Spider-Man 3

Stripverfilmingen zijn mateloos populair. Maar hoe komt dat? Waar komt die plotselinge hype vandaan? Nou, plotseling is het niet. Superman was de eerste die succesvol de overstap naar het grote witte doek maakte, al in de jaren 70. Batman domineerde de jaren 90, maar pas na X-Men werd er echt interesse getoond in grootschalige verfilmingen van stripboeken, met als hoofdingrediënt superhelden. Sinds die tijd domineren superhelden steeds vaker de box-office. Iron Man, Daredevil, Elektra, Catwoman, V for Vendetta, Sin City, Batman Begins, The Dark Knight, Superman Returns, The Incredible Hulk, The Hulk, Darkman, X2, X-Men The Last Stand, Wolverine, 300, Watchmen en de lijst wordt alleen maar langer: er komt een reboot van de Superman Serie, het vervolg op The Dark Knight, The Incredible Hulk en Iron Man is onderweg, en ook komt ere en vervolg op de laatste Spiderman. Want als er een serie in deze lange lijst is bij wie de kwaliteit telkens erg hoog lag, en waar de speciale effecten niet alleen als louter vermaak dienden, maar ook het verhaal verder hielpen( en geen enkele film, zelfs 2 jaar na dato, heeft betere speciale effecten dan Spiderman 3) is, is het wel de Spiderman serie. Deel 1 verpulverde alle records, en wist kaskrakers zoals Star Wars: Episode II - Attack of the Clones, Die another Day en Man in Black II ver achter zich te houden. Deel 2 was verhaaltechnsch nog beter, en wordt door velen gezien als een van de beste comic-book verfilmingen ooit. Spiderman 3, uitgebracht in 2007, was voor velen een lichte tegenvaller. Er waren 3 gevaarlijke vijanden in de film,The Goblin, Sandman en publieksfavoriet Venom. Die laatste kreeg volgens zowel kritieken als fans wel erg weinig tijd op het scherm en de Sandman was mooi uitgewerkt maar toch over the top. En het bewegende kloddertje ruimteslijm, wat een nogal depressief effect heeft op diegenen die het aanraken, was wel erg ‘’alienachtig’’, en niet realistisch, en dat ging tegen de realistische stijl van de eerdere films in. Ook enkele muzikale keuzes en over the top scènes waren onnodig: wie herinnert zich nog Peter Parker die toch wel erg overdreven in de straten van Manhattan loopt te dansen? Toch was er ook veel lof: de speciale effecten waren ongezien in de filmwereld, en de psychologische kanten van het script waren soms erg humoristisch maar net zo vaak hartverscheurend. Meester componist Danny Elfman en Sam Riami werkten samen in de eerste twee films, en met succes, er is heerlijke drukke actiemuziek aanwezig en het hoofdthema is een fantastisch spektakel dat alle stijlen van Elfman door elkaar laat horen.

Maar deze samenwerking kwam tot een einde. Elfman:’’ Ik werk niet aan Spiderman 3. Ik zal het niet missen moet ik zeggen, Spiderman 2 was een verschrikkelijk slechte ervaring. Mijn vriendschap met Sam Riami is compleet weg, voor zover ik weet is hij gaan slapen, en werd hij wakker als een compleet ander persoon dan de vriend die ik 10 jaar heb gehad. Het is de eerste keer in mijn carriere dat ik een regisseur verlaat, en hopelijk de laatste keer, maar het werd ondraaglijk. Ik heb 55 films achter me nu, en dit is de eerste keer dat ik moest zeggen: ‘’Ik heb het gehad’’. Het was het niet waard. Ik ga liever op ander werk wachten dan werken aan een nieuwe Spiderman.’’ Pittige uitspraken! Maar Riami reageerde amper in de pers en maakt een in mijn ogen wat vreemde keuze: Hij huurde Christopher Young in, een componist die van huis uit zeer goede scores kon schrijven, maar toch vooral als Horrorcomponist bekend staat. Ik dacht eigenlijk dat Riami eerder Tyler Bates, Brian Tyler of misschien zelfs Hans Zimmer zou vragen. Maar Young bleek achteraf nog niet eens zo’n hele domme keuze!

Want Spiderman 3 is eigenlijk beter dan zijn voorgangers. Deze vond ik zeer goed te beluisteren, maar Elfman’s actiemuziek is allemaal hetzelfde: chaos. Natuurlijk wel chaos van de hoogste kwaliteit, maar verder dan dat kwam het ook niet. En dat was eigenlijk een enorme uitputtingsslag. Young laat met Spiderman 3 een verrassend sterk visitekaartje achter. Het hoofdthema van Elfman bewaart hij, maar voegt er hier en daar net wat extra’s aan toe. Zo klinkt het wat symfonischer, is het koor net wat prominenter aanwezig en zorgt hij voor een donkere twist erin, het thema van de bad-guys in dit deel wat net zo grillig als clichéhorror-muziek klinkt. Young krijgt ook de ruimte om wat emotionelere muziek naar voren te schuiven, de relatie van Mary Jane en Peter staat behoorlijk onder druk. Zo horen we vederlichte noten, vooral gebracht door de klarinet. Ze klinken romantisch en lieflijk en zijn prettig vaak aanwezig. Maar Young benut zijn kwaliteiten als horrorcomponist optimaal, ook op deze score. Zo krijgt Venom in de richting van de finale erg griezelige klanken mee, waarin soms zelfs een beklemmend koor te horen is. De klanken voor de Herry-Goblin zijn duister en bijna niet te herkennen maar ze zijn er wel. Langzaam slagspel en wervelende percussie en niet te vergeten sterke blazers zorgen voor een fijn actiemotief. De Sandman kent een wat droeviger verhaal en dus is zijn ‘’sound’’ ook wat emotioneler. Strijkers brengen een prachtig thema in Birth of Sandman, en dit thema keert gelukkig nog op diverse wijze terug. Maar nergens geeft de score zoveel kippenvel als in Spiderman Arrives to Save MJ. Hierin is het hoofdthema zo fantastisch gespeeld en klinkt het victorieus. Geweldig en zo simpel, en erg effectief met de beelden erbij.

Young heeft een dijk van een score afgeleverd, en overtreft op alle vlakken Elfman’s werk, wat velen niet hadden verwacht. Het is een score die zonder zijn voorgangers kan, en alle zwakke punten daarvan wegwerkt: een memorabel thema voor de bad-guys, een werkelijk emotioneel thema en het verweven van het hoofdthema in de film (dus niet louter alleen in de opening credits). Spiderman 4 en 5 kunnen we medio 2011 verwachten, nu is het maar hopen dat Christopher Young wederom voor de klus wordt gevraagd.