Philomena

De Brits/Amerikaanse film Philomena is gebaseerd op het boek van journalist Martin Sixsmith en gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van Philomena, prachtig gespeeld door Judi Dench. De film is geregisseerd door Stephen Frears en is uitstekend ontvangen en won ook diverse prijzen en nominaties, waaronder vier voor een Oscar. De film vertelt het tragische verhaal op een luchtige manier, waardoor deze bijzondere film niet te zwaar is, maar toch aangrijpend en invoelend. Een aanrader!
Het verhaal draait om Philomena, die met de journalist Sixsmith (Steve Coogan) op zoek gaat naar haar zoon. In regelmatige flashbacks wordt haar geschiedenis uit de doeken gedaan. Toen ze jong was is ze met een vriendje naar bed geweest, waaruit een kindje geboren werd. In het katholieke Ierland van begin vijftiger jaren was dat een drama en werd ze verplicht om met haar zoontje in het nonnenklooster van Roscrea te gaan werken in de wasserij. Een keer per dag mocht ze even bij haar zoontje zijn, een moment dat ze dagelijks koestert. Maar de nonnen verkochten haar zoontje voor adoptie. Ze heeft dit nooit aan iemand verteld, maar nu ze oud is gaat ze met Sixsmith op pad om haar zoon te zoeken...

De muziek bij de film is van Alexandre Desplat, die er een Oscarnominatie aan overhield.
Zijn score helpt duidelijk mee om de film die luchtige toonsetting te geven die voorkomt dat het verhaal al te zwaar en donker wordt. Veel van zijn muziek heeft dan ook die lichte kleuring, die soms bijna cartoonesque overkomt. Met veel staccato gespeelde muziek in een lichte orkestrale setting weet Desplat de vrolijkheid in de film te versterken en de dramatiek toch luchtig te houden. Veel van zijn muziek heeft dan ook de typische stijl voor een komedie, maar dan zonder uitbundigheid.
Veel melodieën in de score worden kort aangehouden gespeeld, vaak toch wel op licht gedragen underscore van violen. Die melodieën worden dan veelal tokkelend gespeeld op piano of gitaar, harp, xylofoon of chimes. Behalve op gedragen underscore is deze ook evenzo vaak huppelend, waarbij vooral strijkers steeds korte tonen spelen, waardoor het staccato-effect van de melodie versterkt wordt en de muziek een luchtige kleuring krijgt. Ook houtblazers doen daarbij volop mee. Soms doet de muziek zelfs sterk denken aan Yann Tiersen's score voor Amélie.

Het album opent met de titeltrack, die deels een beetje klinkt als een draaiorgel, wat geïnspireerd is door de draaimolen op de kermis waar Philomena haar vriendje ontmoette. De luchtige toon van deze openingstrack bepaalt ook de kleuring van de meeste andere tracks. Deze track laat het thema voor de hoofdpersoon horen, een thema dat nog vaak terugkeert in andere tracks. Het is een wat melancholieke melodie, die op die specifieke kermisachtige staccato-manier wordt gespeeld, waardoor die tragi-komische kleuring ontstaat, die juist zo goed bij de film past.
De tweede track geeft het thema voor Martin Sixsmith en is ook staccato gespeeld, maar staat veel strakker en heeft niet die melancholieke kleuring, maar klinkt veel neutraler.
Met 'Birth' maakt Desplat de muziek juist weer spannender, terwijl ook de dramatische kleuring goed overkomt bij deze scene in de film. De score kent overigens meer muziek die een wat spannend-dramatische kleuring heeft, zoals bijvoorbeeld ook 'Adoption'.

Niet alle melodieën en ook niet alle arrangementen zijn even aansprekend. Maar Desplat heeft in de score voldoende muziek in een wat meer optimistische setting geplaatst, waardoor de melodieën vanzelfs al veel aansprekender worden. Ook zijn er prachtige gedragen en meer emotionele tracks, die de gevoelige snaar weten te raken, zowel bij het kijken naar de film als het los daarvan beluisteren van de score, zonder dat de muziek echt sentimenteel wordt. Vaak is er bij deze tracks een verband met haar zoon en deze tracks hebben dan ook vaak de themamelodie voor Anthony/Michael.

De score eindigt met de source-track van de draaimolen op de kermis, waar Philomena's leven een wending kreeg.

Kortom, met zijn score voor Philomena heeft Alexandre Desplat een uitstekende score voor de film gecomponeerd, die elke scene de juiste toon aan muzikale ondersteuning geeft. De hoofdcomponent van de score is geïnspireerd op de draaimolen op de kermis, waardoor een nogal staccato-achtige stijl is ontstaan, die de luchtigheid van de film prima weergeeft. Deze kleuring komt regelmatig terug, soms zelfs compleet met de blokfluitklanken van de draaimolen. Maar ook prachtige gedragen muziek ontbreekt niet, evenals meer dramatische of tragische muziek of zelfs spannende klanken. De score past perfect bij deze werkelijk prachtige film, toch is deze los van de film niet steeds even aantrekkelijk. Een aantal tracks zijn dat duidelijk wel en die trekken de waardering daarom op naar 72 uit 100 punten.