'I wake up around noon, light a cigarette, get a cup of coffee, sit in the bathtub for an hour and daydream, and I usually come up with some ideas... It's a very irresponsible life. The only decisions I make are about the notes I'm writing.'
Op 12 september 1957 werd er een klein lieftallige baby geboren die zou uitgroeien tot de meest invloedrijkste componisten ter wereld. Een man die de wereld der filmmuziek zodanig veranderde dat de filmmuziek een nieuw era binnenging. Een era waar filmmuziek meer en meer respect en liefhebbers krijgt. Zelfs in de vriendenkring van uw nederige recensent is de naam bekend en die zijn niet in het geringste liefhebbers der filmmuziek. De naam van de man? Hans Zimmer. Een jammerlijke gebeurtenis zorgde ervoor dat hij muziek begon te schrijven. Toen hij als kind zijn vader verloor, ontsnapte hij in de wereld van de muziek want het was zijn beste vriend. Is het egoïstisch en wreed om te zeggen dat we allen van geluk mogen spreken dat de man dat gedaan heeft toen? Misschien wel, maar we mogen inderdaad van geluk spreken dat de man muziek heeft weten te schrijven.
Hans Zimmer begon zijn carrière in een paar popgroepjes. Waaronder The Buggles. Maar toch werd hij meer en meer aangetrokken door de wereld der film. Begin de jaren 80 schreef Zimmer samen met Stanley Meyers een aantal filmscores. Maar zijn grootste doorbraak kwam in 1988. Zimmer schreef muziek voor Rain Man en dit is ook het eerste nummer van deze cd
dat ik zal bespreken. De originele versie was puur op de synthesizer gespeeld. Hier krijg je een volledige orkestrale versie te horen van het fantastische hoofdthema van Rain Main. Traag spelende strijkers beginnen het nummer en eigenlijk krijg je al meteen het thema te horen. Maar Zimmer speelt met het thema, en je krijgt het pas de door iedereen bekende versie maar te horen in de laatste twee minuten. Als je het thema goed bekijkt is het eigenlijk een vrij integer thema. Dat hoor je goed in de eerste minuten dat de relatie tussen de twee broers wilt benadrukken. Maar als je dan de bekende versie hoort, dan weet je dat het een voor een road movie is. En Hans Zimmer is er wel degelijk in geslaagd om hét perfecte thema voor een road movie te schrijven. Het is vrij simpel, heel herkenbaar en toch zet het de perfecte toon voor de film. Hans Zimmer kreeg er verdient een Oscar nominatie voor!
In 1989 kwam er weer een groot project in de schoot van Zimmer. Het succes van Rain Main heeft zijn sporen achtergelaten. Driving Miss Daisy is een prachtige film met prachtige muziek. Piano en klarinet vormen de basis van dit geweldige thema. Natuurlijk gesteund met het orkest. Het zet het leven van Miss Daisy heel goed in de verf. Er is maar één groot nadeel aan deze uitvoering. En dat is de elektrische gitaar. Het verpest voor mij toch één van de mooiere thema’s op deze cd. Zeker als je weet dat er een versie bestaat zonder die gitaar en die is nog beter dan wat je hier te horen krijgt. Al bij al is dit een zeer mooie versie van een heel mooi thema waarvan ik de eer heb gehad om het live te horen bij het tweede concert van Hans Zimmer in Gent.
In 1991 was de eerste samenwerking met Ridley Scott een feit. Namelijk Thelma & Louise. Hier krijg je Thunderbird te horen. Een zeven minuten durend meesterwerk waar de elektrische gitaar centraal staat. En hier pakt die combinatie wel goed uit. Het thema is vrij traag maar dankzij de uitvoering krijg het toch een hele mooie klank mee. Dit wordt beschouwd als één van de beste dingen die de man heeft gecomponeerd. Daar kan ik alleen maar beamen.
Hans Zimmer staat natuurlijk ook bekend voor het schrijven van Afrikaanse muziek. In 1992 deed hij dat voor het eerst. Dat is de horen in The Power Of One. Eén van de meest beheerde scores van de man. Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik nog nooit een noot muziek van die score had gehoord. Het enige waar ik de score van kende was dat het als inspiratie diende voor zijn latere Lion King. Maar toen ik hier het nummer van The Power Of One hoorde was ik meteen verkocht. Er zijn natuurlijk vele scores die Afrikaans getint zijn, maar Zimmer weet hier echt wel de essentie te pakken te krijgen dankzij het geweldige koor onder leiding van Lebo M. Dankzij deze compilatie heb ik deze score besteld zodat ik ten volle kan genieten van deze mooie Afrikaanse muziek.
Op aanraden van broer Ridley nam Tony Scott (moge hij rusten in vrede) Hans Zimmer aan voor het componeren van True Romance. Hans Zimmer schreef misschien wel het leukste thema uit zijn carrière, meer zelfs ik durf zelfs neer te schrijven dat het misschien wel het leukste thema is in de wereld der filmmuziek. Dat ritme, die melodie, de snelheid waarop het wordt gespeeld. Het is zodanig simpel dat het geniaal wordt. Het thema van True Romance is altijd al een favoriet geweest van uw nederige recensent en te horen dat het zo’n geweldige orkestrale versie meekrijgt doet het kippenvel alleen maar aanwellen!
