Revolutionary Road


Nonesuch Records (0075597983753)
Film | Releasejaar: 2009 | Film release: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Route 122:23
2.Picture Window1:17
3.Bright Young Man3:34
4.Hopeless Emptiness1:27
5.Unrealistic2:50
6.Count Every StarThe Ravens2:55
7.Simple Clean Lines1:32
8.Speaking Of Production Control1:06
9.Golden People2:08
10.Night Woods4:52
11.Crying In The ChapelOrioles3:03
12.April9:34
13.Bit Whimsical1:32
14.Revolutionary Road (end title)4:54
15.GypsyInk Spots2:48
 45:55
Schrijf zelf je recensie

 

Revolutionary Road - 08/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
Thomas Newman is naar mijn mening altijd al een componist geweest die goed overweg kan met wat strijkers. Ook een rustige piano doet het goed. In American Beauty heeft hij ons laten zien wat hij met wat slagwerk kan, en zo doet hij ons nog altijd verassen. Maar tot mijn spijt blijft het vaak daarbij…

Newman komt uit een componistenfamilie, maar hij schiet er toch wel bovenuit naar mijn mening, of hij in de voetsporen van zijn vader weet te treden, tsja dat weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat Thomas Newman een bijzondere gave heeft. Mijn favoriete stukken van deze man zijn toch wel de strijkerstukken van the Shawshank Redemption, gewoon echt geweldig. Ook met Wall-E deed hij knap werk. En nu mag hij samenwerken met Sam Mendes, wat hij overigens al eerder deed. Als ik het goed zeg is dit Newman zijn 4e samenwerking met Mendes, en dat is natuurlijk al iets om op te noemen! Verder houd Newman vooral van rustige instrumenten en creëert hij niet vaak een drukke sfeer. Gelukkig was dat ook niet nodig want in deze film zit veel rust en drama, iets waar Newman dus wel mee overweg kan.

Het hoofdthema van Revolutionary Road bestaat uit makkelijke pianonoten maar wel zo mooi opgesteld dat het een mooi geheel vormt. Een knap theme, leuk om naar te luisteren. De mooie strijkers komen dan ook in het hoofdthema voor, lekker dromerig kan je luisteren naar de mooie motieven en je kan even alles van je afzetten. Naar mijn mening is dit ook een kunst apart om te kunnen componeren. Voor de Newman fans (wat ik overigens niet ben) is dit een geweldige score. Ik ben zelf geen Newman fan, ik hou meer van componisten als John Williams en James N. Howard, maar steeds meer ga ik Newman waarderen en vind ik hem een geweldig componist. Het is dan ook vreemd dat hij ondertussen al 10 keer een Oscar is misgelopen, ongelooflijk! 2008 was een prachtig jaar wat betreft films en ook filmmuziek, daardoor is deze score niet genomineerd geweest voor de oscars. Anders denk ik wel dat deze film een kans had gehad. Ik ben erg blij met het resultaat wat Newman hier aan ons heeft geleverd, echter zijn er toch wat minpuntjes aan deze score wat mensen misschien kan doet afschrikken…

Zo vind ik dat Newman dezelfde lijn in zijn score houd. De hele tijd dromerige muziek, zelfde noten (wel een prachtig theme wat er soms even doorheen walst zoals bij de track April aan het einde), maar door al die herhalingen in deze score kan het wat saai worden. Zelf vond ik sommige nummers ook echter wat langdradig en niet amusant om naar te luisteren, in tegendeel ik zette ze liever gelijk uit. En dat is natuurlijk jammer als je zo’n mooi hoofdthema hebt gecreëerd. Ik denk dat Newman hier toch meer uit heeft kunnen halen maar hij blijft maar op die zelfde lijn zitten waarop hij al jaren zit. Ik zou graag wat anders van hem horen. Desalniettemin zijn de stukken wel stuk voor stuk mooi gecomponeerd. Ik zie Newman nog niet snel de James Horner kant op gaan want die is sinds 2005 alleen maar bergafwaarts gegaan. Newman blijft wel mooie themes creëren zoals bij Wall-E maar ook dus hier bij Revolutionary Road. Het cijfer wat ik voor deze score ga geven is toch wel een welverdiende 8. Ik zit zo tussen de 7,5 en de 8 maar dat hoofdthema vind ik zo sterk! Prachtig om naar te luisteren want dat thema gaat je niet snel vervelen. Zo’n thema mag Newman wel altijd componeren want daar droom ik heerlijk bij weg!
Revolutionary Road - 10/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
2009 kan zomaar het jaar worden voor Thomas Newman, daar is Revolutionary Road alvast een goed voorteken van. Deze nieuwe film, waarin na jaren Leonardo DiCaprio en Kate Winslet weer samen zijn te bewonderen, gaat over het meest besproken thema aller tijden: de ondoorgrondelijke wegen der liefde. Regisseur Sam Mendes (bekend van American Beauty en Road To Perdition) geeft een ongelooflijke kijk op een liefdespaar en alle facetten die bij een relatie komen kijken.

Revolutionary Road is een soundtrack die typische Thomas Newman muziek bevat. Neem een van zijn beste werken, Road To Perdition, verwijder de suspense-stukken en je houdt de prachtige hemelse muziek over van deze soundtrack. De cd opent met de track "Route", wat ietwat sinister begint met elektronische geluiden. Maar al gauw krijgen we het hoofdthema voorgeschotelt, gespeeld op -hoe kan het ook anders- de piano. Begeleidt door die kenmerkende dromerige strijkers, gitaren en dat typische vioolgeluid droom je weg als nooit te voren. "The Bright Young Man" is een opzienbarende track, waarin het tweede thema van het album naar voren komt en eigenlijk een viertonig melodietje is wat continu herhaalt wordt. Wat opvalt is het dromerige karakter van het schijfje, vanaf de eerste tonen neemt Newman je mee op een ongelooflijke reis door het muzikale Droomland. De track "Unrealistic" had met alle gemak een soort van yoga-nummer kunnen zijn. Dit nummer bevat nog iets speciaals, een zachte korte vioolsolo die erg veel kippenvel geeft. Voor "Speaking of Production Control" geldt hetzelfde als de vorige track. Hiermee droom je weg en door het gebruik van enkele inheemse instrumenten krijgt dit nummer een hele aparte 'feel'. Toch ontbreekt de spanning niet helemaal op het album. In de track "Night Woods" horen we onheilspellende synthesizer-effecten, het bekende thema alleen dan gespeeld in majeur. Het nummer bouwt gedurende 2 minuten op naar een anti-climax, waarin een gedempte piano een duistere melodie speelt. "April" is de langste track van het album en tevens de beste. Gedurende ruim 9 minuten krijg je als luisteraar de prachtige thematiek nogmaals te horen, spelen de dromerige strijkers overuren en is de laatste anderhalve minuut van de track wederom een tikkeltje duister en sinister. Na de heerlijke dromerige track "A Bit Whimsical" krijgen we de "End Titles" en dat is wederom het hoofdthema, alleen dit maal in zijn volste glorie. Wonderschoon!

Revolutionary Road is een soundtrack met een nogal korte speelduur van Thomas Newman. Maar dankzij de ontzettende mooie en rustige thematiek van het album weet Newman je bij de keel te grijpen en niet meer los te laten. Het pakkende ietwat simplistische hoofdthema, wat diverse malen terugkomt werkt verbluffend. Waar Newman dan ook goed in is, de luisteraar en kijker van de film laten wegdromen, laat hij hier weer op een verbluffende manier tot uiting komen. De jaren '50 nummers die op het album zijn opgenomen zijn een aardige toevoeging, maar niet om over naar huis te schrijven. Ondanks dat er slechts, pak 'm beet, 38 minuten muziek van Thomas Newman op het album is te vinden, is het een pareltje en een machtig mooie aftrap van 2009!
Revolutionary Road - 09/10 - Recensie van Ellen Aerts, ingevoerd op (Nederlands)
In 1955 zijn Frank en April Wheeler een jong koppel met twee kinderen. Ze wonen in een mooi huis in Revolutionary Road, gelegen in een suburb van Connecticut. April is huisvrouw en Frank werkt op de marketingafdeling van het bedrijf waar ook zijn vader zijn hele leven lang gewerkt heeft. Een doorsnee gezin met een doorsnee leven. Maar Frank en April verwachten veel meer van het leven. De ontevredenheid over hun vastgeroest leven legt dan ook een grote druk op hun relatie...

De muziek van Revolutionary Road werd verzorgd door Thomas Newman. Thomas Newman heeft al een hele lijst soundtracks op zijn naam staan, zoals American Beauty, The Horse Whisperer, The Shawshank Redemption en The Road to Perdition.

‘Less is more’ moet Thomas Newman gedacht hebben toen hij de soundtrack van Revolutionary Road schreef. En gelijk heeft hij. Al de nummers zijn van een opmerkelijke eenvoud maar toch creëren ze een sfeer waarin de luisteraar helemaal opgenomen wordt.
Met de eerste track “Route” is de toon meteen gezet. In dit rustige nummer horen we het eenvoudige hoofdthema dat steeds weer herhaald wordt door de piano die ook in de rest van de score duidelijk de bovenhand heeft. Dit hoofdthema zullen we in “Unrealistic”, “April” en “Revolutionary Road” nog tegenkomen.
Sobere pianomelodieën zijn typerend voor deze soundtrack en ze duiken dan ook in de meerderheid van de nummers op. Dit neemt echter niet weg dat de sfeer van de verschillende nummers toch nog zal verschillen. Zo is “Picture window” dromerig, terwijl “Night woods” dreigender klinkt.
Door de eenvoud en de soberheid lijken de tracks bijna naadloos in elkaar over te gaan. Toch zijn er een aantal nummers die extra de aandacht trekken. “Golden People” is zo’n nummer: de pianomelodie wordt hier gecombineerd met zachte vioolklanken wat resulteert in een heel mooi, dromerig nummer. Ook “April” valt op, voornamelijk door het prachtige einde. Verder is ook nog de laatste track,“Revolutionary Road”, het vermelden waard. Het hoofdthema van de soundtrack komt hier uitvoerig terug aan bod en wordt verder uitgewerkt. Hierdoor wordt het een krachtig nummer en een waardige afsluiter voor deze soundtrack.

En zo kunnen we stellen dat deze soundtrack, die misschien in eerste instantie eenvoudig overkomt, heel wat sfeer en diepgang te bieden heeft. Als je je laat meeslepen door de tonen van de piano, ga je zeker kunnen genieten van haar dromerige melodieën. Een aanrader.
Revolutionary Road - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Thomas Newman is een componist apart: hij heeft verschillende meesterwerkjes op zijn naam staan, zoals Road To Perdition, heeft een geweldig experimentele stijl, American Beauty getuigt hier van, en weet in te pakken met heerlijk begeleidende muziek: Meet Joe Black.
En elk jaar passeert Newman geruisloos. Hij levert toch altijd wel een score af. 2008 was WALL E.

Nu hebben we al vroeg een score van de man in ons bezit. Namelijk deze Revolutionary Road.
En wederom horen we de typische Newman stijl. Muziek die tegelijk een zekere aantrekkingskracht bezit, mooi klinkt, en altijd die sfeer kan oproepen. De piano is hier het sterkst leidende instrument. Heerlijk kan Newman met een enkel instrument zo'n hemelsmooie motieven uit zijn hand schudden.
De score verloopt zoals ze begint, mooie muziek neemt je mee in vervoering, zoals Newman goed kan.

Laat je verrassen door deze mooie, zelfs intieme score.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer