Duncan Jones, zoon van popster David Bowie debuteerde dit jaar als regisseur met Moon, een intrigerende Sci-Fi film met in de hoofdrol Sam Rockwell. De film verhaald over een man, die op de maan werkt voor het bedrijf Lunar Industries. Hij heeft nog twee weken van zijn drie jaar te gaan, maar de communicatie met zijn vrouw is slecht, zodat hij niet meer rechtstreeks kan ontvangen, maar alleen berichtjes kan sturen. Dan komt hij, op heel veel manieren, ineens zichzelf tegen. Allereerst moet ik toegeven dat Moon een van de meest aangrijpende en tegelijkertijd fascinerendste Sci-Fi films is die ik in lange tijd heb gezien. Het heeft de statistiek van 2001: A Space Oddysey, de spanning van Alien en de indrukwekkende speciale effecten van Star Wars. En dan nog de muziek. Want ook dit is geen zwak punt.
Clint Mansell schijnt met Moon vooral de eenzaamheid van de hoofdpersoon te willen benadrukken. Fans van Sci-Fi muziek, gebracht door blazers zoals in Star Trek en Star Wars komen met Moon bedrogen uit. Nee, Moon moet het vooral hebben van zijn eenvoud. Al in de eerste vier seconden van Moon’s score wordt je aandacht gegrepen. De piano die heel snel zijn intrede doet, met een klassieke Sci-Fi sound. Hierna worden geluidseffecten en het sterke hoofdthema, gespeeld op piano geïntroduceerd. De synthesizer, die haast altijd aanwezig is, klinkt fantastisch, en maakt eigenlijk de sfeer in de film. Vooral tijdens de prachtige beelden die we van de maan zien klinken ze erg passend stijlvol. In I’m Sam Bell komt er dan het orgel bij, en de zweverige muziek, dat soms gebroken wordt door de piano had zo uit Close Encounters of the Third Kind kunnen komen. Het atonale niveau ligt hoog, en werkt wederom sfeerverhogend. I’m Sam Bell Too… is dan weer wat akeliger, en Mansell lat ons een knap staaltje muziek horen, dat aan het experimentele grenst. Er zijn hoge noten, en geluidseffecten die niet iedereen zal waarderen, maar in de film past het perfect. Memories breekt de traditie van de score, en laat ons een prachtig pianostuk horen, en later komen er zelfs strijkers bij. Vooral de cello en de piano vormen samen een prachtig duo, en ze halen de emoties in de film op verbluffende wijze omhoog. Filmmuziek zoals het hoort. Are you Receiving? is dan weer erg somber, en kent een ongekende spanningsboog. The Nursery begint haast kinderlijk, mar de piano spelt op tragische wijze het hoofdthema, en ook de cello is weer van de partij. Wederom is de emotie sterk vertegenwoordigt, en dit is een van de hoogtepunten van de score.
Moon is een klassiek voorbeeld van goede filmmuziek. De muziek speelt minimalistisch of groots op de gepaste momenten, en Mansell geeft de film vaak genoeg zijn kans om muziekloos te verschijnen. Veel mensen zullen Moon “saai” of zelfs “slaapverwekkend’’ vinden, maar voor de luisteraar met een geduldig oor is Moon een parel. En daar wil ik aan toevoegen dat Moon een van die zeldzame films is waarin beeld en geluid naadloos samensmelten, en waarin de beelden de muziek oproepen, en de muziek de beelden.