! Het is een bijna heroïsch thema over het vliegavontuur van Hiccup en zijn draak Toothless. Het nummer begint zeer groots en gaat bij 0:38 over naar een fantastische opeenvolging van akkoorden. Geleidelijk aan wordt het nummer steeds chaotischer, om te eindigen bij 1:52 met een gigantische climax. Dit is zonder twijfel één van de beste hoofdthema’s die we in jaren gehoord hebben!
De volgende drie tracks zijn korte, maar vrolijke nummers. Erg vernieuwend zijn ze niet, maar ze zijn toch zeer prettig om te beluisteren.
'Romantic Flight' zou je wel de stilte na (en vóór) de storm kunnen noemen. Het nummer valt op door zijn rustige melodieën. Dit is het nummer bij uitstek om eens heerlijk te kunnen wegdromen.
Het volgende nummer, ‘Dragon’s Den’, is dan weer een onheilspellend nummer. Geleidelijk aan bereiken we de climax op het einde. Het nummer is zeer zwaar en net als nummer twee moeilijk om te beluisteren.
In ‘The Cove’ laat Powell de actie nog eens weg en brengt hij ons een rustig melodietje. Afsluiten doen we in schoonheid met een lyrisch stukje muziek.
De volgende track is mijn persoonlijke favoriet. In ‘The Kill Ring’ voert hij langzaamaan de spanning op, de muziek wordt steeds duisterder. Het hoogtepunt van deze soundtrack bereiken we persoonlijk bij 2:17. Dit is actiemuziek van het allerhoogste niveau! De muziek is zwaar, chaotisch en tegelijkertijd geniaal. Bij 2:40 bereiken we een climax om bij 3:08 er weer tegenaan te vliegen. Deze minuut muziek heb ik zonder twijfel al honderden keren afgespeeld.
‘Ready The Ships’ begint opmerkelijk zwaar. We horen luide percussie in lage koperblazers. Verder kan het nummer mij iets minder bekoren omdat er tamelijk wat herhaling aan te pas komt.
De volgende track staat op een gedeelde eerste plaats (samen met ‘The Kill Ring’) in mijn favorietenlijstje. Het is het langste nummer van de soundtrack, en meteen de beste suite die Powell ooit heeft geschreven. In ‘Battling The Green Death’, verlegt Powell zijn grenzen, hier laat hij duidelijk horen dat hij één van de meest enthousiaste componisten is van Hollywood. Na een bombastisch begin, hoor je een heerlijke melodie bij 1:37. Bij 2:22 laat hij duidelijk zijn enthousiasme horen, het orkest speelt alweer de pannen van het dak. Dit symfonisch geweld gaat door tot 4:31, waar we het thema van ‘Test Drive’ terug herkennen. Bij 5:52 bereikt het zijn hoogtepunt, waar het nog veel overtuigender wordt gespeeld.
Al deze actiemuziek lijkt maar niet te stoppen, want ‘Counter Attack’ begint mogelijk nog bombastischer dan zijn voorganger. Powell blijft steeds nieuwe melodieën invoeren, zonder in herhaling te vallen.
In ‘Where's Hiccup?’ verandert de sfeer enorm. Geen bombastische actiemuziek, maar een fantastische, rustgevende melodie bij 0:52, gevolgd door een heerlijk pianospel. Dit is echt een meerwaarde aan de soundtrack.
Afsluiten doen we met ‘Coming Back Around’. Deze track herhaalt verschillende thema’s, maar toch wordt het nog net iets opgewekter dan in de vorige tracks.
De laatste twee tracks zijn leuke toevoegingen, maar dragen naar mijn mening weinig bij tot de sfeer van de score.
Met ‘How to Train Your Dragon’ heeft John Powell zijn grenzen verlegd. Op dit album staan opvallend veel topnummers, zoals ‘This is Berk!’, ‘Forbidden Friendship’, ‘See You Tomorrow’, ‘Test Drive’, ‘The Kill Ring’ & ‘Battling The Green Death’. Dit was zonder twijfel de beste soundtrack van 2010 en misschien wel van het vorige decennium. Het blijft mij dan ook nog altijd een mirakel waarom ‘How to Train Your Dragon’ niet met de Oscar voor beste originele muziek kon gaan lopen. Ook vind ik het jammer dat de hoogste quotering op deze site 10 is, anders had ik zeker een 11 gegeven! Maar ja, ondertussen heb ik toch mijn eerste recensie geschreven op deze site. Commentaar of opmerkingen op deze recensie zijn steeds welkom!
Met ‘How to Train Your Dragon’ was Powell zeker niet aan zijn proefstuk toe in de wereld van de animatiefilms. Eerst en vooral mogen we zijn samenwerking met Harry-Gregson Williams zeker niet vergeten. Samen componeerden ze pareltjes zoals :’Antz’, ‘Chicken Run’ & ‘Shrek’. Maar Powell bewees dat hij ook alleen zijn mannetje kan staan. Zijn muziek voor o.a. ‘Ice Age: The Meltdown’ & ‘Bolt’, waren op zijn minst gezegd aangename scores. Ten slotte hebben we nog de geweldige ‘Kung Fu Panda’-soundtracks, wat een originele samenwerking was tussen hem en maestro Zimmer. Genoeg ingeleid, op naar zijn chef d’oeuvre, nl. ‘How to Train Your Dragon’.
‘This is Berk!’ is direct een schot in de roos. Na een leuke inleiding, wordt bij 1:01 voor het eerst het hoofthema ingevoerd. En wat voor een hoofdthema… Een gigantisch orkest, ondersteund door een mannenkoor speelt de pannen van het dak. Dit is actiemuziek van het hoogste niveau. Deze track smaakt alvast naar meer…
De volgende track : ‘Dragon Battle’ is op zijn minst even bombastisch. De track begint met laag trompetgeschal en op de achtergrond klinkt de volle klank van hoorns. Dit nummer is een stuk zwaarder dan zijn voorganger en daarom iets moeilijker om te beluisteren.
‘The Downed Dragon’ is een relatief rustig nummer, zonder al te veel actiemuziek. Bij 0:35 horen we voor het eerst een fantastisch thema, gezongen door het alomtegenwoordige mannenkoor. Al bij al is het een verademing dat er ook rustige muziek op dit album staat.
