2012
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte |
|---|---|---|---|
| 1. | Time For Miracles | Adam Lambert | 4:43 |
| 2. | Constellation | 1:30 | |
| 3. | Wisconsin | 1:14 | |
| 4. | U.S. Army | 2:20 | |
| 5. | Ready to Rumble | 1:42 | |
| 6. | Spirit of Santa Monica | 1:21 | |
| 7. | It Aint The End of the World | George Segal and Blu Mankuma | 2:52 |
| 8. | Great Kid | 2:17 | |
| 9. | Finding Charlie | 1:45 | |
| 10. | Run Daddy Run | 1:14 | |
| 11. | Stepping into the Darkness | 1:35 | |
| 12. | Leaving Las Vegas | 1:44 | |
| 13. | Ashes in D.C. | 4:19 | |
| 14. | We Are Taking the Bentley | 3:43 | |
| 15. | Nampan Plateau | 2:51 | |
| 16. | Saving Ceasar | 2:09 | |
| 17. | Adrian's Speech | 1:41 | |
| 18. | Open the Gates! | 2:16 | |
| 19. | The Impact | 1:49 | |
| 20. | Suicide Mission | 2:06 | |
| 21. | 2012 The End of the World | 1:24 | |
| 22. | Collision With Mount Everest | 1:09 | |
| 23. | The End is Only the Beginning | 5:44 | |
| 24. | Fades Like A Photograph | Filter | 4:19 |
| 57:46 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Terug van weg geweest. Het einde van het jaar 2009 doet veel aarde bewegen in Hollywood. Nog steeds heeft de timing van releases last van de gigantische schrijversstaking van een poos geleden. Ook het productieproces van 2012 heeft vertraging opgelopen. Zodoende had het team van de Duitse filmmaker Roland Emmerich meer tijd om aan een nieuw project te werken. De nieuwste rampenfilm van de regisseur is, als vanouds, een waanzinnige mix van vlijmscherpe actie, natuurgeweld en pixelpracht. Maar nu lijkt men werkelijkwaar alles uit de kast te trekken om de wereld zo mooi mogelijk naar de Filistijnen te laten gaan. Want, onze planeet gaat een wisse dood tegemoet. Niet eerder waren 165 minuten op het witte doek zo slopend. Emmerich lijkt erin geslaagd te zijn om vorige misbaksels enigszins goed te maken.
Harald Kloser, tevens editor van 2012, en Thomas Wander keren terug voor de score van Emmerich's nieuwste flick. Waar 10,000 BC en andere werken niet heel boeiend waren, weten de heren met dit schijfje zeerzeker de aandacht op zich te vestigen. Niet alleen door de negatieve punten van het album, weldegelijk ook door enkele zeer positieve. Want na alle ellende, zou je bijna geneigd zijn ook deze soundtrack de grond in te stampen. Meerdere luisterbeurten zijn dan ook een must om het handjevol goede tracks op te sporen.
Constellation is de eerste track die we horen en is helemaal niet onaardig. Na een flinke opbouw van percussie elektronische geluidseffecten, scheppen hoorns en een gigantisch blaassextet een onaangenaam gevoel. Voeg daarbij een groot koor en wat blijkt? De start van 2012 is best wel oke. Helaas vervallen de mannen al gauw in hun eeuwige fetisj voor doodvermoeiende underscore. Pas vanaf de zesde track gaat de beuk erin, maar ditmaal eventjes anders dan we gewend zijn. Zo lijkt er een zowaar een logische volgorde in de muziek van Kloser en Wander te zitten. En als klap op de vuurpijl weerklinkt een thema...een unicum na alle zielloze en themaloze muziek van de meastro's. Spirit of Santa Monica is dan ook een van de betere actietracks van het album en klinkt pompeus, vol en het orkest doet zijn werk prima. Het thema wat meerdere malen terug keert op de cd, is erg spannend en best wel origineel voor Kloser’s doen. Helemaal omdat het overal met ruw koper wordt gespeeld.
Run Daddy Run is ook een betere track van het album. Waarschijnlijk hebben de componisten goed naar het werk van Zimmer geluistert en de conclusie getrokken: dat is score die werkt. Het nummer heeft hetzelfde ritme en patroon als enkele Dark Knight tracks en werkt nog veel subliemer met het beeld van een rennende John Cusack erbij. Wat ook opvallend is dat de synthesizers ditmaal geen hoofdrol meer spelen, maar slechts af en toe om de hoek komen kijken. Een hele verademing na het elektronische geweld in eerder werk van de Duitse heren. Na al deze positieve punten bespeuren we helaas ook kritische noten. Zo is de muziek erg standaard te noemen. Nergens weet het écht te boeien en na enkele malen de tracks gehoord te hebben raakt alles al in de vergetelheid. Iets wat ons akelig bekend voor komt bij het werk van Kloser. Helaas laat de opbouw van nummers ook vaak te wensen over. Suspense passages beginnen zonder enige muzikale opbouw of aankondiging en worden in alle lelijkheid zonder pardon abrupt afgebroken. Net wanneer de magie lijkt te komen, draaien de componisten dat gevoel finaal de nek om. Dit gebeurt helaas te vaak, waardoor je de neiging hebt om track na track door te spoelen.
2012 is een adembenemende film, die na alle ellende van de afgelopen films van Emmerich, veel goed maakt. Dat de regisseur zijn kunstjes verleerd zou zijn, is hiermee dan ook uit de wereld geholpen. Datzelfde geldt voor Kloser en Wander. Na eerder wanstaltig muzikaal werk, zou je haast vergeten dat deze Duitse “Herren” veel ervaring hebben. Laat het dan niet super origineel zijn, toch weet 2012 prima te entertainen en bevat lekkere stevige actiegedeelten. Een prima, standaard soundtrack…die niet al teveel in de melk te brokkelen heeft, maar weldegelijk de moeite waard is!
Harald Kloser, tevens editor van 2012, en Thomas Wander keren terug voor de score van Emmerich's nieuwste flick. Waar 10,000 BC en andere werken niet heel boeiend waren, weten de heren met dit schijfje zeerzeker de aandacht op zich te vestigen. Niet alleen door de negatieve punten van het album, weldegelijk ook door enkele zeer positieve. Want na alle ellende, zou je bijna geneigd zijn ook deze soundtrack de grond in te stampen. Meerdere luisterbeurten zijn dan ook een must om het handjevol goede tracks op te sporen.
Constellation is de eerste track die we horen en is helemaal niet onaardig. Na een flinke opbouw van percussie elektronische geluidseffecten, scheppen hoorns en een gigantisch blaassextet een onaangenaam gevoel. Voeg daarbij een groot koor en wat blijkt? De start van 2012 is best wel oke. Helaas vervallen de mannen al gauw in hun eeuwige fetisj voor doodvermoeiende underscore. Pas vanaf de zesde track gaat de beuk erin, maar ditmaal eventjes anders dan we gewend zijn. Zo lijkt er een zowaar een logische volgorde in de muziek van Kloser en Wander te zitten. En als klap op de vuurpijl weerklinkt een thema...een unicum na alle zielloze en themaloze muziek van de meastro's. Spirit of Santa Monica is dan ook een van de betere actietracks van het album en klinkt pompeus, vol en het orkest doet zijn werk prima. Het thema wat meerdere malen terug keert op de cd, is erg spannend en best wel origineel voor Kloser’s doen. Helemaal omdat het overal met ruw koper wordt gespeeld.
Run Daddy Run is ook een betere track van het album. Waarschijnlijk hebben de componisten goed naar het werk van Zimmer geluistert en de conclusie getrokken: dat is score die werkt. Het nummer heeft hetzelfde ritme en patroon als enkele Dark Knight tracks en werkt nog veel subliemer met het beeld van een rennende John Cusack erbij. Wat ook opvallend is dat de synthesizers ditmaal geen hoofdrol meer spelen, maar slechts af en toe om de hoek komen kijken. Een hele verademing na het elektronische geweld in eerder werk van de Duitse heren. Na al deze positieve punten bespeuren we helaas ook kritische noten. Zo is de muziek erg standaard te noemen. Nergens weet het écht te boeien en na enkele malen de tracks gehoord te hebben raakt alles al in de vergetelheid. Iets wat ons akelig bekend voor komt bij het werk van Kloser. Helaas laat de opbouw van nummers ook vaak te wensen over. Suspense passages beginnen zonder enige muzikale opbouw of aankondiging en worden in alle lelijkheid zonder pardon abrupt afgebroken. Net wanneer de magie lijkt te komen, draaien de componisten dat gevoel finaal de nek om. Dit gebeurt helaas te vaak, waardoor je de neiging hebt om track na track door te spoelen.
2012 is een adembenemende film, die na alle ellende van de afgelopen films van Emmerich, veel goed maakt. Dat de regisseur zijn kunstjes verleerd zou zijn, is hiermee dan ook uit de wereld geholpen. Datzelfde geldt voor Kloser en Wander. Na eerder wanstaltig muzikaal werk, zou je haast vergeten dat deze Duitse “Herren” veel ervaring hebben. Laat het dan niet super origineel zijn, toch weet 2012 prima te entertainen en bevat lekkere stevige actiegedeelten. Een prima, standaard soundtrack…die niet al teveel in de melk te brokkelen heeft, maar weldegelijk de moeite waard is!
We kunnen er nog even van ganieten, maar het einde is nabij. Een gegeven waarmee een filmmaker al zijn creativiteit kwijt zou kunnen om een spannende thriller te maken die op de angst van ons, de mensheid, inspeelt. De ondergang van de wereld; spannend, angstaanjagend, dramatisch? Nee, regisseur Emmerich kan er wel om lachen. Hij maakt van het einde van de wereld een soort actiekomedie, met een vleugje dramatiek, spanning, romantiek en psychologie. Tevergeefs. Angstaanjagender is Emmerichs voorspelling over de filmmuziek in 2012, die blijkt in namelijk wél te vergaan. Zo lijkt het tenminste wanneer u goed luistert naar de soundtrack van Harald Kloser, als u durft.
Buiten het feit dat de verfilming van het einde van de wereld door Emmerich een ronduit belachelijke vertoning is, is het ook nog eens de grootste mislukking van het jaar. Het verhaal is een samenraapsel van allerlei clichés en de hoofdrolspelers die de meest belachelijke situaties als Superman overleven lachwekkend.
Harald Kloser is huiscomponist van Emmerich en gaan dan ook samen bergafwaarts. Kloser schreef voor The Day After Tomorrow nog een simpel, doch redelijk imposant en vermakelijk hoofdthema. Echter lijkt Kloser, ook met de hulp van Thomas Wander, zijn gevoel voor enige muzikaliteit of thematiek volledig te hebben verloren. Meerdere malen heb ik hun soundtrack beluisterd, maar nog steeds is het ondergetekende niet gelukt het handjevol goede tracks, zoals collega Maurits Petri aanschreef, te kunnen vinden. De heren blijven steken bij hoorngeblaas, percussiegetrommel, synthesizergejank en motieven die in geen enkele manier bij elkaar aansluiten. Hier en daar, zoals in de achtste track van het album, klinkt een melodie, maar deze wordt nooit echt uitgewerkt en komt tevens nooit terug. Net als de film is de score van ‘2012’ een samenraapsel van alles, maar is het verder niets.
Een enkele keer waagt Kloser het erom om toch wat thematiek te laten horen. In de track ‘Stepping into the Darkness’ klinkt een enkele seconden het thema van de president, dat overigens een lachwekkende rol is. Het thema is echter een cliché eerste klas; militaire drums, een eenzame hoorn en synthesizers maken samen een simpel, maar toch redelijk vermakelijk stukje muziek. Eén van de weinige stukjes score die überhaupt muziek te noemen zijn. Dit thema is tevens de basis van de compositie te horen aan het einde van de film, waarin men alle bombarie kan vergeten en kan luisteren naar het typische Amerikaanse ‘eind goed, al goed’ synthesizermuziek. Een klein beetje vermaak, zelfs redelijke ondersteuning in de film, maar verzadigd is men na ‘2012’ nog niet. Zeker niet wanneer men wakker schrikt bij het horen van het afschuwelijke rocknummer, waar de soundtrack mee afsluit.
Het kleine beetje muziek dat te horen is in een soundtrack vol herrie en bombarie zonder doel is slechts een kleine troost, want al met al blijft ‘2012’ gewoonweg troep. Het is belachelijk dat componisten als Kloser met dit afgeleverde werk als 2012 zo’n hoge positie in Hollywood mogen bezetten, terwijl hier in België of Nederland veel grotere talenten lopen die nauwelijks hun geld verdienen met hun muziek. Eigenlijk is ‘2012’ niet eens muziek en dat is angstaanjagend voor de film die pretendeert de toekomst te voorspellen.
Door de grote inspiratieloosheid van Kloser en Wander lijkt de soundtrack sowieso tot 2012 te duren, maar het is ronduit pijnlijk dat de ‘2012’ niks meer in petto heeft dan een hele hoop bombarie en slechts enkele minuten uitgewerkte thematiek. Wanneer Kloser dan waagt naar een thema, is deze niet verhalend, cliché en inspiratieloos. Toch is er een kleine troost. In de film ‘2012’ vergaat de wereld uiteindelijk niet en misschien betekent de soundtrack ‘2012’ dan toch niet het einde van de filmmuziekwereld.
Buiten het feit dat de verfilming van het einde van de wereld door Emmerich een ronduit belachelijke vertoning is, is het ook nog eens de grootste mislukking van het jaar. Het verhaal is een samenraapsel van allerlei clichés en de hoofdrolspelers die de meest belachelijke situaties als Superman overleven lachwekkend.
Harald Kloser is huiscomponist van Emmerich en gaan dan ook samen bergafwaarts. Kloser schreef voor The Day After Tomorrow nog een simpel, doch redelijk imposant en vermakelijk hoofdthema. Echter lijkt Kloser, ook met de hulp van Thomas Wander, zijn gevoel voor enige muzikaliteit of thematiek volledig te hebben verloren. Meerdere malen heb ik hun soundtrack beluisterd, maar nog steeds is het ondergetekende niet gelukt het handjevol goede tracks, zoals collega Maurits Petri aanschreef, te kunnen vinden. De heren blijven steken bij hoorngeblaas, percussiegetrommel, synthesizergejank en motieven die in geen enkele manier bij elkaar aansluiten. Hier en daar, zoals in de achtste track van het album, klinkt een melodie, maar deze wordt nooit echt uitgewerkt en komt tevens nooit terug. Net als de film is de score van ‘2012’ een samenraapsel van alles, maar is het verder niets.
Een enkele keer waagt Kloser het erom om toch wat thematiek te laten horen. In de track ‘Stepping into the Darkness’ klinkt een enkele seconden het thema van de president, dat overigens een lachwekkende rol is. Het thema is echter een cliché eerste klas; militaire drums, een eenzame hoorn en synthesizers maken samen een simpel, maar toch redelijk vermakelijk stukje muziek. Eén van de weinige stukjes score die überhaupt muziek te noemen zijn. Dit thema is tevens de basis van de compositie te horen aan het einde van de film, waarin men alle bombarie kan vergeten en kan luisteren naar het typische Amerikaanse ‘eind goed, al goed’ synthesizermuziek. Een klein beetje vermaak, zelfs redelijke ondersteuning in de film, maar verzadigd is men na ‘2012’ nog niet. Zeker niet wanneer men wakker schrikt bij het horen van het afschuwelijke rocknummer, waar de soundtrack mee afsluit.
Het kleine beetje muziek dat te horen is in een soundtrack vol herrie en bombarie zonder doel is slechts een kleine troost, want al met al blijft ‘2012’ gewoonweg troep. Het is belachelijk dat componisten als Kloser met dit afgeleverde werk als 2012 zo’n hoge positie in Hollywood mogen bezetten, terwijl hier in België of Nederland veel grotere talenten lopen die nauwelijks hun geld verdienen met hun muziek. Eigenlijk is ‘2012’ niet eens muziek en dat is angstaanjagend voor de film die pretendeert de toekomst te voorspellen.
Door de grote inspiratieloosheid van Kloser en Wander lijkt de soundtrack sowieso tot 2012 te duren, maar het is ronduit pijnlijk dat de ‘2012’ niks meer in petto heeft dan een hele hoop bombarie en slechts enkele minuten uitgewerkte thematiek. Wanneer Kloser dan waagt naar een thema, is deze niet verhalend, cliché en inspiratieloos. Toch is er een kleine troost. In de film ‘2012’ vergaat de wereld uiteindelijk niet en misschien betekent de soundtrack ‘2012’ dan toch niet het einde van de filmmuziekwereld.
2012. Vergaan wij? Of worden we gezuiverd door een of andere mysterieuze kracht? Misschien raken de grondstoffen op en moeten we ons weer met paard en wagen vervoeren? Roland Emmerich laat in 2012 zijn eigen versie zien van het verhaal. Dit gaat wederom gepaard met peperdure speciale effecten en actie, en in dit geval een flinke dosis humor. 2012 is dan ook een film zonder intenties behalve puur vermaak. Tussen de Inca-boodschappen door moet zelfs de grootste fan erkennen dat Emmerich dit project zag als een leuke, vermakelijke werkklus, niet meer dan een excuus om de wereld met CGI om zeep te helpen.
