72 Metra
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Part 1: The Grief Of Parting | 12:40 | |
| 2. | Part 2: The Diving In The Sea | 17:54 | |
| 3. | Part 3: The Final - The Sun Again | 8:35 | |
| 4. | The Conclusion | 1:54 | |
| 41:03 |
Schrijf zelf je recensie
Op 7 december 2013 mocht Ennio Morricone de European Film Award (EFA) voor ‘Best European Composer’ in ontvangst nemen. De ondertussen 85-jarige maestro componeerde de muziek voor het in 2013 verschenen The Best Offer ( La Migliore Offerta ), Giuseppe Tornatore’s elfde langspeelfilm met Geoffrey Rush en Donald Sutherland als hoofdrolspelers. Verder leverde Morricone de muziek af voor de sequels van twee populaire Italiaanse televisieseries “Come Un Delfino 2” en “Ultimo 4-L’Occhio del Falco”.
De man lijkt in de fleur van zijn leven te zijn, want tussen het componeren door, concerteert Morricone bovendien almaar vaker. Met zijn nieuwe mini-tournee “50 Years of Film Music” die in november 2013 van start ging, doet hij naast de meeste Europese landen, waaronder ook Nederland en België, ook de Verenigde Staten aan (met concerten in Los Angeles en New York), Chili en niet te vergeten Rusland...
In Rusland is Morricone alvast een graag geziene gast, getuige de acht concerten die hij er sinds 2005 gaf. Het feit dat de componist ertoe bereid was om een score te componeren voor de Russische film 72 Metra kwam zijn status in dat land alleen maar ten goede. De meeste componisten met een internationaal aanzien, zouden immers gewoon passen voor een dergelijke lowbudget-film. De verfilming van de ramp met de Russische kernonderzeeër Koersk die in 2000 zonk in de Barentszzee, bleek echter een zwakke variant te zijn op Das Boot van Wolfgang Petersen.
Een actievolle film vol dramatiek is op het lijf geschreven van een componist die reeds tientallen drama- en actiefilms van muziek voorzag. De slechts vier tracks tellende score stelt bijgevolg niet teleur. Morricone combineert verschillende van zijn typische compositiestijlen.
De 12 minuten durende orkestrale openingstrack, ‘The Grief of Parting’, is meteen een aardige suite waarin diverse melodieën elkaar opvolgen. Qua sfeer komt deze compositie erg in de buurt van Deborah’s Theme uit Once Upon a Time in America (1984) en zijn muziek voor de Japanse serie Musashi die een jaar eerder verscheen. Thematisch komt het allemaal vertrouwelijk over, maar door de variatie aan melodieën blijft het geheel boeien, ook na meerdere luisterbeurten.
De typische compositiestijl die Morricone er voor actiefilms doorgaans op nahoudt, krijgen we te horen tijdens de eerste vier minuten van het actievolle ‘The Diving in the Sea’. De muziek roept herinneringen op aan zijn scores voor Rappresaglia en The Untouchables (‘The Strength of the Righteous’). De energieke momenten worden afgewisseld met orkestrale suspense muziek die vervolgens na de 9de minuut overgaat naar een rustig voortkabbelend intermezzo. Langzaamaan wordt de muziek onheilspellender waarop een herhaling van het strakke actievolle thema volgt. Door voldoende sterke melodieën te verwerken in dit allegaartje slaagt Morricone erin het geheel interessant te houden.
Ook het thematisch erg sterke ‘The Final – The Sun Again’ maakt deze score de moeite waard. Deze orkestrale track combineert enkele nieuwe motieven, waaronder een thema op piano, met het hoofdthema uit ‘The Grief of Parting’.
Ennio Morricone heeft zonder enige twijfel een kwalitatieve score voor 72 Metra neergepend. De muziek kent raakpunten met zijn andere filmmuziek, maar omvat voldoende nieuw materiaal waardoor dit geen afbreuk doet aan de kwaliteit. Aangezien de filmmuziek, net zoals de film, enkel in Rusland werd uitgebracht, betreft deze score een collector’s item waaraan een aardig prijskaartje kleeft. Wie een betaalbaar exemplaar op de kop kan tikken, hoeft niet te twijfelen.
De man lijkt in de fleur van zijn leven te zijn, want tussen het componeren door, concerteert Morricone bovendien almaar vaker. Met zijn nieuwe mini-tournee “50 Years of Film Music” die in november 2013 van start ging, doet hij naast de meeste Europese landen, waaronder ook Nederland en België, ook de Verenigde Staten aan (met concerten in Los Angeles en New York), Chili en niet te vergeten Rusland...
In Rusland is Morricone alvast een graag geziene gast, getuige de acht concerten die hij er sinds 2005 gaf. Het feit dat de componist ertoe bereid was om een score te componeren voor de Russische film 72 Metra kwam zijn status in dat land alleen maar ten goede. De meeste componisten met een internationaal aanzien, zouden immers gewoon passen voor een dergelijke lowbudget-film. De verfilming van de ramp met de Russische kernonderzeeër Koersk die in 2000 zonk in de Barentszzee, bleek echter een zwakke variant te zijn op Das Boot van Wolfgang Petersen.
Een actievolle film vol dramatiek is op het lijf geschreven van een componist die reeds tientallen drama- en actiefilms van muziek voorzag. De slechts vier tracks tellende score stelt bijgevolg niet teleur. Morricone combineert verschillende van zijn typische compositiestijlen.
De 12 minuten durende orkestrale openingstrack, ‘The Grief of Parting’, is meteen een aardige suite waarin diverse melodieën elkaar opvolgen. Qua sfeer komt deze compositie erg in de buurt van Deborah’s Theme uit Once Upon a Time in America (1984) en zijn muziek voor de Japanse serie Musashi die een jaar eerder verscheen. Thematisch komt het allemaal vertrouwelijk over, maar door de variatie aan melodieën blijft het geheel boeien, ook na meerdere luisterbeurten.
De typische compositiestijl die Morricone er voor actiefilms doorgaans op nahoudt, krijgen we te horen tijdens de eerste vier minuten van het actievolle ‘The Diving in the Sea’. De muziek roept herinneringen op aan zijn scores voor Rappresaglia en The Untouchables (‘The Strength of the Righteous’). De energieke momenten worden afgewisseld met orkestrale suspense muziek die vervolgens na de 9de minuut overgaat naar een rustig voortkabbelend intermezzo. Langzaamaan wordt de muziek onheilspellender waarop een herhaling van het strakke actievolle thema volgt. Door voldoende sterke melodieën te verwerken in dit allegaartje slaagt Morricone erin het geheel interessant te houden.
Ook het thematisch erg sterke ‘The Final – The Sun Again’ maakt deze score de moeite waard. Deze orkestrale track combineert enkele nieuwe motieven, waaronder een thema op piano, met het hoofdthema uit ‘The Grief of Parting’.
Ennio Morricone heeft zonder enige twijfel een kwalitatieve score voor 72 Metra neergepend. De muziek kent raakpunten met zijn andere filmmuziek, maar omvat voldoende nieuw materiaal waardoor dit geen afbreuk doet aan de kwaliteit. Aangezien de filmmuziek, net zoals de film, enkel in Rusland werd uitgebracht, betreft deze score een collector’s item waaraan een aardig prijskaartje kleeft. Wie een betaalbaar exemplaar op de kop kan tikken, hoeft niet te twijfelen.