The Crimson Wing: Mystery of the Flamingos

Walt Disney zelf richtte meer dan vijftig jaar geleden een natuurkanaal op waar de filmmaatschappij zich kon botvieren met peperdure filmproducties en de exotische en vaak gevaarlijke locaties die onze aarde rijk is, naar het kleine scherm brachten. Na de grote revival die te wijten was aan een hernieuwde interesse van het publiek in natuurdocumentaires en Disney’s eigen expertise in het genre na de intense studies van het animatieteam voor ondermeer “The Lion King”, biedt digitale televisie vandaag het nieuwe platform om natuurdocumentaires aan het grote publiek kenbaar te maken. Met “Disney Nature” ontfermt Disney over een fel onderschat deel van de huidige markt, want met de huidige, cinematografische technieken wordt moeder natuur ons wel heel realistisch voorgeschoteld. Helaas wordt deze filmstijl nog te weinig geapprecieerd, evenals de vaak schitterende muziek die voor het genre wordt gecomponeerd. Denken we maar eventjes aan het magnifieke “Terre, Vue du Ciel”. Geen kat die ging kijken in de bioscopen. Gelukkig releasten de attente koppen van Naïve Records de soundtrack van de hand van Armand Amar, anders was dit pareltje ons wel volledig voorbij gegaan.

Het is nu net aan Armand Amar dat je moet denken wanneer je de eerste, sfeervolle noten hoort van Disney’s nieuwste poging om het genre te doen herleven: “The Crimson Wing: Mystery of the Flamingos”. De filmcrew volgde een seizoen lang het leven van een vlucht flamingo’s die in het Vulkanische gebied van Ol Dionyo Lengai hun nestplaats hebben. Het resultaat is een schilderachtig en prachtig in beeld gebrachte documentaire die de kijker meevoert vanaf de eerste paringsdansen en de geboorte van een kuiken tot de jaarlijkse trek richting visrijke gebieden. Voor de muziek werd beroep gedaan op The Cinematic Orchestra en haar frontman Jason Swinscoe, die zelf de barre omstandigheden trotseerde en richting basiskamp trok om het natuurgeweld van dichtbij te beleven. Het heeft alleszins het bereikte resultaat opgeleverd. “The Crimson Wing: Mystery of the Flamingos” is een muzikaal hoogstandje geworden! Het gevoel van de eindeloze watervlaktes, het betoverende natuurschoon en de akelige dreigingen die nooit veraf zijn – de natuur is wreed ten opzichte van haar bewoners – worden met verve voorzien van innemende en sparkelende composities. Swinscoe kon rekenen op zijn eigen orkest en het London Metropolitan Orchestra om zijn composities tot uitvoering te brengen. Walt Disney Records brengt, na de povere soundtrack voor “Bolt” van John Powell en de tot nu toe enkel in digitale versie te verkrijgen “Up” van Michael Giacchino, eindelijk nog eens een cd uit die de moeite waard is om aan te schaffen. De ecologisch vriendelijke verpakking, naar analogie met de soundtrack van “Wall-E” nemen we er graag bij! Eénmaal in je cd-speler gepropt, zal je steevast hunkeren naar meer.

Toegegeven, de soundtrack begint aarzelend, met het zachte tokkelen van een akoestische gitaar, die langzaam wordt vervoegd door de sfeervolle strijkers, die zachtjes opbouwen naar de hoofdmelodie, maar nooit helemaal openbreken. Een mysterieuze piano geeft reeds flarden prijs van de thematiek van de soundtrack en een knappe solo cello vervult de compositie met een innemende warmte. De opbouw van de “Opening Titles” is traag maar volumineus. Een eerste hoogtepunt wordt echter bereikt wanneer het hoofdthema zich eindelijk uit het dal van hemelse klanken naar boven borrelt. “Arrival of the Birds” wordt gekenmerkt door het prominent aanwezig thema dat wijds en spectaculair weergalmt. Het samenspel van piano en strijkers is subliem en doet het haar op je armen rechtkomen. De melodie is licht en uiterst gracieus, ver weg van de met testosterongeïnfecteerde en van drumloops voorziene scores die we de laatste decennia maar al te vaak in onze maag krijgen gesplitst. Swinscoe gaat terug naar de basis van de muziek en voorziet stijlvolle en ongecompliceerde melodieën waarvan je oprecht kan genieten.

De weidsheid van de composities wordt even doorbroken door het paringsritueel van onze gevederde vrienden. “The Dance” is een exotische, big band-achtige danstrack die het midden houdt tussen Latijns-Amerikaanse percussiemuziek en Jazzy New-Yorkse ritmes uit de jaren ’50. Hoewel verschillend in stijl, wordt de atmosferische stijl behouden door de strijkers die groots en luidruchtig doorheen de percussiegedreven ritmes snijden. Een groter contrast met “Soda” is bijna ondenkbaar. De melodie is getransformeerd tot een wiegeliedachtige compositie waarbij het volle geluid van de altviolen en de cello’s vrijspel krijgen, samen met het tingelende geluid van het auricle. Wat synthesizers doorbreken het orkestraal geluid maar worden knap doorheen het orkest gemixt door Steve McLaughlin. Hoe groots het hoofdthema klonk de voorbije tracks, hoe klein en teder die nu klinkt wanneer het jong door de eierschaal zijn weg duwt. “Hatching” is vederlicht en traag, met een rustige percussie, een mooie pianosolo en het orkest dat langzaam maar zeker opbouwt tot een hoogtepunt. Het plaatje past perfect, zowel voor de film als op cd. Maar de natuur is zoals reeds gezegd hard en wispelturig. Het magische moment van de geboorte is nog maar net achter de rug of één van medebewoners van het moeras maakt haar opwachting. De hobo wordt met een kille en koude klank in “Marabou” geïntroduceerd. Problemen zijn onderweg en de pizzicato voor strijkers beloven weinig goeds.

Gelukkig is de dreiging al vlug weg wanneer in “Exodus” het hoofdthema lustig door een piano en de akoestische gitaar wordt bijgestaan door het orkest. Opnieuw wordt de overdonderende sfeer van de eerste tracks bereikt, nu met een blijde ondertoon. De strijkers klinken lustig en de contrabas en de zachte percussie geven een uitgelaten vakantiestemming ten berde die me wat doet denken aan de vollere passages van Mychael Danna’s “Little Miss Sunshine”. Opnieuw een erg knappe track! De melodieuze, volle passages worden afgewisseld met rustige, minimalistische pianoklanken, tot dat de vogels in volle vlucht door de lucht scheren en met schetterende trompetten de hemel bevolken. De zeven minuten opbouwende track is nogmaals een hoogtepunt. Even glorieus is “Transformation” met tollende strijkers die met een schitterend, en hartverwarmend pianospel samen worden gebracht tot een warme, gelaagde brei, waar vooral de bassen van de strijkers en de warme klankkleur van de houtblazers maximaal worden benut. Het hoofdthema wordt opnieuw in een lichte variatie gebruikt tot het als een bubbel openbarst wanneer de eerste violen door de melodie breken. Een zoveelste hoogtepunt zonder meer! “Transformation” is een vijf minuten durend muzikaal genot. “Hyena” doorbreekt het magische en het overweldigende. Een elektrische gitaar en dreigende strijkers geven een duistere en donkere melodie weer. De percussie doet gretig mee en voorspelt weinig goeds. De track bouwt twee minuten dreigend op om in crescendo te eindigen.

De laatste twee tracks behoren weer bij de sfeervolle en overweldigende tracks van het begin van het album. “Life of the Bird” is iets tederder, maar moet niet onderdoen qua stijl of stemming. Melancholie is hier vooral troef. Gelukkig is het geen zeemzoeterige of vervelend overdreven pronkstuk geworden waar componisten zo graag mee uit pakken. De emoties blijven netjes tussen de lijntjes. Het elektronische koortje is een mooie toevoeging en klinkt net echt! Tenslotte eindigt de soundtrack met “First Light”; het hoogtepunt van de film. De gitaar herneemt zijn thema uit de “Opening Titles” maar klinkt een stuk meer virtuoos. De dreunende cadans en de lichte cellotoetsen zijn mooie aanvullingen en passen wonderwel bij het lusteloze getintel van de akoestische gitaar. De soundtrack eindigt hiermee even ingetogen als hij is begonnen. En geloof me vrij, je wil direct meer van hetzelfde! Het album krijgt nog een aangename reprise van de hoofdmelodie, ditmaal in een vocale versie vertolkt door Lou Rhodes. Haar stem in warm en innemend en past perfect bij de rest van de muziek. Een mooie afsluiter van een magnifiek geheel.

“The Crimson Wing: Mystery of the Flamingos” is een soundtrack geworden die af is! De melodieën zijn bloedmooi, de uitvoering is perfect en de mix is uitstekend. Alles zit als gegoten en er is geen enkele bemerking op te maken. Deze soundtrack is een hoogstandje van compositie en arrangementen. De muziek klinkt groots en weids, de instrumenten vloeien als van nature in elkaar en de thematiek verveeld geen moment. “The Crimson Wing: Mystery of the Flamingos” is één van de beste releases van 2008 en het vroege voorjaar van 2009 (voor Europa). Een soundtrack die je moet aanschaffen, of tegen eventjes moet beluisteren om je te laten meeslepen door de grandioze golf van gevoelens die de muziek opbrengt. Een welverdiende pluim en een dikke tien op tien. Stop deze soundtrack in je stereoketen, draai de volumeknop naar omhoog en laat de muziek je overspoelen. Een absolute aanrader!