Harald Kloser, een goede vriend en tevens schrijver van Emmerich is, voor bijna alle rampenfilms van Emmerich, de schrijver van de muziek. Het is een componist die muziek schrijft die beschrijft, niet meeleeft. Zijn scores leven nooit mee, en vermaken op schijf bijna nooit. Alien VS Predator, The Day after Tomorrow en 10.000 BC waren weliswaar scores die de film in goede banen leidde, nergens werd het echt mooi. Slechts een verlengstuk om de film te helpen. Geen enkele score van Kloser behalve AVP leid een leven in een CD speler. 2012 zal daar weinig verandering inbrengen.
De score is perfect in balans. Rust en actie worden netjes afgewisseld, en de wat kalmere en drukkere tracks staan zelfs op de CD-uitgave netjes op volgorde. Dit neemt echter niet weg dat de score erg eentonig is. We horen in Spirit of Santa Monica een leuk en spannend stuk actiemuziek. Kloser en Wanker vallen echter in de herhaling houden de aandacht in alle actietracks niet vast door bijna exact hetzelfde te spelen in de volgende actietracks. De variatie is dus ver te zoeken. Het wordt door strijkwerk en snoeihard slagspel beheerst, maar echt interessant word het nooit. Dat geld evenmin voor de wat zachtere stukken. De emotie is ver te zoeken, en de strijkers lijken doelloos te spelen. Als klap op de vuurpijl zingt Adam Lambert, de Gerard Joling van de V.S., Time for Miracles. Helaas schijnt de jeugd van tegenwoordig hem te zien als het hoogtepunt in de muziekindustrie. De American-Idol winnaar beloofde ons een klassieke rock-ballad. De jongen heeft waarschijnlijk nooit naar Queen of Pink Floyd geluiserd, want zijn Time for Miracles heeft ondanks de mooie tekst niets om het lijf en is gewoonweg saai.
De score van 2012 is dan ook een grote slappe hap muziek. Nergens weet het de interesse te wekken, en dat is uiterst jammer want zowel Kloser als Wanker kunnen beter. Hun composities voor 2012 zijn inspiratieloos en slaapverwekkend. Nergens wordt het zielige, lage niveau van The Day after Tomorrow of 10.000 BC zelfs maar geëvenaard, en dit mond uit in de slechtste score van het jaar. Helaas weer een gemiste kans voor Kloser!
Harald Kloser, een goede vriend en tevens schrijver van Emmerich is, voor bijna alle rampenfilms van Emmerich, de schrijver van de muziek. Het is een componist die muziek schrijft die beschrijft, niet meeleeft. Zijn scores leven nooit mee, en vermaken op schijf bijna nooit. Alien VS Predator, The Day after Tomorrow en 10.000 BC waren weliswaar scores die de film in goede banen leidde, nergens werd het echt mooi. Slechts een verlengstuk om de film te helpen. Geen enkele score van Kloser behalve AVP leid een leven in een CD speler. 2012 zal daar weinig verandering inbrengen.
De score is perfect in balans. Rust en actie worden netjes afgewisseld, en de wat kalmere en drukkere tracks staan zelfs op de CD-uitgave netjes op volgorde. Dit neemt echter niet weg dat de score erg eentonig is. We horen in Spirit of Santa Monica een leuk en spannend stuk actiemuziek. Kloser en Wanker vallen echter in de herhaling houden de aandacht in alle actietracks niet vast door bijna exact hetzelfde te spelen in de volgende actietracks. De variatie is dus ver te zoeken. Het wordt door strijkwerk en snoeihard slagspel beheerst, maar echt interessant word het nooit. Dat geld evenmin voor de wat zachtere stukken. De emotie is ver te zoeken, en de strijkers lijken doelloos te spelen. Als klap op de vuurpijl zingt Adam Lambert, de Gerard Joling van de V.S., Time for Miracles. Helaas schijnt de jeugd van tegenwoordig hem te zien als het hoogtepunt in de muziekindustrie. De American-Idol winnaar beloofde ons een klassieke rock-ballad. De jongen heeft waarschijnlijk nooit naar Queen of Pink Floyd geluiserd, want zijn Time for Miracles heeft ondanks de mooie tekst niets om het lijf en is gewoonweg saai.
De score van 2012 is dan ook een grote slappe hap muziek. Nergens weet het de interesse te wekken, en dat is uiterst jammer want zowel Kloser als Wanker kunnen beter. Hun composities voor 2012 zijn inspiratieloos en slaapverwekkend. Nergens wordt het zielige, lage niveau van The Day after Tomorrow of 10.000 BC zelfs maar geëvenaard, en dit mond uit in de slechtste score van het jaar. Helaas weer een gemiste kans voor Kloser!
Trailer:
Andere soundtrack releases van 2012 (2009):
