The International


Colosseum (4005939694623)
Varèse Sarabande (0030206694628)
Film | Releasedatum: 03/02/2009 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Meeting Schumer1:13
2.Morgue1:29
3.Salinger Comes Home0:31
4.Wexler Meets the Consultant2:04
5.Salinger in Luxembourg2:20
6.Bugs3:05
7.The Calvini Hit6:06
8.Calvini Crime Scene Investigation4:48
9.Security Check2:17
10.Driving into NYC0:56
11.The Isaacson Files1:51
12.Tailing the Consultant3:46
13.Inside the Guggenheim1:26
14.The Guggenheim Shootout6:17
15.The Consultant's Death1:55
16.On the Way to Moody's Bail Bonds1:32
17.The Wexler Interrogation1:03
18.Ella Leaves Lou/Calvini Headquarters3:15
19.Istanbul2:20
20.Chasing Jonas Skarssen2:55
21.End Title9:13
 60:22
Schrijf zelf je recensie

 

The International - 07/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op
De Duitse producent en regisseur Tom Tykwer heeft al flink wat kaskrakers op zijn naam staan. One Hour Photo (producent), Lola Rennt, een groot aantal Duitse blockbusters en onlangs natuurlijk Perfume: The Story of a Murderer. Met die laatste sleepte de man een grote hoeveelheid prijzen in de wacht. De formule van Tykwer lijkt bij iedere prent weer compleet anders te zijn, maar niks is minder waar. Hij verklaarde ooit zelf: “Mijn nauwe samenwerking met een groep vrienden, waarmee ik zelfs diverse mediaopleidingen heb gedaan, mondde vanzelf uit in wat het nu is.” En zo het geschiede. Begin 2009 verschijnt The International in de zalen, met niemand minder dan Clive Owen in de hoofdrol. Een bloedstollende film, zo voorspellen de trailers en voorproefjes. En een soundtrack waar lange tijd naar uitgekeken werd…maar ook terecht?

Bij een film van Tom Tykwer hoort een soundtrack van een trio, waar Tykwer ook toe behoort. Samen Reinhold Heil en Johnny Klimek ging hij weer aan de slag en kwam met een verrassende uitkomst: een soundtrack die minder in de melk te brokkelen heeft dan verwacht. Kenmerk van soundtracks van het drietal is dat zij vaak kiezen voor elektronische instrumenten en synthesizers. Op Perfume na dan, wat natuurlijk een machtig mooi stuk symfonisch geweld was. Op The International keren de mannen wél weer terug naar hun roots en leveren een album af die goed te vergelijken is met One Hour Photo. Veel beats, keyboards, gekke elektronische geluiden, een berg underscore afgewisseld met prachtige live ingespeelde strijkarrangementen (jawel, het Berliner Philharmoniker is gelukkig ook van de partij). Om een realistisch beeld te vormen van de soundtrack is er misschien een andere manier van luisteren nodig, om dit album te waarderen. Begin bijvoorbeeld eens bij de LAATSTE track, de eindgeneriek. Dit langzaam opbouwende nummer lijkt in het begin niet veel soeps, maar al snel ontvouwt er wonderbaarlijk mooie filmmuziek die wordt gedragen op de beeldschone strijkers van het Berlijnse ‘orkestje’. Het hoofdthema op de elektronische piano, werkt subliem en geeft een prima balans. Na ruim 9 minuten te zijn verwend met het laatste nummer, is het tijd om het album in normale volgorde te beluisteren. Helaas verzwakt de aandacht vrijwel direct, want het eerste nummer blijkt een nogal ongelukkig gekozen instrumentaria te hebben. Daarbij is het teveel underscore en ook redelijk zware kost om naar te luisteren, jammer. “Morgue” is een duister stukje muziek, waar geen touw aan vast te knopen is. Onlogische veranderingen van ritme, een overkill aan elektronica en vreemde niet te plaatsen bijgeluiden vormen de hoofdmoot. Waarschijnlijk past de muziek als geen ander bij de beelden, maar los beluisteren resulteert in abracadabra. Een van de langste tracks van het album, “The Calvini Hit”, is tevens een van de saaiste. Je erop concentreren is in de eerste minuut onmogelijk, omdat het simpelweg een opeenstapeling is van geluidseffecten. Vervolgens lijkt het nummer eventjes van de grond te komen, maar komt oorverdovend weer in de luwte terecht…en blijft daar. “The Guggenheim Shootout” heeft last van dezelfde aandoening: verslapping. Doordat de tracks teveel underscore bevatten en omdat het vaak gewoon géén muziek is, is ernaar luisteren een hele opgave. Vanaf de negentiende track begint de soundtrack goed te worden. “Istanbul” blijkt een schitterend gearrangeerd inheems nummer te zijn geworden, die gek genoeg totaal niet in het plaatje van de vorige achttien tracks passen. Mooi is het wel, het gebruik van een flinke dosis percussie is een lust voor het oor. “Chasing Jonas Skarssen” is een opstapje naar de zojuist besproken magnifieke eindtitels.

The International is een soundtrack waar we meer van hadden verwacht. Aan te raden is om eerst in de stemming te komen met de allerlaatste track, waarin Tykwer, Heil en Klimek de thematiek als geen ander in de smiezen lijken te hebben. Helaas hebben ze dit niet door laten werken op de rest van het album, wat resulteert in een vaak saaie, krampachtige en simplistische bedoeling. Soms is het gebruik van de syntesizers en elektronische effecten bij elkaar nog te aanvaarden, maar helaas strandt de muziek te vaak. Toch schuilt in het album een bepaalde kwaliteit, waar je pas achterkomt na enkele keren beluisteren. Net zoals bij Perfume: The Story of a Murderer moet je even wennen aan de muziek. Daarna zijn de 21 tracks prima te overbruggen, met wat doorspoelwerk tussendoor. Echter, de (strijk)arrangementen en hand-en-spandiensten van het Berliner Philharmoniker zijn om je vingers bij af te likken. Maar dat was al bekend van dit orkest, wat zeker gerekend mag worden tot een van de beste van Europa. De soundtrack zelf is dat helaas niet, een snufje lelijkheid in een wel heel mooi jasje!
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Genomineerd)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer