Bowfinger


Colosseum (4005939604028)
Varèse Sarabande (0030206604023)
Film | Releasejaar: 1999 | Film release: 1999 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.There Is Always One More TimeJohnny Adams3:40
2.You're A Wonderful OneMarvin Gaye2:44
3.And I Love You SoPerry Como3:16
4.Mambo U.K.¡Cubanismo!5:36
5.Super Bad, Super SlickJames Brown4:27
6.Secret Agent ManJohnny Rivers3:05
7.Betsy Chases Kit / The First Shot / A Short Ride / Dave Make A Call / Dave Returns Camera4:18
8.Cafe Set-Up / Shooting The Cafe / Stealing Renfro's Car / Auditioning The Butts3:42
9.''Chubby Rain''1:03
10.Cloting Store / Daisy Rescues Kit2:00
11.The Observatory4:22
12.Finale / Fed Ex Delivers2:50
 41:03
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Bowfinger - 06/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De Amerikaanse komedie Bowfinger is geschreven door hoofdrolspeler Steve Martin en geregisseerd door Frank Oz (The Muppets, Death at a Funeral). De film is regelmatig erg grappig, maar net zo vaak ontzettend flauw. Toch kan het een leuke film zijn, maar alleen als je in een melige bui bent en wel kunt lachen om een hoop onzin van Steve Martin en Eddy Murphy. De film lijkt gemaakt in een '60-'70-er jaren stijl en de songs die in de film voorkomen komen ook uit die tijd.
Het verhaal draait om het rommelige B-keus filmbedrijfje van Bowfinger (Martin), of eigenlijk is het C-keus. Hij heeft een script in handen dat hij geweldig vindt (over aliens die in waterdruppels zitten...) en hij zet alles in het werk om dat script op zijn manier te verfilmen. Hij heeft daar zijn hele leven voor gespaard en nu maar liefst 2185 dollar om te besteden. Acteurs en personeel mogen dus niets kosten en daarom recruteert hij vluchtelingen en pseudo-acteurs met bijbaantjes, 'leent' hij apparatuur van andere bedrijven en biedt hij mensen die hem in de weg lopen of van wie hij wat gedaan moet hebben een baantje aan als figurant. Maar het lukt hem niet de gedroomde hoofdrolspeler Kit Ramsey (Eddy Murphy) te strikken. Daarom willen ze hem in het geheim filmen in confrontaties met de acteurs in hun rol en hem zo in de film plakken. Maar de arrogante Kit is onder psychiatrische behandeling voor waandenkbeelden over -jawel- aliens. Gelukkig heeft hij ook nog een wat simplistische broer die sprekend op hem lijkt...

De muziek bij deze film is van David Newman, die meestal wel weg weet met een prettige score voor een komedie. Helaas is dat bij deze film veel minder het geval.

In de film komen een aantal songs voor die ook op dit album zijn opgenomen. De eerste daarvan is een fraaie soulsong van Johnny Adams, die hij knap zingt. Het is een melodieuze song die het erg goed doet. Dat geldt ook voor de song van Marvin Gaye en Perry Como. Vooral die laatste is een fraaie golden oldie.
'Mambo U.K.' is een nog wel aardige vrijwel instrumentale track, al begint de muziek na een paar minuten wel wat te vervelen, hoe vrolijk het allemaal ook klinkt. Het is daarvoor net even te jazzy.
Daarna volgt de soulfunk van James Brown. In de film past de tekst bij de beelden, maar op dit album is het de minst aangename track, tenzij je van de kenmerkende, wat schreeuwerige stijl van James Brown houdt natuurlijk.
Als zesde song is er nog een aardige jaren '60 song van Johnny Rivers. Het is een lichte pop-rocksong in de stijl van Buddy Holly en Cliff Richard.

Na deze zes songs volgen nog zes tracks van David Newman's score, met een lengte van ongeveer 18 minuten. De film heeft een hoog jaren '60/'70 karakter en ook de score van Newman, evenals de voorgaande songs, hebben duidelijk dat gedateerde stempel. De muziek die Newman componeerde heeft die funky jazzy stijl met een vleugje soul, die in die jaren populair was. Het hammond-orgel was toen een fenomeen, als voorloper van de keyboard zoals de die nu kennen, of zelfs als voorloper van de synthesizer. En Newman imiteerde voor z'n muziek simpelweg een hammond-orgel-geluid op z'n -jawel- keyboard. De voor die funky stijl typerende basloopjes ontbreken in vrijwel geen enkele track. De muziek heeft daardoor toch wel een erg gedateerd en over-the-top-gehalte, maar past op zich prima in de film, die zelf ook nogal over-the-top is.
De muziek is opgebouwd met vooral koperblazers, gitaren, bas en hammond-orgel-geluid en heeft een soort groovy sfeer. De percussie is vaak aan de lichte kant, met vooral een 'gewoon' drumstel. Een deel van de muziek doet nogal aan de Blues Brothers denken, wat vooral komt door de regelmatige uithalen van de koperblazers.
De film is een komedie en dat hoor je terug in de score. Vooral een track als 'Clothing Store' heeft een redelijk comedy gehalte, zonder overigens storend te worden. Spannende muziek kent de score nauwelijks, want de film is ook absoluut niet spannend. Wel zijn er vlotte tracks, waarin met name de koperblazers en percussie een hoog tempo aanhouden, zoals in 'The Observatory' aan het einde van de film.

Pas bij de laatste track kan Newman zich niet meer inhouden, laat het zestiger jaren combo thuis en trekt hij het volle orkest uit de kast. Zelfs in de film viel deze bijzonder fraaie muziek al extra op tegenover de rest van de muziek. Zelfs zo, dat de prachtige opgewekte muziek eigenlijk niet meer bij het karakter van de film past en nogal uit de toon valt. En eigenlijk is dat weer zo'n over-the-top-moment in de film. Ook op dit soundtrack-album valt deze laatste track nogal uit de toon. Plotseling is de muziek geen funk of jazz meer, maar orkestrale pracht, die melodieus en elegant is en een opgewekte sfeer heeft van 'we hebben het gered'.

Kortom, met het soundtrack-album van Bowfinger heb je een album in handen met zes songs en zes tracks van de score van David Newman. Verreweg de meeste muziek, zowel songs als score, heeft een nogal gedateerd karakter, die doet denken aan de '60-/'70-er jaren van de vorige eeuw. De meeste songs zijn nog heel aardig, maar de score bestaat vooral uit muziek met een flinke portie funk/jazz. Alleen de laatste track van de score is een orkestrale track, die erg fraai is en het album dan ook prachtig afsluit. Maar eigenlijk is dat dan ook wel het enige echt fraaie aan de score en dat is ruim onvoldoende om de waardering op te trekken. Die blijft dan ook hangen op 57 uit 100 punten, waarbij een onderscheid te maken is met 62 punten voor de songs en 52 punten voor de score, ondanks de prachtige afsluiter.
Bowfinger - 04/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
Given the diversity of films and hence the diversity of music that accompanies them, there are plenty of scores which will simply come down to personal preference. Sadly, Bowfinger comes down to my personal preference which doesn't include the kind of retro swinging that forms the majority of David Newman's score. It comes across as something like (and this is probably wrong, but still worth a shot) a cross between Danny Elfman's Midnight Run or Marc Shaiman's Sister Act with a cheesy 70's feel. While I actually enjoy the music of those two particular scores, Newman's effort just doesn't do anything for me.

Newman isn't exactly allocated a huge amount of time on the disc (about eighteen minutes), but it's pretty much the same kind of thing - saxophones, trumpets, drum kit, electric guitars, occasional hammond organ - for the majority of that time. If you like it, fine, otherwise pretty irritating. There is nothing wrong with the music in itself although it doesn't convey much in the way of dramatic substance and so the whole thing just bounces along to its unexpected ending. Out of nowhere (perhaps some music escaped from another film), the Finale cue brings in for a pleasant orchestral finale that is nothing like anything else on the disc. After a somewhat soppy first minute, it builds to a brassy fanfare ending and the whole retro concoction is brought to a close by a somewhat average, but pleasing orchestral finale.

David Newman writes perfectly enjoyable orchestral scores and there is nothing inherently wrong with what he's written, it's just not my cup of tea in any way at all. The final track is more traditional, tuneful and orchestral but hardly worth having the whole album for. The somewhat eclectic mixture of songs at the start of the album didn't inspire me much either. Anyone just wanting an orchestral comedy score will be surprised (like I was) and possibly disappointed at what Newman has produced. Basically recommended if my half arsed descriptions sound like something you would enjoy, otherwise probably one to skip.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer