Dr. Jekyll and Ms. Hyde


Film | Releasejaar: 1995 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Overture6:08
2.Old Movie Music2:20
3.Off to Work2:20
4.Great Grandfather's Books2:37
5.Something Electrical2:18
6.A Little Surprise1:47
7.Breakfast Transformation2:35
8.Charades2:20
9.Irresistible Helen1:41
10.Helen Deflates2:02
11.The Unstable Gene2:12
12.Taking Back My Chromosomes1:57
13.Narrow Escapes2:19
14.Footsy1:55
15.Final Transformation2:46
16.Acid Love Potion2:46
 40:03
Schrijf zelf je recensie Toon recensies in andere talen

 

Dr. Jekyll and Ms. Hyde - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op
De film Dr. Jekyll and Ms. Hyde is een Brits-Canadees-Amerikaanse samenwerking, geregisseerd door de onbekende David Price en gebaseerd op het bekende boek van Stevenson, waarbij het niet ging om Ms. Hyde, maar om Mr. Hyde. In de film is het verhaal naar het heden verplaatst. De film is slecht ontvangen door de critici en kreeg diverse razzie-onderscheidingen en was een grote flop, ondanks het geringe budget.
Het verhaal draait om Richard Jacks (Tim Daly), die na het overlijden van zijn overgrootvader alleen wat schrijfsels krijgt met daarin de nodige aanwijzingen voor expirimenten. Dan komt hij erachter dat die aantekeningen eigenlijk komen van elektro-chemicus dr. Jekyll, en Richard besluit om de vermelde formules te verbeteren. Als hij vindt dat zijn formule goed genoeg moet zijn, neemt hij wat van zijn brouwsel in om te zien wat er gebeurt. Tijdens een sollicitatiegesprek begint zijn stem te veranderen, groeien z'n nagels en ontwikkelt hij borsten, terwijl z'n mannelijkheid verdwijnt. Hij vlucht terug naar z'n werkplaats, waar hij volledig in een vrouw verandert, die zich dan Ms. Hyde (Sean Young) noemt...

De score bij de film is van Mark McKenzie, die daarmee nog aan het begin van z'n carriere als componist stond. Daarvoor had hij als orkest-arrangeur gewerkt voor componisten als John Barry, Jerry Goldsmith, Danny Elfman, Alan Silvestri en James Newton Howard. Maar een geflopte film is nooit goed voor de carriere, dus dat was een tegenvaller voor McKenzie.

Voor de score was een redelijk budget beschikbaar en McKenzie kon zich orkestraal voldoende uitleven. Een flink deel van de score is dan ook volop orkestraal gearrangeerd, waarbij het orkest vol aan de bak moest. Een ander deel van de score is wat ingetogener.
De film is een komedie, waarin toch de nodige spannende scenes en effecten voorkomen, die soms horrorachtige proporties aannemen. Ook in de muziek hoor je dat terug, want McKenzie verstaat niet alleen de kunst van het lyrisch symfonisch componeren, maar kan ook prima uit de voeten met creepy dissonante of zelfs chaotisch klanken. Wat dat betreft is McKenzie een componist die van alle markten thuis is.

Het album opent met de track 'Overture', wat een suite is van een aantal passages uit de score. Deze suite begint met een prachtig romantisch getint gedeelte, waarin de strijkers van het orkest hun prachtig glijdende spel laten horen op een bijzonder mooie melodie. Wat volgt is een wat apart gedeelte, waarin een viool solo speelt op een underscore van piano en percussie. Deze muziek heeft een nogal staccato arrangement, waardoor de muziek een meer loony-tunes-achtige stijl krijgt. Dat past natuurlijk prima bij de komische kant van de film, maar in deze suite is het verschil in stijl met het voorgaande en volgende deel toch wel groot. Daarna zet McKenzie met koperblazers een wat meer actiegericht deel van de suite in, waarbij ook een van de hoofdthema's van de film gebracht wordt. Het daarop volgende deel is wat minder melodieus en daardoor wat saai, ook al is de muziek vol orkestraal. De suite sluit weer af met een meer komisch gekleurd deel, wat toch minder in de smaak valt.

De spanning wordt flink opgevoerd in de tweede track. McKenzie combineert dat hier echter met luchtige komische intermezzo's. Die spanning creëert McKenzie door een groot orgel te gebruiken, zoals dat vroeger ook gedaan werd in veel horrorfilms, vooral van de Hammer-studio's. Vandaar ook de titel 'Old Movie Music', want zo klinkt de muziek ook echt.
Met 'Off to Work' pakt McKenzie de luchtig komische stijl weer op. Het deuntjes gehalte is dan hoog, alsof het voor een slap-stickfilm is.
Daarna neemt de spanning en dreiging weer toe in 'Great Grandfather's Books', met een grommende underscore en ijle violen. Toch is de muziek fraai orkestraal en prima beluisterbaar, wat vooral door de melodieën komt.
Orkestrale pracht presenteert McKenzie in de opening van 'Something Electrical', maar al snel neemt die orkestrale overmacht af naar een niveau van lichte dreiging, die daarna overgaat in typische staccato komedie-muziek, die doorloopt in de volgende track.

Zo wordt komedie-muziek steeds afgewisseld met wat meer dreigende muziek, overigens vaak zonder dat het echt spannend, laat staan creepy wordt. Vaak wisselt McKenzie dit zelfs af binnen dezelfde tracks, wat op zich een heel aardig effect geeft door de grote variatie die daardoor ontstaat, maar het maakt de muziek ook wat rommelig.
Regelmatig zijn de komedie-gedeelten nogal aan de minimalistische kant, soms zelfs in een wat jazzy jasje, maar kunnen dan zomaar weer afgewisseld worden door meer orkestrale muziek. Die orkestrale muziek is soms fraai romantisch getint, maar ook kan dat wat meer dreigend uitpakken, of wat meer dramatisch. Soms pakt McKenzie uit in een fanfare-achtige stijl, wat op zich heel aardig klinkt.

Het thema voor de muziek zit duidelijk aan komische kant van het spectrum. Het is een vlotte melodie, die dicht tegen het deuntjes-niveau aan hangt, maar McKenzie past deze melodie ook in meer verhalende stijl toe. En zelfs in meer dreigende tracks, zoals in 'Narrow Escape' komt deze melodie terug. De melodie is best wel aardig, maar daar blijft het dan ook bij, wat vooral komt door de wat springerige kleur.

Een aparte track is 'Footsy', die niet van McKenzie is, maar wat een gezongen aria is uit de klassieke opera Carmen van George Bizet. Het is een van de bekende aria's uit die opera en de track past daardoor eigenlijk helemaal niet bij de rest van de score.

Kortom, met Dr. Jekyll And Ms. Hyde heeft Mark McKenzie een vol orkestrale score gecomponeerd met een vooral komische insteek. Een groot deel van de muziek heeft een sterk komisch gehalte. Veel van de overige muziek zit wat meer aan de licht dreigende kant en slechts een enkele keer pakt McKenzie vol orkestraal uit in zijn meer bekende lyrische stijl. De veelal komische muziek heeft vaak een flink hoog deuntjesgehalte, wat meestal wat minder aangenaam in het gehoor ligt. De dreigende muziek blijft daarbij steeds prima beluisterbaar. Het ontbreken van wat meer lyrische muziek doet toch wat afbreuk aan de score, waardoor de waardering blijft hangen op 66 uit 100 punten.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer