American Beauty

De succesfilm American Beauty is geregisseerd door Sam Mendes, die daarmee z'n debuut maakte en een film die diverse Oscars in de wacht gesleept heeft. Z'n filmcarrière kende daarna andere successen als Road to Perdition, Revolutionary Road en de James Bondfilms Skyfall en Spectre.
De film gaat over de relatie tussen een aantal families in een suburb van een Amerikaanse stad en wordt daarmee gezien als een parodie op het 'American life' in zo'n wijk.
Het verhaal draait om de familie Burnham. Vader Lester (Kevin Spacey) leidt een saai leven op een saai kantoor met saai werk. Z'n vrouw Carolyn (Annette Benning) is veel moderner en hangt nogal aan dingen en uiterlijkheden. Puberdochter Jane (Thora Birch) is vooral onzeker en heeft een hekel aan haar ouders. Dan komt er een nieuw gezin naast hen wonen met de gepensioneerde homofobe kolonel Fitts, een softe moeder en een in het geheim mariuana rokende zoon Ricky, die vooral alles wil opnemen met z'n videocamera (z'n filmpje over de door de wind steeds wegwaaiende plastic zak is iconisch). Intussen probeert vader Lester een draai aan z'n saaie leven te geven en knoopt tijdens z'n midlife-crisis een soort relatie aan met de vriendin van z'n dochter (waarbij hij droomt over haar naakte lichaam gebed in rozenblaadjes). Carolyn begint een overspelige relatie met haar collega en Ricky filmt Lester in z'n blootje, wat vader Fitts onder ogen krijgt en z'n zoon dan verdenkt van een homofiele relatie met Lester...
De film toont een nogal zwartgallige inkijk in het leven in een alledaagse Amerikaanse Vinexwijk en is door recensenten en publiek goed ontvangen en allerlei diepere lagen toegedicht, waardoor je toen de film gezien móest hebben.

De muziek bij de film kreeg een Oscarnominatie, maar won die niet. Zoals ik al eens eerder heb gezegd, krijgt muziek vaak alleen een prijs als deze door de film zelf meegetrokken wordt. American Beauty was toen een soort hype, waarbij de muziek van Thomas Newman meeliftte op het succes. Maar los van de film valt de muziek van Newman eigenlijk alleen maar tegen. Lees daarvoor mijn recensie van de score voor American Beauty.
Voor mijn recensies beoordeel ik de muziek en ook deze soundtrack op z'n eigen merites, zonder de film hierin mee te nemen, ongeacht of ik de film wel of niet gezien heb. Enerzijds omdat ik lang niet alle films heb gezien waarover ik voor de muziek een recensie schrijf, anderzijds om te voorkomen dat een slechte film alleen daarom al tot een slecht beoordeelde score zou leiden. Want als je het ene doet moet je het andere ook doen. Ik doe dat niet en beoordeel ook deze soundtrack weer uitsluitend op muzikale inhoud en op basis van mijn persoonlijke smaak.

Dus ik val maar gelijk met de deur in huis.
De openingstrack is van de score van Newman en is ronduit saai. Newman past vooral percussie toe om de film te ondersteunen. Naast die percussie grijpt hij dan naar allerlei vreemdsoortige geluiden en elektronische effecten die daardoor gaan werken als een soort soundscape, die vooral de sfeer van de film probeert in te kleuren. Melodie is nauwelijk relevant en herhaling van steeds dezelfde motieven wordt snel irritant.

Na deze scoretrack volgen een tiental songs. De eerste geeft een soort close harmony sfeertje, waarbij een paar vrouwenstemmen eerst à capella zingen, later aangevuld met keyboard en gitaren en bas. Best een heel aardige en melodieuze song.
Wat volgt is een heel aardige, poppy song met een hoog middle-of-the-road gehalte. Dat geldt niet voor de song 'All Right Now', een redelijk bekende song, uitgevoerd door de band Free. De song is redelijk ruig, met stevig aangeslagen elektrische gitaren en een wat rauwe zang. Het lijkt een beetje op een lichte versie van AC/DC.
Daarna volgt Bill Withers, die op een zeurderige funky manier de song 'Use Me' voor het voetlicht brengt. Niet fraai.
De song van de Eels begint met een soort industrieel kabaal, waarna na een halve minuut de drums invallen en na ruim een minuut gevolgd door gitaren en zang. Maar het industriële geluid blijft constant en nadrukkelijk aanwezig, inclusief de galm, alsof het in een fabriekshal gespeeld wordt.
The Who staan bekend als een ruige band, maar 'The Seeker' is best wel een aansprekende song, die redelijk rustig gebracht wordt. Alleen de stevige gitaarklanken doen denken aan hun achtergrond, terwijl de prettige stem van Roger Daltrey de song op een aangename manier brengt.

'Don't Rain on my Parade' wordt op een zestiger jaren manier gezongen door een stevig 'croonende' Bobby Darin. De song komt uit de film Funny Girl, die in 1964 uitkwam.
Nog zo'n gedateerde song is 'Open the door', die in een wel erg trage jazz-stijl wordt gezongen, op muziek van alleen piano, drums en bas. Moet je van houden.
Ook Gomez zingt z'n song redelijk traag en wat zeurderig, maar de instrumentatie is volledig op de popmuziek geënt, waarbij de raspende akoestische gitaar op een fraaie manier de leiding heeft. En dat redt de song van de ondergang.
De laatste song op het album, Bali Ha'i, is gelijk de oudste, uit de musical South Pacific uit 1949. Peggy Lee zingt de song op een redelijk aansprekende, maar wel wat trage manier.

Het album sluit af met een tweede track van de score van Thomas Newman. En daarvoor geldt eigenlijk hetzelfde als voor de openingstrack. De piano zorgt nog voor enige toegevoegde waarde, maar melodie heeft de track nauwelijks, hooguit een paar motieven, die vaker herhaald worden.

Kortom, dit soundtrack album van American Beauty valt nog niet mee. De songs zijn zo uiteenlopend van stijl dat dit zonder meer ten koste gaat van het luistergenot. Daardoor zitten er ook altijd wel een aantal songs bij die niet fraai zijn. Voor de een kunnen dat weer andere songs zijn dan voor de ander, maar het maakt het er niet aangenamer op. De waardering voor dit album is dan ook slechts 53 uit 100 punten, waarbij de score tracks van Thomas Newman niet meehelpen om de waardering hoger te krijgen.