Coco avant Chanel

Coco Chanel heeft geen heel erg leuk leven gehad. De legendarische Franse ontwerpster, die eigenhandig vele vrouwen redde van de beknellende korsetten, verloor haar moeder aan tuberculose toen ze 12 was, en haar vader was bijna altijd weg om haar en haar broers te onderhouden. Ze kwam terecht bij haar nogal koudbloedige tantes, en leerde daar naaien en vouwen. Ze had een geheime relatie met miljonair Étienne Balsan, die haar introduceerde in de wereld van glitter & Glamour. Haar leven zou zijn ups kennen, maar ook vele downs. Zo is Chanel nog steeds het grootste modemerk ter wereld, maar Chanel is ook aangeklaagd voor misdaden tijdens de oorlog. De verfilming van haar leven, Coco avant Chanel, is een prachtige film, die trouw blijft aan de feiten, en, omdat het waarschijnlijk geen Amerikaanse productie is,wordt er niets geromantiseerd of verheerlijkt. Dit resulteert in een sprankelende, frisse film die het bekijken meer dan waard is, en waarin Audrey Tatou en Alessandro Nivola in topvorm zijn.

De soundtrack van deze film is geschreven door niemand minder dan Alexandre Desplat. Deze man is verantwoordelijk voor veel Franse films, en kwam ineens ‘’ out of the blue’’ aan in Hollywood met scores zoals die voor Firewall, The Painted Veil, The Queen en zijn magnifieke score voor the Golden Compass. Hij is nu net zo geliefd in Hollywood als in Frankrijk. Afgelopen jaar werd hij zelfs genomineerd voor een Oscar voor The Curious Case of benjamin Button, eveneens weer een aanrader. In Coco avant Chanel gaat hij een beetje dezelfde richting op als in de eerder genoemde score. De thema’s voor de score zijn subtiel, en blijven goed hangen (L’abandon), dit is dan ook de sterkste troef van het werk. Liefhebbers van tempo, of prachtige, weelderige orkestraties zoals in Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain komen niet aan hun trekken. Want je hebt veel geduld nodig voor Coco avant Chanel. Net zoals in Button, ligt de algehele nadruk op de strijkers arrangementen, en de piano die deze per noot iedere keer een andere richting instuurt Hierdoor is de score op die momenten nogal dun, nietszeggend en soms zelfs saai.

Maar naast die stukken is er gelukkig ook nog veel plezier te beleven aan Desplat’s nieuwe werk. In Casino de Deauville krijgen we prachtige walsmuziek te horen. De strijkers zijn magnifiek en doen denken aan een Disney-klassieker. Het is romantisch en eindelijk weelderig. De laatste track, Qui qu'a vu Coco, heeft de typische Franse piano erin, en Audrey Tatou zingt een lied over Coco zelf, helemaal niet slecht.

Coco avant Chanel is dus niet de meest interessante score van Desplat. Het vergt veel geduld om de trage strijker/piano arrangementen door te komen, en pas richting het einde wordt het echt interessant. Het is een echte, Frans klinkende score, maar overstijgt nergens het niveau van eerdere werken van Desplat. Het is aan het prachtige thema en enkele goed tracks te danken dat Coco avant Chanel toch nog de moeite waard is voor de Desplat fans, of liefhebbers van de wat mildere, rustigere scores.