De rust is slechts van korte duur, want met ‘Dragon Training’ gaan we weer de actietoer op. Na een ietwat aarzelende start worden we bij 1:28 getrakteerd op het luide geschal van (synthesizer)doedelzakken. Wat daarop volgt is een vrolijke mengeling van actiethema’s met 1:52 als uitschieter.
Track 5 en 6 behoren tot de weinige tracks die me niet echt kunnen bekoren. In ‘Wounded’ hoor je een koor dat enkele onheilspellende melodieën zingt, maar dit is jammer genoeg geen hoogvlieger. ‘The Dragon Book’ is van iets hoger niveau, maar is naar mijn bescheiden mening iets te traag van opbouw en weet op geen enkel moment een hoogtepunt te bereiken.
‘Focus, Hiccup!’ valt dan weer direct met de deur in huis. Het is een druk actienummer, maar wordt toch net niet chaotisch. 0:47 vind ik persoonlijk een hoogtepuntje.
Bij het beluisteren van de volgende track, ‘Forbidden Friendship’ was mijn reactie : “Wow!”. Dit rustige nummer is een beetje het vreemde eendje tussen al de andere actietracks. Maar het is wel meteen één van de beste nummers. Het nummer begint met zachte belletjes en een xylofoon, maar evolueert langzaamaan naar een magische melodie met hemelse vrouwenstemmen. Een kippenvelmoment is naar mijn mening 1:14.
In ‘New Tail’ voert Powell alweer een nieuw thema in, een soort van voorloper van het vliegthema in track 11. De track eindigt zeer vrolijk in een razend tempo.
In het volgende nummer tast Powell nieuwe grenzen af. ‘See You Tomorrow’ begint kinderlijk eenvoudig met een vrolijk melodietje, maar loopt over in een zeer virtuoos thema. 1:05 is naar mijn mening een hoogvlieger. Dit is muziek waar je zou kunnen blijven naar luisteren.
Wie vreesde dat Powell zijn hoogtepunt had bereikt, is eraan voor de moeite. ‘Test Drive’ is een pareltje! Het is een bijna heroïsch thema over het vliegavontuur van Hiccup en zijn draak Toothless. Het nummer begint zeer groots en gaat bij 0:38 over naar een fantastische opeenvolging van akkoorden. Geleidelijk aan wordt het nummer steeds chaotischer, om te eindigen bij 1:52 met een gigantische climax. Dit is zonder twijfel één van de beste hoofdthema’s die we in jaren gehoord hebben!
De volgende drie tracks zijn korte, maar vrolijke nummers. Erg vernieuwend zijn ze niet, maar ze zijn toch zeer prettig om te beluisteren.
'Romantic Flight' zou je wel de stilte na (en vóór) de storm kunnen noemen. Het nummer valt op door zijn rustige melodieën. Dit is het nummer bij uitstek om eens heerlijk te kunnen wegdromen.
Het volgende nummer, ‘Dragon’s Den’, is dan weer een onheilspellend nummer. Geleidelijk aan bereiken we de climax op het einde. Het nummer is zeer zwaar en net als nummer twee moeilijk om te beluisteren.
In ‘The Cove’ laat Powell de actie nog eens weg en brengt hij ons een rustig melodietje. Afsluiten doen we in schoonheid met een lyrisch stukje muziek.
De volgende track is mijn persoonlijke favoriet. In ‘The Kill Ring’ voert hij langzaamaan de spanning op, de muziek wordt steeds duisterder. Het hoogtepunt van deze soundtrack bereiken we persoonlijk bij 2:17. Dit is actiemuziek van het allerhoogste niveau! De muziek is zwaar, chaotisch en tegelijkertijd geniaal. Bij 2:40 bereiken we een climax om bij 3:08 er weer tegenaan te vliegen. Deze minuut muziek heb ik zonder twijfel al honderden keren afgespeeld.
‘Ready The Ships’ begint opmerkelijk zwaar. We horen luide percussie in lage koperblazers. Verder kan het nummer mij iets minder bekoren omdat er tamelijk wat herhaling aan te pas komt.
De volgende track staat op een gedeelde eerste plaats (samen met ‘The Kill Ring’) in mijn favorietenlijstje. Het is het langste nummer van de soundtrack, en meteen de beste suite die Powell ooit heeft geschreven. In ‘Battling The Green Death’, verlegt Powell zijn grenzen, hier laat hij duidelijk horen dat hij één van de meest enthousiaste componisten is van Hollywood. Na een bombastisch begin, hoor je een heerlijke melodie bij 1:37. Bij 2:22 laat hij duidelijk zijn enthousiasme horen, het orkest speelt alweer de pannen van het dak. Dit symfonisch geweld gaat door tot 4:31, waar we het thema van ‘Test Drive’ terug herkennen. Bij 5:52 bereikt het zijn hoogtepunt, waar het nog veel overtuigender wordt gespeeld.
Al deze actiemuziek lijkt maar niet te stoppen, want ‘Counter Attack’ begint mogelijk nog bombastischer dan zijn voorganger. Powell blijft steeds nieuwe melodieën invoeren, zonder in herhaling te vallen.
In ‘Where's Hiccup?’ verandert de sfeer enorm. Geen bombastische actiemuziek, maar een fantastische, rustgevende melodie bij 0:52, gevolgd door een heerlijk pianospel. Dit is echt een meerwaarde aan de soundtrack.
Afsluiten doen we met ‘Coming Back Around’. Deze track herhaalt verschillende thema’s, maar toch wordt het nog net iets opgewekter dan in de vorige tracks.
De laatste twee tracks zijn leuke toevoegingen, maar dragen naar mijn mening weinig bij tot de sfeer van de score.
Met ‘How to Train Your Dragon’ heeft John Powell zijn grenzen verlegd. Op dit album staan opvallend veel topnummers, zoals ‘This is Berk!’, ‘Forbidden Friendship’, ‘See You Tomorrow’, ‘Test Drive’, ‘The Kill Ring’ & ‘Battling The Green Death’. Dit was zonder twijfel de beste soundtrack van 2010 en misschien wel van het vorige decennium. Het blijft mij dan ook nog altijd een mirakel waarom ‘How to Train Your Dragon’ niet met de Oscar voor beste originele muziek kon gaan lopen. Ook vind ik het jammer dat de hoogste quotering op deze site 10 is, anders had ik zeker een 11 gegeven! Maar ja, ondertussen heb ik toch mijn eerste recensie geschreven op deze site. Commentaar of opmerkingen op deze recensie zijn steeds welkom!
In Dreamworks nieuwste animatie staat John Powell aan het muziekale roer. Animatiefilms zijn voor John geen probleem. Dat heeft hij bewezen met Shrek (samen met Harry Gregson-Williams), en het voor zijn doen iets teleurstellende Bolt en Kung Fu Panda. En o ja, had hij ook niet Ice Age 2 en Ice Age 3 gedaan?
Maar niet getreurd. Want John Powell is terug, en hoe!
Ik zal het maar meteen zeggen: How To Train Your Dragon is werkelijk een pareltje met een extra laagje glans. Powell laat eindelijk zien waar hij werkelijk in staat is, een heerlijke soundtrack met gevoelige en actie momenten.
De actie begint al meteen in de eerste track This Is Berk. Het begint rustig met aangename hoorn muziek en geeft aanleiding om een zacht koor, gepaard met schotse instrumenten, een paar eenvoudige, maar doeltreffende tonen te laten voortbrengen. Het neemt je mee naar de schotse hooglanden (of in dit geval ijslandse hooglanden) waar het vikingleven in volle rust zijn gang gaat
Totdat bombastische muziek onverwachts zijn intrede maakt, die de onverwachte drakenaanvallen weergeven. Meteen klinken de blazers en slaginstrumenten je om de oren, opgevoerd door een laag mannelijk koor. Het is actiemuziek die alleen voor een actiescene bedoelt is, en daardoor een zeer goede ondersteuning is. Want het leven op het eiland Berk betekent dat je goed je mannetje moet staan. Dit is niet zomaar een eiland. This Is Berk! (en niet Sparta)
Na het onheilspellende (maar nog steeds bombastische) Dragon Battle, een wat meer rustige track. The Downed Dragon begint met muziek die een middeleeuws tintje heeft. Heel voorzichtig krijgen we iets van het hoofdthema te horen. Verderop wordt de muziek geheimzinniger, en de plotselinge uithalen van koperblazers geven zelfs een spannend effect. Weer horen we een aanleiding naar het hoofdthema die eindigt in een dramatisch en later zelfs in een ‘heftig’ stuk door de schotse blaasinstrumenten.
De daarop volgende tracks zijn steeds verschillende variaties van het hoofdthema. Je hoort het mannenkoor verassend veel tussen de koperblazers en de strijkers door. Het blijft opzwepende muziek die zelfs een beetje eentonig word na verloop van tijd.
En dan komt het mooiste nummer van de hele soundtrack: Forbidden Friendship. De titel geeft al aan dat het om iets bijzonders moet gaan. De track duurt 4 minuten, maar is één lange magisch moment die toewerkt naar een mooie vrouwelijke vocalist. Een xylofoon, zachte bellen, een koperinstrument en wat strijkers zorgen voor een schitterende track. Dit nummer ondersteunt het mooiste moment van de film: de eerste aanraking tussen Hiccup (de protagonist) en zijn draak. Rustig wordt het nummer opgebouwd, steeds hetzelfde ritme handhavend, steeds meer instrumenten aan te pas komend en de spanning wordt langzaam opgebouwd. In de film is deze scene een memorabel moment en dat komt zonder meer door de prachtige muziek. Herinner je de E.T. aanraking uit Spielberg’s film? Ook dit is zo’n moment! De muziek neemt je mee, laat je die aanraking ervaren en zorgt ervoor dat deze parel van een soundtrack een extra laagje glans krijgt. Kippenvel!
See you Tomorrow begint heel speels, haast komisch maar weet heel ingenieus over te vloeien in een knap staaltje muziek met koperblazers (ja weer die koperblazers) en slaginstrumenten. Zeer knap gedaan, Powell!
In Test Drive dan eindelijk het hoofdthema. Volgens critici zijn de vliegscènes in de film beter dan die van Avatar, dus dat moet ondersteund worden door goede muziek. Ook hierin stelt Powell niet teleur. Krachtig zet hij het hoofdthema weer. Bombastisch, bijna heroïsch, maar vooral prettig om naar te luisteren. Zo hoort een hoofdthema te zijn!
Daarna volgen er een aantal tracks die weer een variatie zijn op het hoofdthema. Romantic Flight springt er tussenuit door de kalmte en de eenvoud, maar blijft een herhaling van het inmiddels bekende thema.
De laatste nummers zijn een aaneenschakeling van echte actienummers en misschien wel van het beste soort dat Powell gemaakt heeft. Lekker veel slaginstrumenten, blazers en strijkers. Niets laat hij achter! In Coming Back Around laat hij vooral de slaginstrumenten zijn gang gaan, en nog eenmaal klinkt het hoofdthema, maar nog bombastischer dan ooit tevoren.
Tenslotte nog een speciale vermelding voor Where’s Hiccup. Treffend weet deze track de gevoelige snaar te raken door mooi pianospel. Het is rustig opgebouwd, maar wederom mooi. Een mooie toevoeging, want ook deze track laat zien dat How To Train Your Dragon zich onderscheidt van andere animatiefilms. Vriendschap en verbondenheid, daar draait de hele film om en de muziek is daar goed op afgestemd. Want eigenlijk verschillen de draken helemaal niet zoveel van mensen. Hiccup en Toothless (zijn draak) ondervinden dit in deze scene letterlijk, en het is de muziek die de kijker weer met hen verbindt.
Powell heeft met How To Train Your Dragon een knap stukje werk afgeleverd. Dit is wat we willen horen. Ik geef toe, af en toe valt de muziek in de herhaling, maar de nummers die eruit schieten zijn goed. En dan bedoel ik GOED in koeienletters. Ik geef deze soundtrack een 9! De volgende keer iets meer variatie en minder herhaling, Powell, en je hebt de 10 te pakken.
Maar niet getreurd. Want John Powell is terug, en hoe!
Ik zal het maar meteen zeggen: How To Train Your Dragon is werkelijk een pareltje met een extra laagje glans. Powell laat eindelijk zien waar hij werkelijk in staat is, een heerlijke soundtrack met gevoelige en actie momenten.
De actie begint al meteen in de eerste track This Is Berk. Het begint rustig met aangename hoorn muziek en geeft aanleiding om een zacht koor, gepaard met schotse instrumenten, een paar eenvoudige, maar doeltreffende tonen te laten voortbrengen. Het neemt je mee naar de schotse hooglanden (of in dit geval ijslandse hooglanden) waar het vikingleven in volle rust zijn gang gaat
Totdat bombastische muziek onverwachts zijn intrede maakt, die de onverwachte drakenaanvallen weergeven. Meteen klinken de blazers en slaginstrumenten je om de oren, opgevoerd door een laag mannelijk koor. Het is actiemuziek die alleen voor een actiescene bedoelt is, en daardoor een zeer goede ondersteuning is. Want het leven op het eiland Berk betekent dat je goed je mannetje moet staan. Dit is niet zomaar een eiland. This Is Berk! (en niet Sparta)
Na het onheilspellende (maar nog steeds bombastische) Dragon Battle, een wat meer rustige track. The Downed Dragon begint met muziek die een middeleeuws tintje heeft. Heel voorzichtig krijgen we iets van het hoofdthema te horen. Verderop wordt de muziek geheimzinniger, en de plotselinge uithalen van koperblazers geven zelfs een spannend effect. Weer horen we een aanleiding naar het hoofdthema die eindigt in een dramatisch en later zelfs in een ‘heftig’ stuk door de schotse blaasinstrumenten.
De daarop volgende tracks zijn steeds verschillende variaties van het hoofdthema. Je hoort het mannenkoor verassend veel tussen de koperblazers en de strijkers door. Het blijft opzwepende muziek die zelfs een beetje eentonig word na verloop van tijd.
En dan komt het mooiste nummer van de hele soundtrack: Forbidden Friendship. De titel geeft al aan dat het om iets bijzonders moet gaan. De track duurt 4 minuten, maar is één lange magisch moment die toewerkt naar een mooie vrouwelijke vocalist. Een xylofoon, zachte bellen, een koperinstrument en wat strijkers zorgen voor een schitterende track. Dit nummer ondersteunt het mooiste moment van de film: de eerste aanraking tussen Hiccup (de protagonist) en zijn draak. Rustig wordt het nummer opgebouwd, steeds hetzelfde ritme handhavend, steeds meer instrumenten aan te pas komend en de spanning wordt langzaam opgebouwd. In de film is deze scene een memorabel moment en dat komt zonder meer door de prachtige muziek. Herinner je de E.T. aanraking uit Spielberg’s film? Ook dit is zo’n moment! De muziek neemt je mee, laat je die aanraking ervaren en zorgt ervoor dat deze parel van een soundtrack een extra laagje glans krijgt. Kippenvel!
See you Tomorrow begint heel speels, haast komisch maar weet heel ingenieus over te vloeien in een knap staaltje muziek met koperblazers (ja weer die koperblazers) en slaginstrumenten. Zeer knap gedaan, Powell!
In Test Drive dan eindelijk het hoofdthema. Volgens critici zijn de vliegscènes in de film beter dan die van Avatar, dus dat moet ondersteund worden door goede muziek. Ook hierin stelt Powell niet teleur. Krachtig zet hij het hoofdthema weer. Bombastisch, bijna heroïsch, maar vooral prettig om naar te luisteren. Zo hoort een hoofdthema te zijn!
Daarna volgen er een aantal tracks die weer een variatie zijn op het hoofdthema. Romantic Flight springt er tussenuit door de kalmte en de eenvoud, maar blijft een herhaling van het inmiddels bekende thema.
De laatste nummers zijn een aaneenschakeling van echte actienummers en misschien wel van het beste soort dat Powell gemaakt heeft. Lekker veel slaginstrumenten, blazers en strijkers. Niets laat hij achter! In Coming Back Around laat hij vooral de slaginstrumenten zijn gang gaan, en nog eenmaal klinkt het hoofdthema, maar nog bombastischer dan ooit tevoren.
Tenslotte nog een speciale vermelding voor Where’s Hiccup. Treffend weet deze track de gevoelige snaar te raken door mooi pianospel. Het is rustig opgebouwd, maar wederom mooi. Een mooie toevoeging, want ook deze track laat zien dat How To Train Your Dragon zich onderscheidt van andere animatiefilms. Vriendschap en verbondenheid, daar draait de hele film om en de muziek is daar goed op afgestemd. Want eigenlijk verschillen de draken helemaal niet zoveel van mensen. Hiccup en Toothless (zijn draak) ondervinden dit in deze scene letterlijk, en het is de muziek die de kijker weer met hen verbindt.
Powell heeft met How To Train Your Dragon een knap stukje werk afgeleverd. Dit is wat we willen horen. Ik geef toe, af en toe valt de muziek in de herhaling, maar de nummers die eruit schieten zijn goed. En dan bedoel ik GOED in koeienletters. Ik geef deze soundtrack een 9! De volgende keer iets meer variatie en minder herhaling, Powell, en je hebt de 10 te pakken.
Dreamworks, een tegenhanger van Pixar, maakt altijd leuke films. Soms zijn ze misschien wat kinderlijk volgens het publiek maar Dreamworks wil ook altijd mooie scores afleveren. Ook met hun nieuwste creatie genaamd: How To Train Your Dragon willen ze actie en humor creëren met muziek.
Makkelijker gezegd dan gedaan?
Wie kan er namelijk zulke muziek maken, muziek die je soms een boost geeft, muziek die je doet lachen en ook muziek die je emotioneel maakt. Je hebt iemand nodig die dit kan, en als er 1 iemand is die dat kan is dat Jonn Powell.
De man heeft geweldige composities gemaakt voor Ice Age: The Meltdown en Ice Age III en laten we zeker niet Horton Hears a Who vergeten, erg leuk allemaal. Hij weet je snel te betoveren met de mooie klanken van de strijkers en de piano, en beide kwamen voor in de score voor How to Train Your Dragon. Deze score bevat eigenlijk alle elementen voor een componist. Spanning, emotie en humor, maar het blijft natuurlijk een moeilijke taak! Powell dook werkelijk het orkest in met al zijn ideeën en deze ideeën staan nu op papier en worden gespeeld bij mij thuis. Echt een sensationele score om naar te luisteren.
