Crossing Over

De Amerikaanse film Crossing Over is geschreven en geregisseerd door Wayne Kramer (The Cooler, Running Scared) en draait om illegale immigranten. Kramer zelf is een geboren Zuid-Afrikaan en daarmee zelf een immigrant. Vanwege het gevoelige onderwerp werd de film beschouwd als niet erg politiek correct en moesten onderwerpen als eerwraak aangepast worden. De film was al in 2007 opgenomen, maar kwam daardoor pas in 2009 in beperkte oplage in de bioscopen. Daar werd de film niet erg positief ontvangen en verdween al snel naar de dvd-markt, ondanks een hoofdrol voor Harrison Ford.
De film vertelt een groot aantal verhalen van illegaal in de V.S. verblijvende vreemdelingen, die hun best doen om te legaliseren of onder de radar te blijven. Maar bij veel van hen lukt dat allemaal niet zo. De verhalen van hen kruisen elkaar regelmatig, waardoor ze ook nog elkaar in moeilijkheden brengen. De spil in het geheel is immigratie officier Max Brogan (Ford) en zijn assistent, waarbij allerlei aspecten rondom illegalen voorbij komen en waarbij gewone Amerikanen misbruik van hen maken...

De muziek is gecomponeerd door Mark Isham, die al vaker met regisseur Kramer samenwerkte. Hij maakte er vooral een score van die de sfeer probeert te versterken en niet zozeer de emotie van de personages. En die sfeer is vaak nogal aan de sombere en uitzichtsloze kant. Dat geldt daarmee ook wel enigszins voor de muziek.

Het album opent met de titeltrack, waarin een getokkelde gitaar de hoofdrol speelt. Die gitaar is eigenlijk het leidende instrument in de hele score, want in de meeste tracks komt hij volop aan bod. Het instrument wordt overwegend rustig bespeeld, op vaak wat glijdende underscore van strijkers of synthesizer. De gitaar speelt natuurlijk die rol, omdat je dat instrument gevoelsmatig gemakkelijk verbindt met Zuid- of Midden Amerika, waar de meeste immigranten in de film vandaan komen.
Behalve deze instrumenten past Isham ook de piano, percussie en elektrische gitaarklanken toe om de sfeer in de tracks een bepaalde kant op te sturen. Regelmatig ook worden speciale elektronische effecten toegepast. Dat hoor je gelijk al in de openingstrack, waarin veel van die effecten te horen zijn met een wat rollend karakter. In sommige andere tracks is dat nog veel sterker te horen. Die effecten zijn voor de film allicht prima, maar los van de film pakt dat toch duidelijk wat minder uit.

In 'A Dinnertime Visit' komt als een van de weinige tracks een wat klaaglijke donkere vrouwenstem voor. Dat geeft een apart effect aan de track, die daardoor een wat meer Afrikaans tintje krijgt. Maar de muziek in deze track is overwegend nogal vlak qua melodie, waardoor het geheel toch wat tegenvalt. Ook in 'Claire confesses/Hamid's Sorrow' is het net alsof je op de verre achtergrond een vrouwenstem hoort, maar die kan evengoed uit de elektronische doos komen. De solo cello op underscore van donkere klanken en piano in de laatste minuut van de track doet het overigens wel goed.

Veel van Isham's muziek in deze score valt onder noemer soundscape. Het zijn een soort muzikale landschappen waar de muziek doorheen meandert. Veel tracks hebben duidelijk dat karakter, zonder dat er echt emotionele impact richting personages in te horen is. Zelfs een track als 'Funeral' zou je verwachten met een emotionele, wat dramatische kleuring. Maar de muziek kabbelt eigenlijk een beetje voort in een soort mineurstemming, zonder je ook maar een moment in het hart te raken.
De tegenhanger daarvan is 'Liquor Store', die met veel elektronisch geweld in een hoog ritme van percussiegeluiden de spanning flink opvoert. Maar melodie is ver te zoeken, waardoor het vooral effectief spannend klinkt, maar zeker niet fraai.

Het album sluit af met 'Max Gets Word/End Credits', wat zonder meer de fraaiste track van het album is. De eerste minuut is nog min of meer verhalende sfeermuziek met tokkelende klanken op de Spaanse gitaar. Maar na krap een minuut wordt de muziek veel voller en symfonischer. Ook komt dan opnieuw een vrouwenstem voor. Die is wat helderder en klinkt opgewekter dan de eerder genoemde tracks en hier klinkt dat prachtig, mede door de erg fraaie underscore. Deze 'End Credits' is dan ook duidelijk de fraaiste track van de score. Met een licht melancholieke kleuring en mooie harmonische klanken weet Isham de muziek fraai neer te zetten. Als dan ook nog in de laatste minuut aangename percussie wordt toegevoegd, maakt dat de muziek helemaal af en leidt dat toch tot een soort muzikale climax, waar optimisme en hoop doorheen klinkt.

Kortom, met Crossing Over heeft Mark Isham een score neergezet die vooral bedoeld is om de sfeer van de film in te kleuren. Daardoor is een flink deel van de score nogal soundscape-achtig, met veel elektronische klanken en effecten, die nogal vlak voortkabbelen. Er is weinig spanning in de muziek aanwezig, behalve in de track 'Liquor Store', die vooral monotoon is met een stevig ritme. De Spaanse gitaar speelt de hoofdrol in de score, wat op zich fraaie momenten oplevert, maar door de vaak nogal saaie underscore valt veel muziek toch wat tegen. De afsluitende 'End Credits' weet de waardering overigen nog op te krikken tot een redelijke 68 uit 100 punten.