Malèna

De Italiaanse film Malèna is een komische dramafilm, die geregisseerd is door de befaamde regisseur Giuseppe Tornatore (Nuovo Cinema Paradiso, Stanno Tutti Bene, The Legend of 1900, Baaria). Hij schreef ook het scenario, dat gebaseerd is op een verhaal van scenarist Luciano Vincenzoni. De film kreeg vele nominaties voor prijzen, waaronder twee voor Oscars, maar won er slechts een paar minder belangrijke. De critici waren nogal gematigd positief over de film. In de bioscopen was het een mager succesje.
Het verhaal speelt zich af op Sicilië tijdens de Tweede Wereldoorlog en begint in 1940, wanneer Italië besluit mee te doen aan die oorlog. Renato is een tiener die dit beleeft als iets groots in zijn leven. Een andere grote gebeurtenis in zijn leven is de ontmoeting met de mooie Malèna (Monica Bellucci). Vele jonge mannen in de stad lopen achter haar aan, mede omdat haar echtgenoot in het leger zit en tegen de Britten moet vechten. Renato raakt geobsedeerd door deze mooie vrouw, ondanks dat zijn ouders hem terechtwijzen. Als het bericht komt dat haar man gesneuveld is, zorgt dat voor veel onrust in het dorp...

De muziek bij deze film is van Ennio Morricone, die al sinds Tornatores tweede film met hem samenwerkte. Morricone heeft een prettig warme score voor deze film gecomponeerd, waarin zijn typerende glijdende violen een grote rol spelen om de dramatiek en emotie te weerspiegelen. Het is vooral het prachtige thema dat Morricone heeft gecomponeerd en in de titeltrack gepresenteerd wordt, dat de score tot een juweeltje maakt. Dat thema komt nog een aantal keren terug in de score.
Het is vooral de 'End Titles'-track die de show steelt en opnieuw dit mooie thema op een prachtige manier voor het voetlicht brengt, zoals dat alleen in scores van Morricone te horen is. De solo-viool die hierin fraai overgenomen wordt door de andere strijkers en de hobo, ze maken dit tot een echt genoegen. Ook de typische Morricone-overgangsloopjes zijn weer prachtig.
Ook 'In the House...' laat die glijdende violen horen, maar nu is daar een solo alt-viool overheen geplaatst, in een iets andere melodie. Dat maakt deze muziek net even iets dramatischer, maar net zo mooi.

Een ander aspect dat Morricone via zijn muziek benadrukt is de komedie. Met zo'n track opent het album, met de tracktitel 'Hypocritical'. Hierin heeft Morricone zijn nogal eigenaardige manier van componeren uitgestald. Met ritmische klanken, die aanvankelijk nogal staccato-achtig zijn, zet hij de komedie neer, waarna een getokkelde gitaar de melodie overneemt en glijdende violen voor de ondergrond zorgen, op steeds hetzelfde ritme. Zo maakt hij zelfs deze komediemuziek tot een waar luistergenoegen.
In 'Walks in the Town' komt de staccatomelodie uit de openingstrack weer terug, compleet met rare effecten. Even later wordt dat aangevuld met fanfareklanken, waarna een getokkelde mandoline het overneemt en daarna de fanfare weer terugkomt. Zo wisselt Morricone voortdurend, om de komedie te versterken.
Een andere komedie-track is 'Orgy', waarin de staccato-klanken vooral van de percussie komen, waar later verglijdende koperblazers aan toegevoegd worden, evenals net zo staccatogedreven houtblazers. En in 'People's Whispers' stelt Morricone via zijn muziek de achterbaksheid van de dorpsbevolking aan de kaak, ook weer met staccato-gespeelde muziek. Een onzuiver gestemde piano maakt dat dan weer helemaal af. Zo werkt Morricone en weet hij door z'n wat ongemakkelijke klanken de filmbeelden net even iets meer kracht te geven.

De spannende of dreigende scènes in de film worden ondersteund door nogal atonale klanken, zoals in 'Lynching', waarin de percussie, zware koperblazers en snel hijgende strijkers voor een onaangename sfeer zorgen.
Twee aparte tracks zijn de beide 'Vision'-tracks, waarin vooral de lage en duidelijk open aangeblazen panfluit centraal staat. Maar de melodie en het arrangement maken dit toch wat minder genietbaar. Een andere aparte tracks is 'Movie of Other Times', waarin Morricone de stijl nabootst van oude filmmuziek uit de dagen van vergane glorie. Het is heel aardig om te horen hoe Morricone zelfs de gedateerde kleuring van de muziek hierin weet te vangen.
De track 'Sex Thoughts' is een variatie op het comedy-thema, dat hier gebracht wordt op trombone en saxofoon, in een wat jazzy gekleurd jasje, wat het een toch wel wat aparte track maakt.

Kortom, met zijn muziek voor de komische dramafilm Malèna heeft Ennio Morricone een score gecomponeerd met twee of zelfs meer gezichten. Hij heeft het komedie-aspect van de film prachtig gevangen met staccato-achtige muziek, die toch heel aangenaam blijft klinken en die zelfs overgaat in prachtige strijkerarrangementen. Ook is daar het mooiste aspect van de score met het hoofdthema. Dat thema wordt door Morricone prachtig uitgewerkt met zijn bekende heerlijke strijkercomposities vol warme klanken en in een bijzonder fraaie melodie. Het is dat aspect dat de score veel punten oplevert. Maar andere tracks laten Morricone weer zien met z'n minder fraaie, soms zelfs atonale composities. Toch zijn het de hoofdthematracks die de waardering tot een positieve waardering leiden van 72 uit 100 punten.