The Soloist


Deutsche Grammophon (0602517892828)
Film | Releasejaar: 2009 | Film release: 2009 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Pershing Square0:46
2.Crazy About Beethoven1:58
3.Paper Mache World1:30
4.A City Symphony3:37
5.This Is My Apartment1:50
6.There Is No Escape1:33
7.Falling Apart1:07
8.Four Billion Years2:50
9.Nathaniel Breaks Down5:28
10.Accordion Interlude2:03
11.The Lord's Prayer3:10
12.The Voices Within2:05
13.Sister5:31
14.Cello Lesson2:24
15.Mr. Ayers and Mr. Lopez11:08
 47:00
Schrijf zelf je recensie

 

The Soloist - 10/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Dario Marianelli is een uiterst begaafde componist. Niet alleen maakt hij voor ons, filmmuziekliefhebbers, van ieder nieuw werk een feest, ook is hij bijzonder goed in het schrijven van thema's en zeer gevoelige muziek, het combineren van diverse instrumenten, en soms experimenteert hij er met goed resultaat op los. De typemachine die werd gebruikt in Atonement bevestigt dat. Collega en veteraan Angelo Badalamenti prees Marianelli, en meende dat Atonement een van de beste scores sinds lange tijd was. Zo dachten de leden van de Academy Awards er ook over. Mensen die aanwezig waren bij de World Soundtrack Awards van 2008 zagen 's morgens een goedgeluimde en toch serieuse man, 's avonds een meestercomponist. Een 25 minuten lang durende suite van Atonement, tot in de perfectie uitgevoerd (ja, zelfs de typemachine was aanwezig) was het hoogtepunt van de avond. en dat terwijl Marianelli zelf voor het concert nog onzeker was over zijn prestatie, hij zou het pianowerk doen.

De lijst van bekende werken is niet lang, wel indrukwekkend. V for Vendetta, The Brave One, Pride and Prejudice, Atonement, The Brothers Grimm en Beyond the Gates zijn niet de minste films. Maar allen waren ze zonder Marianelli een stuk minder waard geweest dan ze nu zijn. Joe Wright, die Marianelli als huis-tuin-en-keuken componist heeft, heeft na Atonement en Pride and Prejudice eens gekozen voor een film waarin Keira Knightley geen korset aan hoeft (de arme vrouw lijkt sinds het eerste Piraten avontuur alleen nog maar in korset te lopen. Hoeft ze van wright nie top te komen dagen, moet ze voor The Duchess er alsnog aan geloven.). Nee, deze keer kiest Wright voor wonderkind Jamie Foxx, en de man die voor Iron Man en Tropic Thunder werd doodgewaand, Robert Downey Junior. Ik ben enorm benieuwd naar de film, maar het gaat hier natuurlijk om de muziek.

Het eerste wat opvalt, maar gezien het thema van de film erg logisch is, is de gigantische hoeveelheid klassieke muziek op deze score. Mensen die zich altijd hebben afgevraagd wat nou het verschil is tussen filmmuziek en klassieke muziek zullen het na het beluisteren van deze score meteen weten.Luister bijvoorbeeld naar A City Symphony, waar de overgang filmmuziek-klassieke muziek duidelijk te horen is. Het tweede opvallende is, dat veel stukken allemaal erg Italiaans aandoen. De connectie met de film heb ik niet kunnen ontdekken. Natuurlijk heeft Italië een groot aandeel in de klassieke muziek gehad, maar ik kon ook geen echte beroemde stukken ontdekken. Misschien heeft Marianelli deze kans gebruikt om zijn Toscaanse roots te uiten? Wat het ook is, het siert het geheel enorm, en werkt verfrissend.

The Soloist is geen gemakkelijk te beluisteren score. De strijkers zijn intens, en er zijn enkele passages waarin Marianelli het hout van de violen en cello's laat janken. Het resultaat is een grimmige score. De componist liet in V for Vendetta, The Brothers Grimm en het prachte The Brave One horen dat hij donkere, dreigende composities kon schrijven, maar kiest hier voor eenvoud, door gebruik van slecht enkele istrumenten, of soms zelfs solo's met lage klanken. Falling Apart is hier een mooi voorbeeld van. Maar ook voor de wat milder klinkende en rustigere werken van Marianelli is er genoeg om van te genieten. Vooral fans van Atonement kunnen hun hart ophalen. The Lord's Prayer is minstens net zo sterk als bijvoorbeeld Denouement. Emotioneel hoogtepunt is Mr. Ayers and Mr. Lopez.

Dario Marianelli weet mij wederom te imponeren, en voegt een waardevol stuk toe aan zijn toch al prachtige CV. De strijkers zijn fantastisch, en liefhebbers van klassieke muziek, en ik weet dat mensen die daarvan houden al lang fan zijn van Marianelli, en andersom idem dito, kunnen hun hart ophalen. Marianelli flirt met het klassieke gedeelte, maar blijft altijd het doel voor ogen houden. Het resultaat is een evenwichtige score, die tot nu toe een van de hoogtepunten van het jaar is.
The Soloist - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
In 2009 regisseerde Joe Wright (Pride & Prejudice, Atonement) de Brits-Amerikaanse film The Soloist. De film is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van Nathaniel Ayers, dat aanvankelijk in een aantal krantencolumns verscheen van columnist Steve Lopez, die later in boekvorm zijn uitgebracht. De film is redelijk goed ontvangen, maar was geen succes in de bioscopen en kwam lang niet uit de kosten.
Het verhaal draait om Steve Lopez (Robert Downing Jr.), die werkt als journalist/columnist voor z'n ex, die bij dezelfde krant de redacteur is. Als hij in het ziekenhuis belandt, hoort hij op een keer iemand op een viool spelen. Deze donker gekleurde man blijkt Nathaniel Ayers (Jamie Foxx) te heten en is een dakloze, die last heeft van schizofrenie. Hij blijkt cello gestudeerd te hebben op de hoog aangeschreven muziekschool Juilliard in New York. Lopez besluit over hem te gaan schrijven en besluit tegelijk ook om hem te willen helpen...

De muziek bij de film is natuurlijk volledig ondergeschikt aan het verhaal, waarin die muziek juist een hoofdrol speelt. In de film speelt Ayers diverse klassieke stukken van vooral Beethoven en een stuk van Bach en die beide componisten horen dan ook in de score de nodige credits te krijgen!
Marianelli heeft die klassieke stukken echter voor de film op een heel andere manier gearrangeerd, waardoor ze soms bijna niet meer herkenbaar zijn en opgaan in Marianelli's filmmuziek.
De cello speelt in de film en in de score een hoofdrol. Die cello wordt in werkelijkheid bespeeld door de bekende cellist Ben Hong, die al die cello-solo's voor z'n rekening genomen heeft. Met name muziek uit Beethoven's derde symfonie 'Eroica' heeft Marianelli verwerkt in de score. Daarnaast hoor je stukjes uit een paar strijkkwartetten, uit Sonate no 4 voor piano en cello en uit de bekende negende symfonie, waarvan het album ook nog eens afsluit met het derde deel uit die symfonie.
De voorlaatste track heet 'Cello Lesson' en is in feite de beroemde prelude uit de Cello suite No 1 van Bach.

Niet alles in de score is van de bekende klassieke componisten. Marianelli heeft zelf ook nog de nodige eigen muziek gecomponeerd. Een apart voorbeeld daarvan is 'Accordion Interlude', waarin een solo accordeon de hoofdrol speelt. En natuurlijk zijn een groot aantal tracks op dit album gearrangeerd, of eigenlijk opnieuw gecomponeerd door Marianelli, op basis van de klassieke werken van Beethoven.

De muziek op dit album heeft gemiddeld een wat donkere, sombere kleuring. Sommige tracks echter schijnen daar als een klein zonnetje doorheen. Dat zijn dan gelijk ook de krenten uit de pap. De overwegende klankkleur is echter toch wat aan de sombere kant om echt van de muziek te gaan houden. Je moet zeker de klassieke muziek een warm hart toedragen om deze score te kunnen waarderen, anders zul je al vrij snel afhaken. De muziek is zonder meer knap gemaakt en wordt uitstekend gespeeld, maar zelf vind ik het voor het beluisteren jammer dat het album niet wat hoopvoller gekleurd is. Maar daarvoor is het dan ook filmmuziek, die z'n ondergeschikte plek hoort in te nemen in het filmverhaal.

Kortom, met zijn score voor The Soloist heeft Dario Marianelli op een sterke manier gebruik gemaakt van de klassieke werken van Bach en vooral Beethoven. Met nieuwe en afwijkende arrangementen heeft hij zijn weg gezocht om de film van een extra dimensie te voorzien. Maar om op die manier naar het album te luisteren stemt toch wat somber en dat is jammer, hoewel dat niet aan Marianelli ligt. De waardering voor dit album komt zo op een toch mooie 71 uit 100 punten.
The Soloist - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Als er één componist is van wie ik nog geen enkele slechte score gehoord heb, is het wel Dario Marianelli. Van V for Vendetta tot deze The Soloist, het zijn stuk voor stuk sterke, zelfs ijzersterke (Atonement) scores, die soms echte klassieke werken zijn (Pride and Prejudice). Deze The Soloist combineert eigenlijk Dario Marianelli, Bach en Beethoven. Dit is wederom een vrij klassieke score: we horen o.a. Bach's bekendste Cello Suite, nl de No 1 de revue passeren. Dit is tevens de essentie van de score: het zijn allemaal bekende werken die door Dario Marianelli als dirigent gearrangeerd worden. Lichte wijzigingen, die gaan van trager tempo, toevoegen van instrumenten, melodie rekken/ verkorten. Dus origineel is deze score zeker niet, maar door het geweldig uitvoeren van de klassieke muziek wordt je meegesleurd: de keuze van de klassieke muziek is ook echt bepalend voor de score. Ondanks dat je met Bach (18de eeuw) en Beethoven (groot stuk 19de eeuw) werkt en dus met twee totaal verschillende tijdspannes/ stijlen werkt, lijkt het wel of de muziek is op elkanders maat gemaakt. De stijlen volgen elkaar naadloos op, het gat van een halve eeuw verdwijnt. Knap!

De muziek is vrij licht, doet ook heel filmisch aan, voor zo'n zware, podiummuziek te zijn. En deze muziek boeit, soms meer dan moderne componisten met hun synthesizers doen.
Het blijkt weer: klassieke muziek is onvergankelijk. Dario Marianelli weet dit perfect uit te spelen. Zijn keuze voor bepaalde muzikale stukken is zo treffend gekozen, en aangelengd met zijn eigen werk (het verschil is echt soms minimaal) krijgen we wederom een ijzersterke score van Dario Marianelli.

Andere soundtrack releases van The Soloist (2009):

Soloist, The (2009)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer