Sister Act

Dit is de 15e recensie in de Marc Shaiman serie.

Vorige: Mary Poppins Returns
Volgende: Simon Birch

De Amerikaanse film Sister Act is een musical-komedie die geregisseerd is door Emile Ardolino (Dirty Dancing, Chances Are, Three Men and a Little Lady), die een jaar later is overleden aan aids. Van het oorspronkelijke scenario van Paul Rudnick is na vele herzieningen uiteindelijk zo weinig overgebleven, dat hij niet zijn eigen naam, maar een pseudoniem gebruikte. De musicalfilm is door de critici overwegend positief ontvangen en was in de bioscopen zo'n groot succes dat een vervolg niet kon uitblijven.
Het verhaal draait om Deloris Van Cartier (Whoopi Goldberg), een barzangeres die vroeger op een katholieke school les gehad heeft van de nonnen. Ze is er op een dag getuige van dat haar criminele vriend iemand doodschiet, waarop ze in een beschermingsprogramma van de politie terecht komt. Ze wordt ondergebracht in een wat verlopen klooster, die daardoor weer wat geld in kas krijgt. Als ze op een dag mag meezingen in het koor, kan ze haar zangtalent inzetten en het koor op een hoger niveau krijgen. Maar al snel worden de liederen minder gedragen en meer rock'n roll, zeer tegen de zin van moeder overste...

De score voor de film is gecomponeerd door Marc Shaiman, die ook meegewerkt heeft aan de nieuwe arrangementen van verschillende songs in de film, die voor die gelegenheid soms ook aangepaste teksten meekregen, zodat de songs beter op het verhaal van de film zouden aansluiten.
Van Shaiman's score staan er vier tracks op dit album, dat verder gevuld is met vooral zestiger jaren songs in oude of nieuwe versies en met een hoog up-tempo-gehalte.

Aanvankelijk is Deloris/Goldberg nog een zangeres in loungebars, waar ze met haar groepje 'The Ronelles' optreedt. Die naam is natuurlijk niet voor niets verwant aan The Ronettes, een legendarisch vrouwentrio uit de zestiger jaren. Ze zingen als dat trio de openingssong van het album. Het is een vlotte medley, die begint met de song 'Heat Wave' van Holland-Dozier-Holland, vervolgens de song 'My Guy' van Smokey Robinson en 'I Will Follow Him' van Franck Pourcel en Paul Mauriat, die hier in Frankrijk succes mee hadden als de instrumentale hit 'Chariot'. Alleen is de uitvoering hier toch wel erg up-tempo.
De song 'My Guy' komt nog terug met een alternatieve tekst, waarbij de song 'My God' is gedoopt. Deze song wordt dan gezongen door het nonnenkoor uit de film. Ook 'I Will Follow Him' krijgt in de film een andere betekenis en wordt als Finalesong eveneens gezongen door het nonnenkoor, onder leiding van Goldberg. Deze song begint op een rustige, bijna gedragen manier, wat erg prettig wegluistert. Halverwege gaat ook bij deze song het tempo enorm omhoog, terwijl de nonnen ook met tegenstemmen zingen, wat het toch een prettige song laten blijven.

De song 'Hail Holy Queen' is een oude katholieke hymne, die daar Salve Regina heet en voor de film gezongen wordt door Goldberg en de nonnen, in een semi-klassiek versie, met alleen pianobegeleiding. Pakweg halverwege gaat het tempo hiervan echter flink omhoog en wordt het een soort soul-gospelsong. Dat geldt dan eveneens voor de oude hit van The Isley Brothers 'Shout' uit 1959, een erg dansbare song die al vaak gecovered is. Hier wordt deze song op een ferm tempo gezongen door zowel Deloris/Goldberg, als de nonnen, als de Ronelles-zangeressen.

Dan staan er op het album nog een aantal originele songs, waaronder de rithm'nblues song 'Rescue Me' van Fontella Bass uit 1965, de rock'n rollsongs 'Roll with Me Henry' van Etta James uit 1955 en 'Gravy' van Dee Dee Sharp uit 1962, de soul-funksong 'Just a Touch of Love' van C+C Factory uit 1991. Het album sluit af met de speciaal voor de film geschreven song 'If My Sister's in Trouble', die gezongen wordt door Lady Soul, een best aardige soul-discosong.

Maar ook de score van Marc Shaiman is er nog. Het album bevat vier tracks van zijn hand. De eerste is 'The Murder', een track waarin een behoorlijke dosis dreiging doorklinkt, maar waarin ook regelmatig even de rock'n rollkleuring van een solo gespeelde piano naar voren komt, evenals orkestrale disco-uitbarstingen.
De track 'Getting into the Habits' is een tamelijk verhalende track met aanvankelijk een flinke comedykleuring, die wat grillig is. Maar na pakweg een minuut krijgt de muziek een rustig, zelfs wat gedragen karakter, wat dit tot een fraaie track maakt.
Dat geldt dan weer niet voor 'Deloris is Kidnapped', die een flink up-tempo kleuring heeft in een rock'n roll stijl, compleet met koperblazers, elektrische gitaren en stevige drums.
De tegenstelling met de vierde track van Shaiman is vrij groot, want 'Nuns to the Rescue' begint als een grootse en vol orkestrale avonturentrack, maar het ontaard al snel in een rock'n roll-pop-disco-achtige stijl, die goed bij de songs van de film past. We horen zelfs nog even stemmen van een paar personages voorbij komen. Niet zo fraai.

Kortom, Sister Act is als film een vrolijke boel en dat straalt ook wel op deze soundtrack af. Maar je moet dan wel een beetje van de muzikale kleuring van de zestiger jaren houden, om er los van de film van te kunnen genieten. En dat is nou net waarom ik dit allemaal wat minder vind. Velen vinden dit prachtig en dat is iedereen gegund. Maar de rock'n roll- en soulachtige stijl van de meeste muziek ligt mij toch wat minder. Ook de paar scoretracks van Marc Shaiman horen daarbij, ook al passen ze prima in het geheel van het album. Mijn waardering voor dit album komt daarmee echter niet hoger dan een gemiddelde 67 uit 100 punten.