Medal of Honor: Frontline

Als klein jongetje speelde ik altijd op de Sega, laat ons zeggen de Playstation van toen. Je had de oudste Sega, je had een Sega twee en een Sega 3 (geen enkele in 3D) en de graphics werden beter en beter, maar bleven 2D. Toen kwam 3D en was het gedaan met de Sega. Wat ik me vooral herinner van die spelletjes toen was het irritante dat je niet kon opslaan, dat de spelletjes een ongelooflijke "funfactor" hadden, en de muziek, die meestal gebaseerd was op de muziek van filmen (ja, Aladdin, Jungle Book en The Lion King zijn enkele spellen die gebaseerd waren op de film).

Die tijd is voorbij dat als je in een level I Can't wait to be king of Arabian Nights hoort. Nu krijgt een spel een volledig eigen score. Het is een lange tijd geweest dat deze muziek even onbelangrijk was als toen in de Sega - tijd, en soms echt irritant. In de jaren negentig - 2000, toen de Playstation 2 goed ingeburgerd geraakte, kregen we met Max Payne en deze Medal Of Honor: Frontline twee games die enorm populair werden (Max Payne kreeg een film) en de een kreeg een duistere score mee en de ander een enorm filmische muziek. Deze Medal Of Honor: Frontline van Michael Giacchino is de enorm filmische. Natuurlijk, gamesequenties wanneer je in de boot naar Normandië zit, zijn ook heel filmisch natuurlijk. Maar zelfs emotie. Voor een game is dat echt wel verwonderlijk. Operation Market Garden is de geweldige opener, met een hemelsmooie stem die zingt, en rustige muziek die volgt. Even later barst de track open en krijgen we een mooi samenspel van koor, gevolgd door een viool, en nog even later piano. Border Town is een spannende underscoretrack. Die ongeveer halfweg evolueert naar een volwaardige track. De spanning zit er goed, vooral muzikaal een sterk stuk. En natuurlijk héél militair.
Nijmegen Bridge zit vooral goed qua suspense. Na een anderhalve minuut horen we een trompet spelen, wat de spanning nog ten top voert. Arnhem is een track zoals Operation Market Garden: een sterke track, die rustig begint, een stem die invalt (deze keer geen sopraanstem) en zo kabbelt de track rustig voort. Ondertussen horen we Giacchino een spanning opbouwen, en rond drie minuten krijgen we al een uitbarsting te horen. Glorieus samenspel met het orkest en het koor. Dit is echt een prachtig tussenstuk. Hierna valt het weer wat stil, maar rond 4,20 is het weer zover: de track komt weer tot ontploffing.

Escaping Gotha is de finale missie - track: ze begint rusteloos, spannend, zoals Michael Giacchino dat kan. Naar het einde, horen we de spanning (The Germans stromen met bosjes toe, en gebruiken elk wapen ze kunnen, maar redding is nabij!) en hier valt het koor nog eens groots in. The Songless Nightingale is een prachtige zangpartij, van vrouw - en mannenkoor.

Kortom, voor een game is dit echt een filmisch, elegante, trotse, spannende en verrassend genoeg emotionele score geworden.