The Heart Of Me

And throughout all Eternity I forgive you, you forgive me

The Heart Of Me is eigenlijk een zeer onbekende film, zeker hier in het mooie Vlaanderen. Persoonlijk had ik nog nooit van de film gehoord. Nochtans had de film zijn grote namen in zijn cast. Namen als Paul Bettany, Helena Bonham Carter en Ollivia Williams speelden allemaal en rol in deze film dat gaat over twee gezusters die verliefd zijn op dezelfde man. Eén van de zussen is met hem getrouwd, maar de andere zus begint een affaire met hem. Als dat maar goed komt in die familie.
Persoonlijk heeft uw nederige recensent deze film nog niet gezien dus ik kan ook niet met zekerheid vertellen welk thema nu hoort bij welk personage. Maar waarom heb ik deze score dan toch in mijn collectie. Hoe is uw nederige recensent op deze muziek gevallen. Twee woorden: Nicholas Hooper. De man is in mijn bovenste schuif geraakt na het uitkomen van in mijn ogen de beste Harry Potter score. Namelijk The Half-Blood Prince. Ja, in het zesjarig bestaan van dat album ben ik er alsmaar verslaafder en verslaafder aan geworden en het staat sowieso in mijn top vijf van beste scores van mijn verzameling. Na het horen van die twee Potter scores ben ik mijzelf beginnen te verdiepen in Hoopers werk. Een oeuvre dat jammer genoeg niet zo groot is. Vele kansen heeft de man gehad, en hij heeft al die kansen gegrepen en wonderlijke muziek geschreven. Mijn hoop blijft bestaan dat hij opnieuw een kans krijgt nu dat David Yates gepromoveerd is tot de A-list van Hollywood. En dat Hooper nu eindelijk de eer krijgt die hij verdiend.
Want die verdiend hij. Want al is zijn oeuvre niet groot, ik ben op deze Heart Of Me gevallen en het is alweer een score die de moeite waard is om te aanhoren. Een score die mij opnieuw doet verbazen en die alweer een bewijs is van Hoopers kunnen. Een score die ik onmiddellijk in mijn hart heb gesloten en die ik wekelijks in mijn cd speler steek. Laten we eens nader kennis maken met The Heart Of Me van Nicholas Hooper.

Hooper wind er geen doekjes om en laat ons al meteen in de eerste track genaamd Open kennis maken met één van de twee hoofdthema’s. Volgens mij het thema van Dinah, de zus die een affaire zou beginnen met Madeleines man. Lichte strijkers openen het nummer waarna de viool het hoofdthema begint het te spelen. Het hoofdthema is vooral zeer lyrisch en het zet hem tussen het emotionele, het tragische en het romantische. Alle drie de elementen zitten erin, maar het weigert toch in één van die richtingen in te slaan. Dat is volgens uw nederige recensent een hele opdracht. Ook als de cello de taak van de viool overpakt, is er nog niets tragisch aan, maar het geheel wordt toch allemaal iets minder romantisch dan het eerste deel van de track. Dit thema komt vrij veel voor op de score en je zou voor minder, het is gewoonweg een pareltje. Bijvoorbeeld in Strike Out krijgt u een zeer trage versie te horen. Gespeeld door de cello geaccompagneerd met enige lichte op de achtergrond spelende strijkers. Hier komt het tragische aspect even naar boven in het begin van de track maar hoe verder de track naar zijn einde meandert, hoe meer de orkestratie van het eerste deel van Open het boeltje overpakt en terug het romantische aan boord brengt. Ook vind ik het geweldig hoe Hooper in de track New Year een beetje speelt met de luisteraar. Het thema staat op het punt te komen, maar Hooper neemt gas terug en het komt nooit ten volle naar boven.
Een tweede hoofdthema is dat voor Madeleine, de bedrogen zuster en dat mijn medeliefhebbers van filmmuziek, is een ander paar mouwen om te aanhoren. Dit is oprecht triestig en kan zelfs misschien het geweldige Dumbledore’s Farewell voorbij streven als het meest emotionele nummer van Hooper. Voor het eerst te horen in Titles. De cello speelt even solo en geeft ons een hint naar het thema. Daarna komen de strijkers er bij en we krijgen fase één van kippenvel. Als daarna de viool de rol van de cello overpakt hebben we fase twee van kippenvel. En zo rond een minuutje hebben we een kort intermezzo waar het orkest even naar beneden duikt en dan hebben we fase 3. Namelijk pure ontroering waar een traan soms op zijn plek is. Uw nederige recensent kent dit nummer al vanbuiten en nog steeds heb ik het aan mijn fles als ik dit nummer opzet. En als je dan beseft dat het beste nog moet komen, dan weet je dat het goed zit met deze score. Want de track bouwt zich alsmaar op en op het einde speelt het gehele orkest het thema en dan mijner dames en heren, moet je erkennen dat het een toptrack is. En het bewijs dat Hooper meer in zijn mars heeft dan dat je zou denken. Een toptrack van een topcomponist!
Het thema komt regelmatig terug in de score. Bijvoorbeeld in Dinah’s Joy krijgen we een hele mooie reprise te horen en dat smaakt naar meer! In Idyll
Maar de genialiteit van Hooper komt pas echt boven in Montage. De track begint op dezelfde manier als Open met het eerste hoofdthema in dezelfde orkestratie maar hoe verder je zal luisteren, hoe meer je gaat merken dat de twee hoofdthema’s zich met elkaar gaan beginnen vermengen. Dan krijg je alweer kippenvel!

Buiten deze twee thema’s is er nog heel wat moois te verhapstukken in deze score. Bijvoorbeeld de track Lovers. Hoe simpel kan een nummer zijn. Simpel maar o zo effectief. De piano speelt een heel leuk wijsje en het orkest begeleid dat wijsje heel mooi, zonder dat het orkest ook maar één seconde de boel overneemt. Het is een hele mooie variant van het hoofdthema en ook al is deze cue de enige waar de piano centraal staat, het is een prachtig nummer.
Ook is er spanning te vinden in deze score. Tracks zoals Birth, Crash Aftermath krijgen je allemaal op het puntje van je stoel.
Echte tragedie is er ook te vinden op deze score. Zoals bijvoorbeeld Betrayed. Dit is een heel jammerlijke track om te aanhoren en volgens mijn niet zo bescheiden mening is dit het moment dat Madeleine te weten komt wat Dinah heeft gedaan. En dat kon niet beter voorzien worden dan door deze muziek. Ook vanaf Taxi gaat de score een compleet andere weg op. Weg is de tragedie en de romantiek, welkom spanning. Er is zelfs een volledige uitbarsting van het orkest onder de noemer Violated. Waar het orkest gedurende de gehele score vrij minimaal speelt, wordt hier het orkest optimaal benuttigd.
Het laatste aspect van de score is wel een heel naar aspect. De film speelt zich af in 1934 dus er zijn ook vele nummers uit die tijdsperiode opgenomen. Normaliter heb ik er niet echt zo’n probleem mee, maar het zijn er gewoonweg veel te veel. Waarvan nog minder dan de helft wel effectief in de film wordt gebruikt. Te weinig plaats dus voor het werk van Hooper die ik zo goed vind. We hebben zes songs uit de jaren 30 waarvan enkel Heart & Soul ervan tussen springt. Dit mede omdat Helena Bonham Carter het nummer inzingt. Dit is toch wel een groot minpunt van deze score!

Conclusie
Voor wie is deze score eigenlijk weggelegd? Volgens uw nederige recensent voor iedereen. Behalve als je Nicholas Hooper echt haat. Dit was voor mij de eerste kennismaking met zijn muziek buiten de wereld van Harry Potter en het smaakt naar meer. Nicholas Hooper heeft een vrij ingetogen score en een zeer toegankelijke score geschreven met wondermooie thema’s en wondermooie orkestraties. Al zijn het enkel strijkers die er te horen valt. Geen percussie, geen blazerssectie, enkel de strijkerssectie is aanwezig. Maar de verschillende instrumenten wisselen elkaar zodanig geweldig af dat de resterende instrumenten geen gemis zijn. Enkel de aanwezigheid van zoveel songs van de jaren 30 belet mij om deze score een 10 te geven. Maar het werk van Hooper smaakt naar zoveel meer en hopelijk zal het in de nabije toekomst ook realiteit zijn. Een mooie 9 voor een pracht van een score.