The Game of Their Lives
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Story Of The Hill | 1:13 | |
| 2. | Funeral Escape | 1:32 | |
| 3. | First Soccer Game | 3:32 | |
| 4. | Gino Wants To Play | 1:24 | |
| 5. | St. Louis Vs. East Coast | 2:03 | |
| 6. | Bocce Ball | 0:52 | |
| 7. | Train Station Goodbyes | 1:39 | |
| 8. | Brookhatten's Practice | 1:54 | |
| 9. | Joe's First Practice | 1:13 | |
| 10. | Americans Vs. British | 1:50 | |
| 11. | Rain | 2:56 | |
| 12. | Joe's Beliefs | 1:50 | |
| 13. | Uniforms | 3:52 | |
| 14. | Final Game-First Half | 3:27 | |
| 15. | Final Game-Second Half | 6:34 | |
| 35:51 |
Schrijf zelf je recensie
De Amerikaanse sportfilm The Game of Their Lives is een waargebeurd verhaal dat geregisseerd door David Anspaugh (Hoosiers, Fresh Horses, Rudy, Wisegirls), die ook bekend is van tv-series als Hill Street Blues, St. Elsewhere en Miami Vice. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Geoffrey Douglas. Met twee andere succesvolle sportfilms had Anspaugh al de nodige ervaring op dat gebied, maar deze nieuwe productie kreeg vooral negatieve recensies en ook het bioscooppubliek bleef massaal weg.
Het waargebeurde verhaal speelt zich af in 1950, tijdens de wereldkampioenschappen voetbal in Brazilië. Het team van Groot-Brittannië is daar huizenhoog favoriet, terwijl de Amerikanen een min of meer samengeraapt groepje is van ruwe spelers uit de achterbuurten en spelers uit de rijkere wijken van de oostkust. Zij moeten leren om samen te werken om zelfs maar een kleine kans te maken. Toch blijkt het hen goed af te gaan en bouwen ze onderling aan een goede band, en zijn ze bereid om persoonlijke trots opzij te zetten en zich in dienst van hun team te stellen...
De muziek bij deze sportfilm is van William Ross, die er een echte sportscore voor componeerde. Maar ja, wat is dan een echte sportscore? Daarover later meer.
Aanvankelijk wilde regisseur Anspaugh dat Jerry Goldsmith de score zou componeren. Hij had immers uitstekende ervaring met Goldsmith's scores voor zijn eerdere sportfilms Hoosiers en Rudy. Maar Goldsmith overleed voordat hij een begin kon maken. Vervolgens ging Anspaugh bij William Ross te rade, die toen vooral arrangeur was, ook voor scores van Goldsmith. Anspaugh zal vast gedacht hebben dat de appel niet ver van de boom gevallen zal zijn. En hij had gelijk.
Maar in plaats van de stijl van Goldsmith na te bootsen kwam Ross met een score in zijn eigen stijl. Direct vanaf de eerste klanken horen we zijn hartverwarmende muziek de show stelen. De openingstrack laat daarvoor gelijk een mooie donkere trompetklank een heerlijke melodie spelen op fraaie harmonische underscore. Daarmee is de toon gezet. In de derde track komt die prachtige trompet weer terug, met warme strijkers en hoornklanken op de achtergrond. Ross weet met zijn muziek hier zonder meer de bevlogenheid van Goldsmith's muziek te evenaren, al zal dat voor hem een enorme uitdaging zijn geweest.
De bevlogenheid is niet alleen in de bijzonder fraaie melodieën en het centrale thema te horen, maar ook in het instrumentgebruik en de arrangementen. Maar Ross weet ook de emotionele kant van de muziek prachtige neer te zetten in tracks als 'Gino Wants to Play' of 'Train Station Goodbyes'.
Maar ook meer spannende muziek ontbreekt niet, al weet Ross hier steeds te zorgen voor aantrekkelijke arrangementen, die heerlijk symfonisch blijven klinken. Een aparte track is 'Bocce Ball', waarin een accordeon en een gestreken gitaar de hoofdrollen spelen. Ondanks het redelijk deuntjesgehalte blijft het een heel aardige track.
Vlak voor de muziek bij de uiteindelijke wedstrijd horen we nog twee bijzondere tracks. De eerste is 'Joe's Belief', die een nogal ingetogen en introspectieve kleuring heeft, terwijl de track 'Uniforms' weer de solo trompet laat horen, waarna de muziek eveneens heel rustig wordt, om daarna met prachtige hoornklanken een bijna hymnische melodie neer te zetten, waarbij de hoorn zelfs in tegenmelodie met de strijkers wordt geplaatst. Prachtig.
Het album sluit af met de twee tracks voor de 'Final Game'. Het centrale thema komt weer naar voren op koperblazers, waarbij de spanning op een harmonische manier wordt opgebouwd, wat Ross bereikt door staccato strijkers onder die koperblazers te plaatsen. Maar de emotionele klanken worden niet vergeten, evenmin als de prachtige koperblazers, percussie en strijkers die met mooie symfonische klanken naar het einde van het veel te korte album leiden.
Kortom, met zijn muziek voor de sportfilm The Game of Their Lives heeft William Ross een prachtige enerverende, opbeurende en melodieuze score neergezet. Daarbij ontbreekt de spanning niet, evenmin als de meer emotionele intermezzo's. Het is daarmee een fraai gebalanceerd album geworden, met de voor een sportscore verplichte koperblazers, percussie en strijkers in mooie harmonische arrangementen, die een glimlach op het gezicht brengen. Muziek zoals filmmuziek moet klinken. Helaas is er geen officiële release van deze score en is alleen dit promo-album beschikbaar. De waardering is een heel mooie 90 uit 100 punten.
Het waargebeurde verhaal speelt zich af in 1950, tijdens de wereldkampioenschappen voetbal in Brazilië. Het team van Groot-Brittannië is daar huizenhoog favoriet, terwijl de Amerikanen een min of meer samengeraapt groepje is van ruwe spelers uit de achterbuurten en spelers uit de rijkere wijken van de oostkust. Zij moeten leren om samen te werken om zelfs maar een kleine kans te maken. Toch blijkt het hen goed af te gaan en bouwen ze onderling aan een goede band, en zijn ze bereid om persoonlijke trots opzij te zetten en zich in dienst van hun team te stellen...
De muziek bij deze sportfilm is van William Ross, die er een echte sportscore voor componeerde. Maar ja, wat is dan een echte sportscore? Daarover later meer.
Aanvankelijk wilde regisseur Anspaugh dat Jerry Goldsmith de score zou componeren. Hij had immers uitstekende ervaring met Goldsmith's scores voor zijn eerdere sportfilms Hoosiers en Rudy. Maar Goldsmith overleed voordat hij een begin kon maken. Vervolgens ging Anspaugh bij William Ross te rade, die toen vooral arrangeur was, ook voor scores van Goldsmith. Anspaugh zal vast gedacht hebben dat de appel niet ver van de boom gevallen zal zijn. En hij had gelijk.
Maar in plaats van de stijl van Goldsmith na te bootsen kwam Ross met een score in zijn eigen stijl. Direct vanaf de eerste klanken horen we zijn hartverwarmende muziek de show stelen. De openingstrack laat daarvoor gelijk een mooie donkere trompetklank een heerlijke melodie spelen op fraaie harmonische underscore. Daarmee is de toon gezet. In de derde track komt die prachtige trompet weer terug, met warme strijkers en hoornklanken op de achtergrond. Ross weet met zijn muziek hier zonder meer de bevlogenheid van Goldsmith's muziek te evenaren, al zal dat voor hem een enorme uitdaging zijn geweest.
De bevlogenheid is niet alleen in de bijzonder fraaie melodieën en het centrale thema te horen, maar ook in het instrumentgebruik en de arrangementen. Maar Ross weet ook de emotionele kant van de muziek prachtige neer te zetten in tracks als 'Gino Wants to Play' of 'Train Station Goodbyes'.
Maar ook meer spannende muziek ontbreekt niet, al weet Ross hier steeds te zorgen voor aantrekkelijke arrangementen, die heerlijk symfonisch blijven klinken. Een aparte track is 'Bocce Ball', waarin een accordeon en een gestreken gitaar de hoofdrollen spelen. Ondanks het redelijk deuntjesgehalte blijft het een heel aardige track.
Vlak voor de muziek bij de uiteindelijke wedstrijd horen we nog twee bijzondere tracks. De eerste is 'Joe's Belief', die een nogal ingetogen en introspectieve kleuring heeft, terwijl de track 'Uniforms' weer de solo trompet laat horen, waarna de muziek eveneens heel rustig wordt, om daarna met prachtige hoornklanken een bijna hymnische melodie neer te zetten, waarbij de hoorn zelfs in tegenmelodie met de strijkers wordt geplaatst. Prachtig.
Het album sluit af met de twee tracks voor de 'Final Game'. Het centrale thema komt weer naar voren op koperblazers, waarbij de spanning op een harmonische manier wordt opgebouwd, wat Ross bereikt door staccato strijkers onder die koperblazers te plaatsen. Maar de emotionele klanken worden niet vergeten, evenmin als de prachtige koperblazers, percussie en strijkers die met mooie symfonische klanken naar het einde van het veel te korte album leiden.
Kortom, met zijn muziek voor de sportfilm The Game of Their Lives heeft William Ross een prachtige enerverende, opbeurende en melodieuze score neergezet. Daarbij ontbreekt de spanning niet, evenmin als de meer emotionele intermezzo's. Het is daarmee een fraai gebalanceerd album geworden, met de voor een sportscore verplichte koperblazers, percussie en strijkers in mooie harmonische arrangementen, die een glimlach op het gezicht brengen. Muziek zoals filmmuziek moet klinken. Helaas is er geen officiële release van deze score en is alleen dit promo-album beschikbaar. De waardering is een heel mooie 90 uit 100 punten.