Mrs. Fox: If what I think is happening, Is happening... It better not be.
Ook gerenommeerd regisseur Wes Anderson waagde zich eraan; een animatiefilm. Met al zijn charmes van zijn kenmerkende stijl wist hij de kijker al snel te veroveren en mee te nemen naar de wondere wereld van Mr. Fox. Een film waar het woord 'leuk' vanaf spat, en ook nog genomineerd voor een oscar voor beste animatiefilm, die helaas (maar wel terecht) naar de film Up ging. Dit was echter niet de enige nominatie voor Mr. Fox. De score van Alexandre Desplat werd eveneens genomineerd, maar die ging, wederom, naar de film Up.
Al sinds zijn eerste film spant Wes Anderson samen met zijn vaste componist, Mark Mothersbaugh.Voor de Darjeeling Limited besloot hij een hele andere weg in te slaan. Een album zonder score, maar met Indische pop en The Rolling Stones. Dan komen we nu aan bij de tijd van Anderson en zijn samenwerking met Alexandre Desplat. Dit is een van de beste beslissingen van Anderson in zijn hele carrière. Zelf ben ik een grote bewonderaar van het werk van Desplat en hij is samen met Danny Elfman mijn favoriete componist, en dat zal in deze recensie niet onopgemerkt blijven!
De orkestratie is in veel scores cruciaal. Zo ook in deze. Desplat gebruikt niets minder dan de Mandoline, de Banjo, Ukelele en de Gitaar als uitbreiding voor de afdeling snaren. Ook vinden we bij de percussie de Celesta, de Mondharp, Lepels (!), Pauken en speelgoed slagwerk. Bij de blazers vinden we de blokfluit, de piccolo trompet en een jongenskoor. Al dit schept de immens bijzondere sfeer van Fantastic Mr. Fox.
Met 'American Empire Pictures' die geleidelijk overloopt in 'The Ballad of Davy Crocket' kent dit album een energieke start. Jammer genoeg duurt het eerste nummer maar 11 seconden, maar dat neemt niet weg dat het een heerlijke melodie is. Bij 'Mr Fox. in the Fields' wordt het pas echt intressant. We worden geïntroduceerd aan het eerste thema, dat van Mr Fox. Het is een zeer luchtig thema, waarvan de basis gespeelt wordt op de Banjo en het hoofddeel op variërende instrumenten. Na een nostalgisch nummer van de Beach Boys en een Folksong van Burl Ives, krijgen we het tweede thema voorgeschoteld, dat van de drie kwaadaardige boeren Boggis, Bunce en Bean.
Het nummer zelf is bijna een Mars, met op de achtergrond de snaredrum en een solo voor de Tuba. 'Jimmy squirrel and Co.' is een onschuldig en opgewekt nummer, met mooie solo's voor de Cello en de Banjo. Dit wordt gevolgd door 'Love' van Nancy Adams en wederom een folksong van Burl Ives. 'High Speed French Train' is een schattig nummer, met het ritme van een trein en een mooie kans voor de Blokfluiten en de Celesta om te schitteren. Over het algemeen is er niets mis mee als liedjes melig zijn, maar 'Whack-Bat Majorette' is te veel van het goede. De saxofoons blazen je mee door het nummer wat zo op een Amerikaanse uitvoering van een High School Band zou passen. Na weer een Folksong van Burl Ives, die niet altijd te smaken zijn voor mij, openen de stuiterende pauken 'Bean's Secret Cidar Cellar'. Hier staan de Mondharpen, alternatieve snaren en het fluiten prominent op de voorgrond, die het thema van Rat (meesterlijk vertolkt door Willem Dafoe) spelen. Vervolgens krijgen we een prachtig rustig nummer van klassiek filmcomponist Georges Delerue, 'Une Petite Ile'. Die rust wordt pijnlijk verstoord door The Rolling Stones, wiens muziek mijn niet erg bevalt. Een grappig en apart lied van rockzanger Jarvis Cocker volgt, met een ongelofelijk leuke baslijn voor de contrabas. Hierna komt een stuk van jazzcomponist van Art Tatum, 'Light and Day', wat een redelijk aardig nummer is. In het volgende nummer wordt het thema voor Kristofferson geïntroduceerd. Een mooi en rustig thema wat frequent bij programma's op de televisie op de achtergrond te horen is. Het thema van Rat komt weer terug in de volgende track. Het tweede deel van dit nummer wordt besteed aan de begrafenis van Rat, waarin het thema van de drie boeren wordt gespeeld maar dan op een hele mooie, sombere manier die schitterend is om naar te luisteren. 'Le Grand Choral' van wederom Georges Delerue kondigt het beste stuk aan van het album, de finale. 'Great Harrowsford Square' opent geweldig met een paukensolo. Daarna wordt de sfeer opgeroepen dat er spanning in de lucht hangt; er staat op het punt iets te gebeuren. Alles barst los wanneer het kinderkoor het thema van Boggis, Bunce en Bean begint te zingen, onder een heerlijke bombastische orkestratie.
'Stunt Expo 2004' zet deze lijn door, en begint met een heroïsch thema dat later terugkomt op een tedere wijze in 'Canis Lupis'. Het thema van Boggis, Bunce en Bean wordt nog een keer zo bombastisch mogelijk gespeeld, waarna het overloopt in 'Canis Lupis', met een prachtige solo sopraan.
Een rustgevend nummer van de Beach Boys en een opwekkend nummer van The Bobby Fuller Four sluiten het album af.
De uitblinker op dit album, je kan er niet omheen, is wel degelijk de score van Desplat. Waar de thema's voor Mr. Fox en Kristofferson erg mooi en vrolijk zijn, is het thema voor Rat suspensevol en het thema voor de boeren, mijn favoriet, catchy, bombastisch en in nummer 19. verrassend teder. Sommige andere tracks zijn leuk om te luisteren, andere iets minder, maar met zo'n boom van een score als die van Desplat, kan ik niets minder geven dan een welverdiende 9!