Drag Me to Hell


Lakeshore Records (780163409123)
Silva Screen Records (738572131128)
Film | Releasejaar: 2009 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Drag Me To Hell2:33
2.Mexican Devil Disaster4:33
3.Tale Of A Haunted Banker1:52
4.Lamia4:06
5.Black Rainbows3:24
6.Ode To Ganush2:23
7.Familiar Familiars2:11
8.Loose Teeth6:31
9.Ordeal By Corpse4:35
10.Bealing Bells With Trumpet5:12
11.Brick Dogs Ala Carte1:46
12.Muttled Buttled Brain Stew2:51
13.Auto-Da-Fe4:31
14.Concerto To Hell5:59
 52:27
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Drag Me to Hell - 09/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Bankmedewerker Christine Brown probeert indruk te maken bij haar baas, door een lening bij een klant niet te verlengen. Niet slim, want de klant vervloekt haar. Als deze vloek niet binnen drie dagen aan iemand anders word overgedragen, zal ze naar de binnenste cirkel van de hel belanden, en voor eeuwig branden. En met zo'n simpel idee, uitgewerkt tot een film maak je niet alleen je filmstudio met $50.000.000 als winst blij, maar als je dan ook nog besluit Christopher Young, door velen gezien als de beste horrorcomponist ter wereld, inhuurt voor je project, heb je sowieso al een schare trouwe fans. Sam Riami kennen we allemaal van de Spidermanverfilmingen. Drag me to Hell is een heerlijk uitstapje voor zowel de man zelf als voor ons. De smakelijke horrorfilm spat van het scherm.

Christopher Young was aanvankelijk een Jazz-drummer, maar toen hij de filmmuziek van Bernard Herrman (het waren misschien wel de hoge schrille strijkers in Psycho die de man aanspraken) hoorde, was hij overtuigt van zijn levensdoel. Filmmuziek maken. En gelukkig heeft hij dat waargemaakt. Want scores zoals Hellraiser, A Nightmare on Elm Street 2: Freddy's Revenge en Spiderman 3 waren toch allemaal wel erg fijn om te horen.

Drag me to Hell is een prachtige horrorscore geworden. Misschien wel een van de beste horrorscore's die we ooit hebben gehoord. Waar Young in de Hellraiser films elektronische stukken met sterke symfonische gedeeltes combineerde, gaat de man hier voluit aan de slag met het orkest, en een al even indrukwekkend koor.
Natuurlijk zijn er stukken underscore die soms even zijn geïnjecteerd met een synthesizer, maar veel minder dan we gewend zijn. In de eerste track, Drag me To Hell, weet je meteen waar je aan toe bent. Bombastisch koper en zwaar slagwerk, afgewisseld met een prachtige, griezelige viool, en niet te vergeten het orgel en het koor. Heerlijk. Het is aan de ene kant erg cliché, maar omdat het zo cliché is, en we de laatste jaren nou niet bepaald warm werden van horroscores zoals The Descent en The Uninvited, is het erg welkom. Naast de donkere, ruwe kant heeft Young ook hier en daar een rustpunt wat het album nog aangenamer maakt. Zo'n track is bijvoorbeeld Tale of a Haunted Banker. Het is kalm, en de strijkers klinken alleen op de achtergrond, waardoor het haast sprookjesachtige slagspel en de piano een maximaal effect hebben. De gehele score is een aangename chaos, met af en toe een kalm rustpunt, en prachtige passages waarin vooral de viool erg mooi klinkt. Voor Horrorfans is dit verplichte kost, voor liefhebbers van filmmuziek een prachtige toevoeging aan de verzameling, de de prijs meer dan waard is.

Drag Me to Hell - 08/10 - Recensie van Wilco de Jong, ingevoerd op (Nederlands)
Speelse en heerlijk diabolische muziek schreef Christopher Young voor Sam Raimi's terugkeer naar horror: Drag Me to Hell! Het album opent met het hoofdthema, 'Drag Me to Hell', dat op z'n zachtst gezegd zeer krachtig is en laat horen waartoe componist Young allemaal in staat is. Met viool (het duivels 'plagende' instrument), koor, kerkorgel en een voor Young typisch groots orkest knalt de soundtrack je luidsprekers uit. Het is een zeer smakelijk hoofdthema waar de kwaadaardigheid vanaf druipt en het draagt eigenlijk de gehele soundtrack.

De andere sterke punten van de soundtrack zijn over het album verdeeld en meestal een onderdeel van een track. Het nummer 'Lamia' herbergt een heerlijk gemene 'jig'; een dansje. In o.a. het korte 'Ode to Ganush' wordt de viool op een zigeunerachtige manier bespeelt; een leuke toevoeging aan de 'soundscape'. Erg mooi en effectief is de mysterieus klinkende vrouwenstem die het hoofdthema zingt, wat te horen is in 'Ordeal by Corpse'. Lieflijk en onschuldig is de muziek voor het gedoemde meisje en haar op handen zijn afdaling naar een ultiem onprettig oord. Haar muziek horen we in 'Tale of a Haunted Banker', 'Familiar Familiars' en 'Brick Dogs ala Carte'.

Allemaal goed en wel, de soundtrack is toch een klus om te beluisteren. Christopher Young schreef veel passages slechts bestaande uit dreigende en griezelige muziek voor alle demonische terreur op het witte doek. Deze muziek is functioneel, herbergt instrumentale foefjes (Youngs eigen stem is verdraaid te horen in 'Loose Teeth'), maar is uiteindelijk niet erg vernieuwend. De ratio 'zonder film beluisterbaar/ zonder film niet beluisterbaar' neigt daardoor naar een getal onder de 1... De uitspraak dat Christopher Young met deze score terug is gekeerd naar zijn sterke componeerkunst van eind jaren tachtig is daarom overdreven. Gelukkig eindigt dit album ijzersterk met het woest opbouwende 'Auto-Da-Fe': het hoogtepunt van de CD met een duidelijke knipoog door de karikaturale orkestratie, en het 'Concerto to Hell', inclusief enge vioolsolo.

Drag Me to Hell is een zeer goede soundtrack van Christopher Young, maar beperkt door net iets teveel 'underscore' en schrikeffecten. Qua cijfer meer een 7,5 dan 8, maar vooruit.
Ik durf het haast niet te schrijven, maar door hun serieuze karakter zijn Hellraiser, Hellbound: Hellraiser II en The Fly II nog steeds de onovertroffen horrorsoundtracks van Christopher Young.
Drag Me to Hell - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Pas maar op als je een oud vrouwtje geen lening geeft! Want voor je het weet, zal je met aangename verrassingen geconfronteerd worden.
Dit is het uitgangspunt van Drag Me To Hell van Sam "Spiderman" Raimi, horrormeester bij uitstek. De arme vrouw in kwestie was iets te hardvochtig en wordt er nu mee geconfronteerd.
De samenwerking van Sam Raimi en Christopher Young voor Spiderman 3 zijn goed meegevallen, want nu mag Young een score schrijven die wel uitgegeven mag worden.
Young geldt misschien als één van de beste schrijvers voor griezel/ thriller films. Species, The Fly, Runaway Jury, ... Dus hij is bekend op het terrrein. En dat hoor je meteen. Horrorscores zoals 28 days later en The Descent verbleken bij deze score. Niet dat vorige genoemde slecht waren, nee, dat niet, maar ze hadden wel een klein probleem (iets wat de meeste horrorscores wel gemeenschappelijk hebben) en dat was dat ze langdradig waren. Op enkele van die goede thema's na waren ze niet zo speciaal.

En daarin vormt deze Drag Me To Hell tegelijk een uitzondering als een "In Het Zelfde Bedje Ziek". Zet Drag Me To Hell eens op. Daar hoor je de uitzondering. Zet het vervolg op. Daar is de score in het zelfde bedje ziek. Deze score vormt een aangename combinatie van zowel saaie, underscore muziek, die spannend moet zijn (krassende violen worden o.a. gebruik, iets wat altijd werkt!) als een héél melodische score. Luister naar Drag Me To Hell en je hoort het. Ook het gebruik van een koor vind ik aangenaam. Het is niet echt alledaags om een koor bij horrorscores te horen. Nu, ik ben ook niet echt een expert op horrorscores, maar bij mijn weten wordt een koor heel weinig gebruikt. Young durft het aan een koor te gebruiken en te begeleiden met grootse, duistere muziek, en het werkt. Op sommige momenten durft hij ook te verrassen, door een plotse uithaal van het koor en orkest, of enkel een lage pianotoon te hanteren. Young verstaat zijn vak, want het klinkt dreigend, spannend. En belangrijk: soms héél melodieus. Familiar Familiars is dan weer een heel lieflijk nummer.

De saaie underscore is echter ook nog aanwezig: Mexican Devil Disaster heeft ook iets dreigend, maar het verbleekt echt wel naast het overige.
De underscore is al bij al vrij beperkt. Het komt zeker voor, maar wordt ruimschoots goed gemaakt door het muzikale van de score. Een erg, héél erg aangename verrassing!
Drag Me to Hell - 09/10 - Recensie van Anthony Aguilar, ingevoerd op (Engels)
CASULE: The hype surrounding this score was very high in the film music world and I must say that Christopher Young did not disappoint. This is a first-rate horror score, filled to the brim with big, bombastic music for the world of the demonic, and appropriately so. The main theme (for Lohman's character, I assume), first heard on violin in the opening track is stunningly gorgeous, as well as the theme in tracks 3 ('Tale of a Haunted Banker') and 11 ('Brick Dogs Ala Carte'). The music for Lamia and the Devil is appropriately ominous. The height of the dementedness (if I may coin the term) of this score, though, comes in track 8 ('Loose Teeth'), where Young himself does some vocal work which is at the very least creative and at most absolutely terrifying. The 'Concerto to Hell' rounds the album off quite nicely, with some virtuosic violin playing that is astonishing. A well-known professional, say, Joshua Bell, could get high praise for this playing.

Bottom Line: I highly recommend this score to any horror score or Christopher Young fan. It is an absolute blast from start to finish, with a creative flair that is very refreshing.
Drag Me to Hell - 09/10 - Recensie van Marc Chauvin, ingevoerd op (Frans)
Cristopher Young retrouve Sam Raimi après Spiderman 3 et livre pour Drag me to Hell un festival horrifique orchestral vraiment impressionant ! On sait le compositeur être un grand habitué du genre fantastico-horrifique (voir les Hellraiser et Species) et c'est un genre ou il se sent très à l'aise ! Le maestro nous livre un score donc très inspiré parcouru par un thème envoutant et gothique à souhait illustrant à la fois le côté démoniaque de l'intrigue et l'aspect lyrique/dramatique aux accents tzygane (l'utilisation du violon ) entourant les personnages.
C'est une partition à la fois déchaînée et frénétique, parcourue par des moments de terreur pure, et entêtante par sa couleur musicale.
La bande originale de Drag me to hell se vit et s'écoute comme un manège que l'on prendrait à toute vitesse enivré par le tourbillon de l'excitation.
En tout cas, à l'écoute, l'ivresse est là !


De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Shifting Seconds, VideoHelper Music Library (Trailer)
Factory of Souls, VideoHelper Music Library (Trailer)
Vile Plotting, VideoHelper Music Library (Trailer)
Stargate (1994), David Arnold (Film)




Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer