Inkheart

Stel je voor dat je personages uit eender welk boek tot leven zou kunnen wekken door simpelweg luidop te lezen… Mortimer Folchart en zijn dochter Meggie bezitten deze unieke gave. Een minpunt is wel dat ook echte personen op hun beurt in de fictiewereld van boeken kunnen verdwijnen. En dit is ook gebeurd met de moeder van Meggie, Resa. Zij verdween jaren geleden in de wereld van Inkheart. Wanneer Mortimer dit boek na lang zoeken terugvindt in een tweedehandswinkel, wil hij alles in het werk te zetten om Resa terug te halen. De grote slechterik uit het boek, Capricorn, laat dit echter niet zomaar gebeuren en ziet zijn kans om van Mo’s krachten gebruik te maken...

Javier Navarette schreef de soundtrack voor deze avontuurlijke fantasyfilm. Het is niet de eerste keer dat de Spaanse componist in dit genre werkt; in 2006 kreeg hij een oscarnomminatie voor zijn soundtrack voor Pan’s Labyrinth.

Wat meteen opvalt, is dat de soundtrack van Inkheart een geheel vormt. Er zijn een aantal verschillende thema’s die steeds terugkomen en als een rode draad door de nummers lopen. Een aantal van die thema’s krijgen we al in de eerste track te horen.
“Front Titles” lijkt helemaal uit het niets te komen. Geen knallende start maar wel een zacht rinkelend geluid waar langzaam het eerste, eenvoudige thema – het thema van Mo - doorheen begint te klinken. De sobere orkestratie die grotendeels overheerst, past goed bij het begin van het avontuur. Het nummer roept vrijwel meteen het mysterieuze, het wonderlijke en zelfs het sprookjesachtige in het verhaal van Inkheart op. In het nummer zit ook nog een tweede thema verwerkt - het thema van boek Inkheart - dat later in de track voorkomt. “Mo runs away” sluit naadloos aan bij de eerste track; het thema van Mo wordt voortdurend herhaald, dan weer snel, dan weer dreigend. Net wanneer je aandacht een beetje verslapt, lijkt de storm los te barsten. De sfeer slaat helemaal om en het nummer eindigt met een grote hevigheid. In “Abandonment” is de rust duidelijk teruggekeerd. Wanneer de melodie wat meer openbloeit, weet het nummer de aandacht te trekken en het is dan ook jammer dat dit niet vaker gebeurt. Met “Ellinor remembers” staat ons nog meer van hetzelfde te wachten; wederom een rustig nummer met een vrij sobere, weinig opvallende melodie die een overgaat in een iets dreigendere sfeer. “Hostages” klinkt dan weer wel helemaal anders; snel, gejaagd en zelfs warrig en chaotisch in het begin. Naarmate de track vordert, komt er wel iets meer structuur. De twee volgende nummers hernemen allebei reeds gekende thema’s. In “To the castle” horen we terug de melodie van Inkheart. Het mannenkoor dat korte passages zingt, geeft toch wel een extra cachet aan het nummer. In “Mo’s secret” herkennen we dan weer Mo’s thema. Het volgende nummer “Bandits” brengt terug wat afwisseling. De Oosterse klanken en de rinkelende belletjes op de achtergrond roepen meteen de sfeer van Ali Baba en de 40 rovers op. In “Dejected Dustfinger” wordt er een nieuw thema voorgesteld. Het gaat om een mooie, rustige melodie die een beetje middeleeuws aandoet. “Jugglers” sluit perfect bij dit nummer en herneemt dezelfde elementen. Zelfs in “Dustfinger dejected” dat een heel andere sfeer uitstraalt, wordt het thema van Dustfinger hernomen.
Net zoals “Hostages” voor afwisseling zorgde, wordt met “The escape” ook weer gekozen voor een snel nummer vol spanning en zelfs chaos na een reeks rustige melodieën. Hoewel we in “Fenoglio remembers” een nieuw thema te horen krijgen, valt het nummer toch niet op. Het gaat wederom om een traag nummer dat eigenlijk nooit echt de aandacht trekt.
“Incarcereted” begint als één van de vele rustige nummers maar bloeit toch wel open naar het einde toe. Met “The Plot” en “Creatures return home” krijgen we twee nummers waarin de spanning duidelijk te voelen is. Naar het einde van de track toe klinkt “Creatures return home” even heel groots en die passage maakt het nummer echt wel de moeite waard. Toch wordt deze grootsheid niet op het einde volgehouden, want de track eindigt heel rustig en weinig opvallend. Met “Meadows” sluiten we terug aan bij het beginnummer “Front titles”. Net als in het eerste nummer, horen we eerst Mo’s thema en later in de track het thema van “Inkheart”. Maar het is duidelijk dat er ondertussen heel wat veranderd is. Vooral het Inkheart-thema klinkt veel luchtiger. Het lijkt wel alsof er een enorme balast is weggevallen. Er wordt afgesloten met “My declaration”, een nummer gezongen door Eliza Bennet, de actrice die de rol van Meggie voor haar rekening neemt. Hoewel Eliza in Inkheart een twaalfjarige vertolkt, klinkt ze in “My declaration” toch wel een stuk volwassener. Hoewel het liedje geen verpletterende indruk maakt, is het toch een mooie afsluiter.

Als besluit kunnen we zeggen dat het sterkste punt van deze soundtrack ongetwijfeld de grote samenhang is tussen de nummers. Navarette heeft gekozen voor een aantal duidelijk herkenbare thema’s en deze thema’s zijn doorheen heel de soundtrack geweven. Maar doordat de sfeer in de meeste nummers heel gelijkaardig blijft, is deze soundtrack toch eerder iets voor de echte liefhebbers van het mysterieuze en het fantastische genre.