En nu komen aan the Big One. In 1994 schreef Hans Zimmer zijn meesterwerk voor The Lion King. Het is één van zijn grootste, bekendste en beste werken. Daarom is het jammer om neer te moeten schrijven wat ook mijn voorgangers hebben neergeschreven. De twee nummers van The Lion King op deze cd is jammerlijk genoeg niet echt goed te noemen. Je krijgt wel verschillende melodieën te horen, maar er wordt naar mijn persoonlijke bescheiden mening te veel gezongen. Ik had liever een instrumentale versie te horen gekregen waar de schoonheid van de melodieën er echt zouden uitspringen. Dat is jammer niet gebeurd op deze cd. Desalniettemin kreeg Zimmer voor de prachtige score zijn eerste en voorlopig enige Oscar.
Waar ik bij mijn recensie van The Holiday schreef dat ik niet bekend was met de ‘romantische’ zijde van de componist was dat waar. Ik had geen weten van het bestaan van Nine Months afkomstig uit het jaar 1995. Een romantische komedie geregisseerd door Chris Columbus. Met dit Main Theme is dit het meest romantische nummer van de gehele cd. Het is zacht, liefelijk, teder en natuurlijk romantisch. De strijkers spelen heel mooi het thema op een zeer lieftallige manier. Prachtig om te aanhoren zowaar.
in 1998 schreef Hans Zimmer muziek voor The Thin Red Line. Een oorlogsfilm geregisseerd door Terrence Malick. Hier krijg je Journey To The Line te horen. Dit is misschien wel één der emotioneelste stukken muziek dat de man ooit heeft geschreven. Ook begint Zimmer hier te experimenten met zijn geweldige manier van opbouwen die hij geperfectioneerd heeft in Chevaliers De Sangreal en Time. Journey To The Line is één van de langste stukken muziek op deze cd en een prachtige kennismaking met de score voor diegene die hem nog niet zouden gehoord hebben.
Het jaar 2000 was een zeer productief jaar voor de Duitse componist. De tweede film die hij in het millenniumjaar van muziek voorzag was Mission Impossible 2. De score op zich is prachtig, geweldige actie, geweldige thema’s en dan heb je Nyah and Ethan. Sommige mensen gaan mij misschien vierendelen als ik de volgende woorden neerschrijf. Maar uw nederige recensent is helemaal geen fan van dit nummer en daarom vind ik het meer dan jammer dat net dat nummer deze cd heeft gehaald. Over het algemeen ben ik niet zo lyrisch over filmmuziek waar de akoestische gitaar centraal staat. Het maakt alles direct zo kaal. Maar soit waarschijnlijk zal uw nederige recensent in de minderheid behoren.
In 2000 kwam ook Gladiator uit. Volgens vele hét meesterwerk van de componist. Wie mijn recensie heeft gelezen weet dat ik niet zo’n grote fan ben van het werk. Maar de nummers die hier op staan zijn natuurlijk wel terug te genieten. De prachtige vocale klanken van Lisa Gerard in Now We Are Free maakt dat er toch enkele tranen in mijn oogbollen opwekken. En de geweldige spanningsopbouw in Am I Not Merciful brengt mij nog steeds op het puntje van mijn stoel!
De cd is uitgebracht in 2000 dus hier stopt dan ook mijn biografische recensie van deze Wings Of A Film. In de 14 jaar dat er is geschied tussen deze cd en vandaag heeft Hans Zimmer zich definitief gevestigd als dé componist van deze generatie. Er zijn liefhebbers van zijn muziek, er zijn haters van zijn muziek. Maar iedereen moet toegeven dat de stempel dat hij gedrukt heeft op de wereld der filmmuziek er één is van een indrukwekkende grote. Soms ten goede, soms ten slechte voor de filmmuziek. Dat geef ik ook toe als Zimmer liefhebber. (Uhum Horn Of Doom Uhum). Al bij al blijf ik liefhebber van zijn oeuvre. Zijn mogelijkheid om zichzelf steeds heruit te vinden. Zijn mogelijkheid om meteen te zien wat voor muziek de film nodig heeft.
Voor de nieuwkomers in de wereld der filmmuziek is dit een ideale mogelijkheid om kennis te maken met Hans Zimmer. Want deze cd is een pareltje. Opgenomen in Gent door de Brussels Philharmonic onder leiding van Dirk Brossé. Deze twee aspecten verdienen ook een dikke dikke pluim, want het werk van Zimmer is heel moeilijk te adapteren voor een concert. Zeker dan de puur elektronische werken zoals Rain Main en True Romance. Ze zijn er niet alleen in geslaagd om de stukken puik te adapteren maar ook nog eens om het puik naar voor te brengen! Het enige grote minpunt is de elektrische gitaar in Driving Miss Daisy. Anders had deze cd een mooie 10 meegekregen van uw nederige recensent. Maar een 9 is meer dan verdiend voor een mooie compilatie van een groots componist die mijn persoonlijke favoriet is. Hij is dan wel bekend voor zijn actiemuziek en daarom vind ik het geweldig dat er op deze cd niets van actiemuziek staat, maar wel prachtige melodieën waarbij orkestrale schoonheid en thematiek centraal staat. Een must-have dus!!
If something happened where I couldn't write music anymore, it would kill me. It's not just a job. It's not just a hobby. It's why I get up in the morning.