De toon wordt al gezet bij nummer 1 (This is Berk), de hele score hoor je het hoofdthema van de film gespeeld door verschillende instrumenten. Het zijn vaak de strijkers die het thema mooi spelen. Echt overal komt het hoofdthema opduiken, soms als een heldhaftig thema maar soms kan het thema ook emotioneel uit de hoek komen zoals bij de track: Forbidden Friendship. Ik ken maar weinig componisten die zoveel variatie hebben in hun scores, Powell is zeker 1 van de beste animatiecomponisten op dit moment. Wat ik vooral erg goed vind zijn die kat-en-muis composities. Deze drukke melodieën kan Powell heel goed benadrukken met instrumenten. Zo zijn er ook veel drukke nummers, denk maar eens aan de geweldige suite van: Battling the Green Death. Echt een geweldige actiesuite waarbij alles naar boven komt, het thema spat er dan nog aan het einde uit en daarmee rond Powell de score af? Nee, hij heeft nog meer moois voor iedereen, zo heeft hij nog een prachtig piano thema dat verstopt zit aan het einde van de track: Where’s Hiccup? Eén van mijn favoriete nummers ook op deze score, het begint heel rustig, dan dat prachtige hoofdthema weer en dan de rustige pianoklanken. In track 23 hoor je het hoofdthema eigenlijk de hele tijd maar dan echt in alle glorie. Een prachtig einde van een score zoals deze.
Alle John Powell fans kunnen opgelucht adem halen!
Misschien hadden sommige namelijk twijfels over Powell, zo vond ik Powell minder worden na zijn minder goede score voor Green Zone. Daar verwachtte ik echt heel veel van, maar helaas was dat een domper. Van deze score (dragon) verwachtte ik niet zoveel maar wat is dit een geweldige bombastische score vol met verassingen. Een echt swingend orkest en Powell weer op z’n best!
Soms heeft de score een beetje een Iers tintje over zich, maar dat ligt denk ik ook aan de film, ik heb de film zelf niet gezien maar het lijkt me wel een erg kinderlijke film. Desalniettemin ga ik de film toch bekijken als deze uit is op dvd zodat ik kan genieten van de score van Powell. Ik denk namelijk dat Powell de film echt omhoog haalt met zijn score. Zijn score bevat de echte Hollywoodstijl. Als gewone lezer snap je deze zin niet maar laat het me even uitleggen: Je kan een score opzetten en dan ga je een hele andere wereld zien door die muziek, de muziek vertelt het verhaal zonder beelden. En dat is de Hollywoodstijl, en tot kort wist ik niet dat Powell het in zich had om die stijl te componeren. Na het beluisteren van deze score weet ik zeker dat Powell een duizendpoot is, maar nog steeds vind ik hem echt het meeste uitblinken in zijn actiemuziek. Lekker ritmisch, lekker soepeltjes en met mooie thema’s er tussen door. Deze dingen komen ook weer terug in de actiemuziek van How to Train your Dragon. Het is Powell weer gelukt om mooie en vlotte muziek te schrijven voor een animatiefilm, ik hoop dat er nog velen animatiefilms komen waarvoor Powell de score gaat schrijven, want dan heb ik wel hoge verwachtingen!
Deze score krijgt van mij een welverdiende 9.
Het is niet Powell zijn beste score, zelf ben ik helemaal fan zijn Bourne scores, wel vind ik dit zijn beste geanimeerde score. Deze score is beter dan Ice Age: The Meltdown omdat ik bij Ice Age: The Meltdown wel eens nummers had die ik snel wilde doorzappen omdat ze niet leuk genoeg waren. Bij How To Train Your Dragon is er eigenlijk geen 1 nummer die ik saai vind, elk nummer heeft zijn eigen sfeertje.
Powell, you did it again!
Makkelijker gezegd dan gedaan?
Wie kan er namelijk zulke muziek maken, muziek die je soms een boost geeft, muziek die je doet lachen en ook muziek die je emotioneel maakt. Je hebt iemand nodig die dit kan, en als er 1 iemand is die dat kan is dat Jonn Powell.
De man heeft geweldige composities gemaakt voor Ice Age: The Meltdown en Ice Age III en laten we zeker niet Horton Hears a Who vergeten, erg leuk allemaal. Hij weet je snel te betoveren met de mooie klanken van de strijkers en de piano, en beide kwamen voor in de score voor How to Train Your Dragon. Deze score bevat eigenlijk alle elementen voor een componist. Spanning, emotie en humor, maar het blijft natuurlijk een moeilijke taak! Powell dook werkelijk het orkest in met al zijn ideeën en deze ideeën staan nu op papier en worden gespeeld bij mij thuis. Echt een sensationele score om naar te luisteren.
De toon wordt al gezet bij nummer 1 (This is Berk), de hele score hoor je het hoofdthema van de film gespeeld door verschillende instrumenten. Het zijn vaak de strijkers die het thema mooi spelen. Echt overal komt het hoofdthema opduiken, soms als een heldhaftig thema maar soms kan het thema ook emotioneel uit de hoek komen zoals bij de track: Forbidden Friendship. Ik ken maar weinig componisten die zoveel variatie hebben in hun scores, Powell is zeker 1 van de beste animatiecomponisten op dit moment. Wat ik vooral erg goed vind zijn die kat-en-muis composities. Deze drukke melodieën kan Powell heel goed benadrukken met instrumenten. Zo zijn er ook veel drukke nummers, denk maar eens aan de geweldige suite van: Battling the Green Death. Echt een geweldige actiesuite waarbij alles naar boven komt, het thema spat er dan nog aan het einde uit en daarmee rond Powell de score af? Nee, hij heeft nog meer moois voor iedereen, zo heeft hij nog een prachtig piano thema dat verstopt zit aan het einde van de track: Where’s Hiccup? Eén van mijn favoriete nummers ook op deze score, het begint heel rustig, dan dat prachtige hoofdthema weer en dan de rustige pianoklanken. In track 23 hoor je het hoofdthema eigenlijk de hele tijd maar dan echt in alle glorie. Een prachtig einde van een score zoals deze.
Alle John Powell fans kunnen opgelucht adem halen!
Misschien hadden sommige namelijk twijfels over Powell, zo vond ik Powell minder worden na zijn minder goede score voor Green Zone. Daar verwachtte ik echt heel veel van, maar helaas was dat een domper. Van deze score (dragon) verwachtte ik niet zoveel maar wat is dit een geweldige bombastische score vol met verassingen. Een echt swingend orkest en Powell weer op z’n best!
Soms heeft de score een beetje een Iers tintje over zich, maar dat ligt denk ik ook aan de film, ik heb de film zelf niet gezien maar het lijkt me wel een erg kinderlijke film. Desalniettemin ga ik de film toch bekijken als deze uit is op dvd zodat ik kan genieten van de score van Powell. Ik denk namelijk dat Powell de film echt omhoog haalt met zijn score. Zijn score bevat de echte Hollywoodstijl. Als gewone lezer snap je deze zin niet maar laat het me even uitleggen: Je kan een score opzetten en dan ga je een hele andere wereld zien door die muziek, de muziek vertelt het verhaal zonder beelden. En dat is de Hollywoodstijl, en tot kort wist ik niet dat Powell het in zich had om die stijl te componeren. Na het beluisteren van deze score weet ik zeker dat Powell een duizendpoot is, maar nog steeds vind ik hem echt het meeste uitblinken in zijn actiemuziek. Lekker ritmisch, lekker soepeltjes en met mooie thema’s er tussen door. Deze dingen komen ook weer terug in de actiemuziek van How to Train your Dragon. Het is Powell weer gelukt om mooie en vlotte muziek te schrijven voor een animatiefilm, ik hoop dat er nog velen animatiefilms komen waarvoor Powell de score gaat schrijven, want dan heb ik wel hoge verwachtingen!
Deze score krijgt van mij een welverdiende 9.
Het is niet Powell zijn beste score, zelf ben ik helemaal fan zijn Bourne scores, wel vind ik dit zijn beste geanimeerde score. Deze score is beter dan Ice Age: The Meltdown omdat ik bij Ice Age: The Meltdown wel eens nummers had die ik snel wilde doorzappen omdat ze niet leuk genoeg waren. Bij How To Train Your Dragon is er eigenlijk geen 1 nummer die ik saai vind, elk nummer heeft zijn eigen sfeertje.
Powell, you did it again!
De jonge Vikingjongen Hiccup is anders. Waar zijn vader en anderen van zijn dorp een non-stop strijd met de plaatselijke draken voeren, is hij bezig met uitvindingen om ze dat makkelijker te maken. Hij maakt het echter altijd erger dan het al is. Als hij meent een draak te hebben geraakt gelooft niemand hem echter. Hij gaat op zoek naar het neergestortte, mythische dier en vindt tot zijn verbazing Toothless, een zeer speciale en krachtige draak. Voor het eerst in hun geschiedenis kwam Dreamworks in mijn ogen op gelijk niveau met Pixar. Want How to Train Your Dragon is een hartverwarmende, mooi gemaakte film met een flinke dosis geweldige humor.
En niet alleen filmtechnisch was dit een uiterst goede productie. Want de muziek...
Om met de deur in huis te vallen: How to Train your Dragon is misschien wel de beste score van dit jaar. John Powell hoeft zich echt niet meer te bewijzen, en eigenlijk hoeft er niemand opgelucht adem te halen, want Powell levert iedere keer weer topwerk. Zijn contributie aan het muziekgenre waar wij over schrijven bestaat uit grootschalige superheldenscores zoals X-Men: The Last Stand en Hancock, romantische comedy's zoals P.S. I love You en Two Weeks Notice, en vergeet niet zijn geliefde actiemuziek voor onder andere The Bourne-Trilogy, Jumper en het recente Fair Game. Maar op zijn best is de man als er geen grenzen zijn, als hij mag schrijven voor animatiefilms.Antz, Bolt, Happy Feet, Chicken Run, Ice Age 1 t/m 3 en een vierde in de maak, Kung Fu Panda, Shrek en de lijst gaat maar door. Op stapel staan o.a. Mars needs Moms!, Ice Age 4, Happy Feet en Kung Fu Panda 2 en Cat Tale.
How to Train Your Dragon is Powell's beste score sinds X-Men: The Last Stand. Ten eerste moet gezegd worden dat de score thematisch erg goed in elkaar zit. Er is eigenlijk maar een thema, maar dit wordt iedere keer weer op zo'n prachtige wijze gebruikt dat de score een grote ontdekkingstocht lijkt. Het sterke thema ligt eigenlijk zo voor de hand dat het vreemd is dat andere animatie-componisten zoals Harry-en-Rupert Gregson Williams of zelfs Menken er nog niet opgekomen zijn. Op prachtige wijze wordt het op de juiste momenten ingezet, de ene keer voluit met strijkers, de andere keer door zwaar koper in de actiestukken, maar ook traag en groots door doedelzakken.
De score heeft eigenlijk alles wat een goede score hoort te hebben: actie, humor, romantiek enzovoorts. De actiemuziek is opzwepend en gelaagd. De percussie is snoeihard, de strijkers snel en de blazers, zoals we gewend zijn van Powell, decadent. Meer dan eens worden onze oren getrakteerd op werkelijk epische, grootse muziek. De doelzakken werken temidden van een groots orkest uitermate goed mee en scheppen de sfeer en de toon van eigenlijk de gehele score. Hier en daar komt dan het hoofdthema groots opzetten om nog maar eens te onderstrepen hoe goed het allemaal wel niet in elkaar zit. Aan de andere kant is de score op de rustige momenten zo mogelijk nog mooier. De prachtige opbouw van de orkestraties helpt daar absoluut aan mee. Wie luistert naar 'Romantic Flight' kan het alleen maar met me eens zijn.
We zijn verwend in 2010. Weliswaar waren er natuurlijk tegenvallers (Eclipse, Edge of Darkness, Harry Potter 7, The Wolfman), maar er zijn zoveel scores die dat goedmaken (Robin Hood, Prince of Persia, Alice in Wonderland, Inception, Splice). Als men echter op de recensies afgaat moet men conluderen dat Powell's How to Train Your Dragon een grote kanshebber is om de beste score van het jaar te worden. En ik hoop stiekem dat Powell nu eens wordt genomineerd voor een Oscar. Want de componist mag tijdens kerst terugkijken op een uiterst goed jaar. Liefhebbers van uiterst goede filmmuziek doen er goed aan deze score in huis te halen.
En niet alleen filmtechnisch was dit een uiterst goede productie. Want de muziek...
Om met de deur in huis te vallen: How to Train your Dragon is misschien wel de beste score van dit jaar. John Powell hoeft zich echt niet meer te bewijzen, en eigenlijk hoeft er niemand opgelucht adem te halen, want Powell levert iedere keer weer topwerk. Zijn contributie aan het muziekgenre waar wij over schrijven bestaat uit grootschalige superheldenscores zoals X-Men: The Last Stand en Hancock, romantische comedy's zoals P.S. I love You en Two Weeks Notice, en vergeet niet zijn geliefde actiemuziek voor onder andere The Bourne-Trilogy, Jumper en het recente Fair Game. Maar op zijn best is de man als er geen grenzen zijn, als hij mag schrijven voor animatiefilms.Antz, Bolt, Happy Feet, Chicken Run, Ice Age 1 t/m 3 en een vierde in de maak, Kung Fu Panda, Shrek en de lijst gaat maar door. Op stapel staan o.a. Mars needs Moms!, Ice Age 4, Happy Feet en Kung Fu Panda 2 en Cat Tale.
How to Train Your Dragon is Powell's beste score sinds X-Men: The Last Stand. Ten eerste moet gezegd worden dat de score thematisch erg goed in elkaar zit. Er is eigenlijk maar een thema, maar dit wordt iedere keer weer op zo'n prachtige wijze gebruikt dat de score een grote ontdekkingstocht lijkt. Het sterke thema ligt eigenlijk zo voor de hand dat het vreemd is dat andere animatie-componisten zoals Harry-en-Rupert Gregson Williams of zelfs Menken er nog niet opgekomen zijn. Op prachtige wijze wordt het op de juiste momenten ingezet, de ene keer voluit met strijkers, de andere keer door zwaar koper in de actiestukken, maar ook traag en groots door doedelzakken.
De score heeft eigenlijk alles wat een goede score hoort te hebben: actie, humor, romantiek enzovoorts. De actiemuziek is opzwepend en gelaagd. De percussie is snoeihard, de strijkers snel en de blazers, zoals we gewend zijn van Powell, decadent. Meer dan eens worden onze oren getrakteerd op werkelijk epische, grootse muziek. De doelzakken werken temidden van een groots orkest uitermate goed mee en scheppen de sfeer en de toon van eigenlijk de gehele score. Hier en daar komt dan het hoofdthema groots opzetten om nog maar eens te onderstrepen hoe goed het allemaal wel niet in elkaar zit. Aan de andere kant is de score op de rustige momenten zo mogelijk nog mooier. De prachtige opbouw van de orkestraties helpt daar absoluut aan mee. Wie luistert naar 'Romantic Flight' kan het alleen maar met me eens zijn.
We zijn verwend in 2010. Weliswaar waren er natuurlijk tegenvallers (Eclipse, Edge of Darkness, Harry Potter 7, The Wolfman), maar er zijn zoveel scores die dat goedmaken (Robin Hood, Prince of Persia, Alice in Wonderland, Inception, Splice). Als men echter op de recensies afgaat moet men conluderen dat Powell's How to Train Your Dragon een grote kanshebber is om de beste score van het jaar te worden. En ik hoop stiekem dat Powell nu eens wordt genomineerd voor een Oscar. Want de componist mag tijdens kerst terugkijken op een uiterst goed jaar. Liefhebbers van uiterst goede filmmuziek doen er goed aan deze score in huis te halen.
Het is niet voor het eerst dat Powell samenwerkt met DreamWorks Animation. Het gerenommeerde productiehuis, dat in het verleden verantwoordelijk was voor Box Office-successen als Antz, de Shrek quatrologie en Chicken Run, blijkt duidelijk tevreden te zijn van Powell's muzikale veelzijdigheid. Ditmaal staat de hele score op zijn naam en dat in tegenstelling tot de reeds vermelde films toen Powell de credits moest delen met Hans Zimmer of Harry Gregson-Williams.
Powell laat zich met How To Train Your Dragon duidelijk van zijn beste kant horen. Een avontuurlijke animatiefilm met vikings en draken in de hoofdrol is dan ook het type film die om Powell's muziek snakt.
De score neemt de luisteraar mee in een avontuur dat op geen enkel moment verveelt. Hoe kan een score beter ingezet worden dan met de muziek die we voorgeschoteld krijgen in 'This is Berk'? De twee hoofdthema's die zich in deze track schuilhouden, worden op een sublieme wijze doorheen de score uitvoerig in allerlei arrangementen aan het oor voorgesteld. De openingstrack begint dan wel rustig, maar evolueert al snel naar een groots orkestraal spektakel à la Elfman of Williams met op tijd en stond enkele rustigere fasen.
'Forbidden Friendship' en 'Romantic Flight' mogen we beide rustige tussendoortjes noemen waarin vioolpartijen het gezelschap krijgen van een subtiel achtergrondkoor waar vooral vrouwenstemmen het meest tot uiting komen. In de erg groteske track 'Battling The Green Death' daarentegen wordt een grotere rol toebedeeld aan de mannelijke koorleden.
Het grote orkest moet af en toe plaats ruimen voor een doedelzak zoals in de tracks 'The Downed Dragon', 'Test Drive' en 'Coming Back Around' of een fluit die meestal al fluisterend direct al de aandacht naar zich toezuigt (zoals bijvoorbeeld in 'See You Tomorrow'). Soms gaat het er zelfs romantisch aan toe zoals tijdens het emotioneel overkomende pianostuk in 'Where's Hiccup'.
John Powell levert met How to Train Your Dragon duidelijk een memorable score af die ongetwijfeld bij velen in het eindejaarslijstje zal prijken.
Powell laat zich met How To Train Your Dragon duidelijk van zijn beste kant horen. Een avontuurlijke animatiefilm met vikings en draken in de hoofdrol is dan ook het type film die om Powell's muziek snakt.
De score neemt de luisteraar mee in een avontuur dat op geen enkel moment verveelt. Hoe kan een score beter ingezet worden dan met de muziek die we voorgeschoteld krijgen in 'This is Berk'? De twee hoofdthema's die zich in deze track schuilhouden, worden op een sublieme wijze doorheen de score uitvoerig in allerlei arrangementen aan het oor voorgesteld. De openingstrack begint dan wel rustig, maar evolueert al snel naar een groots orkestraal spektakel à la Elfman of Williams met op tijd en stond enkele rustigere fasen.
'Forbidden Friendship' en 'Romantic Flight' mogen we beide rustige tussendoortjes noemen waarin vioolpartijen het gezelschap krijgen van een subtiel achtergrondkoor waar vooral vrouwenstemmen het meest tot uiting komen. In de erg groteske track 'Battling The Green Death' daarentegen wordt een grotere rol toebedeeld aan de mannelijke koorleden.
Het grote orkest moet af en toe plaats ruimen voor een doedelzak zoals in de tracks 'The Downed Dragon', 'Test Drive' en 'Coming Back Around' of een fluit die meestal al fluisterend direct al de aandacht naar zich toezuigt (zoals bijvoorbeeld in 'See You Tomorrow'). Soms gaat het er zelfs romantisch aan toe zoals tijdens het emotioneel overkomende pianostuk in 'Where's Hiccup'.
John Powell levert met How to Train Your Dragon duidelijk een memorable score af die ongetwijfeld bij velen in het eindejaarslijstje zal prijken.
Over de slechtste drakenkiller aller tijden, een jonge viking die vriendschap sluit met een draak en ontdekt dat je ze uiteindelijk als huisdier kan trainen en houden. Oh, wat heb ik genoten van deze animatiefilm. Eindelijk eens geen flauw verhaaltje (draken zijn "thouhg") en géén 100% eind goed al goed einde: Mooi!
We werden al verwend vind ik op filmmuziekgebied dit voorjaar. Voeg deze cd van John Powell maar toe aan het verlanglijstje. Een mix van groot symfonisch opzet met koorensembles, vette blazers en percussie, overgoten met wat Keltenwind (ook in muzikale stijl konden Noormannen en Kelten zich met elkaar vinden)...soms denk ik, damn, dit gaat de Riverdance, James Last of André Rieu toer op... maar Powell tast de grenzen af en eenmaal daar is er terug een ommezwaai naar vette orchestratie. Verscheidene thema's, van speels licht naar straight to the point big bang. Als ik de ogen sluit, zit ik inderdaad op de rug van Toothless, mijn – huisdier- draak... klaar voor de rit van mijn leven, met als enige doel voor ogen: het opkrikken van mijn imago ten overstaan van alle Macho Vikings, ook al kost het mij...een voet! Cool, niet?! In het achterhoofd houd ik in gedachten dat ik mij nadien kan neervleien in de armen van de knapste Vikinbitch van het dorp!
Skoll Powell, well done!
We werden al verwend vind ik op filmmuziekgebied dit voorjaar. Voeg deze cd van John Powell maar toe aan het verlanglijstje. Een mix van groot symfonisch opzet met koorensembles, vette blazers en percussie, overgoten met wat Keltenwind (ook in muzikale stijl konden Noormannen en Kelten zich met elkaar vinden)...soms denk ik, damn, dit gaat de Riverdance, James Last of André Rieu toer op... maar Powell tast de grenzen af en eenmaal daar is er terug een ommezwaai naar vette orchestratie. Verscheidene thema's, van speels licht naar straight to the point big bang. Als ik de ogen sluit, zit ik inderdaad op de rug van Toothless, mijn – huisdier- draak... klaar voor de rit van mijn leven, met als enige doel voor ogen: het opkrikken van mijn imago ten overstaan van alle Macho Vikings, ook al kost het mij...een voet! Cool, niet?! In het achterhoofd houd ik in gedachten dat ik mij nadien kan neervleien in de armen van de knapste Vikinbitch van het dorp!
Skoll Powell, well done!
Ga er maar eens goed voor zitten.
En geniet van een rit in de achtbaan. Want zo kan deze soundtrack het beste worden omschreven. Een orchestrale wervelwind met af en toe een heerlijk rustig momentje maar merendeels in een TGV-tempo.
Bij track 21 vond ik alles Too Much worden maar dan komt een spetterende finale en "Where's Hicup" met pianosolo, "Coming Back Around", de song "Sticks ans Stones" en als afsluiter "The Vikings have there Tea" zijn geweldige tracks die op petrfectie elkaar aanvullen en versterken. John Powell overtreft zichzelf met een artistiek hoogtepunt van zijn reeds imposante carriere.
Dit is een topper! Het beste van 2010?!
En geniet van een rit in de achtbaan. Want zo kan deze soundtrack het beste worden omschreven. Een orchestrale wervelwind met af en toe een heerlijk rustig momentje maar merendeels in een TGV-tempo.
Bij track 21 vond ik alles Too Much worden maar dan komt een spetterende finale en "Where's Hicup" met pianosolo, "Coming Back Around", de song "Sticks ans Stones" en als afsluiter "The Vikings have there Tea" zijn geweldige tracks die op petrfectie elkaar aanvullen en versterken. John Powell overtreft zichzelf met een artistiek hoogtepunt van zijn reeds imposante carriere.
Dit is een topper! Het beste van 2010?!
Levindig, gevoelig, episch, fantasievol maar bovenal krachtig!!!!
Sinds lange tijd heb ik niet meer zo'n mooie soundtrack gehoord die beschikt over alle elementen van gevoel. Ik vind echt de gehele soundtrack prachtig alhoewel track 8 "Forbidden Friendship" er toch uit springt als één van mijn favoriete tracks.
Het gevoel dat je in een andere wereld bent, waarin alles mogelijk is maakt John Powell met dit prachtige voorbeeld hoe een echte soundtrack zou moeten zijn meer dan waar.
John Powell heeft het bij mij gemaakt met deze soundtrack!!!!!
Voor mij een 10++ :)
Sinds lange tijd heb ik niet meer zo'n mooie soundtrack gehoord die beschikt over alle elementen van gevoel. Ik vind echt de gehele soundtrack prachtig alhoewel track 8 "Forbidden Friendship" er toch uit springt als één van mijn favoriete tracks.
Het gevoel dat je in een andere wereld bent, waarin alles mogelijk is maakt John Powell met dit prachtige voorbeeld hoe een echte soundtrack zou moeten zijn meer dan waar.
John Powell heeft het bij mij gemaakt met deze soundtrack!!!!!
Voor mij een 10++ :)
Emotioneel, avontuurlijk, Episch, wat heeft deze score niet.
Ik denk dat dit de beste score is van john powell...... al hoewel green zone is ook wel heel erg goed, maar dat ter zijde.
Van mij een dikke 10
Ik denk dat dit de beste score is van john powell...... al hoewel green zone is ook wel heel erg goed, maar dat ter zijde.
Van mij een dikke 10
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Song Written for a Film: "Sticks & Stones" (Genomineerd)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Song Written for a Film: "Sticks & Stones" (Genomineerd)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
Trailer:
