City Slickers

Dit is de 18e recensie in de Marc Shaiman serie.

Vorige: Hairspray
Volgende: City Slickers II: The Legend of Curly's Gold

De Amerikaanse western City Slickers is een komedie, die geregisseerd is door Ron Underwood (Speechless, Mighty Joe Young, The Adventures of Pluto Nash), die zich daarna vooral met tv-producties is gaan bezighouden. De film moest een soort remake worden van The Cowboys, alleen niet als drama, maar als komedie. Het was voor acteur Jake Gyllenhaal z'n filmdebuut. Jack Palance won een Oscar voor de beste bijrol. De film is door de critici erg goed ontvangen en was ook in de bioscopen een groot succes, waardoor er een paar jaar later een vervolg op kwam.
Het verhaal draait om Mitch Robbins (Billy Crystal), een New Yorkse boekhouder zonder doel in z'n leven, wat hij wijdt aan z'n penopauze. Om hem weer bij de les te krijgen, geven z'n even stadse vrienden Ed (Bruno Kirby) en Phil (Daniel Stern), die beide hun eigen problemen hebben, hem voor z'n verjaardag als cadeau een twee-weekse koeiendrijftocht met z'n drieën, waarbij ze een kudde van New Mexico naar Colorado moeten brengen. Samen met een aantal andere drijvers gaan ze op pad, onder leiding van Curly (Jack Palance) en nog twee ervaren, maar wrede drijvers. Maar als Curly sterft en de problemen toenemen en de druk groter wordt, haakt de een na de ander af, tot Mitch, Ed, Phil en Bonny (Helen Slater) overblijven om de kudde heelhuids naar de ranch in Colorado te krijgen...

De muziek bij deze film is van Marc Shaiman, die door de tv-shows van Crystal al eerder met hem had gewerkt. Crystal zal bij regisseur Underwood vast Shaiman naar voren hebben geschoven.
De film is een western-comedy en elementen die typerend zijn voor beide stijlen komen terug in Shaiman's score, waarbij hij een fraai stukje Americana niet uit de weg gaat.

Het album opent met de 'Main Title' en dit is gelijk een van de vreemdste tracks van de score. Voor die openingsaftiteling heeft Shaiman muziek gecomponeerd met een behoorlijk hoog comedy-gehalte, met grillige orkestraties, afgewisseld met korte intermezzo's van het mooie hoofdthema, met de nodige staccato mickeymousing en zonder prettige leidende melodie. Eigenlijk is de track een samengeraapt zootje met allerlei elementen uit de score. Dat belooft niet veel goeds voor het vervolg.
De tweede track 'Career End' begint met een scheurende saxofoon in bluesy arrangement, maar halverwege gaat dat over in een gedateerd klinkende jazzy kleuring, die beide een stadse sfeer moeten inkleuren.
'Find Your Smile' is een fraaie track en de langste van het album, die ingetogen begint, maar na pakweg anderhalve minuut barst het erg prettige hoofdthema los in een door koperblazers gespeelde vlotte uitvoering, later gevolgd door een meer intieme uitvoering. Het net zo fraaie tweede thema wordt daarna rustig gespeeld op de mondharmonica voor de westernsfeer, gevolgd door een ingetogen gespeelde getokkelde gitaar op een achtergrond van violen.
De daarop volgende track 'Walking Funny' is weer een typische snelle staccato-achtige comedytrack in een vijftiger jaren stijl. Ook 'Cowabunga' is enorm up-tempo in een bigband-achtige stijl, waarbij Shaiman ook allerlei stemmen inzet, die het daardoor wel een beetje kermisachtig maken. Aan het eind gaat het tempo zelfs nog een beetje verder omhoog.

Jimmy Durante zingt vervolgens 'Young at Heart' op zijn eigen onnavolgbare manier, een beetje half zang half gesproken, maar best heel aardig. De song komt uit de vijftiger jaren, terwijl Durante zijn uitvoering daarvan zong in 1963.
'Birth of a Norman' is een mooie, licht romantisch, licht melancholiek getinte track. Norman is overigens een kalf, waarbij de moederkoe overlijdt bij z'n geboorte. Mitch adopteert het kalf als de zijne.
Een duidelijke actietrack is 'The River', waarin ook het fraaie hoofdthema weer tevoorschijn komt. Maar ook de spanning ontbreekt hier niet, want het kalf valt in een rivier en Mitch probeert het te redden, maar dat gaat niet zomaar.
De laatste scoretrack is 'Mitchy the Kid', waarin Shaiman eerst het hoofdthema van de nodige comedyelementen heeft voorzien, daarna volgen het tweede thema en opnieuw het hoofdthema in mooie uitvoeringen in die prettige orkestrale Americana stijl met de koperblazers op de voorgrond.
Het album sluit af met de song 'Where Did my Heart Go?', die gecomponeerd is door Shaiman, op basis van zijn tweede thema voor deze film. James Ingram zingt deze prettige soulpopballad op een fraaie manier.

Kortom, met zijn muziek voor de film City Slickers heeft Marc Shaiman een score gecomponeerd met twee gezichten. Enerzijds is er de comedykant van de muziek, met grillige arrangementen, waarin veel staccato instrumentaties voorkomen, of muziek die een wat meer bigband of jazzy kleuring heeft. Anderzijds zijn er de grootse en meeslepende melodieën van de beide thema's, die veelal in een Americanastijl zijn gecomponeerd en waarbij de koperblazers de muziek bepalen. Maar ook de meer ingetogen kant van die melodieën ontbreekt niet. Dan zijn er twee songs, waarvan de fraaie afsluitende van Shaiman voor de film gecomponeerd is. Van zijn instrumentale score blijft zo een half uur over, waarvan ruim de helft erg fraai is. De waardering voor dit album komt daarmee op een mooie 73 uit 100 punten.