Le Dernier Métro

De Franse film Le Dernier Métro is een historisch drama dat geregisseerd is door François Truffaut, die ook het verhaal schreef. Hij deed dat door verschillende waargebeurde gebeurtenissen tijdens de 2e Wereldoorlog in Frankrijk, met name in Parijs, te combineren. Hij wilde via de film onderwerpen aansnijden als onverdraagzaamheid en antisemitisme, terwijl ook de wereld van het theater een belangrijk aspect was. De film is erg goed ontvangen en wordt ook vandaag nog hoog gewaardeerd. De film won diverse prijzen en ook het bioscooppubliek wist de film goed te vinden, niet alleen in Frankrijk, maar ook elders, zelfs in de V.S.
Het verhaal speelt zich af vanaf 1942 in Parijs, waar Bernard Granger (Gérard Depardieu) het Montmartre-theater opzoekt, om daar een nieuwe rol te oefenen. Dat theater wordt geleid door de Joodse Lucas Steiner (Heinz Bennent). Hij schuilt voor de bezetters in de kelder van het theater, waar zijn vrouw en leading lady Marion (Catherine Deneuve) eigenaar van is. Als het publiek na de voorstelling vertrokken is, bespreken Marion en Lucas hun plannen. De eerste voorstelling van de nieuwe show is een succes, maar wanneer twee Gestapo officieren het theater willen doorzoeken, is Lucas in gevaar. Marion vraag Bernard haar te helpen, terwijl ze niet weet dat hij bij het verzet zit...

De muziek bij dit historische drama is van Georges Delerue, die er een overwegend wat sombere score voor componeerde. Maar door die somberheid breekt af en toe het licht van de romantiek door, zoals alleen Delerue dat kan bieden.
De prachtige hoofdmelodie komt gelijk al in de openingstrack voor het voetlicht. De prachtig walsende melodie heeft een hoog romantisch karakter, dat hoofdzakelijk door strijkers gebracht wordt en waarbij houtblazers en harp ondersteunen.
De somberheid van de meeste muziek is ingegeven door de oorlog en komt in de tweede track 'Paris sous l'Occupation' naar voren. De muziek staat dan in mineur, wat die somberheid behoorlijk versterkt. Ook de track 'Épilogue' heeft die mineure setting, wat niet veel goeds voorspelt voor de afloop van de film. De melodie is vlot en wordt met strijkerostinato's gespeeld. Die zorgen daarbij voor een bepaalde ritmiek, hoewel ook houtblazers af en toe voorbij komen op een vlotte manier, en zelfs staccato koperblazers ontbreken niet. Maar de muziek spreekt nauwelijks aan, wat in de track 'À la Propagastaffel' op dezelfde voet verder gaat.

De romantiek komt terug in 'Marion et Lucas', waarin het prachtige romantische hoofdthema of liefdesthema terugkomt. Helaas duurt de track nog geen minuut, waarna de somberheid weer toeslaat in een track waarin ook de spanning flink oploopt. Zelfs plotselinge uitbarstingen van koperblazers ontbreken niet.
Een mooie gedragen track is 'L'Hôpital', waarin een mooie melodie toch wat triestig gebracht wordt. Vervolgens komt de spanning weer terug, wat Delerue versterkt door de tonen van de strijkers steeds iets op te laten lopen. Trage klarinetklanken dragen eveneens bij aan de dreiging.

Bijna triest wordt het wanneer Marion in haar kamer zit, en ook 'Nadine et Bernard' lijken nogal somber met elkaar om te gaan. Pas met de 'Générique de Fin' komt het liefdesthema weer terug, maar op een vlotte en wat vrolijker manier, waardoor het wat minder romantisch klinkt. Toch blijft dit erg fraai en sluit de score zo prettig af.
De score zit er dan al weer op, terwijl we pas net ruim een kwartier verder zijn.

Daarna volgen nog een zestal songs uit de oude doos. Het zijn allemaal songs uit het einde van de dertiger jaren in Frankrijk. Daardoor klinken deze songs behoorlijk gedateerd, hoewel ze op zich best wel aardig zijn. Een paar zijn zelfs best vrolijk en een enkele song is bij ons wat beter bekend. Die zes songs zorgen ervoor dat het album nog een speellengte heeft van ruim een half uur.

Kortom, met zijn muziek voor de Franse dramafilm Le Dernier Métro heeft Georges Delerue een score gecomponeerd met twee gezichten. Zijn scoremuziek op dit album duurt echter niet meer dan zestien minuten en een aantal seconden, wat toch wel erg kort is. Die twee gezichten bestaan enerzijds uit een flink aandeel nogal sombere of spannende en dreigende muziek, die volop in mineur staat. Daar tegenover staat het andere gezicht, waarin het hoofdthema of liefdesthema centraal staat. Dat is een prachtige melodie, die in een enkele track heerlijk romantisch is uitgewerkt. Aan het eind van het album volgen nog zes gedateerde songs. De waardering voor de score komt op 67 uit 100 punten, mede omdat deze zo kort is. Het album inclusief songs komt ook op 67 punten.