Milk

De Amerikaanse film Milk is een biografische dramafilm, geregisseerd door Gus Van Sant. Het waargebeurde verhaal kwam eerder al in een boek en een hoog geprezen documentaire naar voren, en een speelfilm zou spoedig volgen. Maar het lukte pas in 2007 om die van de grond te krijgen, waarbij originele locaties in San Francisco zijn gebruikt. De film heeft vele prijzen gewonnen en kreeg acht nominaties voor een Oscar, waarvan er twee werden gewonnen. De film vertelt het waargebeurde verhaal van politicus Harvey Milk. De film was redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om Harvey Milk (Sean Penn), een homoseksuele man, die een relatie krijgt met de 18 jaar jongere Scott Smith (James Franco), waarna ze vanuit New York verhuizen naar San Francisco, waar de homohaat nog welig tierde. Hier willen ze een winkel openen, maar worden bedreigd. Dat sterkt Harvey in de overtuiging dat hij de strijd tegen die homohaat moet aangaan. Hun winkel trekt vervolgens vooral homofiele mannen, die in hem een voorvechter zien voor hun eigen vrijheid. Harvey krijgt zo een groepje vaste mensen om zich heen, terwijl de winkel een succes wordt. Daardoor krijgt hij steeds meer invloed. Maar de homohaat in de stad is groot en Harvey besluit om de politiek in gaan, wat pas na veel geploeter lukt. Hij wordt daarmee de eerste openlijk homo-politicus in de VS. Maar met zijn harde standpunten maakt Harvey ook vijanden...

De muziek bij de film is van Danny Elfman die er een ingetogen score voor componeerde. Maar het album begint met een aantal bekende en minder bekende songs uit de periode eind zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw.
Het album opent met de song 'Queen Bitch' van David Bowie uit 1971, die lijkt de zangstijl van Lou Reed, als een soort ode. Een wat grillige rock-achtige song.
Bij de tweede song draait het vooral om de tekst, die een soort pleidooi is voor gelijkheid en rechten voor alle rassen en klassen van Sly & The Family Stone. Een rustige, bijna wat saaie en toch poppy song en niet zo funky als waar de band bekend mee geworden is.
De derde song is ook in onze regionen behoorlijk bekend geworden. 'Rock the Boat' is een van de eerste en heel aardige discosongs uit 1973 van de Hues Corporation.
'You Make Me Feel (Mighty Real)' is een echte discosong uit 1978, met dat pompende percussieritme en allerlei typerende elektronische effecten uit die tijd.
De song 'Hello, Hello' stamt uit 1967 en heeft een beetje een soort vrolijk ragtime sfeertje en wordt toch een beetje weemoedig gezongen door de band Sopwith Camel.
De laatste song wordt gezongen door The Swingle Singers, maar dan zonder tekst. Met de stemmen van deze achttallige groep zangers en zangeressen zingen ze klassieke melodieën, waarbij vooral Bach op hun repertoire staat. Ook de 'Prelude No. 7 in E Flat' is van Bach en wordt op een aangename manier met vooral 'la la la' gezongen.

Vanaf track zeven begint de score van Danny Elfman. En het blijkt een redelijke prettige score te zijn, die fraai orkestraal is gecomponeerd. Voor zijn score kreeg hij een Oscar-nominatie.
Al direct komt het hoofdthema voor het voetlicht in een mooie compositie van rustige strijkers en een erg fraaie melodie. Die rustige sfeer zet zich in zekere zin door in de track 'Main Titles', maar het arrangement is hier wat grilliger, terwijl een saxofoon voor een prettig tegenmelodie zorgt. Het is tegelijk een van de wat langere tracks van het album.
De meeste tracks op dit album zijn vrij kort, een flink aantal zelfs korter dan een minuut. De totale lengte van de scoremuziek op dit album bedraagt dan ook niet meer dan krap 40 minuten voor 22 tracks.

Een aantal kortere tracks en ook wat langere, van tussen de een en twee minuten staan in een wat mineure setting en hebben soms een wat Thomas Newman-achtige stijl. Andere tracks zijn weer vooral spannend gearrangeerd, maar zonder dissonant of chaotisch te zijn, hoewel de muziek soms wel wat aan de grillige kant is.
Een aparte track, met een aparte titel, is 'Dog Poo'. Ook dit is een erg korte track, maar die ligt in de lijn van de laatste song van The Swingle Singers en bestaat vooral uit een à capella gezongen vlotte melodie, zonder tekst.
Fraai is dan weer 'Vote Passes', met een trompet die de leidende, fraaie melodie speelt, op een aangename underscore van strijkers.
Ook 'Harvey's Last Day' is op het eerste gehoor een fraaie track en de muziek is zeker fraai gearrangeerd. Maar het blijft allemaal een beetje kabbelen, zoals veel meer tracks van deze score. Het is niet direct saai, maar het echt aanspreken doet het ook niet.
Maar aansprekend is wel de langste track van het album 'Give Em Hope'. Hier een fraaie melodie in een mooi doorlopend arrangement, hoewel dat pas na anderhalve minuut begint en na vier minuten weer ophoudt. Gelukkig is ook de volgende track een fraaie, waarbij de vrouwenkoorklanken weer even terugkomen. En ook de tweede uitvoering van 'Harvey's Theme', nu op klarinet, is zeker heel aardig.
De voorlaatste track laat opnieuw het vrouwenkoortje horen, maar nu in een vlot, bijna staccato arrangement, die zomaar bij een komedie kan passen. En de afsluitende track komt terug met de saxofoon, die ook al in de tweede track van de score te horen was en kennelijk in beide tracks alleen bij de aftiteling is ingezet.

Kortom, dit album met de muziek van de film Milk opent met een zestal songs uit de tijd waarin het verhaal van de film zich afspeelt. Een paar songs zijn wel aardig, de rest is niet helemaal mijn smaak. Na die zes songs, waarvan de laatste overigens tekstloos gezongen wordt, krijgen we de score van Danny Elfman te horen. Hij heeft zijn muziek verpakt in tamelijk ingetogen arrangementen, met vaak heel aardige melodieën. Maar te vaak is de muziek wat aan de saaie kant en in een mineure setting gearrangeerd. Soms ook is de muziek wat spannender en dat gaat ten koste van een prettige beluisterbaarheid. Toch zorgen de rustige orkestrale arrangementen regelmatig voor prettige momenten. De muziek is soms wat speels of juist wat aan de treurige kant, waardoor er voldoende variatie is. Toch zorgt het hoge underscore-gehalte voor een waardering die best hoger had kunnen zijn. Nu blijft die hangen op 72 uit 100 punten, waarbij ik de songs even buiten beschouwing laat.

Milk es una película biográfica acerca de un político estadounidense, del primer activista gay electo a un cargo público en California. Luego de feroces campañas, el movimiento gay liderado por Harvey Milk, se impone ante las iniciativas antigays que proponen un sustancial recorte de los derechos civiles y laborales de los homosexuales. En 1977, valiéndose de su creciente popularidad, logra reunir la cantidad de votantes como para ocupar el puesto de supervisor municipal.

El director Gus Van Sant (Mi mundo privado, Elefante, Paranoid Park), elige entrar rápidamente y sin pudor en la intimidad de Harvey Milk (impecable interpretación de Sean Penn) de tal modo que la temática gay, a pocos minutos de film, ya no nos llama la atención, al tiempo que nos enfoca, sin obstáculos, en la lucha política y en la problemática humana. El realizador se sirve de imágenes de archivo mezcladas con recreaciones de época, grabaciones pseudo amateur, fotografías, cámaras subjetivas, primeros planos, cámara fija, cámara en mano, etc. y por lo general domina el sonido ambiente por sobre la música.

Para el músico, esta película es un problema. Hay una realidad, dada la estética de la película, ésta funciona perfectamente sin música, es efectiva con el sonido ambiente, de modo que cualquier sonido ajeno tiende a perturbarla. Danny Elfman resuelve este desafío astutamente, aparenta mantenerse al margen de la escena. Desde el principio nos da señales de ello: los títulos se despliegan sobre un documental, son imágenes de archivo, en blanco y negro, del allanamiento de un bar gay, en el cual vemos a la policía haciéndose de varios detenidos.

La música es un tema modal (Sol mixolidio), discretamente rítmico, bastante neutro y amable, instrumentado con piano, cuerdas graves, mechadas con algunas frases, que suenan alternativamente y desde lejos, de una trompeta aguda asordinada y de un saxo. Trasnscurridos dos tercios de los créditos, mientras que en el documental no apreciamos ningún acontecimiento que lo justifique se produce el cambio a otro tema musical, con carácter orquestal, con una melodía tonal (Si mayor), armonizada, muy definida y levemente heroica. Este cambio, para el distraído le sonará a una modulación, o en su defecto, a una preparación para la primera escena de la película. Como modulación es improbable, varía demasiado el arreglo y como preparación es extensa. Con esto, Danny Elfman nos está anticipando y advirtiendo que no esperemos grandes acentos musicales acompañando las manifestaciones ciclotímicas de cada escena, que por el contrario, durante toda la pelicula se mantendrá moderado, al margen. Claro, como hemos dicho, esto es una astuta apariencia: no hay ningún tema suficientemente heroico, triunfal, romántico, sensual, dulce, triste o trágico. Sin embargo apreciaremos todos estos atributos simultáneamente en cada uno de los temas, con una moderada preponderancia hacia algún matiz.