Land of the Lost

Land of the Lost is een matige film, met een beroerde omzet. Van de 140 miljoen dollar is er maar ongeveer 60 miljoen terugverdient tot dusver. De grootste teleurstelling van de zomer, en niet erg goed voor de toch al wankelende economie van Amerika. En Hollywood ligt in Californie, waar niemand minder dan Arnold Schwarzenegger gouverneur is. De mensen in Hollywood hoeven niet bang te zijn: Arnie heeft al beloofd geld te pompen in de uiterst betrouwbare kaskrakers Naked Gun: What 4? The Rhythm of Evil, Beverly Hills Chihuahua 2 en Second Wives Club. Zo, nu kunnen we allemaal weer met een gerust hart slapen.

De soundtrack van Land of the Lost is niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Micheal Giacchino feliciteerde ik eerder dit jaar met Star Trek, tot nu toe nog steeds de beste score van het jaar, maar hier slaat de man de figuurlijke plank behoorlijk mis. Land of the Lost is nergens echt interessant te noemen, en iedere track slaat een compleet andere richting in. Zo horen we in Enik calls for Marshall, ware horrormuziek, gevolgd door een drukte van jewelste, waarin de percussie en machtige kopers samnewerken om een hectische track a f te leveren, maar in de opvolgende track genaamd Sleestak Attack krijgen we ineens een enorm koor voor onze kiezen en zelfs de zingende zaag ontbreekt niet. En zo gaat dat maar steeds door. Nou is het natuurlijk ook een vage film, waar geen touw aan vast te knopen is, maar van Giacchino had ik wel verwacht dat hij er iets van kon maken.

Als klap op de vuurpijl las ik op IMDB dat er een thema voor de film bestond, wel ik heb het niet kunnen ontdekken. In mijn oren hoor ik drukke, vage muziek die nergens echt op slaat, en al helemaal niet te beluisteren is op cd. Er zitten mooie stukken tussen, dat valt dan ook weer niet te ontkennen. Zoals in If You Don’t Make It, It’s Your Own Damn Vault, waarin we een prachtig stuk te horen krijgen, dat voornamelijk uit vele koperblazers en koor bestaat. De tracklist staat vol met allerlei rare titels, nou zo vreemd als die namen zijn de tracks ook. Er is geen duidelijke lijn in deze score te ontdekken, waardoor ernaar luisteren een vreemde gewaarwording is. Er zitten mooie stukken in, maar met de meerderheid van de 60 minuten muziek weet ik niet wat ik aanmoet.